Je favoriete leraar en waarom net hij/zij? Welke invloed had hij/zij op jou?

Er is geen competitie. Mijn leraar Engels en Nederlands in de derde Latijn-Wiskunde, Jan Van Herreweghen (of was het zonder n? ‘t is ook al dertig jaar geleden).

Hij was om te beginnen een uitstekend goede leraar. Het derde jaar Latijn-Wiskunde, toen, dat was het eerste jaar dat we Engels hadden. Het handboek Engels was die naam niet waard: een pamflet op groot formaat, met een blinkende kaft, knullige jaren-1970 tekeningen en leerstof voor beginners. Maar gelijk, écht beginners.

Ik tekende op elke pagina met mijn fijne Rotringpen allemaal peetjes bij, en spraakbalonnetjes, en illustraties. Jan Van Herreweghen had voor elke bladzijde wel tien of vijftien bladzijden extra cursus gemaakt.

Met grammatica, woordenschat, fonetiek, zegswijzen. Niét gemakkelijk. Veel. Ging het op het blad in het boek over Amerika, dan hadden we het in de ‘stencils’ (zoals dat toen heette, al waren het al járen fotokopieën) over the abolition of slavery, bijvoorbeeld.

Ik had op de lagere school al wat Engels gehad, en ik las met een handwoordenboek bij de hand Engelse computertijdschriften, maar in de twee jaar bij Jan Van Herreweghen heb ik Engels geleerd.

Hij was meer dan een uitstekende leraar. Er kon ook mee gesproken worden. Niet tijdens de les — dan was het les, en moest er opgelet worden — maar daarbuiten was hij altijd  beschikbaar voor advies.

Geen touchy-feely-gedoe, maar rechttoe rechtaan, no nonsense. Een goeie gast. Ik was toen niet de beste leerling (euh, zeer verre van, op allerlei mogelijke vlakken), maar hij bleef er in geloven.

Hij was ook ongelooflijk grappig. In de allereerste les die ik ooit van hem kreeg, op een Jezuïetencollege in de jaren 1980 om de context te situeren, was er iemand nog voor de les begon met een Pritt-ding aan het spelen in plaats van op te letten. “Steek die plakpenis weg”, zei de leraar, en de toon was gezet voor de rest van het jaar.

Zijn Engels was van het mooiste — perfect van uitspraak en niet geaffecteerd. Bij momenten haalde hij een eigen soort gekuist Gents-Nederlands boven. Hij rookte cigarillo’s: er was toen nog een rokerslerarenkamer. Hij maakte episch lange examens Nederlands met illustraties en bonusvragen.

Het was de enige leraar die ik ooit schreef (in de tijd dat er nog geen internet was, papieren brieven) om te zeggen hoeveel hij mij geleerd heeft, en hoe graag ik hem had.

Het was ook de enige leraar die ik graag als vriend zou gehad hebben.

Hij is overleden, vijftien jaar geleden. Ik heb er veel spijt van dat ik hem niet beter kende. En ja, ik weet dat ik hem ongetwijfeld idoliseerde, maar toch.

En bij u?

Wat zit er momenteel allemaal in je handtas (of manbag/rugzak voor de heren)?

Tot nog niet zo lang geleden liep ik elke dag met een rugzak rond waarin een computer en voeding en muis, en minstens één boek, en een tablet, en een telefoon, en een fototas met een fototoestel en minstens één extra lens plus flash, en daarnaast vaak ook een plastieken zak met apart drank voor op het werk (Cola Light, geen aardige dingen), en een dikke dikke portefeuille vol kaarten en gerief en een soort eindmorene aan souvenirs van voorbije jaren, en dan nog een Moleskine en een pen, en opladers en kabels allerhande.

Sinds een tijdje is dat ferm verminderd. Dit is (alles) dat ik op mijn persoon heb, in het slechtst mogelijke geval — als ik met de computer op baan ben:

Een telefoon, een Microsoft Surface met kabel en keyboard, een Kindle, géén portefeuille maar wel een Visa-kaart, een maaltijdchequekaart, mijn identiteitskaart en bibliotheekkaart. Geen geld, of het zou per toeval moeten zijn. Geen bankkaart, want die ligt ergens in huis en ik weet niet waar. Geen portefeuille wegens te zwaar.

Oh, en niet op de foto maar wel op zak: mijn sleutels. Op stap zit de computer in een boekentas van Thule waar ik zeer content van ben wegens licht en stevig en alles.

En uzelve?

Daar, voilà.

Ik heb niet graag vakantie als dat betekent opstaan op hetzelfde uur of vroeger als tijdens een werkweek.

Zelie kwam gisterenavond af met de vraag of ik iets jaren-90 zou kunnen maken in Powerpoint.

Ahem. Natuurlijk. Ik héb in de jaren 1990 dingen gemaakt in het echt, namelijk. Oh, maar wacht: het mocht natuurlijk niet zijn zoals ik het zou gedaan hebben toen, wegens te saai en te klassiek.

Het is iets in deze zin geworden.

Waarbij het grootste werk nog was dat dit zeer specifieke andere kleuren moest krijgen, en een tiled achtergrond moest worden:

Photoshop, ‘t is een gemak als g’er mee overweg kunt.

DANKUZEER, @filipwatteeuw!! 

Twee keer raden wat er vanmorgen op de Visserij gebeurde:

Blijkt dat een binnenband maar 5 euro kost. Nog een chance.

(“Dankuzeer @filipwatteuw” in dezelfde zin als “Thanks, Obama“, uiteraard. Leve Watteeuw en al wie fietsen meer plaats geeft in de stad, met dit bijvoorbeeld als gevolg.)

