Leeftijd, dat zijn dingen.

Ik heb het al heel mijn leven moeilijk met autoritten op weg naar klanten. Al meer dan twintig jaar slaag ik erin om in slaap te vallen in de auto, namelijk.

Het heeft er niet eens mee te maken of ik veel of weinig geslapen heb de dag ervoor: het is gewoon dat van zodra de conversatie stokt, ik naar buiten kijk, en hop, voor ik het weet zijn mijn ogen toe en ben ik weg.

Vroeger zat ik daar heel erg mee, met allemaal technieken om te doen alsof ik niet aan het slapen was, maar nu heb ik gewoon niet eens meer de moeite gedaan. Ik was naar de weg aan het kijken en toen was ik plots helemaal weggegzakt en dan waren we halfweg en dan werd ik weer wakker en waren we er bijna.

Ik hoop alleen dat ik niet gesnurkt heb. Ik zal het maandag eens vragen, voor de gemoedsrust.

Ik had Amazonbons gekregen, en daar heb ik boeken mee gekocht.

Van allemaal verschillende leveranciers, maar wel allemaal via Amazon.

En nu gaan die in de loop van de maand toekomen. Wanneer ik het niet verwacht. Misschien komt er morgen al eentje, misschien volgende week.

Hoera!

Cadeaus krijgen is wijs!

Ik heb het tot het einde van de aflevering uitgehouden, maar ik werd er niet vrolijk van.

Ik herinner mij de jaren lang geleden, toen ik de eerste keer Kamiel Spiessens zag in De Drie Wijzen.

Kapot op de grond van het lachen. Idem met Firmin Crets.
Met de jaren vond ik het minder. Jimmy B, de man met honger, de man met eczeem, La Esterella, Snellen Eddy, de chirurg met drugs: nah, niet echt. 

Maar wel een vakman, vond ik. En uit respect heb ik dus maar gekeken naar VTM en naar de heropstanding van Allemaal Chris. 

Met alle respect, maar: wat een bagger.

Het internet staat in brand!

Eén. Roularta heeft de commentaren op zijn artikels afgezet!

Commentaren op nieuwssites kunnen waardevol zijn, maar waren dat om verschillende redenen momenteel bij ons niet. […]

Een van de problemen was de vaak respectloze aard van de reacties die een constructieve dialoog onmogelijk maakten.

Drie jaar geleden dachten we dit te kunnen oplossen door het anoniem reageren onmogelijk te maken. Maar de creativiteit van enkelingen bleek grenzeloos en sommigen bleven de ruimte onder artikels vervuilen aan de hand van – soms meerdere – valse profielen die we wegens gebrek aan tijd en middelen onmogelijk konden bestrijden.

De constructieve reacties – want die waren er wel degelijk – verdronken tussen commentaren waarin elke zoektocht naar dialoog onvindbaar was. […]

Ik kan u verhalen vertellen over journalisten die angstig waren in eigen naam een stuk te publiceren, over lezers die gechoqueerd werden, allemaal omwille van de reacties onder artikels, maar dat doe ik niet. Liever grijp ik in opdat dit niet meer zal gebeuren.

Voortaan weiger ik het op mij te nemen mensen online op te voeden en middelen, die belangrijk journalistiek werk mogelijk kunnen maken, hiervoor aan te wenden.

Het werd tijd.

Ik zal alvast meer Knack lezen, nu ik weer dat ik niet elke keer ga moeten weerstaan aan de morbiede neiding om tegen beter weten in alsnog de bagger en drek in de commentaren te gaan bekijken.

Maar waar moeten die rechtse trollen nu naartoe gaan? Waar gaat dat overschot al gal, zuur, azijn en pis  blijven? Wat moeten die mensen doen met hun leven, als ze niet voor de tienduizendste keer alle schuld op de sossen / de mainstream media / de moslims kunnen steken? Als ze niet elk commentaar op één van hun helden kunnen afblokken met “jamaar Steve Stevaert” of “jamaar Den Baard”?

Twee. Het zat er heel hard aan te komen, maar uiteindelijk is het toch een schok: Acid is van school gestuurd.

Redelijk kut, ja, maar hey, wat verwacht een mens? Ik duim alvast voor een goede afloop. MET AL DIE MOGELIJKHEDEN NATHAN ALLEZ GAST GE ZIJT ZOVEEL MEER WAARD DAN DAT. En al.

Drie. De nieuwe Michiel is gedropt.

