Ik moest gisteren eten maken, en zondag zijnde was er niets in huis.

’t Is te zeggen, Sandra had eendenborst gekocht en we hebben allerlei in de kast en de frigo zitten, maar voor de rest was er geen idee.

Ik dus de diepvries in, kijken wat ik allemaal kon gebruiken — en voor de honderdste keer op een zak vol duivenkarkassen gebotst. Er was tijd genoeg, en het was al eens lang geleden, dus nog maar eens bruine saus gemaakt.

Een stuk of zes denk ik duivenkarkassen in de oven gestoken tot een bruin, gemengde groenten aangebakken, tijm en laurier en look en dingen bijgesmeten, tomatenpuree aangebakken in de groenten, karkassen bij de dingen gesmeten, water bijgedaan, een uur of drie op laten staan, door een chinees geduwd, in laten koken, sjalot gesnipperd, in de boter, whisky bijgekapt, geflambeerd, fond bijgesmeten, rap gemaakte puree van verse braambessen erbij, scheutje azijn voor de smaak: yum.

Ondertussen ook aardbeien-frambozenconfituur gemaakt, citroenconfituur en peertjes in siroop gedaan.

De twee eerste voor in de frigo, het laatste voor bij de eendenborst die tegen dan ook klaar was.

Koken is wijs.

Ik vraag af of het vroeger ook zo was, dat de pers zo angstvallig neutraal bleef.

Dat alles een A- en een B-kant heeft, dat als er een item is over de heropkomst van pakweg dodelijke mazelen, er altijd enerzijds iemand aan het woord komt die zegt waar vaccins voor dienen en dat het erg is dat er mensen hun kinderen niet meer inenten, en anderzijds iemand die de anti-vaccinpositie mag articuleren.

En dat er ook angstvallig géén opinie gegeven wordt?

Neem nu dit voorval: Filip Van Laenen, één van die eeuwige rechtige gasten op het internet (Brussels Journal, Pallieterke, Sceptr, tralala), postte dit op Twitter:

Iets later ‘verbeterde’ hij zichzelf:

Ik trek mijn tweet volledig terug. Die gast ziet er veel te intelligent uit om ooit voorzitter van de Jong CD&V te worden.

De voorzitter van Jong CD&V waar naar verwezen wordt, is Sammy Mahdi.

En hoe bericht De Standaard daar dan over? Zo, blijkbaar:

De man is “verbolgen”. Het woord roept bij mij meteen connotaties van “och here och god” op, niet van verantwoorde kwaadheid.

En dan gaat het verder met ‘smakeloze tweet’ tussen aanhalingstekens. Omdat de krant niet opiniërend mag zijn! Natuurlijk niet! God verhoede dat De Standaard een oordeel zou uitspreken!

Het zou zo maar eens kunnen dat een journalist een patroon zou kunnen duiden of zo, of dit als méér dan een geïsoleerd voorval zou rapporteren — stel u dat eens voor!

Ik was het helemaal uit het oog verloren, maar met dat John Gruber er over schreef: mijn weblog was vorige maand 15 jaar oud.

(Ondertussen al meer dan) vijftien jaar elke dag nonsens gepost, hoera hoezee. 🙂

Ze is gelijk twee weken naar Hongarije gegaan, onder meer ook naar Sziget. Alles is goed verlopen, a splendid time was had by all, ’t is niet gelijk dat er hier niemand meer aanwezig is als Zelie er niet is, maar: ’t is toch veel geestiger als iedereen aanwezig is.

En zeggen dat ze binnenkort maanden en maanden weg gaat zijn naar Oxford. :/

OH EN OOK: we hebben vandaag samen gezeten om te kijken wat we allemaal gaan doen op het verjaardagsfeestje van Zelie.

Al wie uitgenodigd was: ’t wordt meer dan serieus de moeite. 😀

Ik moet een spreekbeurt doen vrijdag, en ik heb materiaal voor een volledige dag vertellen.

Maar ik héb geen volledige dag.

’t Zal morgen serieus knippen worden, vrees ik. 😐

Fox and Friends tweette dit:

Het gaat over Joe Arpaio, professionele Complete Zot.

Daarop reageerde ene Mike Holden:

En dat werdt dan weer geretweet:

De president van de Verenigde Staten van Amerika, dames en heres. De president van de Verenigde Staten van Amerika.

Het boek dat verantwoordelijk was voor meer nachtmerries en angstzweet dan wat dan ook: The Black Stallion’s Ghost, deel 17 van de reeks The Black Stallion.

Serieus.

Ik had al de andere delen van de reeks na elkaar gelezen, en het was mij zelfs op jonge leeftijd al duidelijk dat ze met het boek slechter werden — maar toen kwam dit, en ik denk niet dat het overdreven is als ik zeg dat ik er jaren niet goed van was.

De held van het verhaal spendeert bijna het hele boek in de Everglades, niet dat ik er mij toen iets bij kon voorstellen wat dat was, komt een geest op een schimmel tegen, en dan wordt hij achternagezeten door een soort albryonale zak met een half-goddelijk wezen dat mensen dood doet gaan van angst.

