Geert Wilders zou mij ongetwijfeld een dramaqueen noemen, maar de wereld blijft gewoon elke dag om zeep gaan, in een soort combinatie van de kikker in de kookpot en dit:

Elke keer ik mij naar mijn computer begeef, is mijn eerste actie de Twitteraccount van Donald Trump open smijten om te zien wat hij nu weer gedaan heeft. En of hij al dichter staat bij een échte oorlog. Ik weet ook wel dat het geen goed idee is, maar ik blijf het toch maar doen. En ik lees verschillende incarnaties van de Münchener Post anno 2017, die samen met mij ook alleen maar kunnen constateren, maar geen uitweg zien..

Maar hey. Hoera! Twee afleveringen van America’s Next Top Model gezien vandaag! (Ik ben voor India. Of Paige. En/of.)

A photo posted by Paige Mobley (@paigemobley) on Feb 1, 2017 at 6:17pm PST

En De Mol is herbegonnen en dus zitten we weer met z’n allen rond de televisie, helemaal zoals in de jaren 1980.

De kranten zullen ongetwijfeld meer te zeggen hebben over De Mol dan over iets anders. Haja, resistance fatigue hé. De kikker en de kookpot.

Zo het gevoel van “het gaat om zeep en ik weet zelfs niet wat er aan zou kunnen gedaan worden omdat het moment om er iets aan te doen al lang voorbij is”?

Ja, dat gevoel dus.

Omdat het niet altijd veel zin heeft om te zagen over allerlei: muzieks!

Het is al een paar dagen februari.

Wie had dat zien gebeuren?

Nog vijf maand en het schooljaar is voorbij. En dan nog een paar weken en het is Gentse Feesten. En dan zit het jaar er weer bijna op.

Maar zo grappig.

Ik heb al sinds jaar en dag gegevens op MyHeritage staan (I’ll try anything once), ik krijg al sinds mensenheugnis om de zoveel tijd meldingen per mail dat er Smart Matches™ gevonden zijn en dat talloze mensen in mijn familie ook in andermans stambomen te vinden zijn, om de zoveel maand komt er een Special Offer voorbij dat Too Good To Refuse is.

En al sinds jaar en dag ga ik daar niet op in, laat ik het proper voorbijgaan, en blijf ik gespaard van hun meer hardnekkige verkoopstechnieken.

Tot vandaag dus. Ik heb letterlijk één dag geleden een kleine aankoop gedaan, en ze hebben bloed geroken. Iemand met relatief veel data, die relatief veel connecties zou kunnen hebben, die iéts gekocht heeft? Dan zal die ongetwijfeld méér willen kopen.

Ik had een vriendelijke mevrouw met Israëlische tongval aan de lijn, die ervan uit ging dat ik Engels sprak. Ze had gezien dat ik een stamboom had staan met meer mensen in dan het gratis aanbod kan ondersteunen, ze zag dat ik zeer actief ben op de site (‘t is te zeggen, dat ik om de week gemiddeld wel eens kom kijken, naar aanleiding van die gemailde Smart Matches), ze wist van mijn bestelling, en dus ging ze met mij even de mogelijkheden overlopen.

Natuurlijk wist ik wat de mogelijkheden zijn. Ik heb al meer dan veel op de upgrade-webpagina gestaan, en de opties vergeleken:

Ze leek wel content dat ze het mij niet meer moest uitleggen, wat Instant Discoveries™ zijn, en hoe Smart Matches™ werken, en wat het voordeel is van Complete boven PremiumPlus.

Ik heb ze zo snel als mogelijk was gezegd dat ik hoedanook, wat ze ook zei, zeker nu geen beslissing zou nemen.

Maar ze hield niet af: ik ging van 107 euro voor een jaar naar 90 euro en dan naar 90 euro plus een eeuwigdurend backupplan dat ook 30 euro per jaar kost normaal gezien, en dan uiteindelijk naar een jaarprijs van 80 euro met een waardebon van 20 euro erbij, zodat het volgend jaar maar 60 euro meer zou zijn.

Dan wordt het wat interessanter, natuurlijk.

Ik ben blijven volhouden, en ik heb niets gekocht. Ik heb ze wel gezegd dat ze mij binnen een maand nog eens mag bellen.

