Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Zoeken in software is wijs

    Ik kreeg een hele lijst met vragen en aanmerkingen over een stuk software, en ik ben een uur of twee bezig geweest (met tussen door wel redelijk wat andere vragen en aanmerkingen over hetzelfde stuk software van andere mensen) om het allemaal te beantwoorden en op te zoeken.

    Van zodra iets complex genoeg is, is er vaak meer dan één manier om tot op een oplossing te komen, en ik doe dat eigenlijk wel graag, zo de marges opzoeken van de dingen en rond beperkingen omfietsen.

    ’t Is eigenlijk wel grappig: de toepassing die we gebruiken is een typevoorbeeld van iets zelfgemaakt door een bedrijf dat gewoon inkomsten moet hebben om geld te verdienen. Er zitten enorm veel features in, waarvan er sommige tot een enorm niveau van detail uitgewerkt zijn en andere er eigenlijk maar schetsmatig in zitten. Er zijn redelijk wat dingen die, als het objectief bekeken wordt, helemaal niet kunnen — dingen zoals drie datumformaten door elkaar (12/5/2020 kan nooit ingegeven worden, bijvoorbeeld: het is soms 12-05-2020, soms 05-12-2020 en soms 12/05/2020), dingen zoals één klik die een half uur werk kan ongedaan worden omdat het beschouwd wordt als een cancel, of dat ge uzelf met één klik administrator-af kunt maken waardoor er geen admin meer is (“by design”) maar tegelijkertijd ook een zeer alarmerende individuele “ZIJT GE WEL HELEMAAL ZEKER??” voor het verwijderen van dingen die vaak met hele bossen moeten verwijderd worden.

    Ik kan mij inbeelden dat een klein team ontwikkelaars dag in dag uit bezig zijn aan het werken aan featured die voor één heel grote of een reeks middelgrote klanten absolute must-haves zijn, met tegelijkertijd een alsmaar groeiende backlog van “ja, we zouden dat eigenlijk feitelijk dan eens moeten serieus aanpakken, maar we hebben nu geen tijd”-tickets.

    Ik kan mij inbeelden dat er ergens iemand al een tijd aan het zeggen is dat het misschien beter eens helemaal opnieuw van nul af aan zou moeten geschreven worden, en dat het dan allemaal veel en veel beter zou zijn, maar dat iemand anders zegt dat het enige effect van een compleet herschrijven is dat er veel werk in kruipt en dat best case er feature parity is met wat er nu al is, en dat het dus niet de moeite is om dingen te doen die klanten niet zullen zien.

    Ach ach.

    Tjaha.

    Ik kan het mij zeer goed inbeelden.

    ⁂

  • Plantendag

    De planten die ik op het interwebs besteld had, zijn vanmorgen toegekomen. Ik heb ze allemaal geplant, en ik ben bijzonder benieuwd wat ze allemaal gaan doen.

    Op het eerste zicht: de clematissen zijn nog maar net geplant en op een halve dag hebben ze al scheuten gekregen. En de edelweiss zien er gewoon dood uit.

    We (ik zeg “we”, ik bedoel “iemand anders dan mezelf”) gaan moeten naar de winkel gaan om een systeem om de klimdingen te begeleiden. Ik denk in eerste instantie aan oogjes die ik met een plug in de muur ga vijzen en daar een niet-roestende draad door ga trekken.

    Of misschien kijk ik eerst nog eens rond op het internet wat ze daar zeggen.

    ⁂

  • Een zondag die een zondag is

    Ik blijf het zeer zeer wijs vinden, weekends waar ik geen werk voor het werk heb.

    De afgelopen paar maand tot vorige week heb ik telkens tijdens het weekend dingen overgetzet van één programma naar een ander programma, en dat is niet erg intellectueel zware arbeid, maar ’t was toch wel iets waar ik elk weekend uren aan een stuk mee bezig was.

    En nu dus niet meer.

    Heerlijk.

    Ik moet ook mijn efforts niet meer ingeven in een database waar ik lijn na lijn met de hand moet ingeven — ’t is tegenwoordig gewoon slepen naar een kalender, en ge kunt u niet inbeelden hoe enorm veel gemakkelijker dat is.

    Dus de zondag is helemaal leeg. Ik kan een beetje in den hof putteren, en wat naar series kijken, en ’s avonds met ene gerust hart in bed kruipen.

    Ik kan het iedereen aanraden.

    ⁂

  • Verbouwingen: de slaapkamer: in gebruik!

    Het is geleden van februari, denk ik, dat we nog in onze slaapkamer geslapen hebben, maar ziet!

