Back to reality, back to the here and now.

Ik heb dit jaar mijn fototoestel thuis gelaten, en misschien maar een stuk of vijf foto’s en een filmpje of drie gemaakt met mijn telefoon: ik wou hard proberen voor één keer mee te doen en niet met een boek en een fototoestel aan de kant te gaan zitten.

Gelukt, dacht ik zo. Maar dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op.

Ik dacht maandag dat het allemaal wel zou meevallen met dat zwart gat na de Gentse Feesten, maar tegen maandagavond begon het wel wat te steken, en we zijn nu dinsdag en het valt, euh, niet zo hard mee.

Ik heb dat vroeger ook nog meegemaakt, toen ik in lang vervlogen tijden dingen deed met het European Youth Parliament: tien dagen on top of the world, mensen leren kennen, dingen doen, relevant zijn, een verschil kunnen maken — en dan terug in een wereld waar het zeer moeilijk is om motivatie te vinden.

Niet dat het niet leutig is op mijn werk, maar vergeleken met Datakamp is het toch zeer hard niet Datakamp.

<vocoder aan> D a t a k a m p   2 0 1 7 .   U   w o r d t  g e v o l g d . <vocoder af>

Ge kunt u niet inbeelden hoe ongelooflijk fantastisch cirQ is. We trekken allemaal aan één zeel, we trekken er ons niets van aan dat het eigenlijk allemaal onmogelijk zou zijn als ge er lang over na zoudt denken, en gewoon doen.

Twee presentatoren en video, tien dagen lang van 15u tot 24u quasi non-stop. Een redactieteam en regie daarachter. De mannen aan de Social Mediats. De mensen aan het geluid. De pleinmedewerkers. De ingang, de bar, het toilet, al wie iets deed van spel, de mensen achter de schermen, het eten… één groot mirakel, ge kunt dat niet anders noemen.

En ik ben zo ongeloofijk blij en trots dat ik heb mogen meedoen, ook dat kunt ge u niet inbeelden.

Ik ben kapot, maar ’t was zo wijs.

Volgend jaar iets nieuws!

Ziet nu: in Holland op de tv:

https://www.youtube.com/watch?v=zXHE4ZcPsZs

En ook op de radio.

Oh, en ook nog dit, zomaar omdat het kan:

https://www.youtube.com/watch?v=Q_ETPcHu0vQ

Ik moet nog zeker drie uur wakker blijven. Het is vijf na drie, ik ben vroeger dan anders naar huis gegaan van Datakamp, en ik kan nog niet gaan slapen wegens morgen (euh, straks) om halfzes een inteview met de Radio in Nederland.

Ik dénk dat het voor het programma ‘Start‘ is: “een andere kijk op de actualiteit, verdiept met persoonlijke verhalen, poezie en veel muziek”.

Ik denk ook dat ik eigenlijk niet had moeten positief antwoorden op de vraag. Ik zal morgen geen mens zijn.

En ik zou eigenlijk nog iets moeten programmeren voor de zotte shit die we morgen gaan doen, maar ik heb een leep idee: ik ga het niet programmeren, ik ga het in een mengeling van Power BI en Excel doen. Ah ha ha ha!

Met de nadruk op “-je”. ’t Was vandaag over ’t algemeen zoals altijd wreed wijs, maar ’t is gewoon dat er twee drie dingen gebeurd zijn die niet leutig zijn.

En dan is het gelijk twee weken op vakantie gaan en de laatste dag overvallen worden en beroofd: akkoord, dertien en een halve dag plezier, maar ’t is toch vooral dat laatste dat (in eerste instantie) blijft hangen.

Ik stond vandaag een halve dag aan de ingang, en dezelfde mens die gisteren en eergisteren ook al aanwezig was en een beuzak was, weigerde langs de uitgang naar buiten te gaan. Weigerde zijn bandje te scannen. Weigerde mee te spelen, of beter, had besloten het voor iedereen een beetje te verpesten — tot fysiek geweld toe. Als ik geen goeie reflexen had gehad, was minstens mijn bril en misschien mijn neuw kapot.

