Ik keek in mijn agenda gisterenavond en ik dacht: “Ziet! Een hele dag rustig ontwerpwerk!” En dus besloot ik thuis te werken.
En toen was het vijf voor negen vanmorgen en was ik tewege te beginnen, toen mijn andere kalender mij wist te zeggen dat ik om 9u een meeting had over de agenda van een workshop.
En dat ik daar meteen na een meeting had om een protocol voor interviews te bespreken.
Oops.
De twee meetings dan maar per Skype gedaan. En een derde meeting per telefoon.
Maar dat “rustig ontwerpen”, dat is er dus niet van gekomen. Het was alsnog onverwacht druk.
Maar wél content dat ik vandaag een vernuftige omweg gevonden heb om de individuele bars van een stacked bar graph in PowerBI te laten sorteren op exact de manier dat ik het wou.
En nu is het 19u10 en ga ik slapen. Koppijn en misselijk.
Morgen nog een dag en dan is het vrijdag. En dan is het weekend.
De laatste tijd op het werk — pakt het laatste anderhalf jaar — heb ik eigenlijk voornamelijk tijd besteed aan één groot project.
Dat is eigenlijk wel aangenaam: ge moet niet al te veel over en weer switchen tussen contexten, en het is gemakkelijk om wat flow te kweken en voort te doen.
Aan de andere kant: ik heb het wel graag, als er veel dingen tegelijk moeten gedaan worden.
En kijk: nu is het (een beetje) van dat: de afgelopen paar dagen heb ik complexe UX gedaan voor één project, een storyboard getekend voor een ander, een workshop voor een derde, en een begin van informatie-architectuur slash detailontwerk voor een vierde.
En tegelijk daarmee ben ik ook piloot voor een nieuw systeem van uurregistratie en projectopvolging en alles, dat het allemaal veel eenvoudiger maakt dan vroeger om vanalles bij te houden. Veel vroeger deed ik dat zo’n beetje uit het blote hoofd, op het einde van de week — zo van “ik weet dat ik op maandag dat en dat gedaan heb, en dat was samen ongeveer zoveel uur”. Iets later deed ik het in Excel, wanneer ik het niet vergat. Het afgelopen jaar of zo houd ik alles bij in emacs, met timestamps en alles.
Maar nu is het dus veel gemakkelijker, en hou ik het bij terwijl ik het werk doe. Dat geeft dan zoiets — whee!
Een kwartiertje hier, een kwartiertje daar, en voor ge’t weet is een dag gevuld. 🙂
Het was vandaag, overigens, een bijzonder aangename namiddag werken: detailontwerp van een al bij al eigenlijk toch wel behoorlijk ingewikkeld stuk van een op zich al complexe toepassing, waar een hele stapel use cases bij elkaar komen. We hebben knopen doorgehakt, en het was een wonder van schoonheid, hoe alles uiteindelijk proper consistent op zijn plaats viel: het stuk dat we eigenlijk dachten het moeilijkste te zijn, bleek achteraf het sluitstuk van alle open problemen te zijn.
Meest verwarrende moment in zeer lange tijd, in de quiz gisteren.
Er was een vraag die ging over wellicht de meest fascinerende Egyptische farao. Een zeer lange vraag, die begon in de zin van “Akhenaten, die geboren werd als zoon van Amenhotep III en koningin Teye, regeerde van dan tot dan, voerde wellicht het monotheïsme in, yada yada, enzoverder enzovoorts” en eindigde een minuut of twee later met iets als “Deze farao was bekend als Amenhotep IV, maar hoe kennen we hem nog?”
We waren het begin van de vraag al half vergeten, en ik had ergens halverwege al “Akhenaten” opgeschreven als antwoord, uiteraard!, maar toen bedachten we hang on, hadden ze al niet Akhenaten gezegd in het begin van de vraag?
We vragen dus om de vraag nog eens te herhalen, en inderdaad: “Akhenaten was ook gekend als Amenhotep IV, maar welke naam had hij ook nog?”
Wij dus in totale opperste verwarring. We weten dat hij Amon-Ra verving door Aten, maar dat zit al in zijn naamsverandeing van Amen-iets naar iets-Aten. En een derde naam? Het kan zijn dat er ergens nog een ons onbekende naam was, natuurlijk dat, maar we hadden er echt geen enkel flauw idee van.
…en wat bleek het antwoord te zijn: Achnaton. Aaaarhgh! Dat is gewoon een spellingsvariant! Dat is geen andere naam! Awoert! Da’s gelijk vragen “wat is een andere naam voor de stad Parijs?” en verwachten dat we “Paris” antwoorden.
We hebben (iets te geïrriteerd, geef ik meteen zeer grif toe) ons beklag gedaan.
Allemaal goed en wel, de internets, om te ontdekken of een film of een boek of watdanook goed of niet goed is, maaarrrr. Dat kan serieus verkeerd gaan ook.
