Het was wel in orde ten huize hier: Anna thuis wegens iets met spijsvertering, Louis thuis wegens buikgriep, Zelie wel naar school maar pijnlijke knie, Sandra haar rug kapot, Jan thuis wegens hersenschudding wegens voetbal tegen zijn hoofd gekregen.

Last man standing, zo ongeveer.

En de kat, die al een week met een een stuk kous rond haar nek rondloopt: ze heeft een allergie aan iets (geen idee wat, kan eten zijn of omgeving), ze heeft een cortisonespuit gekregen en hopelijk zou ze nu minder moeten krabben.

Ze komt tegenwoordig wel bijna fulltime op mijn schoot liggen als ik thuis ben. Weird.

Een experiment!

Koop een potje salie, om het even waar. Levende salie dus wel, met wortels in een pot met grond.

Laat die pot een tijdje staan. Gelijk, een week of zo.

Neem uw vergrootglas of uw macrolens erbij, en speur de blaadjes af.

Tadam!

Dat zit gegarendeerd vol met dwergcicaden. Geen idee welk precies merk dit juist is, maar waarschijnlijk is het een Euptexys melissae.

De lijst te lezen dingen is weer aangegroeid: The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made.

Aangegroeid, denk ik. Want ik ben eigenlijk nog niet helemaal zeker of ik het wel wil lezen, ondanks dat ik het gekocht heb. Misschien moeten sommige dingen wel mysterieus blijven?

Het boek gaat over The Room, zware mededingen in de categorie Slechtste Film Ooit. Voor de zekerheid ben ik de film toch nog maar eens aan het herbekijken, en serieus: ‘t is dus écht een écht slechte film. Op een Ed Wood-manier: compleet weird, compleet niet tongue in cheek, compleet unputdowneable.

De trailer doet de film geen recht aan wegend de film veel minder samenhangend, maar hey, ‘t is een goed begin:

Ik zit ondertussen een uur ver in de film, en er zijn zó enorm veel vragen, dat het wel vast staat: ik lees dat boek.

Ik kreeg een mailtje van iemand die in haar laatste jaar zit aan de universiteit, en die iets wetenschappelijks aan het maken is over iets waar ik veertig jaar geleden bij betrokken was.

Veertig jaar geleden.

Maar dat is niet eens het ergste: in mijn hoofd ben ik eigenlijk nog altijd dezelfde persoon als in 1977 en 1997. Ik voel mij al jaren aan een stuk stokoud, maar tegelijk ook niet, ‘t is niet gemakkelijk uit te leggen.

En dan komt er binnenkort iemand die letterlijk mijn dochter zou kunnen zijn, en die zal vóór haar iemand zie die letterlijk haar vader zou kunnen zijn. Een oude, oude mens.

Mezelf kennende ga ik mij niet kunnen inhouden van onnozeliteiten te verkopen, en dan gaat die ongetwijfeld denken “och here, een oude mens die probeert grappig te doen, zo zielig”.

Snirf.

Ik geef toe: ik heb gegrinnikt.

In de Morgen:

De marge van 4.000 handtekeningen leek groot genoeg maar er bleken heel wat dubbele exemplaren bij te zijn. Sommigen zetten zelfs tot vijf keer hun krabbel. Die dubbele handtekeningen zijn niet de enige reden waarom het vereiste aantal meer dan waarschijnlijk niet gehaald wordt. Zo tekenden er een pak mensen die niet in Gent gedomicilieerd zijn, of naar een andere gemeente verhuisden sinds ze hun handtekening zetten. Er zitten ook handtekeningen bij van mensen jonger dan 16, mensen die tekenden met een fictieve naam of met de naam van hun winkel.

In het Nieuwsblad:

“Valère De Scherp bijvoorbeeld (een oude schuilnaam van Siegfried Bracke, nvdr) heeft toch meerdere malen de petitie ondertekend, met meerdere adressen”, zei schepen van Burgerzaken Sofie Bracke (Open Vld) vrijdag op een persconferentie. “Er waren handtekeningen van te jonge Gentenaars, zelfs van een kind van 3 jaar oud. Er zijn mensen die acht of zelfs negen keer getekend hebben. Er waren onleesbare handtekeningen…”

Het ging een fluit van een cent zijn, de mensen tekenden gelijk vliegen, op een weekend gingen al die handtekeningen binnen zijn, bla die bla.

