Tales of Drudgery & Boredom.
Ik heb goesting om een opleiding te volgen. In iets dat ik nog niet ken, of nog niet genoeg ken.
Iets met cijfers, of programmeren, of management, of gelijk wat, eigenlijk.
Het kan mij eigenlijk niet zo hard schelen wat het is, als ik maar iets gestructureerd bijleer. Prutsen met halfbakken tutorials en voorbeelden en min of meer slechte handleidingen op het internet, dat gaat maar zó ver.
Aan de andere kant:
Yup. There’s that; obviously.
⁂
Kim Stanley Robinson
Orbit, 2017, 624 blz.
We zijn in 2140 en in New York er zijn ondertussen al twee grote wereldwijde vloedgolven geweest wegens poolijs op de boden van de oceaan dat te zwak was geworden om het poolijs erboven overeind te houden, waardoor het twee keer was alsof er een immense dam brak, en het water over de hele aarde een paar meter naar boven ging.
Er is een beetje technologische evolutie, vooral in materialen heb ik de indruk, want op een paar superhoge wolkenkrabbers na ziet alles er zeer vertrouwd uit. Behalve dat de zee 15 meter hoger komt, en dus New York een nieuw soort Venetië geworden is. De rest van de wereld? Geen idee, Kim Stanley Robinson spreekt er niet zo enorm veel over. Ik heb de indruk dat Londen achter een soort ingewikkeld polder-en-dijken-systeem zit, en ik herinner me dat Amsterdam gewoon een de wereld ronddrijvend eiland was geworden, maar dat zal het zo ongeveer zijn.
New Yorkers zijn dan ook mensen die (soms niet zonder goede reden) denken ze in de navel van de wereld wonen — deze cartoon wordt zelfs expliciet vermeld:
Zucht. Dit is zo’n boek waar ik me heb door moeten worstelen. Waar ik enorm hard heb getwijfeld om er ergens in het midden mee op te houden, wegens nog maar eens een hoofdstuk waar een totaal niet van de andere personages te onderscheiden personage een beetje rondloopt, iets doet dat niet veel nut of interesse heeft, en dan terugkeert.
Er is iets met twee gasten die ontvoerd worden, en iets met een politieagent, en iets met een man die op de beurs dingen doet, en iets met een super die de voorzitter van de Fed als ex heeft, en iets met een dame die graag al eens naakt het 22ste-eeuwse equivalent van natuurfilms op YouTube doet, vanuit haar zeppelin. En al die personages draaien rond de MetLife Building, één van de grote gebouwen die nog rechtstaan in de getijdenzone.
En als er ergens een punt te maken is, zorgt Robinson er wel voor dat het met een voorhamer duidelijk gemaakt wordt. Er is, godbetert, zelfs een pseudo-intellectualistisch ‘personage’ dat om de zoveel hoofdstukken stream of consciousnessgewijs gewoon niet anders dan expositie doet. Eén eindeloze moraliserende monoloog, die ongetwijfeld ‘interessant’ is en zo, maar die (zoals hij toegegeven zelf zegt) even goed overgeslagen kan worden. Irritant.
Het meandert en het meandert, en dan plots moet de auteur beseft hebben dat hij al aan 500 bladzijden zat, en dan plots springt het maanden (jaren?) naar voor, en zijn alle problemen opgelost en leeft iedereen (in New York toch) in peis en vree in een soort utopische toekomst met genationaliseerde banken en hoera iedereen content.
Geen zin om er nog meer tijd aan te spenderen dan dit.
De reviews zijn bijna unaniem lovend, maar ik vond het geen goed boek.
⁂
Ik kan er niet aan weerstaan: lijsten van dingen te doen, films en series te zien, boeken te lezen.
Deze stond opde reddits onlangs, en ik dacht: ik ga de flowchart af, misschien kom ik wel uit op dingen die ik niet ken en die ik wil leren kennen.
Klik voor groter beeld, voor wie het ook zou willen doen:
‘t Was teleurstellend, helaas. In het groen wat ik al gelezen heb, in het rood wat ik nog niet gelezen heb:
Dertien van de honderd niet gelezen:
…eeeeennn da’s dus twee die al op de lijst stonden, twee die ik ga toevoegen, en een paar misschiens.
Zucht. Nog dingen bij op de lijst. Zo weinig tijd, zo veel te lezen.
⁂
90 people were murdered by Islamist terrorists in Kabul this week. Where is the minute’s silence for them? | The Independent
How many Muslims do Isis, al-Qaeda, the Taliban and others need to kill for us to realise that perhaps Islam isn’t the problem?