Ik had van ikweetnietmeerwaar gehoord dat The Priory of the Orange Tree zeer de moeite waard was. Een snelle blik, en zelfs een minder dan snelle blik op de review online leerden mij dat het inderdaad zeer zeer goed was. Dit is een typische:
[…] probably the biggest fantasy book (both literally and figuratively) to be published this year. The hype around it is unreal, as are the muscles you need to hold it for any extended length of time. Promised as a ‘feminist re-telling of St George and the Dragon’, the expectations for this book are pretty high. […] lives up to it the hype in every way. It is a gripping read from start to finish that will leave you turning pages long after the lights should be out. The world is so lush, the writing lyrical and the politics is brilliant.
…en dat is dan nog rustig beredeneerd geschreven. Op Goodreads zijn de overgrote meerderheid van de reviews meer dan lyrisch.
Het is dus géén goed boek. Geen archi-slecht boek ook, er zitten hier en daar degelijke elementen in (een fijne ontluikende romance met daar aan verbonden een aantal aangenaam lezende scènes, bijvoorbeeld), maar het is onnoemelijk veel te lang, er zit verschrikkelijk veel expositie in, de personages (zelfs die van voorbij de pensioenleeftijd en die van duizenden jaren oud) gedragen zich allemaal zoals tieners, de “politics” waarvan sprake zijn gênant eenvoudig.
De wereld is ook zeer zeer klein en zeer beperkt omschreven: er gebeuren een aantal reizen van de ene kant van de wereld naar de andere, en toch leren we niets bij over wat er tussen A en B ligt. De wereld, trouwens, is verdeeld in een East, West, South en North die elk karikaturaal herkenbare vervormingen zijn van stereotiepe beschavingen alhier op aarde, dus ja.
Ik had het gekocht bij Audible, en ik heb het dan maar uitgeluisterd, maar op het einde wel aangegeven dat ik het niet goed vond. Schets mijn verbazing als Jeff Bezos (het kan ook iemand anders bij Amazon geweest zijn) mij vertelde dat het hem speet, en dat ik met zijn/haar complimenten een ander boek mocht kopen:
Ik heb een beetje in het blinde weg een ander boek gekocht, en ik ben er zowaar veel en veel contenter van!
Sorcerer to the Crown, van de Maleisische (in Engeland wonende) schrijfster Zen Cho. Ik zit denk ik ongeveer aan de helft en als ik het in één woord zou moeten samenvatten: delightful. Van zodra het uit is, koop ik het vervolg. En hoop ik van ganser harte dat het geen trilogie is waar ik nog lang op moet wachten.
De badkamer staat voorlopig in de keuken, alle bijna-200 kilo bad en wc en douche en wasbak en alles. De douche boven is bijna klaar, en als ik mij niet vergis ging de badkamermens volgende week? of de week daarna? beginnen aan al de rest van douche en badkamers. Er zullen kranen en dingen aan te pas komen om het bad in de badkamer te krijgen. Hopelijk moeten er geen vensters uitgebroken worden.
Er is vandaag een schrijnwerker langs gekomen om iets te doen aan onze slepende deuren — een duistere historie van scharnieren die niet stevig genoeg zijn, of die van een allereerste generatie waren en dat die kapot gingen als ze teveel moesten bijgeregeld worden. Diezelfde schrijnwerker zal ook een kastje maken om in het toilet de buizen te verbergen en wc-papier in op te bergen en alles.
Oh en als de badkamer gedaan wordt, wil dat ook zeggen dat de slaapkamer gedaan wordt. Dat wil dan weer zeggen dat de slaapkamer leeg moet gemaakt worden (waar dus dingen in staan die er al 18 jaar of zo in staan op min of meer dezelfde plaats, bedolven onder een lawine van andere dingen die er jaren en jaren liggen).
En de slaapkamer leegmaken, dat wil dus ook zeggen dat ons bed er weg moet en dat we een tijd ergens anders gaan moeten slapen. Spannend! Het eerste idee was dat we ons bed in de living zouden opstellen, maar aangezien ze daar tijdens de werken zwaar gaan moeten passeren, is dat misschien ook geen goed idee. Misschien dat we dus maar een tijd op de vloer in de bibliotheek slapen. Spannend!
De voordeur, daar is het verdacht stil. We hadden een smid voor het traliewerk, en die ging een firma aanspreken voor de deuren zelf, maar niets meer van gehoord. Ik zal nog eens mailen.
Blijven dan nog over: het dak, en de voorgevel. De voorgevel en het dak. We gaan daar dan ook een serieus moeten naar beginnen kijken, ahem ja.
Dat was spannend. Mijn web blog was de afgelopen, euh, negen of zo jaar niet meer via SSL bekijkbaar. Dat was heel lang niet echt een enorm groot probleem, maar sinds recent doen allerlei browsers daar veel lastiger over dan vroeger.
Het stond ergens op de lijst van Dingen Dan Eens Te Doen (zeer dicht in de buurt van Dan Eens Al Mijn Domeinen En Websites Rationaliseren En Daarmee Stapels Geld Per Jaar Uitsparen), maar het kwam er niet van.
