’t Is nu dat verdriet. Blijkbaar is het een regelmatig voorkomend iets bij hersenschudding, maar ziet: er zit een piep in mijn hoofd.

Als het stil is, is het niet stil. Dit is wat ik tegenwoordig heel de tijd hoor.

’t Schijnt dat het soms over gaat en soms niet.

Voor de rest alles in orde, gewoon thuis blijven rusten tot het einde van de week.

Allez hop.

Ga ik dus morgen toch eens naar de huisarts gaan. Hoofdpijn en scheel zien nog altijd.

Ik denk dat het aan de bril ligt, maar het zekere voor het onzekere, zeker?

Ik ben dus van mijn fiets gestuikt, over de grond geschraapt, en dan met mijn hoofd tegen de grond gestuiterd.

En ik ben weer gelijk een klein kind! Mijn knie en mijn elleboog zijn behalve blauw ook helemaal open van grote schaafwonden! Van die schaafwonden gelijk vroeger, die een korst krijgen die helemaal warm is en zeer groot en waar ge u moet tegen houden om er niet aan te krabben of ze komt lost en dan zit daaronder een soort weke vochtigachtige diepe put!

Nostalgie!

Dat doet wel raar, een klop op uw hoofd krijgen.

Ik ben nu ook weer niet enorm hersengeschud, maar toch: bij al wat er nu gebeurt, stel ik mij de vraag “zou het dat zijn?”.

Mijn telefoon: vandaag al drie keer kwijtgeraakt. Mijn oortjes: gisteren verloren. Uren geslapen: gisterennacht normaal, vandaag al twee keer een uur of twee drie.

Lezen? Een kwartier en dat is het zowat. En misselijk, gelijk van een kater.

Maar hey, ’t zal wel over gaan zeker? 😀

Ik was aan het rijden op de fiets en plots zoef! een andere fiets voorbij en clip! die moet mij geraakt hebben misschien aan mijn fietstas of zo maar dus fwiep! zegt mijn achterwiel en plets! ik lig op de vloer met een gabbe in mijn hoofd.

’t Is dat ik op weg was naar een vergadering, dus dan toch maar doorgereden, daar ter plaatse met wat papieren zakdoeken (merci Ben!) het ergste bloed afgewreven, vergaderd (sorry jongens voor wat ongetwijfeld geen gezicht was, met dat bloed dat voortdurend naar beneden bleef druppelen), naar het werk, middageten gedaan en dan naar spoed gefietst.

Daar toch redelijk wat zitten wachten, maar bon, het was niet alsof ik aan het doodgaan was. De korsten en het bloed wegehaald, ontsmet, de scheur in mijn ooglid en de driehoekige flap vlees die op mijn voorhoofd los hing allebei weer opgekalefaterd, onder de scan voor barst aan de oogkas, instructies gekregen wat te doen met mijn hersenschudding, een week ‘vakantie’ gekregen, en hopla, we kunnen er weer tegen.

’t Valt allemaal dus nog mee. 🙂

Ik was filmpjes aan het maken. Allemaal filmpjes van drie minuten of zo, met de bedoeling die dan bij elkaar te zettenin een soort collage in AfterEffects.

Uren mee bezig geweest. Stapels fimpjes geproduceerd. 24 filmpjes, een minuut of 25 per filmpje, rekent en telt.

Ik had een groot deel van de fimpjes af, en ik dacht: eens kijken hoe het er uiteindelijn finaal zal uitzien…

Pech. AfterEffect, en bij uitbreiding heel Adobe, moet niet zo hard weten van fimpjes in AVI-formaat met de antediluviaanse Cinepak-codec. En zelfs ffmpeg en VLC, om maar iets te zeggen, hebben het lastig met filmpjes die een oneven aantal pixels breed en/of hoog zijn.

Ik heb een uur gezocht, denk ik, voor ik het opgegeven heb. VLC kan ze niet converteren maar wel afspelen, dus wordt het afspelen op VLC en opnemen met OBS.

Low tech high tech en alles.

We gaan naar Oxford om Zelie af te zetten. We blijven één nacht slapen, en wel in de (volgens Tripadvisor) tweedeslechtste verblijfplaats van heel Oxford.

We waren al voorbereid op afstandse, stinkende kamers, waar de verf van de muur bladdert en de vuiligheid nog net niet in hoopjes in de hoek ligt — maar kijk, we werden alsnog verrast!

Toen we aanbelden, deed een mevrouw van Chinese afkomst open, die helemaal verbaasd was ons te zien. Haar Engels is ook niet om over naar huis te schrijven, dus het duurde even voor we doorhadden dat ze ons vroeger op de dag had verwacht. En dat ze dus al één van de drie gereserveerde kamers had verhuurd aan iemand anders.

Volgde een lange verwarde discussie, die eindigde in een compromis: we zouden twee en een halve kamer nemen (twee dubbele en één enkele), en in de twee dubbele zou er een matras bijgelegd worden. En in plaats van te betalen voor drie kamers, zoude we betalen voor twee kamers en twee extra matrassen, maar in plaats van 30 pond per matras, 20 pond.

Behalve dat, trouwens: geen klachten. Het is hier proper, rustig zelfs al zitten we aan drukke weg, er is een parking, ik zit in een kamer alleen maar er is wel tv en degelijke wifi, de badkamer is gedeeld met de kamer waar Sandra met twee kinderen zit maar is ook degelijk en proper.

AA++ would recommend. Maar kom wel op tijd toe, dus.

Ah en verder hebben we vandaag Stonehenge gezien. Na zoveel keer in de buurt geweest te zijn, ben ik er uiteindelijk eens geraakt: bucketlistmoment, hoera!

En ja, ’t is duur om het te zien. daar Dankzij de vriendelijke meneer van English Heritage was het uiteindelijk toch nog redelijk goedkoop: hij raadde ons aan een Enghlish Heritage-negendagenticket voor families te nemen, dat was iets meer dan 50 pond voor ons gezevenen — as opposed to het familieticket voor Stonehenge alleen (57 pond voor wij en de twee kinderen jonger dan 15, plus drie keer 17 voor een een volwassene).

Daarvóór waren we naar Salisbury gaan kijken, wegens dat ik dat al wou zien sinds ik Sarum had gelezen. De kathedraal is enerzijds wat ik ervan verwachtte: monumentaal en indrukwekkend in zijn dertiende-eeuws zijn. Maar anderzijds: ik had geen moment gedacht dat ze los zou staan, in het midden van een enorm grasveld.

Ik had speciaal niet gezocht op het internet hoe ze er uitzag, en ik was er van uitgegaan dat ze wel in het midden van een middeleeuws weefsel zou staan. Maar nee dus. De achterkant:

En de voorkant:

De moeite van de omtoer meer dan waard.

Het fijne van de interwebs tegenwoordig: iedereen kan zich meten met iedereen over de hele wereld. Eén level playing field, talent van Århus tot Ulaanbaatar allemaal broederlijk en zusterlijk naast mekaar.

En dan is het niet verwonderlijk dat een mens op de meest onverwachte momenten de meest onverwachte parels ontdekt:

Historische duiding door de burgemeester van Grobbendonk:

Communisten! Zoals in de Franse Revolutie!

En ik die dacht dat er, op een verloren gelopen Gracchus Babeuf links en rechts, niet echt veel (proto-)communisten in de Franse Recolutie rondliepen.