Trump Is Playing the International Strategy Game Like a Novice Among Experts | Foreign Policy
Putin’s chess moves seek to retain popular support by convincing his own people that the West is out to get them, as he and his friends line their pockets with Russia’s wealth. Putin’s queen is Iran. For both Russia and Iran, Bashar al-Assad’s Syria has been a pawn. Russia has skillfully maneuvered its engagement in Syria to keep upward pressure on oil prices and destabilize Europe with refugees. By supporting nationalist candidates, Putin seeks to undermine unity within Europe. Russia’s occupation of Crimea and meddling in Ukraine has raised doubts about whether NATO will honor its security guarantees. China is more complicated. While the West tends to wait for a Clausewitz-style battle to the finish, China follows Sun Tzu’s precept that “the skillful leader subdues the enemy’s troops without any fighting.”
Donald Trump Is a Menace to the World: Opinion – SPIEGEL ONLINE
The U.S. elected a laughing stock to the presidency and has now made itself dependent on a joke of a man. The country is, as David Brooks wrote recently in the New York Times, dependent on a child. The Trump administration has no foreign policy because Trump has consistently promised American withdrawal while invoking America's strength. He has promised both no wars and more wars. He makes decisions according to his mood, with no strategic coherence or tactical logic. Moscow and Beijing are laughing at America. Elsewhere, people are worried.
‘Vlaanderen heeft dringend zijn eigen John Oliver nodig’ – TV & Radio – KnackFocus.be
Ja, verdomme: "Om zo'n succesverhaal ook in Vlaanderen te vertellen, zie ik meer dan voldoende kandidaten. Denk aan hoe heerlijk het zou zijn om elke week een halfuur te kijken naar een razende Michael Van Peel in pak die zich in puntgave grappen, misschien wel mee geschreven door Nigel Williams, Jelle De Beule, Jeroen Leenders en Joost Vandecasteele, opwindt over de lonen van parlementsleden en de tweets van jongerenvoorzitters. Het enige dat zo'n programma nodig heeft, is een zender die de ballen heeft om het in primetime uit te zenden. Zondagavond, zo weten we van John Oliver en Arjen Lubach, is het perfecte moment. Een stevig potje beuken op loze beloftes en achterkamertjespolitiek, met oog voor onderwerpen die anders geen aandacht zouden krijgen en ondersteund door een gedreven team onderzoeksjournalisten."
Boorde Homans nieuwssite Apache een krediet door de neus? ‘Dit ruikt sterk naar een politiek manoeuvre’ – België – Knack.be
Ondanks de strakke communicatieregie bereikten ons enkele commentaren. 'Nooit zo veel politieke druk in een raad van bestuur ondervonden', noteerden we meermaals. Anekdotes over de N-VA-campagne tegen Apache werden op fluistertoon gedeeld. De angst voor represailles zit er diep in, in de sociale economie. Minister Homans, zo luidt het, heeft de macht, het geld en lange tenen.
⁂
Ik wou iets vaag oostersachtig maken van uitnodiging. Ik zoek op tegels, ik vind op een veilingwebsite deze:
Knippety plakkety van de high res beelden, beetje rechttrekken wegens schuin gefotografeerd, tegels dubbel maken, tekstje op, beetje papiertextuur zoeken op het internet om wat minder plat te maken, bij elkaar smeieren, export to pdf, hopla.
Andere kant: groot vierkant in iets van kleur zetten, tekst erop pleuren, nakijken of het allemaal wel is wat het moet zijn, export to pdf, klaar.
Naar het internet op zoek naar enveloppen — bij random winkel waar ik nu al de naam van vergeten ben, 100 koningsblauwe enveloppen van 14 op 14 gekocht.
Gemerkt dat ik mijn uitnodiging als 15 op 15 had gemaakt, verkleind naar 13 op 13.
Random printdienst met een beetje goede reviews gezocht op het internet, 100 exemplaren recto verso cmyk op dik matglanspapier besteld, hey presto.
Op géén tijd is dat allemaal geregeld. Van in mijn living thuis. Zonder ook maar met één mens te moeten spreken. Op een zaterdagnamiddag. De enveloppen komen dinsdag toe op mijn werk, het drukwerk een dag later.
De wereld is wonderlijk.
⁂
Zelie wordt 18, en dan gaat ze een paar weken naar het buitenland. Dan komt ze terug, juist op tijd voor de Gentse Feesten, en dan is ze weer een paar weken weg naar het buitenland. En dan verdwijnt ze maanden aan een stuk naar het buitenland.