Tot fijne ex-collega Jan deze doorstuurde:
…en dat dat eigenlijk toch wel maar een beetje schaamlijk is.
Het heeft hoop en al een paar minuten geduurd, maar kijk zie, bij dezen is het helemaal in orde. Alles dat vroeger https://blog.zog.org was, verwijst nu naar https://blog.zog.org. Hoezee!
En dat dat tegenwoordig denk ik allemaal niet zo gemakkelijk zou zijn, denk ik.
Springtime for Hitler and Germany Deutschland is happy and gay! We’re marching to a faster pace Look out, here comes the master race! Springtime for Hitler and Germany Rhineland’s a fine land once more! Springtime for Hitler and Germany
Mel Brooks is den besten.
En over dat het tegenwoordig niet meer zou kunnen, trouwens:
Kom dat nu tegen! Toen ik thuiskwam, was onze douche op het eerste verdiep zowaar bijna helemaal klaar! Kakfoto’s wegens bijna geen licht (en nog helemaal geen licht in de douche), maar ‘t geeft toch een idee:
Er is een glazen deur, het is waterdicht onderaan en aan de zijkant, er is een (toegegeven, kleine) douche. Nu nog het plafond in orde brengen, de balk waterdicht maken en licht en luchtafzuiging in orde brengen, en ‘t is gereed!
En dan kunnen we aan de rest beginnen: muren afsmijten in de badkamer en de slaapkamer, en beginnen aan de ruwbouw.
Ik werd wakker en ik was er 100% van overtuigd — wat zeg ik? 1000% van overtuigd! — dat ik een moord had begaan.
Niet recent, daar niet van. Maar wel heel erg zeker dat het gebeurd was. En niet eens zomaar een moord. Ik moet een jaar of 25 geweest zijn, en ik heb een jongen van een jaar of 15 eerst verkracht, en dan vermoord, en dan heb ik hem in een doos gepropt en op een onvindbare plaats achtergelaten.
Ik heb wel meer van die dromen. Niet specifiek over verkrachtingen en moorden, dat was voor zover ik het mij herinner de eerste keer, maar wel over dingen die ik in het verleden al dan niet gedaan heb, en waar nu nog niemand iets van weet.
Dat ik naar de universiteit gegaan ben terwijl ik eigenlijk nog voor een vak een examen in tweede zit moest doen in het zesde jaar en dat ik dus eigenlijk geen middelbareschooldiploma heb, bijvoorbeeld. Of dat ik van op mijn werk een doos met heel veel geld gestolen heb, en dat ik die dan ergens thuis heb gestoken maar nu niet meer weet waar precies.
Maar moord en verkrachting jong. Allez zeg. Ik heb voor de zekerheid gevraagd aan Sandra of ik toch zeker niemand vermoord heb, en volgens haar niet. ‘t Is toch altijd dat.
Zozo, met een man of zes naar het buitenland op weekend, het is me wat. We hebben al: geaperitiefd, gebabbeld, vis gekocht, gegeten, gedronken, ontbeten, geaperitiefd en garnaalkroketten gegeten. Straks gaan we nog eten, en een quiz doen onder mekaar, en drinken, en dan weer ontbijten, en dan zit het er zowat op.
Zware, zware weekends jong. Zware weekends. We zitten in een eigenlijk enorm groot ding, met elke een dubbele slaapkamer en drie wc’s en drie douches, en ziet, dit is de keuken en eethoek:
We zitten ook in een soort tot vakantiehuisbungalowpark vervelde vroegere camping, waar iedereen zijn eigen goesting gedaan heeft met zijn eigen huis.
In een trouwens zeer zware Bible Belt-gemeente, Sint-Annaland, waar alles dood gaat op zondag. Wijs!
Enfin ‘t is te zeggen: dan stond er plots veel méér dan alleen dit voor de voordeur. In totaal 195 kilo materiaal: een bad, een wasbak, een toilet, en alle nodige kranen en buizen.
Ik heb alle binnen gekregen, behalve het bad.
Dat weegde te zwaar, was zo op het eerste zicht te breed om door de deur te krijgen, en we waren maar met twee thuis. En bovendien: dan moest ik ook net weg op reis.
Sandra is er in geslaagd om genoeg voorbijgangers aan te klampen om het bad tot binnen in de keuken te krijgen. Nu nog kijken hoe lang het duurt vóór alles geïnstalleerd is.
Ik ga op weekend met maten en ik ben helemaal nerveus. In het algemeen gewoon mijn huis uitgaan, is al iets dat ik hoedanook niet graag doe. Daar komt dan nog eens bij dat elders gaan slapen altijd zó een miserie is: ik heb echt een degelijk bed nodig om de dag erna nog een beetje een mens te zijn (mijn rug meneer mevrouw, ‘t is geen cadeau). En ik moet dan ook nog allerlei Parafernalia meeslepen met risico’s op lastige situaties en alles.
Zucht. Enfin ja. We zien wel. Er zijn normaal gezien wel genoeg kamers aanwezig om iedereen een eigen kamer te geven, dus da’s toch al iets.