Allemaal goed en wel, maar zoals ik zei toen het nummer nog maar twee likes had:

An inquiring public wants to know. Dit soort gewitwas en achterafcensuur van de geschiedenis IS ONAANVAARDBAAR.

Zaterdagochtend gaan slapen om 5u35 en zondagochtend om 6u08, dat is niet zo’n goed idee, als ge de maandag om 7u op moet om kinders eten in hun hoofd te steken en boekentassen te maken en brood te smeren en naar school te voeren.

Ik was niet zo goed wakker, vandaag op het werk. Ik heb dan maar in plaats van middagpauze snel mijn boterham opgegeten en dan een beetje shuteye gedaan voor de computer.

Anders was ik de lange meeting van de namiddag niet zonder kleerscheuren doorgeraakt.

En vanavond vroeg in bed, denk ik.

Voor mij was het al een tijd gedaan, de vakantie, maar nu is het voor iedereen in het gezin gedaan.

Terug naar school, voor Anna en voor Zelie het laatste semester van respectievelijk lagere school en humaniora. Voor Jan en Louis ongetwijfeld een positieve tweede helft van het eerste en vierde jaar. En voor Z & A hopelijk elke week en elke maand wat meer normalisatie.

De eerste week van het jaar was eigenlijk maar een aanloopweek. Ik ga alsnog proberen het niet allemaal te zwart in te zien. Het zal niet evident zijn wegens redenen, maar een mens moet zijn best doen. Denk ik dan. Al was het maar om niet helemaal zot te worden.

Zeer inspirerend.

Via de onvolprezen AvE.

Ge moet dat ook eens doen, met uw dochter naar films kijken waar ze niet van weet wat of hoe.

Wij hebben achtereenvolgens naar Swiss Army Man en 10 Cloverfield Lane gekeken.

U hu hu.

Ik vond het twee uitstekende films, trouwens.

Nope, het betert niet.

2017 wordt niet mijn jaar, vrees ik.

Ze hebben mij ooit geleerd dat het daarom is dat godsdiensten uitgevonden zijn: dat de goeden gestraft worden en de slechten beloond, en dat dat een probleem geeft in een maatschappij die groter is dan een paar huizen rond een waterpomp, en dat een systeem met beloning en straf na de dood zorgt voor rust en berusting in het ondermaanse.

Maar godsdienst is fabeltjes, en ondertussen blijft het onderliggende probleem. Ja, zorg voor eigen zingeving en intrinsieke motivatie en yada yada. Maar van zodra een mens links of rechts van zich kijkt, en ziet dat ge er met liegen en bedriegen veel sneller raakt, is dat redelijk demotiverend.

Ik sprak onlangs met iemand die aan het afgeven was op de regering en het Belgisch systeem en de belastingen en dat het godgeklaagd was en dat er niets overbleef en dat gewone simpele mensen als hij, die hard hun best doen om altijd binnen de lijntje te kleuren, gestraft worden, terwijl anderen alles gratis krijgen. Dat ‘alles gratis krijgen’ is zo’n beetje een shibboleth, en bij doorvragen bleek inderdaad: mens redelijk rechts van instelling, en dat “zijn best doen om altijd binnen de lijnen te kleuren”, dat was eigenlijk maar beperkt gebleven tot een zéér korte periode als werknemer.

Zeer snel daarna had de mens beseft dat hij zelfstandige moest worden, als hij de staat een kloot wou kunnen afdraaien. En dat hij nu alles doet om geen belastingen te betalen, en dat het toegegeven niet zeer moreel in orde is en juridisch en fiscaal enorm zeer hard op en rond de lijn en soms erover maar dat is onvermijdelijk — maar “ze” kunnen nu niet meer aan zijn geld, en hij verdient bákken geld en het is alleen voor hém en godverdomme het moest eens gedaan zijn met al die profiteurs die op onze rug leven en al dat gratis verdju.

De ironie deed bijna lichamelijk pijn.

Maar zo zit de wereld dus wel degelijk in elkaar.

Ik dacht, ik schrijf eens voornemens voor 2017. Dat is in, iedereen doet dat, en het is altijd positief en zo. En dan eindig ik mijn bericht met iets in de zin van

En nu is het aan jou. Wat ben jij van plan in 2017? Wat zijn je wensen en verzuchtingen? Wat kan beter, of wat kan anders? En wat ga je niet meer doen?

en dan vergeet ik niet hier en daar wat mensen te namechecken en wacht ik op de positieve commentaren.

Maar neen. Het is om zeep. Het is echt om zeep.

