Ik heb The Witcher uitgekeken op Netflix, en ik kijk niet alleen hard uit naar het tweede seizoen, ik denk dat ik één dezer ook maar eens aan de boeken begin.
‘t Is allemaal zeer standaard fantasy, maar I’m nu eenmaal a sucker voor zo’n dingen.
Wat ik wél niet meteen verwacht had, is dat het zo niet-evident zou zijn om te volgen, de serie. Probleem is dat er verhalen van drie personages door elkaar lopen, en dat twee van die drie personages bijna niet verouderen. Dat wil dus zeggen dat ge er dus heel hard met uw hoofd moet bij blijven.
Voor de mensen die niet meteen mee zouden zijn: een poging om het allemaal chronologisch te zetten (zo spoilervrij als mogelijk). Hieronder eerst met de volgorde van de afleveringen als leidraad (behalve het vroegste stuk van het verhaal, dat we in een flashback zien in de laatste aflevering):
Maar met al die lijnen en pijlen is dat misschien wat verwarrend — hieronder dan ook een gewone tijdslijn. Ik heb de kleuren voor de afleveringen gehouden, en een paar aanduidingen van tijdsduur meegegeven: bijna alles van Ciri speelt zich op een paar dagen, hoogstens een week of twee of zo af; het verhaal van Yennefer kan gemakkelijk vijftig of meer jaar zijn, dat van Geralt zou van wat ik kan opmaken uit de tv-serie even goed wat minder dan dat van Yennefer kunnen zijn als driedubbel zo lang:
Ik was van corvee om te koken en er was in huis: een zak garnalen, bijna anderhalve kilo kabeljauw, en dat was het zowat.
Ik heb de garnalen gepeld, de pellen in boter en olie aangebakken, sjalotten en een verdwaalde wortel uit de frigo bijgedaan en dat was alles, wegens geen selder of prei, glazig gekregen, wat tomatenpuree bijgedaan, doorgebakken, geblust met witte wijn, water bijgekletst, een half uur of zo op laten staan, bijgekruid en dan bij gebrek aan geduld afgegoten.?
En neen, dat was in de verste verte geen bisque zoals het eigenlijk zou moeten, maar hey, het was redelijk degelijk van smaak.
Patatten gestoomd, kabeljauwfilets gekruid en licht gebakken, in de warmhoudoven gestoken, vocht in de pan, laten uitbakken, gebonden, room bijgekletst, wat laten uitbakken, vis weer in de saus gedaan, garnalen bijgekapt, en hey presto!
Maar serieus, gelijk 45 seconden wachten om op een link te klikken in Chrome. Vier minuten eer Photoshop opgestart is.
Geen virussen, geen malware, geen niets. Ja, duuzd Chrome-tabs open staan en Netflix erbij, maar dat zou toch moeten kunnen, op een degelijke computer?
Zeer lang verhaal zeer kort: mijn C-schijf stond bijna vol, en mijn D-schijf ook. En Windows, in zijn automatische sympathiekheid, had de pagefile op de traagste schijf in heel mijn computer gezet. Ze stond op mijn C-schijf — die een SSD is — maar als die vol raakte, is ze automagisch verhuisd, en blijven verhuizen.
Zucht. Thanks for nothing, Windows.
Ik heb een paar honderd gigabyte vrijgemaakt overal en een beetje en nu is het weer allemaal vliegensvlug.
Maar serieus, gasten. Hoe moet een Gewone Burger daar ooit achter komen?
Ik moest vanmorgen naar het hospitaal voor mijn zeswekelijkse heelkundige ingreep, en toen ik in de wachtzaal naar de luchtbellen in de waterverdeelmachine zat te kijken, bedacht ik dat het eigenlijk gemakkelijk was om helemaal afgeronde uiteinden te maken voor de grafiek van daarjuist.
Ziet:
en
en
Het “geheim” zit in deze twee dingen:
Eerst voeg ik drie series gegevens bij waarden 1, 0 en [verwijzing naar de cel waar het percentage in staat]. Dan verander ik het Chart type, zet ik de clustered bar op een secondaire as, en maak ik van die drie laatste een scatter plot. En dan keer ik terug naar de data source, zorg ik ervoor dat wat er al stond in x terechtkomt en zet ik 0.5 in de y-waarden.
