Had ik al het splash screen van ons laatste kindje on-line gezet?

Perseus, de off-line-windows-clientkant van v.2.0 van ons CMS. De on-line-back-office-serverkant heet Medusa.

Wat zit achter een goed programma? Goede code misschien, goede ideeën ook misschien, maar vooral: goede mensen.

“There was an old idea,” says Bob Frankston, a hardcore programmer from legendary VisiCalc, “that you should have huge catalogs of code lying around. That was in the ’70s; reusable code was the big thing. But reusing pieces of code is like picking off sentences from other people’s stories and trying to make a magazine article.” It might make your point, but not very well.

Software developers were quick to realize that good programming is about the people, not the code. This sounds sappy, but it’s largely true. When the file-sharing company Scour was sold off to CenterSpan, the new owners got three discrete pieces: the brand, the code, and the customer list. The code, however, never ran again. It just sat on CenterSpan’s servers. CenterSpan CFO Mark Conan says his team simply didn’t need it. But Scour founder Travis Kalanick says CenterSpan lacked the expertise: When the assets of the defunct company changed hands, no Scour engineers signed on with the new owner, and the code base was effectively sealed off for good. “Even if you took a sledgehammer and opened up the jewel box,” says Kalanick, “without the people, the fine intricacies of the program wouldn’t be understood.” [Wired]

Ik heb persoonlijk nog niets gemaakt dat ik niet net na afloop van het maken op de helft tot een derde van de tijd zou kunnen beter hermaken.

En zo gaat het voor alles wat we doen. Of lijkt het alleen maar zo? Als ik iets aan het schrijven ben, proza, geen code dus, en ik raak het kwijt, dan kan raak ik daar meestal zo van gedemotiveerd dat ik er gewoon niet meer aan herbegin.

Noem het het Ellen Feiss-gevoel. Het gevoel dat het de eerste keer zó goed was, dat ik het nooit meer zo mooi geformuleerd ga krijgen als het toen van mijn hoofd via het keyboard naar de tekstverwerker is gevloeid.

Het ergste heb ik het met offertes: als ik aan een offerte bezig ben en de computer durft te crashen (niet dat dat veel gebeurt) (hout vasthouden, deze computer houdt het al 52 dagen, 9 uur en 41 minuten vol, ondanks dagelijks zwaar overgebruik), of als ik door dommigheid een nieuwe versie heb overschreven met een oude, of, wat soms wel gebeurt, als ik zodanig routineus vensters aan het sluiten ben (alt-F4, N, Y) dat ik Word vertel do not save, yes I am sure.

Dan sta  ik daar, met een offerte die at best half af is in plaats van helemaal af, en at worst net begonnen in plaats van helemaal klaar. En dan is mijn (slechte, toegegeven) reactie er vaak één van bugger all this for a lark, I’m off. Ik zal het morgen, of overmorgen, wel opnieuw oppakken.

Maar come to think of it, zoiets heb ik dus bijna nooit met programmeren. Het is mij al overkomen dat ik heelder projecten per ongeluk gedeletet heb (mijn boekending in Delphi ergens in november bijvoorbeeld), en dat is dan eigenlijk meer een opluchting dan wat anders. “Oef, die oude rotzooi is weg, nu kan ik eens serieus beginnen”.

Ik denk dan ook dat die mens in het artikel van Wired gelijk heeft: code, en a fortiori hele programma’s, zijn waardeloos zonder de mensen die erachter zaten.

Ha, de geneugten van afhangen van derden voor onderdelen van projecten.

Wij maken voor partij A iets. Partij A gebruikt de database van partij B, die database wordt door partij C ontwikkeld op een platform dat van partij D komt. De gegevens in die database moeten door partijen E1-E88 ingevuld worden. Partij C moet in zijn ontwikkeling ook feedback krijgen van E, nadat B de mensen van E opleiding hebben gegeven.

C belooft aan B en B belooft aan A en A belooft aan ons dat ingevulde voorbeelddata geleverd kan worden op 31 januari.

Vandaag hoort B officieus dat de data er niet zal zijn, en dat wat zij nodig hebben er eigenlijk pas zal zijn op datum X, pakweg rond de zomer. Maar wij hebben ons wel verbonden om alles klaar te hebben binnen ongeveer twee maand.

Zucht. Gelukkig dat er van overal contingency plans opgezet zijn.

Hm. Voor zover ik zie is de koning van Maleisië om de vijf jaar iemand anders, uit een rotatie van 9 families gekozen.