Tussen dat tweede buitenland en dat derde komt ze wel even terug. Juist op tijd om een Groot Feest te doen.
Er is al een lijst opgesteld van mensen uitgenodigd, en hoe wijs is dat niet: allemaal in categorieën. Familie, vrienden van de hele familie, en dan vrienden van Zelie, een hele stapel, in zes verschillende categorieën.
Al die vrienden jong. Hoe fantastisch is dat allemaal niet?
(De voorkant van de uitnodiging is een tip: ‘t wordt een heel Syrisch feest, hoera!)
⁂
Zonet, brief in de maildoos:
Mededeling aan ouders en leerlingen van het Sint-Barbaracollege
Geachte dames en heren,
Beste leerlingen,Algemeen directeur Christophe Brabant heeft het schoolbestuur verzocht hem toe te staan om wegens gezondheidsredenen ontslag te nemen uit zijn functie van gedelegeerd bestuurder en algemeen directeur van het Sint-Barbaracollege. Het schoolbestuur heeft dit ontslag aanvaard.
[…]
Dhr. Guy Dalcq is positief ingegaan op de vraag van het schoolbestuur om het mandaat van algemeen directeur over te nemen. Het schoolbestuur is dhr. Dalcq bijzonder erkentelijk voor de wijze waarop hij dit schooljaar als vervanger deze taak heeft waargenomen en wenst hem alle succes toe voor de toekomst.
Fantastisch goed nieuws. Er is –totaal vermijdbaar– veel om zeep geholpen dat zal moeten gerepareerd worden. Enorm jammer dat het voor onze vier kinderen te laat komt.
C’est la vie, vermoed ik dan.
Voor de duidelijkheid: ik ben vooral boos op het schoolbestuur, niet zozeer op de mens zelf. Het schoolbestuur heeft hier willens en wetens een koeienstal boter op zijn eigen collectief hoofd gedumpt.
⁂
oh noooooooooooo
We zijn in diepe rouw ten huize hier.
Misschien komt er een vervolg in comics?
⁂
Voor de eeuwigheid: ik heb het artikel over Mike Geier (Puddles Pity Party) gemaakt op Wikipedia. En de foto die erbij staat, op dit moment en al sinds het begin.
De Engelstalige Wikipedia, welteverstaan, voor de Nederlandstalige Wikipedia is het ongetwijfeld “gewoon een man met een baan”, NE (niet-encyclopedisch), spam, yada yada.
https://www.youtube.com/watch?v=2tyr92K218M
Hij was op America’s Got Talent en is er iemand die het meer verdiende om door te gaan? Ik weet het niet. (Ook omdat ik op dat buiksprekend meisje na niemand gezien heb, maar alla.)
Hij bracht Sia’s Chandelier, en dat hij nog stapels en stapels andere dingen heeft om te tonen. NAAR DE FINALE, zeg ik.
En doe dan deze Pinball Wizard op de muziek van Folsom Prison:
Of dit:
Of Royals:
Of, gelijk, AL DIE ANDERE DINGEN MAAT.
Niet dat zijn hele act op tv past overigens, kijkt:
https://youtu.be/5xXwLLYA0_k
⁂
Ziet nu, we hebben een digitaal ID, iedereen!
Ik ben daar helemaal voor. Ja, ik weet dat het allemaal niet zeer koosjer is, maar ik geef mijn persoonlijke gegevens gratis weg aan zoveel mogelijk mensen en instellingen en bedrijven — het is ook een manier om onsterfelijkheid na te streven, denk ik dan. Helaas:
het wil gelijk niet lukken, met die itsme.
Installatie is twee keer niets, en het weinige dat ik ervan zie, ziet er wel proper uit, maar in de backend lukt het gelijk allemaal niet.
Ik moet mijn telefoonnummer ingeven, meestal zegt hij mij dan “Unknown Error” en “Sorry, something went wrong”, soms ook wel eens “Network error” en “isme needs a network connection”.
Als ik er dan wel door raak, moet ik een bank kiezen om mij verder te identificeren, maar dan loopt het fout op dit:
“Door een technisch probleem is deze functie tijdelijk niet beschikbaar. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen.”
Ik kan wel een telefoonnummer bellen en dan zeggen dat ik een ELECBANKCNTRSECURITYIDENTIFYCALID/1312/000000-probleem heb.
Aaargh.
Is dat allemaal niet eens eerst op voorhand gesimuleerd, hoeveel server ze nodig hebben? Dat kan toch perfect? Inschatten dat er x mensen zullen onboarden op piekmomenten, en daar dan gewoon genoeg computers voor voorzien?