Dan moet ik alleen nog de y-as aanpassen dat hij van 0 tot 1 gaat, en een cirkelvormige marker gebruiken met de juiste grootte in de juiste kleur om een afronding te forceren in het grijs aan 100% en in het blauw aan 0 en [ingevuld percentage]%.
Soms versta ik het niet, hoe YouTube beslist om mij dingen in het gezicht te smijten. Daarjuist kreeg ik deze op mijn YT-home page:
“Hola,” dacht ik, “ik ga iets bij leren!”
Ik begon te kijken (met een half oog en met het geluid uit, het andere oog was naar Happy Death Day 2U aan het kijken) en ik was juist ver genoeg om te zien dat het een challenge was om iets na te maken in Excel:
Vóór ik verder keek, wou ik het zelf eens proberen. Ik zag namelijk niet echt wat het enorm grote probleem zou kunnen zijn.
Blijkt dat het niet evident is om proper afgeronde hoeken aan uw bar charts te geven. De enige manier die ik weet om te krijgen wat hierboven staat, is drie afgeronde rechthoeken te tekenen met precies dezelfde verhoudingen als 100%, 43% en 57%, die te selecteren en te copiëren, en dan respectievelijk de eerste en de tweede 100%-balk in de grafiek, en dan de 43%-balk en de 57%-balk te selecteren, en de gecopieerde balk te plakken.
Dus we vertrekken met donkergrijs en lichtgrijs, allebei rechthoeken. Tekenen dan een oranje en een blauwe afgeronde rechthoek, en copy-pasten die, wat ons de juiste vorm geeft:
Maar dat is heel erg nadrukkelijk geen perfecte methode, wegens dit:
Als de waarde van de oranje balk later zouveranderen, verandert de breedte van de balk weliswaar, maar blijven de afgeronde rechthoeken niet proportioneel afgerond. In het bovenste voorbeeld zijn ze te smal geworden waardoor ze weer rechthoekig lijken, in het onderste voorbeels zijn ze teveel uitgerekt, waardoor er blauw onderdoor komt aan de linkerkant.
Komt daar nog eens bij dat de oorspronkelijke manier om de rechthoeken degelijk afgerond te krijgen, eigenlijk neerkomt op “teken het gewoon zelf opnieuw”. En dat kan niet de bedoeling zijn.
Dus liet ik dat afronden even voor wat het was, en deed ik de rest van de oefening: een icoon en het percentage in de balk krijgen, op de jusite plaats.
In Excel kunt ge gemakkelijk een data label toevoegen aan uw grafieken, en kan dat label in zo’n horizontale clustered bar links binnen staan of rechts binnen — maar het is niet zomaar mogelijk om labels zowel links als rechts te zetten. Ik dacht even dat ik het kon oplossen door zowel een data label als een data callout op het ding te zetten, maar ook daar: het is het één of het ander, niet allebei samen.
En dus heb ik het opgelost door met drie overlappende balken te werken: één voor de 100% en twee voor 43%, waarvan de ene voor het percentage en het andere voor het icoon. Die met het icoon toont Series name als data label en is gekleurd van achtergrond in de balk, die met het percentage toont Value als data label en is doorschijnend van achtergrond in de balk. Dat geeft dan alles samen iets als dit:
Okay, bij nader bekijken zijn de balken te hoog en de legendes te groot, en staan ze omgewisseld van plaats, en waren de cijfers omgekeerd voor mannen en vrouwen, maar good enough for me, dacht ik, het is proof of concept, en nu ga ik eens kijken naar hoe de Echt Professionele Excel Professores Het Heeft Opgelost.
De copy-paste-truuk voor de afronding. En inderdaad helemaal lelijk, omdat de 100% te uitgerokken is. En niet-dynamisch. En voor het icoon? Het icoon is een scatterplot, waarvan ze vertikale positie op 50% zet en de horizontale op nattevingergewijs 6% minder dan de waarde van de blauwe balk.
Tja. Het doet ook wat het moet doen. Ik vind het mijne gemakkelijker, en vooral minder prutswerk.
Het zijn soms dingen: gisteren legde ik nog, à propos ik weet eigenlijk niet eens meer wat, uit wat een bloedadelaar was, en vandaag zie ik er gewoon eentje in grafisch detail in de film waar ik naar aan het kijken ben.
