Het was lastig, toestellen zoeken voor onze badkamer.
We gingen kijken bij een aantal badkamerwinkels, en na een paar keer wisten we het wel: als we een bad vonden dat ons aanstond, was het er zeker één van boven de 5000 euro.
Onnoemelijk duur, al die dingen. En als ge weet dat we alles moeten hebben voor de badkamer — bad, kranen, douche, wasbak, toilet — dan weet ge dat het zeer, zeer pijnlijk werd.
We zijn dan maar op het internet gaan kijken, en gelukkig ziet onze badkamermens het zitten om met op internet gekochten dingen te werken. Wat rondgekeken, en Reuter zag er het interessantst uit. Alles op een rij gezet, in de boodschappenmand, bestellen, en hop!
Of wacht nee, niet “en hop”. Om te beginnen, en alle hulde aan Reuter: een mail met een aantal vragen. Dat de kraan voor de wasbak weliswaar past, maar dat ik misschien beter een andere zou nemen wegens béter passen. Dat ik vergeten was om ophanghaken voor de wasbak te kopen, en een sifon voor de wasbak en een afwaterings- en overstromingsding voor het bad. Dat ik nog geen handdouche bij de badkraan had. En of ik wel zeker een toilet zonder toiletdeksel wou.
Ik heb ze meteen teruggemaild dat euh ja sorry, was het er aan te zien dat ik er niets van ken? En dan natuurlijk, ik al hun suggesties graag volg.
Aangepaste bestelling, aangepaste prijs, ik naar de bank gemaild met mijn geldopvraagformulier van de lening.
De bank terugmailen: dat ze (a) een factuur nodig hebben en geen aankoopbon en (b) geen geld kunnen betalen aan het buitenland.
Met een klein hartje naar Reuter gemaild of ze geen factuur zouden kunnen opsturen, bleek geen probleem te zijn, de geldopvraging op mijn eigen rekening laten storten, en een paar dagen later alsnog: geld overgemaakt naar Duitsland, en hop!
*
* *
Ik ben dus zeer, zeer, zéér nerveus over het geheel van de zaken. Ik hoop zeer hard dat ik niets verkeerd besteld heb, en dat alles toekomt, en dat er geen al te grote problemen zijn. Het begint er al mee dat ik geen idee heb wanneer ze gaan leveren, of ik daar nog bij voor moet betalen (ik denk het niet maar ik wéét het niet, aargh), en waar ik al die dingen moet opslaan. In de keuken? Aaargh.