    Er liggen nog dingen op de vloer omdat we gaan vermijden er te veel op te lopen voor het moment, maar hey! We kunnen weer slapen in ons bed! En Zelie kan weer zonder zorgen tot een stuk in de nacht lawaai maken in haar kamer!

    Ik ben niet zeer gerust in het bed wegens zelf weer in elkaar gestoken en niet alle poten staan vastgevezen — we zullen wel zien hoe het gaat. Ook gemerkt dat het bed zelf eigenlijk helemaal niets van ondersteuning of zo geeft: het is gewoon een kader op poten dat rond de lattenbodem staat. We hadden het even goed niet kunnen terug in elkaar steken, tsk.

    En natuurlijk zijn er nog allerlei dingen te doen in de slaapkamer:

    • kasten bij Ikea kopen: online deel al gedaan, wat niet beschikbaar was in de winkel kopen en afhalen een paar dagen voor de online bestelling toekomt
    • kasten in mekaar steken en aan de muur bevestigen
    • extra Frankensteinkast voor bovenop de kasten aan de muur laten maken van het skelet van extra kasten die we gekochte hebben
    • (zware donkerrode fluwelen) gordijnen ophangen
    • behang aan de ene muur doen (zeer donkerblauw met grote bloemen)
    • andere muren schilderen (donker donkerblauw)
    • plafond schilderen (goudkleurig)
    • plinten installeren

    Het is wel allemaal wat gepuzzel, want de kasten gaan binnen minder dan een maand toekomen, en ik zie die plinten en de muren en het plafond — dat eigenlijk allemaal vóór de kasten zou moeten klaar zijn — nooit tegen dan in orde komen.

    Maar bon, we zien wel.

    En als het allemaal gedaan is, ziet de slaapkamer er ongeveer zo uit (met denk ik allemaal familiefoto’s in antieken kaders aan de rechtermuur):

    Dat bed is wel afgrijselijk natuurlijk, in die omgeving. Gewoon een bak laten maken, denk ik. Dat zal in alle geval veel goedkoper zijn dan een bed van door de tweeduizend euro.

    ⁂

  • Aankopen, aankopen

    Hoera! Ik kreeg een mail dat de planten die ik op het internet gekocht heb, vertrokken zijn bij de internetwinkel en dat ze dus gaan toekomen één dezer!

    (’t is een Belgische internetwinkel, don’t get yer panties in a bunch.)

    Ik heb gekocht: een witte regen! Een vuurdoorn! Drie clematissen! Drie geitenbaarden! Drie edelweissen! De witte regen om de muur in de ene hoe te bedekken die helemaal in de zon zit en de clematis om de andere muur te bedekken die niet helemaal in de zon zit (want de soort die ik gekocht heb, blijft ook in de winter groen). De geitenbaarden om de gaten op te vullen aan de achterkant van waar het half in de schaduw is. En de edelweissen want waarom niet en ook wel omdat ik iets wil waarvan het blad in de winter niet doodgaat?

    En behalve dat: we hebben een deel van onze kasten gekocht bij Ikea. “Een deel van”, omdat niet alles op voorraad was. Ze hebben het daar niet gemakkelijk bij Ikea heb ik de indruk, want de helft van de tijd is de helft van wat er in de boodschappenmand zit niet op voorraad, en ’t is elke keer een andere helft.

    Enfin bon, we zijn voor de bestelling gegaan en we zullen wel zien wat er dan toekomt en hoeveel we dan nog van wat moeten bijbestellen. Sandra gaat zich morgen bezighouden met de productcodes in de bestelling vergelijken met de lijst van wat er op de factuur staat. (Want ha ja, er is een bestelling geplaatst, die bestelling heeft niet alles van de lijst besteld, en ge moet niet denken dat er ergens een overzicht is van wat er niét besteld is natuurlijk.)

    En voor de rest heb ik ook een blokfluit gekocht op het internet.

    ⁂

  • Ik heb geen last, ik

    Het kan niet zijn dat ik de enige ben die helemaal content is met de situatie zoals ze nu is, toch?

    Ge kunt u niet inbeelden hoe fantastisch het is om mensen te kunnen spreken zonder ze in het echt te moeten meemaken. Om niet in ruimtes te moeten zitten met andere mensen, maar om ze gewoon op een scherm te kunnen zien of horen.

    Huidhonger, hoor ik wel eens vallen. Ik heb het omgekeerde, al heb ik er geen term voor. Een eindelijk-geen-huid-meer-gevoel of zo. Heerlijk.