Akelige gast, die ook al eens een stoel niet heeft willen afgeven aan mij, en ook al eens een tafel niet heeft willen afgeven aan een collega. Stomme kleine dingen, maar ’t is de manier waarop: ge kunt zeggen “maar alleeeeez ik zou zooo graag die stoel houden want mijn vriendin is juist om drank”, en ge kunt gaan van “onnozel ventje, wie peist gij dat ge zijt, IK beslis hier wat ik doe, en gij hebt juist NIETS te zeggen”.

Op Datakamp spelen we een spel. Gelijk, we zijn acteurs die spelen dat we controleurs zijn of studiemeesters of agenten of wat dan ook. Natuurlijk is er geen politieverordening die ons toelaat iemand te dwingen om een stoel af te geven, maar serieus: ge speelt het spel als bezoeker van Datakamp ook een beetje méé, toch?

Of gelijk die andere gast die een premium-bandje aan had, en ik vraag “kunt u even inscannen alstublieft?” en hij zegt “fuck off, gast, ik heb betaald voor mijn bandje”. En als ik dan toch aandring en hij doet het (omdat zijn vriendin erbij stond, vermoed ik), en ik verlies hem een halve seconde uit het oog en dan vraag ik of hij zich ook aangemeld heeft op de computer en hij zegt “jaja”, en dan vraag ik of hij via mail of SMS gecontacteerd is en hij zegt al grijnzend “ge denkt toch niet dat ik dat écht gedaan heb, gast?”

Terwijl ze natuurlijk allemaal buiten duidelijk gehoord hebben dat dat de voorwaarde is om Premium te worden.

En dan blijven weigeren om mee te spelen, en nijdig worden. Waarop ik dan maar gewoon de schaar neem en zijn bandje doorknip. Serieus.

Maar bon.

Verder weinig klachten. Nog twee dagen. Morgen en overmorgen doen we zotte shit met de Premium VIPs.

Er zijn er alsmaar minder, van die kuikentjes, maar die die er zijn, beginnen pluimpjes te krijgen in plaats van dons. Zo schattig!

Verder had ik vandaag een lang dovemansgesprek met Mark Peeters, de Vlaamse Coperniucs weetuwel.

Zeker geen duizendpoot, maar toch ook geen mens met één been.

’t Is geestig, zo het ene moment twee terdoodveroordeelde kuikentjes showen aan een heel terrein, het andere moment aan een tafel met een handvol mensen een soort toneel met meer mime dan woord doen, het andere moment een tekst schrijven, het andere moment een stukje logverwerking programmeren, het andere moment twintig minuten namen en codes voorlezen om een heel klein buiten te kuisen, het andere moment een heel intiem gesprek met een stuk of tien vijftien kinderen hebben terwijl een heel terrein er op kijkt, het andere moment wat impro doen voor een min of meer groot publiek, het andere moment een Facebookprofiel zoeken om online te knuffelen, het andere moment wat computers troubleshooten, het andere moment kuikentjes verzorgen, het andere moment datavisualisatie te doen, het andere moment lange gesprekken voeren over allerlei tot stukken in de nacht.

Niets écht goed kunnen, dat hoeft blijkbaar geen bezwaar te zijn.

Ik begin het nu al een beetje te missen, en het is geeneens gedaan, Datakamp.

Vandaag een verhaaltje voor de kindertjes op het terrein gedaan.

Dingen doen met kinderen is wijs.

Is daar een term voor? Het niet moeilijk hebben met spreken of omgaan met een heel grote hoop mensen en ook niet met een kleine groep maar wel met een middelgrote groep, zo tussen vijf en twintig?

Want dan heb ik dat, dus.

Het komt allemaal gelijk een beetje in de plooi.

En ik heb vanavond welgeteld 21 minuten aan een stuk namen en codes voorgelezen. Serieus.

Het is eigenlijk redelijk technisch allemaal, achter de schermen bij Datakamp.

Vandaag was het dagelijkse evaluatie, en er is niet eens gesproken over de technische zaken (het scannen, de onboarding, de apps, de statistieken, de Datakamp Log Verkenner, om nog niet te spreken van het onderliggende — de API die alles doet draaien, de servers, de mail- en SMS-gateway, …).