Triestige zeveraars, ja. Mensen bang maken, met valse voorwendsels doen tekenen (“zijt gij tegen de parkeermeters madammeke? ja? tekent gij dan hier en wij zorgen ervoor dat die weg zijn en dat uw kleinzoon hier niet meer moet betalen”), in plaats van iets constructiefs te doen afbreken en verzuren. Ja, ik zeg het: verzuren. Azijnpissers. Nem.

Kwam daar nog eens bij dat de vraag van het referendum totaal nietszeggend was: “worden Gent en de Gentenaars er beter van ja of nee?” Alternatieven? Niet nodig meneer.

En toch: spijtig dat het er niet gekomen is. Ik zou ze zó graag bij het referendum zelf nog eens zwaar op hun bek hebben zien gaan.

Het is nog te vroeg om te echt te evalueren, en als er moet aangepast worden, kan er aangepast worden. Serieus, de neuters.

Het was zaterdag babyborrel bij fijne collega Sander, en zowat de helft van het werk was er ook.

Eén van de collega’s is recentelijk Een Man Alleen geworden, en een paar andere zijn gewoon venten zonder lief. En die hebben dus allemaal Tinder staan.

Natuurlijk dat ik weet wat Tinder is, en hoe het werkt, en wat en hoe. Maar ik had het nog nooit zelf op een telefoon gezet.

Na de babyborrel wel, wegens gehoord dat het niet alleen voor van bil te gaan is maar dat er ook vriendschap kan gezocht worden. Ik ben niet zo iemand voor de vriendschap, maar hey, wat niet is, kan nog komen.

Het. Is. Dus. Onnoemelijk. Verslavend.

Ik weet dat het niet proper is, naar mensen kijken zonder ook maar één moment de bedoeling te hebben er iets mee te doen, maar: zó verslavend.

Ik ben door de band al iemand die op een terras heelder verhalen verzint over onbekende mensen die voorbijkomen, dus ge kunt u inbeelden wat er allemaal door mijn hoofd spookt als ik zo’n Ingrid van op 1 km afstand zie, 46 jaar oud en op zoek naar een nieuwe uitdaging, met 5 gemeenschappelijke Facebookvrienden  uit één welbepaalde kennisenkring. Of een Katrien van 43 op 3 km afstand, met achttien gemeenschappelijke vrienden, die blijkbaar ook gaat eten waar ik ga eten, die in de liefde vleugels om te vliegen en wortels om te groeien zoekt.

Mensen van 37 die er 57 uitzien, mensen van 55 die er 35 uitzien. Mensen met hun kinderen als profielfoto. Stapels mensen die als naam “De” of “Van” hebben. De foto’s waar twee vrouwen op staan, en dat het dan vaak niet degene is die je denkt, als je naar een tweede foto gaat kijken. De snapchat-foto’s.

Het komt allemaal zeer dichtbij, eigenlijk. Ik heb het zaterdag geïnstalleerd omdat ik het wel grappig vond, maar nu begin ik het zelf griezelig te vinden, hoe gefascineerd ik er door ben. Niet gezond, denk ik.

Ik ga nooit vanzeleven rechts swipen, zoveel is al meteen duidelijk. Ik ga dus ook nooit in conversaties met wilvreemden raken.

Maar ik ben er teveel aan verslaafd om de app te verwijderen. Dus heb ik met mezelf de volgende afspraak gemaakt: van zodra ik iemand voorgeschoteld krijg die ik écht ken — en dus niet van “ah ja, gho, ‘t is waar, dat is dié”, of iemand met alleen maar gemeenschappelijke Facebooksels — dan verwijder ik Tinder.

Dan zou het echt wel té dichtbij komen.

Sounds like a deal.

Ik kwam een artikel tegen op het internet waar een blijkbaar uniek fenomeen van de Nederlandse taal omschreven wordt.