    Ik moet mijn huis niet uit, ik kan gewoon blijven zitten, en sociale interactie kan helemaal op mijn eigen voorwaarden. In peignoir op een gemakkelijke bureaustoel.

    Voor mij mag het vanaf nu altijd zo blijven.

    ⁂

  • The commute trap

    Een collega had het erover: dat niet meer met de trein naar het werk gaan, op een bepaalde manier eigenlijk een soort valse tijdwinst is.

    Het voelt niet altijd even hard aan dat ge meer tijd hebt om te leven (ge slaapt gewoon wat meer). Maar aan de andere kant hebt ge wel minder tijd: ik lees geen boeken meer, ik luister niet meer naar podcasts (op een minuut of twintig in bed na), ik doe geen kruiswoordraadsels meer.

    Ik kijk wel meer naar series en films. Er is heel soms werk dat ge met een halve aandachtsspanne kunt doen, maar ’t zijn vooral de momenten dat ik anders in het vervoer zou zitten ’s avonds.

    En dat geeft dan dit:

    De blauwe bolletjes tonen een cumulatief totaal van het aantal films en afleveringen van series die ik vorig jaar zag; de oranje bolletjes zijn dit jaar. De oranje stippellijn is waar ik uitkom als ik verder doe gelijk ik nu doe.

    Tja.

    ⁂

  • WordPress

    ’t Was al eens lang geleden dat ik nog eens WordPress-dingen gedaan had voor serieus.

    En ’t is echt wel indrukwekkend, hoe het tegenwoordig proper in mekaar zit, die block editor.

    Dit weekend één ding gemaakt, deze week eens kijken naar een ander ding, om er dan volgende week knopen over door te hakken.

    Het wordt een afweging van dingen proper te doen of dingen pragmatisch te doen. Ik ben met het ouder worden alsmaar meer gewonnen voor het pragmatische, maar het mag ook niet vies worden natuurlijk.

    Afijn. Onderzoek, onderzoek.

    ⁂

  • Data-integriteit, ’t zijn dingen

    Jaja. Er zijn soms dingen waar ge honderd procent zeker van zijt, gelijk dat het verleden na een tijdje niet meer zal veranderen.

    Zo gelijk dat ge met tien man elk in een boekje schrijft waar ge naartoe geweest zijt in een week. Zo van “ik ben maandag over en weer naar Londen gegaan met de trein en donderdag naar Moskou gevlogen”. En dat dan iemand anders op het einde van de maand alle boekjes in een groot boek overschrijft, zodat we weten hoeveel kilometers we allemaal samen met den auto gereden hebben en hoeveel vliegtuigtiketten er gekocht zijn en alles.

    Een groot gemak! Alles staat schoon bij elkaar! Alles is samen te vatten!

    …en dan kijkt ge een jaar later naar de totalen in het grote boek en naar de totalen in de kleine boekjes, en dat blijkt dat niet te kloppen.

    Ah ja, hoort ge dan, eigenlijk was er geen budget meer om Joris met de trein naar Londen te sturen, en dus hebben we die pagina uit zijn boekje gescheurd. En eigenlijk was het beter Myriam geweest in plaats van Jacky die naar Moskou ging, dus hebben we dat in het ene boekje uitgescheurd en in het andere boekje bijgeplakt.

    Ja maar, voert ge dan zwakjes aan, nu zit ik met een gat voor Joris en Myrian waar ze zogezegd niets gedaan hebben, en heeft Jacky op één dag zowel het vliegtuig naar Moskou als naar Los Angeles genomen.

    Aaaargh!

    Ik heb, mutatis mutandis, een gelijkaardige situatie. May you live interesting times, gelijk dat ze zeggen.

    ⁂

  • Zozozozondag

    Ik was het al een beetje gewoon geworden, de zondag.

    Opstaan, data beginnen overzetten van één systeem op het werk naar een ander systeem, terwijl ik ondertussen naar Netflix kijk.

    Dan avondeten, en dan naar De Mol kijken.

    En dan nog wat rondlummelen op de computer en juist voor ik naar bed ga, een stukje data van het nieuwe systeem in het oude systeem steken.

    Maar kijk: er zijn geen zekerheden meer. Het oude systeem is voor een groot deel vervangen door het nieuwe systeem en ik heb dus mijn zondag weer helemaal voor mij. En De Mol is gedaan, dus ik weet niet goed meer wat gedaan.

    HA!

    Natuurlijk dat ik weet wat gedaan: rondlummelen op de computer en Netflix kijken. ’t Zal wel zijn.

    ⁂

  • Actual cannibal Shia Labeouf

    Ik ga nog eens deze video posten. Alles eraan is perfect, van het begin tot de Orson Welles-hommage.

