Zelie kwam gisterenavond af met de vraag of ik iets jaren-90 zou kunnen maken in Powerpoint.

Ahem. Natuurlijk. Ik héb in de jaren 1990 dingen gemaakt in het echt, namelijk. Oh, maar wacht: het mocht natuurlijk niet zijn zoals ik het zou gedaan hebben toen, wegens te saai en te klassiek.

Het is iets in deze zin geworden.

Waarbij het grootste werk nog was dat dit zeer specifieke andere kleuren moest krijgen, en een tiled achtergrond moest worden:

Photoshop, ‘t is een gemak als g’er mee overweg kunt.

DANKUZEER, @filipwatteeuw!! 

Twee keer raden wat er vanmorgen op de Visserij gebeurde:

Blijkt dat een binnenband maar 5 euro kost. Nog een chance.

(“Dankuzeer @filipwatteuw” in dezelfde zin als “Thanks, Obama“, uiteraard. Leve Watteeuw en al wie fietsen meer plaats geeft in de stad, met dit bijvoorbeeld als gevolg.)

Ik dacht, ik lees een artikel bij de New York Times (ooh, fancy!), en wat kom ik daar tegen:

Ik klik op een ander artikel en ik scroll naar beden, en kijk nu:

Is er iets waar vandaag speciaal de aandacht van moet afgetrokken worden? Of is dit normale kost? De link, trouwens, komt terecht op een pagina op de N-VA-website met de titel “De Verandering Werkt”. Waar drie dingen in de verf worden gezet, vermoedelijk die Werkende Verandering, denk ik dan:

Een groot blok “veiligheid” met cijfer en filmpje van Jambon, een even groot blok “terugkeerbeleid” met cijfer en filmpje van Francken, en dan helemaal onderaan in een mini-pagraafje “meer jobs en hogere lonen”. Begrijpelijk voor een partij die “niet gelooft in de maakbaarheid van de economie”, maar toch. Bijna grappig, bijna zielig. Willen maar niet kunnen.

De laptop van Louis was weg. Verdwenen. Hij lag op het bureau in de living, maar toen was hij weg. Niemand die wist waarnaartoe, twee dagen aan een stuk. En toen kwam hij uit, op de kamer van Z, achter de deur weggestoken. “Maar ik wou ook een computer hebben”.

Zucht. Een nieuwe fase in het avontuur: een meisje van vijf dat ‘s nachts stilletjes opstaat, en in het huis dingen neemt die ze ook graag wou hebben. Geen enkele schaar is veilig, gisteren lag er een hoopje geld (briefjes, Jan gekregen voor zijn verjaardag zaterdag), vanmorgen vond ik een bril van een kindje op school in haar boekentas… aaargh.

– Weet je dat dat niet mag?
– Ja.
– Zou jij graag hebben dat iemand jouw dingen meeneemt?
– Nee.
– Ga je het niet meer doen?
– Ik weet het niet.

Wij hebben vier kinderen — vier allemaal andere kinderen — dus ge zoudt denken dat we het ondertussen ook wel een beetje gezien zouden hebben. Wel: neen, dus. Er is een enorm verschil, zo blijkt, tussen “gewoon” stout zijn (of onoplettend, of ongehoorzaam, of ik-zou-ze-tegen-de-muur-willen-plakken-ambetant) en bewust stout zijn. Zo van “ik doe dit omdat als ik stout ben ik naar mijn mama mag”. Letterlijk zeggen hé, niet vermoeden of “misschien is het dat wel”.

En dan breekt uw hart, en dan moet ge keer op keer uitleggen dat dat niet kan, en dat wij haar ook graag zien, en dat we ze graag bij ons hebben zo lang het nodig is, en probeert ge op de één of andere manier duidelijk te maken dat wat wij ook doen of wat zij ook doet, dat niets gaat veranderen aan de situatie — maar dat gaat er niet in.

Vijf jaar: oud genoeg om iéts te snappen, te jong om het helemaal door te hebben.