De Nederlandstalige versie is uitgekomen toen ik negen jaar was, en ik heb er van het derde leerjaar tot denk ik het tweede middelbaar nachtmerries van gehad.

De cover alleen geeft mij nu nog rillingen.

Mijn nicht uit Brussel en haar Franse meneer en een maat uit Parijs kwamen langs, en er ging rondgewandeld worden in Gent.

Vertrokken aan het Geraard De Duivelsteen, Sint-Baafskathedraal binnen, over het plein langs het Belfort naar de Stadshal, doorsteken naar de Korenmarkt, cuberdons en mosterd van Tierenteyn gekocht, over de brug naar het Gravensteen, de Kraanlei door en afslaan naar de Vrijdagmarkt, Baudelostraat naar Ottogracht en een kroket gaan halen in de Holy Food Market, om uiteindelijk wat Gruut te gaan drinken bij Annick.

Blitzbezoek en een groot gemak dat Gent maar een voorschoot groot is. 🙂

Ik heb mij vandaag overheft aan een boekenkast verzetten.

Er kwam bloed en al aan te pas.

Het doet pijn, ai. Ik heb de verbanden vandaag al twee keer ververst.

En ondertussen heeft Sandra ook pijn aan haar voet. Als het morgen niet betert, wordt het dokter van wacht en wie weet wel gebroken beenderen of zoiets.

Voor de rest alles in orde. 😐

Ik sta op, ik ga naar beneden, toilet, ontbijt (yoghurt en een boterham), boterhammen voor ’s middags maken, naar boven, badkamer, slaapkamer, kleren aan, uurwerk aan, koptelefoon in, telefoon in borstzak, stappentellerding in linker broekzak, Kindle in rechterverstzak, podcast aan, computer meeschoeberen, terug naar beneden, medicamenten pakken, computer en boterhammendoos in fietstas, naar het werk. Sorted.

Dat is de normale gang van zaken, en dan kan ik er voor de rest van de dag tegen.

Vandaag lag mijn computer uitzonderlijk in de slaapkamer in plaats van in de living, en was er geen brood meer waardoor het sandwichen geworden zijn. En was heel het systeem om zeep: ik ben mijn Kindle vergeten en ik heb mijn uurwerk niet aan.

Niet goed. Ik heb al twintig keer naar mijn rechterpols gekeken vandaag. En ik had geen boek om te lezen tijdens de schaft.

Zeer, zeer vervelend. Dat gaat toch deze maand niet al te veel meer moeten voorkomen, ik kan daar niet zo goed mee om.

Wat er leutig is aan veel software, tegenwoordig, is dat er voortdurend kleine dingen veranderen. Vroeger was dat kopen, diskettes één na één of CD in de computer, moeizaam installeren, en na x tijd eens een nieuwe versie over de oude installeren.

Tegenwoordig heeft bijna alles dat ik dagelijks gebruik een abonnement: alles van Adobe en alles van Microsoft, om te beginnen.

En kijk, een tijd geleden is er dit bijgekomen bij de Office-programma’s:

Ziet! Ziet! Daar linksbovenaan! Een expliciete autosave feature. Die zat er al een tijd in natuurlijk, maar nu is het helemaal expliciet gevisualiseerd gemaakt. Ik vraag mij af wat daar de reden voor was. Mensen die maar bleven ctrl-S duwen misschien?

Of is het om de nadruk te leggen op de versionering die er nu ook helemaal expliciet in zit? Dat paneel rechts, dat bevat allemaal vorige versies van de file, die vroeger ook wel te vinden waren, maar niet zo nadrukkelijk als nu.

Het enige nadeel aan die incrementele upgrades is dat er niet altijd even gemakkelijk release notes te vinden zijn, en dat het dan soms duurt tot ge toevallig nieuwe features tegenkomt eer ge ze gebruikt.

Mijn vroegste herinneringen hebben bijna allemaal met boeken te maken.

Op de universiteit bij mijn ouders speelde ik tussen de boekenrekken van de faculteitsbibliotheken.

Thuis maakte ik heelder fichenbakken vol catalogusinformatie van de boeken in de bibliotheek.

Van zodra ik kon, was ik lid van de bibliotheek.

Op school had ik voor het einde van het eerste leerjaar alle boeken in de klasbibliotheek voor het eerste en het tweede uitgelezen.

Boeken kopen, daar kan ik mij niet zo veel van herinneren. Toen ik heel klein was, ging ik met mijn vader soms eens naar Herckenrath in de Veldstraat.

En als de Fnac er was — maar dat was veel later — heb ik er mij blauw gekocht aan boeken. Tot Amazon er was, en dan kocht ik mij online blauw aan papieren boeken. Tot ik mijn Kindle had, en dan was het allemaal digitaal, op kookboeken en een occasioneel ander boek na.

Maar boeken kopen in een echte boekhandel in Gent, dat is al enorm zeer veel jaar geleden. En ik voel mij daar schuldig bij.

Executive decision time: ik ga géén echte fysieke boeken meer kopen online. Ik zoek mij een echte boekenwinken en ik word daar vaste klant. Nem.