En als dat niet lukt, als ge weet dat het ondoenbaar is om een investering te doen voor iets dat maar één keer zal gebeuren, bij de aankondiging, waarom bereidt ge u daar dan niet op voor? Iets met een wachtlijst, van “hoera je hebt een itsme, geef nu al uw gsm-nummer, en dan zullen we u een sms sturen wanneer ge verder kutn gaan met de registratie”, of zo?
Ik ga nog een paar keer proberen vandaag, en dan morgen, en dan nog en dan nog, tot ik binnen ben — maar hoeveel mensen zouden ze nu al verloren zijn? En hoeveel goodwill?
Apropos trouwens: ik moest bij die “itsme (uitgesproken it’s me)” meteen denken aan Hello, It’s Me en dus aan Lou Reed en John Cale’s onwaarschijnlijk schone ode aan Andy Warhol, Songs for ‘Drella.
Ik had er de zwarte fluwelen uitvoering met fluo-CD van, en als ik hem geen tweehonderd keer beluisterd heb in 1990, heb ik hem geen één keer beluisterd.
Op Youtube staat een live-uitvoering. Zo hartverscheurend mooi:
Zou dat eigenlijk nog gedaan worden, tegenwoordig, muziekalbums beluisteren van begin tot einde en dan opnieuw?
Bij ons thuis gebeurt het in alle geval met musicals (we kunnen zo ongeveer allemaal Hamilton en The Book of Mormon en Les Misérables van begin tot einde zingen, en stukken van Newsies en andere erbij), maar voor “gewone platen”?
Worden er eigenlijk nog gemaakt, van die platen die van begin tot einde kunnen beluisterd worden?
⁂
Aaaargh.
⁂
Normaal gezien als het barbecue is hier ten huize, dan is het Sandra die de slaatjes maakt. Maar Sandra was niet op tijd thuis om te koken dus heb ik het gedaan, en hey, ik vond het meer dan OK.
Het is een variatie geworden van de tabouleh uit The Lebanese Kitchen (aangeraden kookboek, trouwens!):
Een stuk of twaalf trostomaten in kwartjes en ontzaad, zaad van een stuk of drie granaatappels, een paar handvol bulgur, een bos platte perselie fijn gehakt, 2 komkommers onpit en in kleine blokjes, een stuk of zes pijpajuinen fijn gehakt, een halve rode peper in kleine stukjes, een stuk of zes takken munt fijn gehakt, sap van een citroen en een limoen, een paar koffielepels zout, een paar geuten olijfolie.
En dan was er nog pastasla en aardappelslat die ik niet gemaakt heb wegens geen tijd meer, en dan was er ook nog meer vlees dan we met tien man op kregen. 🙂
⁂
Het recept zei — wat zeg ik, het hele boek zei — 15 minuten.
Nonsens!
Stap één van het recept was de bladeren van een hele stapel platte peterselie en van een hele stapel munt plukken. Munt is geen probleem, dat gaat rap, maar platte peterselie, dat is kak. En kerstomaten voor acht man in twee snijden, dat gebeurt ook niet zo snel. (En nee, ik heb de truuk met de twee borden niét gedaan. Die werkt niet.) En bij gebrek aan paprika uit blik heb ik zelf wat zoete pepers geconfijt, dat gaat ook niet zo rap.
Als ik dat buiten beschouwing laat, dan is het wel degelijk een kwartier: pasta koken, bladeren in de keukenmachine samen met kapper, look, azijn, olie, olijf, tonijn in kruiden draaien, anderhalve minuut aan één kant en anderhalve aan de andere kant, salsa verde en een beetje gesnipperde chili bij de pasta en de tomaten, vis erop, salsa op de vis, hey presto:
De smaak daarentegen was wél alles wat er van beloofd werd. Uitstekend en voor herhaling vatbaar.
⁂
Het is warm en er moet gegeten worden.
Dilemma!
Voor vanmiddag is er nog pastasla van gisteren over, morgen wordt het préparé met frieten. Vanavond? Ik had in de kookboeken gebladerd en ik was uitgekomen op iets van tonijn (pasta maken, tonijnfilet bakken, salsa verde), maar dan moet ik nog boodschappen doen, bleh.
Maandagavond doen we in alle geval barbecue op straat met de buren — straks niet vergeten uitnodigingen te maken voor de buren die vandaag niet thuis waren.
Hrmpf. Ik ga maar eens in mijn kleren schieten, denk ik.
⁂
De familie is naar de zee in Cadzand geweest. Ik ben thuis gebleven omdat er niet genoeg plaats in de auto was.
Snif.
⁂