En dus is het elke dag, élke dag, een gevecht. Wakker gemaakt worden ergens tussen 5 en 6 met gebonk en getier. Op onder en rond de matras kijken wat er eventueel ‘s nachts is verzameld. Elke dag discussies over neen, we gaan niet met voetbalschoenen naar school en ja, we doen een trui aan en nee, we doen niet iemand anders onderbroek aan en honderd andere grote en kleine discussiepunten — ofwel begeleid met een hartverscheurend geween en “maar ik wil mijn mama”, ofwel met treiterend uitlachen.

Geen moment de rug mogen draaien, want dan zijn er plots dingen weg, staat de tv vol handafdrukken, is een tube tandpasta of een pot Nivea of een fles shampoo uitgeknepen, zijn er brieven gescheurd of verknipt, staat een boek plots volgekrabbeld. Geen moment de rug draaien, dat betekent ook dat er voortdurend iemand in dezelfde ruimte moet zijn: rustig op kamer spelen kan niet, met de blokken spelen of tekenen aan de keukentafel terwijl wij boven zijn kan ook niet.

En dan ook: van de ene seconde op de andere kan het overslaan. Het bloed vanonder de nagels halen om 7u21, een knuffel geven om 7u22, om 7u23 gekrijs omdat ze haar voetbalschoenen écht niet mag aandoen, om 7u30 nog een dikke knuffel (“Michel ik vind jou lief“), om 7u35 smijten met schoenen en weigeren om meer dan een t-shirt aan te doen. Of een hele dag braaf zijn, en van zodra we te veel laten blijken hoe fijn we dat vinden: plets, iets zo stout mogelijk doen. En nee, niet per ongeluk, maar bedoeld en bewust. Enfin, hoe bedoeld en bewust het kan zijn voor een vijfjarige, natuurlijk.

Maar het meest ergerlijke van al: van zodra dat er iemand bij komt die niét ons gezin is: een plaatje van voorbeeldig gedrag. En dan hebben wij er collectief al een dag, weekend, week, maand van het bovenstaande op zitten, en ja, dan lijken we al eens onredelijk boos als we voor de 883ste keer deze maand vragen om geen enorme hompen eten met de handen in het hoofd te proppen. Ja, soms met meer dan één tegelijk. Of zijn we niet altijd toonbeelden van ongelooflijke bezorgdheid, als negentien huilbuien op twintig even snel komen als ze gaan.

Nee, ‘t is niet gemakkelijk. Het tandvlees, en hoe er op te zitten.

We roepen hulplijnen in, ge moogt zeker zijn. Want op ons eigen zal het niet zo lukken.

Die dag, in De Morgen, Siegfried Bracke:

“Het beeld ontstond dat ik een graaier ben. Dat klopt niet, en dat zal ook nooit zo zijn. Geld is iets wat me nooit heeft bezig gehouden.”

En nog:

Wat verdient u in totaal?
“Geloof het of niet: ik zou het begot niet weten. Als Kamervoorzitter weet ik dat er 20 procent van mijn wedde is afgegaan. Voor de rest heb ik het bedrag pas na de eerste maand zien verschijnen. Men zal het niet meer geloven, maar ik ben echt niet met geld bezig. Ik weet het gewoonweg niet.”

Die namiddag, in het parlement, en wat later op Twitter, Villa Politici, gestart door Bracke zelf nota bene:

17 jaar geleden zei @sthbracke in @humo nog dit: “Ik weet tot op de frank hoeveel geld ik heb. Geld is voor mij heel belangrijk” pic.twitter.com/xw9uGYTMGc

— Villa Politica (@villapolitica) February 16, 2017

The chickens come home to roost. Ha. Ha. Ha.