En is de huidige koning ene Tuanku Syed Sirajuddin Putra Jamalulail Ibni Almarhum Tuanku Syed Putra Jamalullail, DKP, DK, SSPJ, DKM, DMN, DK (Perak), DK (Negeri Sembilan), DK (Kedah), DK (Kelantan), DK (Terengganu), SPMJ, SPCM, SSMT, Grand Order of King Tomislav (Kroatië). Geborenin

Dus niet iemand van 80 jaar oud.

Wat de vraag doet rijzen: met wie heeft mijn vader gesproken? Misschien wel met Tuanku Abdul Halim Muadzam Shah ibni al-Marhum Sultan Badishah, geboren in 1927 en koning van 1970-1975. Of anders Tuanku Ahmad Shah al-Mustain Billah ibni al-Marhum Sultan Abu Bakar Riayatuddin al-Muadzam Shah, geboren in 1930 en koning van 1979-1984. Of misschien was het Tuanku Mahmud Iskandar ibni al-Marhum Sultan Ismail, 1932 geboren, geregeerd 1984-1989. Of Tuanku Azlan Muhibuddin Shah ibni al-Marhum Sultan Yusuf Izuddin Ghafarullah Shah, uit 1928 en koning tussen 1989 en 1994. Of Tuanku Jaafar ibni al-Marhum Yamtuan Abdul Rahman (°1922), chef 1994-1999.

Tout cela n’est pas très clair.

Een tijdje geleden in het boekje van Zelie’s school het kledingreglement gevonden. Grappig:

• schoenen: liefst van leer, stevig en goed steunend, met de veters dichtgeknoopt; heel wat sportschoenen zijn af te raden omdat ze de voten te weinig ventileren, wat erg nadelig is als men ze een hele dag draagt
  In elk geval: geen naaldhakken, geen plateauschoenen, geen combats [ik val dus al uit de boot, tenzij Doc Martens geen combats zouden zijn]
   


• lange broeken: niet gescheurd of uitgerafeld; geen baggy pants of zogenaamde skatersbroeken. Ondergoed mag niet zichtbaar zijn.
   


• korte broeken: bermuda’s of kniebroeken kunnen bij zomerweer, maar shorts zijn niet toegelaten.
   


• hemden, bloesjes, t-shirts, truien, etc: geen vulgaire of agressieve opschriften of tekeningen; voor de meisjes; geen topjes, geen spaghettibandjes, geen blote buiken, geen decolletés, geen doorzichtige kledij.
   


• haartooi: onopvallend en verzorgd
   


• hoofddeksels: niet in de klas of een andere binnenruimte
   


• make-up enz.: kan voor meisjes, maar met mate; echter geen piercings of tatoeages. Jongens dragen geen oorringen. Opvallende juwelen worden thuis gelaten.

…maar ik kan niet zeggen dat ik het ergens oneens mee ben.

Synchroniciteit. Of zoiets. Ik zat mij daarjuist in de auto ook af te vragen hoe wij het zouden doen zonder mijn ouders. Case in point: vorige week vrijdag was het plots pedagogische studiedag op school. Lap, Zelie een hele dag thuis. En noch Sandra noch ik kunnen vakantie nemen.

Vakantie: nog zoiets. Met al die schoolvakanties komt het er dus in de praktijk op neer dat Sandra en ik onze gezamenlijke vakantiedagen moeten combineren om alle dagen dat Zelie thuis is te dekken. En dan komen er nog vakantiekampen en verblijven in Sint-Denijs bij, of we halen het niet.

De wereld zit verkeerd in mekaar, meneer.

Zelie is vreselijk ziek. Ze lag al heel de dag levensloos op haar buik op de grond op school, en ze heeft niets gegeten of gedronken. En normaal is ze van de actiefste die er zijn, ze waren er op school niet gerust in. Er om gereden, naar Sint-Denijs, dan naar de dokter, en ’t is allemaal geen goed nieuws.

Ze heeft iets viraals in haar buik, haar neus is compleet verstopt en ze heeft een zware oorontsteking, en er zit heel veel slijm op haar linkerlong.

We moeten haar aan een inhalator koppelen, en mocht het vannacht niet beteren moeten we naar het hospitaal om zwaardere medicamenten.

Urgh.

Ik heb ongeveer een uur van een belangrijke vergadering gemist, en ik zie het niet zitten om daar nu nog een half uur te gaan zitten opgewekt doen. ’t Zal al moeilijk genoeg zijn om hier te blijven voor vergadering met François terwijl ik eigenlijk alleen maar bij Zelie wil zijn.