De enige ‘oplossingen’ die ons aangereikt worden op het internet, zijn varianten op “trek het u allemaal niet aan”. Of dat nu “koester uw naasten” is of “doe een digital detox” of “lees minder de krant”, het komt op hetzelfde neer: doe uw ogen dicht, word niet verontwaardigd, berust in de miserie.

Ik ken mensen (nu ja, ‘kennen’, ik weet van mensen die ik op het internet ‘ken’) die zonder ironie tweets van Donald Trump fijn vinden en retweeten. Dat was voor mij eind vorig jaar wat de deur dicht deed.  Dat, en naar Michael Van Peel’s eindejaarsconferentie kijken. En de niet-aflatende stroom desinformatie en nonsens die sinds post-truth woord van het jaar werd alleen maar lijkt erger te worden.  En het racisme en de intolerantie die ook alleen maar erger en erger en meer en meer aanvaard wordt.

Niets dat ik niet wist, niets verrassend, maar ik word er depressief van. Omdat ik geen oplossing zie.

Fuck it, dit jaar, dus. Fuck it.

Die ochtend, in de nationale pers:

Ha! En met foto en al!

Jan krijgt Arduino-les op school, en hij vond dat wel wijs, en dus had hij weinig subtiel laten weten dat hij graag ook Arduinodingen zou doen thuis.

De vrienden van DealExtreme hebben extreme deals, en onder het motto een lichte overdaad kan geen kwaad, hebben we nu dus meer sensoren dan we een stok naar kunnen schudden in huis, en een lcd-scherm, en joysticks en allerlei waar ik nul verstand van heb.

Ik weet nog altijd niet hoe ik ook door mijn studies geraakt ben op school. In principe deed ik een wetenschappelijke richting, en ik herinner mij vaag dat er een hele tijd sprake was van electriciteit, dat ik ooit zelfs van die schema’s moest tekenen en debuggen, maar bij gebrek aan toepassingen is dat nooit langer dan een semester blijven hangen.

Maar nu dus die Arduino.

Ik snap het concept min of meer, en ik ben samen met Jan op verkenning gegaan.

Eerste probleem: Jan leert het op school eerst met Ardublock, een soort Scratch-achtige interface, maar dat werkt niet meer met de laatste versie, dus was het in code te doen.

Eerst een simpel circuit gemaakt, van pin 3 naar het breadboard en dan door een weerstand en naar een LED, en dan terug naar grond. Een simpel scriptje geschreven:

void loop() {
  analogWrite(3, 255);
  delay(500);
  analogWrite(3, 0);
  delay(500);
}

Dat doet wat een mens ervan zou verwachten: zeggen dat de snok naar 3 veel moet zijn en dan wachten en dan dat de snok niets moet zijn en weer wachten en terug herbeginnen.

So far so good. Tweede poging: twéé lichtjes. Alletwee na elkaar, en ziet nu: dat werkt, ze knipperen samen.

Derde poging: verkeerslichten! Een rood, een oranje euh geel wegens geen oranje, en een groen.

En dan proberen groen, oranje, rood en herbeginnen:

void loop() {
  analogWrite(1, 255);
  delay(3000);
  analogWrite(1, 0);
  analogWrite(2, 255);
  delay(1000);
  analogWrite(2, 0);
  analogWrite(3, 255);
  delay(3000);
  analogWrite(3, 0);
}

Ow, maar da’s allemaal onleesbaar en onduidelijk. Tijd om Jan het concept can variabelen te tonen:

int groen = 1;
int geel = 2;
int rood = 3;

int aan = 255;
int uit = 0;

void loop() {
  analogWrite(groen, aan);
  delay(3000);
  analogWrite(groen, uit);
  analogWrite(geel, aan);
  delay(1000);
  analogWrite(geel, uit);
  analogWrite(rood, aan);
  delay(3000);
  analogWrite(rood, uit);
}

Hoera!

Tijd om nog wat loops te doen: wat als we het oranje licht een paar keer laten knipperen vóór het op rood springt?

Dat kan zo:

analogWrite(geel, aan);
delay(1000);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(geel, aan);
delay(100);
analogWrite(geel, uit);
delay(100);
analogWrite(rood, aan);

Maar da’s een beetje achterlijk, wat als we het tien keer zouden willen doen?

Dus zo kan het ook, ziet:

int teller = 0;

while (teller <= 4) {
  analogWrite(geel, aan);
  delay(100);
  analogWrite(geel, uit);
  delay(100);
  teller = teller + 1;
}

Hoera een loop!