Deze was ook wel grappig, in De Morgen op 13 februari 2017:

Hoeveel ik precies door Telenet word betaald, daar heeft niemand zaken mee. Maar vindt u het onlogisch dat men in die sector een beroep doet op mijn expertise en dat daar een vergoeding tegenover staat?” De woordvoerster van Telenet bevestigt dat Siegfried Bracke af en toe geraadpleegd wordt als consultant. “Ik zal u een indicatie geven”, zegt Bracke. “Ik verdien bij Telenet minder dan ik verdien als lid van de Gentse gemeenteraad. Daar krijg ik per zitting tussen 160 en 205 euro.

(Het was 12.000 euro per jaar om niets te doen, en 2000 euro per advies, bleek een dag later. Voeg ik er aan toe als ik dit binnen enkele jaren nog eens zou tegenkomen en al helemaal vergeten zou zijn wie die gekke Sieg ook al weer was.)

Ik ben onredelijk blij dat Siegfried “Muskatnuss” Bracke tegen de lamp loopt. Onredelijk blij. Akelige kerel.

Vlaanderen heeft het voor sympathieke underdogs. Pedanterige arrogantie, zo blijkt, wordt niet hard gesmaakt door de gemiddelde Vlaming. En kazakkendraaiers (poenscheppers of niet) worden ook niet zo hard geapprecieerd.

Hoe jammer nou.

Ik ben zonder veel voorkennis naar Robocop gegaan in de cinema, en zonder enige voorkennis naar Starship Troopers, ook in de cinema.

Ik heb van alletwee enorm genoten.

En ‘t is waar wat Mike en Jay zeggen: ge moet écht Starship Troopers zien. Uitstekende film. En hij blijft overeind, zelfs 20 jaar na datum.

Ik heb het grootste deel van zaterdag en zaterdagnacht doorgebracht met The Young Pope.

Maar wat een ongelooflijk prachtige serie.

De Amerikaan Lenny Belardo is tot paus verkozen. Hij is jong, hij ziet er (haja) als Jude Law uit, hij twijfelt aan zijn geloof, en hij zit met zware issues rond zijn jeugd wegens door zijn ouders achtergelaten in een weeshuis aan acht jaar.

Hij is het geworden omdat het conclaaf geef flauw idee had waar hij voor stond, behalve dat hij jong was en dus ongetwijfeld te sturen, en een mooi compromis tussen conservatieven en vernieuwers, en bovendien een mooi gezicht om op de souvenirs te zetten.

Dat draait dus niet zo uit. Het begint bij zijn keuze van pausennaam: Pius XIII (lees vooral na hoe Pius XII was om een idee te krijgen), en het wordt snel duidelijk dat het niet business as usual zal zijn. En dan gaat het niet over zijn roken als een Turk, of zijn eis om de dag te beginnen met een Cherry Coke Zero. Nee: hij heeft een volledig eigen visie op wat de Kerk zou moeten zijn. En die is ultra-conservatief.

Denk géén homoseksuelen in de clerus, geen abortus, geen echtscheidingen, geen euthanasie. Geen publieke verschijningen of afbeeldingen of foto’s van de paus. Geen interviews. Geen reizen.

Zijn twee surrogaatouders zijn ook in het Vaticaan: Sister Mary, die hem opvoedde in het weeshuis, en zijn mentor kardinaal Michael Spencer, ex-aartsbisschop van New York.

Acteerprestaties: faramineus goed. Ik weet niet waar te beginnen: Silvio Orlando (Voiello, de macht achter de schermen) is even magistraal als Diane Keaton (Sister Mary) als Javier Cámara (ceremoniemeester en later pedofielenjager) als James Cromwell (kardinaal Spencer) als uiteraard Jude Law, die laveert tussen absolute zekerheid en enorme twijfel. En tussen Pius XIII en Lenny Belardo.

Het ziet er ook ongelooflijk uit. Onvergetelijke beelden, statig camerawerk, magistrale regie. En soundtrack!

En bekijk vooral geen trailers of zo. Ik heb daarnet de officiële trailer gezien nadat ik de serie gezien heb, en maar goed ook: die trailer bestaat uit beelden die er inderdaad in zitten, maar geven op geen enkele manier weer waar het over gaat. En slagen er in om stapels te spoileren.