Bleh, kinderen. ’t Is te hopen dat het niet besmettelijk is en dat Louis er niet van krijgt. Ik heb in ieder geval al pijnsteken in mijn oor van de gedachte alleen al. Zwaar hopen dat dat psychosomatisch is.

Aaaargh!! Juist een off the cuff offerte moeten geven aan de telefoon! Niets dat ik meer haat dan direkt moeten zeggen hoeveel iets kost, tienduizend euro of vijfentwintigduizend, en per jaar of éénmalig, en zit daar dan een opstartkost bij of niet, aaaargh.

Enfin, de “offerte” is doorgegeven, met een monster vna een caveat erbij dat het pending analyse en behoeften en onderzoek en aanbesteding en alles is. Tsss.

En Jan Geirnaert mailde vanmorgen! Ook al jaren geleden dat ik daarvan gehoord heb. Vraag mij af of hij nog altijd met Els is.

Goed nieuws en slecht nieuws:

In 2002 heeft vooral de breedbandverbinding (kabel en ADSL) succes geoogst bij de gebruikers, met een groei van 90%. Vandaag telt België 870.000 breedbandaansluitingen ( dit stelt 47% van de aansluitingen van particulieren voor en bedraagt het hoogste percentage van Europa). Toch bereikt het doordringingsvermogen bij particulieren maar 34% (amper 4% meer dan vorig jaar) terwijl het Europees gemiddelde 40% bedraagt. [ISPA]

Ik herinner mij een kaartje van de universiteit van Leuven over de internetpenetratie in België, ingedeeld per gemeente. Het maximumpercentage was toen 0,35%. Ha, those were the days.

Niet dat Bush er wakker van gaat liggen, maar toch; goed gezegd van Louis Michel.

,,Waarom Irak aanvallen en niet Noord-Korea? Waarom het dossier inpassen in de strijd tegen het terrorisme, terwijl men pertinent weet dat Irak geen banden heeft met Al-Qaeda? Waarom zeggen dat een oorlog nodig is om zich te beschermen, terwijl de militaire kracht van Irak ridicuul klein is?”, zei Michel. [De Standaard]

Nu nog alle andere ministers van buitenlandse zaken op dezelfde lijn krijgen en we zijn er. Alhoewel, dan haalt Rumsfeld wel weer iets boven in de zin van “de Europese Unie, da’s het oude Europa. Het nieuwe Europa ligt in Koeweit en Qatar, en die zijn het wel eens met ons”.

Yay Gentenaars!

GENT — De ombudsvrouw Rita Passemiers ziet een opvallende wijziging in de houding van de Gentenaars. De burgers denken meer en meer constructief mee over het beleid. Dat stelt de overheid voor nieuwe uitdagingen.
[…]
,,Er is een enorme kentering. Van verzuring bij de burgers merk ik eigenlijk niet zoveel. Nochtans zou ik de zuurtegraad moeten kennen, want ik vang klachten op. Er is weliswaar een harde kern van klagers, maar dit is echt een minderheid. Wat me des te meer opvalt, is dat de stijl bij de actiecomités is veranderd. Vroeger waren ze vooral ,,anti”. Nu stellen de burgers zich participerender op. Volgens mij komt dit doordat het stadsbestuur de Gentenaars de afgelopen jaren met hoorzittingen heeft overspoeld. De burgers merkten dat ze daar beter goed voorbereid heen gingen. Zo kunnen ze ook meer impact uitoefenen”, zegt Rita Passemiers. Ze voegt eraan toe dat de bewoners ook meer en meer zelf de handen uit de mouwen willen steken. ,,De vroegere Oostblok-mentaliteit, waarbij de overheid alles moest doen, is afgenomen.” [De Standaard]

Gent is een goede stad om in te leven. Leve Gent. Leve het stadsbestuur van Gent. Leve de inwoners van Gent. Leve de ombudsvrouw van Gent.

Oh crap. Mieke Vogels, het genie van de KarpatenAntwerpen, vindt dat DHL weg moet uit Zaventem.

,,Leefkwaliteit gaat voor economische groei, ook voor de mensen uit de omgeving van Zaventem.”

Leefkwaliteit, pfff. Van een paar vliegtuigvluchten per nacht zullen de mensen toch niet doodgaan? Ik heb heel mijn leven naast de spoorweg geleefd, en ziet men mij klagen over concentratiegebrek? Ben ik voortdurend bezig of verminderde, euh, wossname? En zou ik dan ook plots moeten… erm… draad vergeten…

In ieder geval: nee toch?