Gegeven deze situatie:

• Anna was Nephtyhys aan het eten geven
• Jan was Anna aan het helpen
• Louis liet dat gebeuren
• Zelie en ik zien Louis dat doen

Dan kan ik in het Nederlands zeggen

Ik stel vast dat Anna Nephthys eten geeft.

Ik stel vast dat Jan Anna Nephthys helpt eten geven.

Ik stel vast dat Louis Jan Anna Nephthys laat helpen eten geven.

Ik stel vast dat Zelie Louis Jan Anna Nephthys ziet laten helpen eten geven.

Ik stel vast dat ik Zelie zie Louis Jan Anna Nephthys  zien laten helpen eten geven.

Ik stel vast dat Zelie mij ziet Louis Jan Anna Nephthys  zien laten helpen eten geven.

En blijkbaar slaan vertaalcomputers daar tilt op. How cool is that?

Ziet, dit is onze kat:

Onze kat heeft geen vlooien, maar toch krabt en likt ze zich voor dood. En dan zitten er van die natte plekken in haar nek waar er gelijk minder haar is:

Maar da’s niet het ergste. Ze blijft maar likken en krabben, en op den duur is het dan bloed. Geen flauw idee waarom, en ‘t ziet echt zeer vies uit. Er komt dan een korst op en een tijdje later valt die er af en groeit er weer haar op, maar het duurt geen maand voor ze weer bebloed is van het krabben:

Na het weekend gaan we toch eens naar een veearts, denk ik, want het kan niet meer zijn.

Iemand een tip voor een goeie kattendokter?

Het was proper, vanmorgen.

Ik was toegekomen op het werk, er stond nog iets open waar ik de dag ervoor thuis aan had gewerkt, ik doe zonder veel nadenken een synchronisatie van de code die open staat met Github, en, euh, kak.

Alles kapot.

Blijkt dat het allemaal wel redelijk samenwerkt, Git en Onedrive, maar dat het ook wel soms eens onverwachte dingen doet.

Ik werk soms op mijn werkcomputer thuis, maar soms ook op mijn thuiscomputer, en dan staan er soms volgens Microsoft twee files die niet te reconciliëren zijn wegens allebei dezelfde naam maar allebei nieuwer dan de versie die op de server staat, en beslist hij om alle mogelijke versies te dumpen op alle mogelijke computers.

In combinatie met Git geeft dat rare dingen. Zoals gelijk allemal branches die bijgemaakt worden omdat Onedrive de files waarin Git zijn gerief bijhoudt, ontdubbelt.

En combineer dat met iemand die eigenlijk alleen maar om de paar bewerkingen een git commit -m "crap nog een probleem" doet en om de paar commits een een git push op de werkcomputer een git pull op de deployment server maar eigenlijk niet zeer hard meer weet hoe dat eigenlijk allemaal in elkaar zit wegens het is al zo lang geleden, en ge ziet van hier dat het een recept voor miserie is.

Fijne collega Jan heeft mij uit de nood geholpen, maar ‘t was kunst- en vliegwerk omdat ik het ondertussen zo hard opgefuckt had dat het niet meer compleet triviaal was.

*
*       *

Zelfde historie met iets anders dat ik al heel lang niet meer gedaan had: Django. Ik weet nog min of meer hoe het allemaal in mekaar zit, models en views en template-gewijs, maar getver hoe zat het ook alweer met Passenger? En met die virtualenv? En met die collectstatic, welke directory was nu ook weer wat?

Dan moet ik gaan putten uit andere Djangoprojecten van (ondertussen, help!) jaren geleden, en duurt het wel een paar nachten doorwerken voor ik er weer in ben.

En maak ik alles eerst op tientallen manieren onherroepelijk kapot. Tot het allemaal weer terugkomt (wat dus ondertussen nu is, ik ben weer helemaal mee), en het gelijk een lierken begint te gaan.

Maar wel wijs, Django, daar niet van. Als ik dat had gehad vijftien jaar geleden, ik zou nooit gestopt zijn met websitebedrijfje spelen.