    ⁂

  • Time to Eat!

    Maar zo een wijze kookserie op de Netflixen! ’t Is met Nadiya Hussain en hoe zeer sympathiek is die wel niet jong?

    Ik zit twee afleveringen ver, en ik heb al een stapel dingen die ik zó zou willen maken.

    ⁂

  • ’t Is weekend!

    Jazeker: ’t is donderdag maar ’t is ook weekend wegens morgen wat recup gepakt. Het was deze week een rare week: het leek alsof er niet veel te doen was, maar er is eigenlijk wel serieus wat gebeurd op het werk.

    Ik ben trouwens zwaar aan het overwegen om er nog wat recup bij te pakken, want ik vrees dat het binnenkort serieus drukker gaat worden.

    Misschien eens familieleden op pad sturen naar tuincentra om dingen te kopen — of zelf dingen op tinternet kopen — en dan eens in den hof werken of zo.

    Gelijk de oude mens dat ik ben.

    ⁂

  • Zodusdat

    Daar ben ik ook door geraakt: Avatar: The Last Airbender nog eens herbekeken. En jawel, het blijft even goed als de eerste keer dat ik het zag.

    En nu ben ik mij aan het afvragen of ik Legend of Korra zou opzetten. Want daar ben ik aan begonnen, maar nooit helemaal doorgeraakt.

    ⁂

  • Quarantaine dag 56: (eventjes) buiten komen

    Welwelwel, dat was spannend. Het was ondertussen 56 dagen geleden dat ik nog een voet buiten de deur gezet had (ge weet dat ge niet zeer sociaal zijt als uw leven vóór, tijdens en na een globale pandemie niet echt anders is), maar vandaag is het er alsnog van gekomen.

    Ik moet normaal gezien om de zoveel weken naar het hospitaal voor een Ingreep, en nu was het geleden van februari en dat was, zo bleek, eigenlijk objectief te lang (smartelijke pijnen werden geleden door ondergetekende, die zichzelf plechtig beloofd heeft voortaan nooit meer langer dan pakweg 7 à 8 weken te wachten).

    En daar stond ik dus, in de living, aan mijn bureau, op een gewone dinsdagnamiddag, bijna exact 8 weken nadat ik voor het laatst buiten mijn huis was geweest. Ik heb sindsdien al een drietal videocalls gehad waar het niét aanvaardbaar was om in mijn peignoir op het beeldscherm te verschijnen: naast mijn bureau staat voor dergelijke noodgevallen een kapstok waarop een hemd, een das en een vest hangen.

    Maar nu moest ik in volledige battle dress het huis uit. En ’t was absoluut niet evident. Ik wist van ver noch van dicht waar mijn onderbroeken en kousen lagen (de kast die in de slaapkamer staat, staat blijkbaar in de keuken). Bij nader inzien bleek het hemd op de kapstok meer uit bouwstof dan iets anders te bestaan, en dus was het ook nog zoeken naar een gewassen hemd (dat wonder boven wonder gewoon al meer dan acht weken op de stapel te strijken was in de keuken bleek te liggen). En dan heb ik nog een zeer letterlijk kwartier gezocht naar een paar schoenen (ik heb een paar gevonden waarvan ik overtuigd was dat het van twee jaar geleden was wegens totaal versleten, maar dat bleken achteraf toch de schoenen te zijn die ik twee maand geleden voor het laatst gedragen had).

    Bleek dat de ingang van het hospitaal verhuisd was naar de volledig andere kant van het gebouw (bijna een kilometer omweg kzweertumaat). Bleek dat ik een mondmasker kreeg dat ik op minstens twee verschillende manieren verkeerd probeerde aan te trekken: binnenstebuiten en ondersteboven. Bleek dat het één persoon per wachtkamer was. Bleek dat zo’n mondmasker in combinatie met een baard een soort Moerassen van Dagobah-atmosfeer creëert en nog een geluk dat ik geen longpatiënt ben of ik was gestikt.

    Ik heb mijn handen daar zeker vijf keer gewassen, ook. En ’t is allemaal zeer zeer raar in de stad (of toch het stukje tussen mijn huis en het hospitaal een paar straten verder): de ene helft loopt met mondmaskers, de andere helft loopt in grote groepen samen alsof er niets aan de hand is.

    Maar bon, ’t is dus gelukt en er is een nieuwe afspraak eind juni.

    En zo heb ik de buitenwereld ook nog eens gezien.

    Ik had hem niet gemist, en er is niet veel veranderd. Ik kan er tegen voor nog een paar maand.

    ⁂