Alle dagen feest! Ik heb al veel nigeriaanse scams gezien, en de details zijn altijd ene beetje anders, maar deze vind ik toch wel mooi.

Mmmmmm. This is good on so many levels. Ik beeld mij daar zo’n ongelooflijk mooie 25 jaar oude Nigeriaanse-by-way-of-Coming To America-achtige ranke schone bij voor, duidelijk intelligent, gehoorzaam, nog niet getrouwd en diepgelovig (en dus nog, ahem, juist), op zoek naar een reddende engel.

Zoveel beter dan de vijftigste Mkambe Okune, ambtenaar van het ministerie van financiën onder het vorige regime of de twintigste dubbele boeking van een betaling door BP of Shell.

Neen, romantiek, verbeelding en een vleugje avontuur, hier is over nagedacht.

Nieuws van het royalty-front. Toch grappig, Doctor Marc in zijn kostuum, waarschijnlijk met kop en schouders uitstekend boven een groepje van 50 mensen die hun eigen koning niet zouden herkennen mocht hij over straat lopen, en dan in het geniep foto’s staan pakken. Tsss.

Non seulement j’ai vu le roi, mais aussi la reine! Je leur ai été en effet présenté (comme “Professor Marc from the Brussels Commission” (!?!) mais comme j’étais l’un des 50 a l’être, j’imagine que ça n’a pas du laisser une impression très forte, à moins peut-être qu’ils se souviendront du seul type en costume: tous les autres en batik sur pantalon ou sarong!
Pas de photos non plus. Il y avait uniquement la télévision. Moi j’ai pris quelques photos en catimini: en principe, on ne photographie plus le roi: trop vieux et ne ressemble plus aux photos existantes mais datant au moins d’il y 20 ans!
Si tu ne le savais pas encore, ici le mot démocratie n’est pas encore vraiment répandu!
Bon. Demain je pars. A Kuala Lumpur j’ai 10 h d’attente pour l’avion, mais comme je suis invité à déjeuner par l’ambassadeur de Belgique, ça va.
J’ai déjà pris plus de 140 photos!

Ik heb vannacht ongelooflijk goed geslapen. En ik was bijgevolg vanmorgen maar een beetje uitgeput toen Zelie en Louis rond halfacht wakker werden.

Louis aangekleed, bleek achteraf met een sweatshirtje dat te klein was, Zelie in pyjama gelaten, naar beneden, alletwee een plattekaasje en melk gegeven, en appels beginnen schillen.

Om appelmoes te maken. Niet gemakkelijk, ik ben gewoon om te proberen gecaramelliseerde appels te maken, en dan mogen ze juist niet zacthtjes gestoofd zijn. Enfin, vijf kilo appels, suiker, een hele zak kaneel en een half uur later had ik een wok vol met het beste appelmoes ter wereld: appelmoes maar met nog grote herkenbare stukken appel en veel kaneel, mmmmmmm lekker.

De kinderen op weg gezet om te spelen ondertussen: Louis met het kleurboek en de lego’s en de kraan en Zelie met het mozaiekspel, ze wou eindelijk eens iets anders dan het kasteel maken, en ondertussen wat Simcity 4 gespeeld.

Bah, ik geraak altijd vast in een situatie waar ik rond de duizend inwoners zit, en rond de §800 inkomsten en rond de §800 uitgaven heb, en maar niet vooruit raak.

Rond halfelf dan maar aan het middageten begonnen. Appelmoes opgewarmd, frietvet opgezet, eendeborst (drie joekels van eendeborsten!) aan de vetkant laten bakken, vet afgieten, borst omgedraaid, laten bakken, in de oven om warm te houden, frenetisch zoeken naar alcohol, geen rode wijn gevonden, uiteindelijk de boel met frambozenbier geblust, mignonetten-of-hoe-heten-die-dingen in het frietvet gesmeten, saus bleek te flets te zijn, bleek de perengelei geschimmeld te zijn, dan maar arikozensiroop bijgesmeten, gemonteerd met wat koude boter, gezeefd, hey presto! Klaar!

En ’t was echt wel goed. Vond ik zelf.

Loui vond het niet goed. Die moet geen appelmoes hebben, zelfs niet het Beste Appelmoes Ter Wereld?, dus na veel gezaag en gebleir heeft hij dan maar een Bledina vis-met-spinazie gekregen. Tss.