De electricien kwam langs. Zekeringkast één: geen problemen. Alles zit vast, geen verkleurde draden of plombs, overal de juiste (spanning?) (voltage?) (wattage?) (ampèrage?) op, no problemo. Zekeringkast twee idemdito.

De handen in het haar, tot plots de electricien iets zei in de zin van “owla! hela! wat is dát hier!”

Normaal gezien is dat geen goed nieuws, als een vakman zoiets zegt, maar in dit geval veranderde het de situatie van “er is aantoonbaar iets mis maar we weten niet waar het aan ligt” naar “er is hiér iets mis en dat zou wel eens de schuldige kunnen zijn”.

Een draad die van de ene naar de andere kast ging, die er niet zeer koosjer aangesloten uit zag.

Vakman naar algemene on/off-switch. Ik zeg hem dat ik eerst rap naar boven ga de computers en zo uitzetten.

Tegen dat ik boven ben en juist aan de computer zit, valt alles uit. Kut. Ik op de vloer achter de computer, om de algemene schakelaar af te zetten. Tegen dat ik het licht van mijn GSM aangestoken heb, gaat alle electriciteit weer aan. En dan weer af. Weer aan. Weer af. Weer aan.

GYAAAARGH. Dat is dus niét goed voor een computer, voortdurend aan/af gezet worden.

Het licht bleef aan, dus de computer laten booten, en voor zover ik zie is er niets aan de hand, ook niet met de printer of de tv of de stapels andere electronica op het eerste verdiep.

Naar beneden gaan luisteren: bleek dat er een aardingsdraad of zo (?) niet perfect aangesloten was; hij heeft hem wat verdergestript en degelijk vastgezet. Gelukkig was er nergens spoor van verbranding of watdanook.

Geen spoor van verbranding, maar toen begon het plots enorm verbrand te ruiken. Gelijk in, “electriciteitsverbrand”. Het hardst in de bijkeuken, tussen de keuken en het bureau. Rondgekeken en -gesnoven, en inderdaad: iedereen rook het verbrand, maar de wasmachine en de droogkast brandden nog, de frigo en de diepvries ook. Mysterie.

Electricien betaald, ‘t is te zeggen: op de fiets gesprongen om geld te gaan halen en dan electricien betaald, en verder gedaan met mijn leven: in casu, Louis een stamp gegeven om de afwasmachine leeg te maken.

De afwasmachine, die uiteraard stilgevallen was in het midden van haar programma, en dus vol stond met lichtgrijs sop en natte borden en gerief.

De afwasmachine, die.

Euh.

De afwasmachine, die niet meer in gang te krijgen is.

De afwasmachine, die enorm hard riekt naar verbrande electriciteit.

De kapotte afwasmachine.

update: de luidsprekers van mijn computer zijn ook om zeep. Ja, inderdaad, net nadat ik de alleen de allerbeste overgehouden had van de wel zes verschillende computerluidsprekersystemen die ik in huis had, en de rest aan de kringloopwinkel had gegeven.

Het is niet zo vaak dat het echt goed afloopt, zo’n Kickstarter, maar deze keer dus wel.

Gisteren heb ik mijn klauwen op Santorini gekregen, een bordspel dat (zoals de slogan het zegt en de slogan liegt voor één keer niet) op 30 seconden uit te leggen is, maar immens herspelbaar is.

Er is een spelbord van 5  op 5 vlakken, en ziet, dit zijn de spelregels zoals omschreven in de Kickstarter, en er is inderdaad niet meer aan dat dit:

Ik heb met Anna een aantal spelletjes gespeeld en het is bijzonder wijs. Vooral de kaarten die u allerlei specials geven, zijn machtig: een kaart die uw tegenspeler verbiedt te bouwen rond u, een kaart die u laat winnen als ge van het tweede verdiep naar beneden springt, een kaart die het onmogelijk maakt voor de tegenspeler om te winnen aan de rand van het bord, een kaart die het mogelijk maakt om uw tegnespeler te bedelven onder een gebouw als hij naast u en lager dan u staat, …

Nee: zeer zeer leutig. Spelletjes kunnen ook zeer snel gedaan zijn, wat ook fijn is. En het ziet er absoluut appetijtelijk uit ook:

Benieuwd naar de opinies op BGG.

