Misschien, dacht ik, heb ik gewoon een slecht boek genomen. Misschien was Mother Night, dat ik nog niet gelezen had, gewoon een minder werk van Vonnegut. Een jeugdzonde.
Mischien, dacht ik, moet ik gewoon eens een boek herlezen waar ik me van herinner dat ik het goed vond. Enter Galápagos, het boek waar ik een sprongetje van maakte toen ik zag het dat beschikbaar was bij de papierenboekenverhandelaar.
Het was al te lang geleden om me de details te herinneren, ik wist alleen nog de premisse: het verhaal wordt verteld door een geest, een miljoen jaar in de toekomst. De hele mensheid is uitgestorven behalve de afstammelingen van een aantal schipbreukelingen van een toeristencruise naar de Galápagos-eilanden, en die afstammelingen zien er na een miljoen jaar niet meer menselijk uit: eerder een soort zeehonden, met gestroomlijnde lichamen en flippers in de plaats van armen en handen.
In de onsterfelijke woorden van Mr. Horse:
“Show, don’t tell” is blijkbaar niet aan de man besteed: het is bladzijde na bladzijde van saaie, saaie, saaie expositie. Ook hier wordt de moraal van het verhaal helemaal op voorhand gegeven (alles is de schuld van die verdomde grote hersenen van de mensen), en ook hier wordt die moraal er pagina na pagina in gestampt.
Tussen 1961 (Mother Night) en 1985 (Galápagos) heeft Vonnegut blijkbaar wel een bijscholingscursus “hoe maak ik mijn boeken nóg minder interessant” gevolgd: het hele boek door wordt er een asterisk gezet bij de personages die ergens in de volgende hoofdstukken gaan sterven.
Enfin ja, niet dat het veel uitmaakt, want de personages doen er niet toe. Iedereen gaat toch dood.
Een scholier zou er allerlei “interessante” thema’s in kunnen terugvinden, van parallellen met de Bijbel, het Aards Paradijs, Adam en Eva, yada yada. Op school zou er ongetwijfeld een “boeiende” discussie kunnen zijn met vragen over moraliteit, maatschappij, bla die bla. Een leraar zou mij wellicht kunnen uitleggen waar precies de “satire” in dit “satirisch meesterwerk” zit.
Ik zit niet op school. Ik vond dit een rotslecht, door en door slecht, inslecht boek.
Reacties
3 reacties op “Gelezen: Galápagos: A Novel”
Dat is een van de weinige die ik niet gelezen heb, dus ik ben benieuwd om me er eens met een onbevangen blik aan te zetten. Nu moet ik wel toegeven: toen ik onlangs na jaren Jailbird opnieuw las, was ik er ook niet helemaal ondersteboven van, maar slecht vond ik dat boek zeker niet. Terwijl ik vorig jaar nog met veel plezier een groot stuk van Cat’s Cradle had herlezen. Ik heb weer wat in gang gezet 🙁
Aargh. Ik ga Cat’s Cradle niet herlezen. Ik vond dat ook goed. Ik wil het mij als goed blijven herinneren. 🙂
Ik heb gisteren voor de fun (hoopte ik) de Kindle Preview van Galapagos gelezen, en ik geef je volmondig gelijk: het is niet om door te komen. Niet dat ik een probleem heb met de moraal op zich, maar het is té herhalerig geconstrueerd. Maar het is dus niet in alle boeken zo.