Ik dacht, ik lees een artikel bij de New York Times (ooh, fancy!), en wat kom ik daar tegen:

Ik klik op een ander artikel en ik scroll naar beden, en kijk nu:

Is er iets waar vandaag speciaal de aandacht van moet afgetrokken worden? Of is dit normale kost? De link, trouwens, komt terecht op een pagina op de N-VA-website met de titel “De Verandering Werkt”. Waar drie dingen in de verf worden gezet, vermoedelijk die Werkende Verandering, denk ik dan:

Een groot blok “veiligheid” met cijfer en filmpje van Jambon, een even groot blok “terugkeerbeleid” met cijfer en filmpje van Francken, en dan helemaal onderaan in een mini-pagraafje “meer jobs en hogere lonen”. Begrijpelijk voor een partij die “niet gelooft in de maakbaarheid van de economie”, maar toch. Bijna grappig, bijna zielig. Willen maar niet kunnen.

De laptop van Louis was weg. Verdwenen. Hij lag op het bureau in de living, maar toen was hij weg. Niemand die wist waarnaartoe, twee dagen aan een stuk. En toen kwam hij uit, op de kamer van Z, achter de deur weggestoken. “Maar ik wou ook een computer hebben”.

Zucht. Een nieuwe fase in het avontuur: een meisje van vijf dat ‘s nachts stilletjes opstaat, en in het huis dingen neemt die ze ook graag wou hebben. Geen enkele schaar is veilig, gisteren lag er een hoopje geld (briefjes, Jan gekregen voor zijn verjaardag zaterdag), vanmorgen vond ik een bril van een kindje op school in haar boekentas… aaargh.

– Weet je dat dat niet mag?
– Ja.
– Zou jij graag hebben dat iemand jouw dingen meeneemt?
– Nee.
– Ga je het niet meer doen?
– Ik weet het niet.

Wij hebben vier kinderen — vier allemaal andere kinderen — dus ge zoudt denken dat we het ondertussen ook wel een beetje gezien zouden hebben. Wel: neen, dus. Er is een enorm verschil, zo blijkt, tussen “gewoon” stout zijn (of onoplettend, of ongehoorzaam, of ik-zou-ze-tegen-de-muur-willen-plakken-ambetant) en bewust stout zijn. Zo van “ik doe dit omdat als ik stout ben ik naar mijn mama mag”. Letterlijk zeggen hé, niet vermoeden of “misschien is het dat wel”.

En dan breekt uw hart, en dan moet ge keer op keer uitleggen dat dat niet kan, en dat wij haar ook graag zien, en dat we ze graag bij ons hebben zo lang het nodig is, en probeert ge op de één of andere manier duidelijk te maken dat wat wij ook doen of wat zij ook doet, dat niets gaat veranderen aan de situatie — maar dat gaat er niet in.

Vijf jaar: oud genoeg om iéts te snappen, te jong om het helemaal door te hebben.

En dus is het elke dag, élke dag, een gevecht. Wakker gemaakt worden ergens tussen 5 en 6 met gebonk en getier. Op onder en rond de matras kijken wat er eventueel ‘s nachts is verzameld. Elke dag discussies over neen, we gaan niet met voetbalschoenen naar school en ja, we doen een trui aan en nee, we doen niet iemand anders onderbroek aan en honderd andere grote en kleine discussiepunten — ofwel begeleid met een hartverscheurend geween en “maar ik wil mijn mama”, ofwel met treiterend uitlachen.

Geen moment de rug mogen draaien, want dan zijn er plots dingen weg, staat de tv vol handafdrukken, is een tube tandpasta of een pot Nivea of een fles shampoo uitgeknepen, zijn er brieven gescheurd of verknipt, staat een boek plots volgekrabbeld. Geen moment de rug draaien, dat betekent ook dat er voortdurend iemand in dezelfde ruimte moet zijn: rustig op kamer spelen kan niet, met de blokken spelen of tekenen aan de keukentafel terwijl wij boven zijn kan ook niet.

En dan ook: van de ene seconde op de andere kan het overslaan. Het bloed vanonder de nagels halen om 7u21, een knuffel geven om 7u22, om 7u23 gekrijs omdat ze haar voetbalschoenen écht niet mag aandoen, om 7u30 nog een dikke knuffel (“Michel ik vind jou lief“), om 7u35 smijten met schoenen en weigeren om meer dan een t-shirt aan te doen. Of een hele dag braaf zijn, en van zodra we te veel laten blijken hoe fijn we dat vinden: plets, iets zo stout mogelijk doen. En nee, niet per ongeluk, maar bedoeld en bewust. Enfin, hoe bedoeld en bewust het kan zijn voor een vijfjarige, natuurlijk.

Maar het meest ergerlijke van al: van zodra dat er iemand bij komt die niét ons gezin is: een plaatje van voorbeeldig gedrag. En dan hebben wij er collectief al een dag, weekend, week, maand van het bovenstaande op zitten, en ja, dan lijken we al eens onredelijk boos als we voor de 883ste keer deze maand vragen om geen enorme hompen eten met de handen in het hoofd te proppen. Ja, soms met meer dan één tegelijk. Of zijn we niet altijd toonbeelden van ongelooflijke bezorgdheid, als negentien huilbuien op twintig even snel komen als ze gaan.

Nee, ‘t is niet gemakkelijk. Het tandvlees, en hoe er op te zitten.

We roepen hulplijnen in, ge moogt zeker zijn. Want op ons eigen zal het niet zo lukken.