Geschiedenis, ‘t is een schoon iets. Horrorfilms ook.
Ik ben er meer trots op dan ik eigenlijk zou mogen zijn:
Het zag er echt zeer alienachtig uit en hersenachtig en vies uit, maar het was wel lekker om te eten: dikke vanillecrème met daarboven gegoten, als het nog warm is, siroop. Er zat al genoeg suiker in de vanillepudding, en ik had nog suikervrije siroop staan, dus dat was dat.
Ik kon het in stukken snijden en iedereen een stuk geven. Uitstekend.
Het was vanavond vergaderingen in plaats van quiz.
Vergaderingen zijn wijs.
Na afloop was ik wel de sleutel van het wielslot van mijn velo kwijt. Enfin ja, “kwijt”. Hij zat niet in de linkerbuitenzak van mijn palto (daar zat de doos van mijn draadloze oren) en ook niet de rechterbuitenzak van de palto (daar zat mijn notaboek) en ook niet in één van de vier binnenzakken van mijn palto (daar zit vooralsnog niets in) en ook niet in de rechterbuitenzak van mijn vest (daar zat mijn telefoon) en ook niet in de linkerbuitenzak van mijn vest (daar zaten de reservesleutel van het kettingslot van de velo en de afgebroken sleutel van het vorige kettingslot) en ook niet in de linkerbinnenzak van mijn vest (daar zaten mijn mastercard en openbaarvervoerabonnement en identiteitskaart en maaltijdcheckkaart) en ook niet in de rechterbinnenzak van mijn vest (daar zat de badge van mijn werk en het authenticatieding van mijn werk en mijn usb-spel van zeer veel gigabyte) en ook niet in de linkerzak van mijn broek (daar zit nooit iets) en ook niet in de rechterzak van mijn broek (daar zit mijn sleutelbos altijd).
Ik heb al mijn zakken een keer of zes zeven betast, en dus kon het niet anders dan dat mijn sleutel er ofwel uit gevallen was binnen, ofwel uit gevallen buiten.
Ik ben er helemaal door. Seizoen 7 is uitgekeken. Er zaten een aantal zeer, zéér goede afleveringen in die zeven seizoenen, en over het algemeen ben ik er content van. Ik denk niet dat er één aflevering tussen zat die ik niet gezien had.
Vóór ik naar Deep Space 9 overstap, ga ik toch eerst wat andere dingen bekijken. Ik heb een lijstje films dat ik wil zien (of herbekijken) — Solo: A Star Wars Story, One Cut of the Dead, Marriage Story, The Lighthouse, Serenity, Fronzen 2, Happy Death Day 2U, Aniara, High Life — en ik kijk hard uit naar de finale van Watchmen, en de serie van His Dark Materials, en ik moet nog een paar Mandalorians kijken, en Batwoman, en alles, en alles.
Ik stond in den hof en ik vroeg mij af wat eigenlijk de beste manier was om lavendel te snoeien. Ik had mijn handen vol en dus heb ik het gewoon aan de computer gevraagd. En dan stond ik met de gesnoeide lavendelbladeren in mijn handen en vroeg ik mij af wat ik daar eigenlijk allemaal mee kon doen, en heb ik dat ook gewoon aan de computer gevraagd.
Bij dezen dus. Ik leef nu ook officieel in de toekomst.
Morgen ben ik thuis. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook. En de dag daarna ook.
Ik weet nog niet precies wat ik met al die tijd ga doen, maar het zal wel iéts zijn.
Morgen, misschien, ruim ik mijn bureau op.
Overmorgen, misschien, begin ik te kijken wat er in de slaapkamer kan opgeruimd worden.
Ik zat op de trein van Brussel naar huis, maar dan wel een paar uur later dan gewoonlijk.
Aan de overkant van de treingang zaten twee vriendinnen. De ene, denk ik, een jaar of 38, de andere, vermoed ik, pakweg 46.
Ze babbelden over mensen en dingen en situaties. Ik heb geen flauw idee waar ze het precies over hadden: ik had mijn koptelefoon op en ik was naar een boek aan het luisteren.
Maar het was wel bijzonder interessant en geestig en ontroerend en serieus en dan weer hilarisch.
Het overkomt mij heel erg weinig, maar ik wou minstens een hele treinrit lang dat het ook mijn vriendinnen waren.