En als we toch al een loop hebben, dan kunnen we misschien eens proberen om het licht van 0 naar 255 te laten gaan en te zien wat dat geeft?

In plaats van

analogWrite(geel, aan);

doen we dan

int helderheid = 0;

while (helderheid <= 255) {
  analogWrite(groen, helderheid);
  delay(10);
  helderheid = helderheid + 5;
}

En hoera! Dat dimt het groen aan, in plaats van het meteen aan te steken!

Maar als we dat voor elk licht willen doen, zouden we dat drie keer moeten schrijven, terwijl het ook zo kan:

void aandimmen(int kleur) {
  int helderheid = 0;
  while (helderheid <= 255) {
  analogWrite(kleur, helderheid);
  helderheid = helderheid + 5;
  delay(10);
}

en dan

aandimmen(groen);
aandimmen(geel);
aandimmen(rood);

…maar wat als we de snelheid van het dimmen zouden willen instellen? En als het zowel aan- als afdimmen zou moeten zijn?

Enfin, een beetje gedoe later was het dit scriptje geworden:

Er gaan geen prijzen mee gewonnen worden, maar op geen tijd was Jan toch mee met variabelen en loops en booleans en functies en al.

En dit was het resultaat:

AAARGH. Het werkt niet! Het groene lampje doet een propere aan- en uitdimming, maar oranje en rood niet.

Het ligt niet aan de lamp zelf (we hebben lampen verstoken en als ik een andere lamp op de plaats van de rode of gele zet, werkt het ook niet). Het ligt niet aan de groene lamp (andere groene lampen werken ook niet op andere plaatsen, en andere kleuren werken op de plaats van de groene).

Ik heb het zelfs een gesimuleerd op circuits.io, en jawel: dat gaf hetzelfde. Alleen groen dimt, de rest niet.

Yep, da’s waar het een goed idee zou zijn om met iéts meer kennis van zaken aan de lag te kunnen gaan.

Ik weet niet waarom of hoe, maar als ik de lichten op pin 3, 5 en 7 zet, dan werkt het wel. En alleen op 3, 5, 7, 9, 10 en 11. Niet op 1, 2, 4, 6, 8, 12 en 13. Very weird:

Ah euh wacht. Als ik een beetje dichter kijk:

 

Er staat bij de pins waarmee het werkt een ~-tekentje. Ahem ja.

Een halve zoekopdracht later (“arduino 3 5 6 9 10 11”) weet ik nu dus dat er maar zes pins zijn met pulse width modulation, waarmee dimmen überhaupt kan werken.

Mysterie opgelost.

Pfff.

Misschien moet ik toch eerst wat meer lezen, voor ik dat LCD-scherm naar de knoppen help.

Ik moest nog wat laatsteminuutdingen gaan halen (saffraan, een paar extra vellen zalm), en voor die zalm stond ik in de GB aan het stadhuis.

Er waren drie soorten zalm, van 65, 38 en 19 euro per kilo. En ik had eigenlijk geen idee hoeveel ik moest meenemen, dus bel ik naar Sandra om te vragen. Het is vier schellen van de dure geworden en dan nog een pakje van de goedkope voor de zekerheid.

Juist als ik de telefoon ging neerleggen, krijg ik een stamp in mijn rug, reikt er een hand over mijn schouder naar het schap voor mij, en tegen dat ik doorheb wat er gebeurt, zie ik een kale meneer vloekend en scheldend wegbenen.

Het moet even inzinken, maar ik moest schaterlachen: die kerel had misschien dertig of veertig seconden achter mij gestaan, en moet zich zó hard op staan winden hebben. En geen moment blijkbaar gedacht om op mijn schouder te tikken om te vragen of hij even door mocht of zo.

De kerel heeft mij horen lachen en draaide zich om — als blikken konden doden, ik lag in intensieve.

Om het uit te balanceren heb ik een oude Franstalige mevrouw met een kruk en slecht te been laten voorsteken aan de kassa, haar kar geleegd en de zak strooizout die ze moest hebben naar buiten gedragen en in haar fietstas gestoken.

Het leven is te kort om u nijdig te maken.

(Hou ik mezelf voor, tussen twee of drie episodes van mij zéér kwaad maken per uur.)

En ondertussen zijn we bijna klaar met al het voorbereiden hoera!

(En realiseren we ons dat we misschien wel een beetje teveel zullen hebben voor de mensen die maar komen. :))