We’re doomed! We hebben een electrisch probleem dat onvoorspelbaar is!

Soms gaat het licht in het toilet even uit en dan weer aan. Hetzelfde in de kamer van Louis: soms gaat het licht even uit, en dan schiet het weer aan.

Vals contact ergens, lamp die niet goed ingevezen zit, geen mens die het weet.

Maar ook geen groot probleem, want het is maar om de zoveel tijd eens, en het duurt maar een seconde.

Tot gisteren. Rond een uur of halftien viel de electriciteit uit op het gelijkvloers: niét in de kamer van Louis, wel in het toilet, de gang, de keuken, de tuin, én heel het achterhuis.

Geen zekeringen gesprongen, gewoon: geen electriciteit meer. En dus ook geen internet meer wegens modem aangesloten op het gelijkvloers. Maar op het eerste en tweede verdiep bleef alles wel werken.

Alles eens afgezet en dan weer aangezet, ook de hoofzekering, resultaat: nu ook geen licht meer in de kamer van Louis. En dus heel het gelijkvloers en het achterhuis in het donker.

Twee uur lang in het donker, en plots: een paar seconden alles weer aan, en dan weer alles uit. Tien minuten later: weer een seconde of drie alles aan, en dan weer een paar minuten uit, en dan een paar keer flikkeren aan/uit, om dan weer helemaal aan te gaan en aan te blijven.

En neen, niemand was wat dan ook aan het doen op dat moment, beneden: Louis zat op een laptop bezig en Zelie was met haar vriendinnen naar een galabal.

‘t Is met andere woorden een compleet mysterie.

Een akelig mysterie, want wie weet volgende keer is het de maandag om 8u dat het gebeurt, en liggen koelkast en diepvries af tot ‘s avonds.

Een akelig mysterie ook, want hoe moet dat in ‘s hemelsnaam gediagnosticeerd worden? En opgelost? Aaaargh!

Anna had raadsels.

Een meneer en een mevrouw rijden in een auto, als ze plots zonder benzine vallen. De meneer gaat met een jerrycan naar het dichtste pompstation. Hij doet de deuren van de auto op slot, en de ramen gaan niet open. Als hij terugkomt, ziet hij dat de mevrouw dood is, en dat er een vreemde in de auto zit. Maar de deuren en de ramen zijn niet open geweest. Wat is er gebeurd?

Ik moest niet echt nadenken om te weten dat de vrouw wellicht zwanger was en gestorven na een geboorte. Anna was verontwaardigd dat ik het zo snel wist.

Het was wel de gedroomde occasie om het over patroonherkenning en pareidolie te hebben, en over te schakelen op het gevangenendilemma en Monty Hall.

Dat, dames en heres, is wat het ouderschap allemaal de moeite waard maakt.

‘t Is morgen feestje hier thuis, en ik ben aangesproken om iets cocktailachtigs te maken.

Ik ben geleerd van vorig jaar, toen er twee keer anderhalve liter cocktail was en er maar een paar glazen van gedronken warevan de pot Green Beast en de grote fles (alcoholvrije) grilled ananas en limoen.

Gisteren hadden we al eens online gekeken, maar daar was niet meteen iets tussen dat er meteen uitsprong — vooral zomercocktails met veel fruit en zoetigheid. Vandaag heb ik de omgekeerde beweging gedaan: gekeken wat ik in huis had, en van daar vertrokken.

Het is een variatie op een Aviation geworden:

• 1 ¾ gin
• ½ kirsch
• ¼ viooltjessiroop
• ½ citroensap
• ¼ ijs- en ijskoud water

Ja, ‘k weet het, Crème Yvette in plaats van siroop, en Maraschinolikeur in plaats van kirsch. Een mens werkt met het materiaal dat hij in huis heeft. En het beetje ijswater water vervangt het natte ijs waarop ik  anders zou shaken. Ik ben namelijk niet van plan live cocktails te staan maken.

Maar voor de ingrediënten: misschien vraag ik wel aan mijn betere helft of ze geen zin heeft morgen boodschappen te doen.