Kijk, hier ziet ge bijvoorbeeld het dashboard met enkel de acties in de categorie gedrag geselecteerd:

Voor wie benieuwd is, dit is bijvoorbeeld de json die actie G40, Sfeerbeheer, definieert:

{
   "action-id": "G40",
   "name": "Sfeerbeheer",
   "description": "Doet echt actief mee",
   "points": 10,
   "category": "Gedrag",
   "bonus-rules": {
      "condition": {
         "type": "<",
         "values": [
            "secondsSinceLastAction",
            43200
         ]
      },
      "else": 0,
      "then": {
         "type": "*",
         "values": [
            "nthActionToday",
            5
         ]
      },
      "type": "if"
   }
}

En dit is hoe het er in de app voor pleinmedewerkers uitziet, die punten kunnen geven aan bezoekers:

(De man had -10 voor WC uit, omdat hij geen WC in action had — uitbiepen uit het toilet zonder inbeepen, dat is geen goed idee.) (Verder krijg hij geen negatieve punten bij het verlaten van het terrein omdat hij niet meer WC-bezoeken dan drankkaarten had. Goed gedaan, Lukas.)

En dit is de logverkenner, die ons in dit geval de lijst geeft van mensen die het terrein verlaten, met telkens ID, naam en link naar Facebook, email, en gsm:

Dit is een onboarding-mail:

…en dit is een dagelijkse statusmail:

Om maar te zeggen dat het soms complexer is dan het lijkt, maar dat het wel leutig is om zo’n dingen te verzinnen, en dat er weinig leutiger is dan dat er geen commentaar op komt, dat het min of meer vanzelfsprekens is en dat het gewoon doet wat het moet doen. 🙂

Alle hoppa. Morgen zien of we er nóg meer wijze ideeën in kunnen steken.

Ik denk dat als ze zouden weten hoe leutig het is om te doen, ze het al lang illegaal zouden gemaakt hebben.

Oh en kijk, ik was eventjes op het nieuws.

Voilà zie. Dag één van Datakamp.

Pmp.

Plo.

Paggg.

Nee, ’t lukt niet. Ik kan geen pap meer zeggen.

En dan gebeurt dat.

Ge zijt al een tijd bezig met Datakamp, de afgelopen dagen op het terrein, met onder meer ook refu’s van vorig jaar Batahlan, die nu via Refu-Interim meewerken.

En dan hoort ge vanmorgen dat één van uw collega’s het land uit moet.

Linea recta naar een gesloten centrum en dan gedeporteerd naar Irak, een land waar hij weliswaar even geweest is, maar waar hij niet vandaan komt.

Geen sprake van de Gentse Feesten, geen sprake van werk, geen sprake van niets, behalve onverbiddelijk het land uit.

Mag ik iedereen van harte aanraden dit nog eens van begin tot einde te beluisteren, en te laten bezinken?

By the time we’re done with dancing,
Elsewhere darling you’ll be glancing
And the night’s a river-torrent tearing us apart.
Merely melody entwined us,
Easily the ties that bind us
Break in fibrillations of the heart.
Don’t cry out or cling in terror
Darling that’s a fatal error
Clinging to a somebody you thought you knew was yours.
Dispossession by attrition is a permanent condition
That the wretched modern world endures.

You drift away, you’re carried by a stream.
Refugee a wanderer you roam;
You lose your way, so it will come to seem:
No Place in Particular is home.
You glance away, your house has disappeared,
The sweater you’ve been knitting has unpurled.
You live adrift, and everything you feared
Comes to you in this undoing world.

Copper-plated, nailed together, buffeted by ocean weather
Stands the Queen of Exiles and our mother she may be.
Hollow-breasted broken-hearted watching for her dear departed
For her children cast upon the sea.
At her back the great idyllic land of justice
For exilic peoples ponders making justice private property.
Darling never dream another woman might
Have been your mother
Someday you may be a refugee.

A refugee, who’s running from the wars,
Hiding from the fire-bombs they’ve hurled;
Eternally a stranger out-of-doors,
Desperate in this undoing world.

Mother for your derelicted
Children from your womb evicted
Grant us shelter harbor solace safety
Let us in!
Let us tell you where we traveled
How our hopes our lives unraveled
How unwelcome everywhere we’ve been