Dát was een raar deeg:
Enorm plakkerig en de consistentie van mastiek. Zeer zeer vreemd.
Eén keer gebakken zag het er zo uit:
Dat in stukken gesneden zag er zo uit:
En een tweede keer gebakken zag het er dan zo uit:
Ingrediënten:
- 423 gram bloem
- 1 koffielepel bakpoeder
- 1/2 koffielepel zout
- 3 grote eieren
- 200 gram suiker
- 240 ml olie
- 1 koffielepel vanille-extract
- 200 gram chocoladechips
- suiker en kaneel
Werkwijze
- Eieren en suiker kloppen tot ruban.
- Olie en vanille toevoegen.
- Bloem, zout en bakpoeder mengen
De rest gebeurt niet met een klopper, wegens de textuur dat het uiteindelijk wordt: geen enkele klopper of garde die dit overleeft. Een rubberen spatel met de hand, of een stevig K-stuk op langzaam met de Kitchenaid of Kenwood!
- Oven voorverwarmen op 180°.
- De helft van de bloem bij het ei doen en incorporeren.
- De tweede helft bijdoen tot bijna helemaal opgenomen, en dan de chocolade erbij doen.
- In drie worsten op een bakplaat rangschikken — “drop, spread an cajole the dough” zegt Dorie, en ze omschrijft het perfect. “It’s not a neat job and your logs won’t be pretty, but it doesn’t matter.”
- Overstrooien met een mengeling van suiker en kaneelpoeder, naar smaak.
- 20 minuten in de oven, omdraaien en nog eens een kwartier of twintig minuten, tot goudbruin en geel.
- Uithalen, schuin snijden in schijven van een dikke centimeter, overstrooien met suiker en kaneelmengsel, en nog eens 10 minuten bakken.
Hey presto!
Uit Dorie’s Coookies.
Yup, ik heb dat ook met biscotti. Elke keer denk ik: dat komt niet goed. Maar dat komt natuurlijk wel goed. Ha!