Um ja, we gingen gisteren naar de film gaan, maar toen we allemaal buiten stonden met onze fietsen rees er verwarring over de juiste datum, dat Sandra dacht het eigenlijk kaarten waren voor vrijdag in plaats van donderdag, maar ik was er zeker van dat het niet vrijdag was wegens vrijdag gaat Sandra eten met vriendinnen, maar bon, ik kijk voor de zekerheid nog eens naar de mail van de cinema en lang verhaal kort het blijken kaarten voor zaterdag te zijn dammit.

Ik herinner mij dat er een nieuwe website was waar allemaal wijze dingen op stonden. Een website die mij weer het gevoel was van helemaal in het begin, toen er alleen maar “What’s New with NCSA” was.

Dat ik elke dag bezocht. En dat de lijst van de nieuwe websites van vandaag gaf. Alle. Nieuwe. Websites. Op. Het. Hele. Internet.

En dan maakte ik plots websites als beroep, in 1995, en twee jaar later was er dus Slashdot. Dat snel helemaal bovenaan de lijst van te bezoeken sites stond. Dat in 1999 vervangen werd op mijn lijstje door Fark, en dat met de jaren minder en minder relevant werd.

Maar hey: twintig jaar! Ziet, CmdrTaco schrijft A Pre-History of Slashdot.

Ik ben eens gaan kijken, en mijn laatste commentaar op Slashdot is van 10 januari 2007.

Ik ben een oude, oude mens.

We gaan vanavond naar Blade Runner kijken.

Anna en Jan zijn nu ongeveer zo oud als ik was in 1982. Ik hoop dat het vervolg evenveel indruk maakt op de kinders als de eerste op mij, in de tijd.

Maar wel spannend, dus. Ik hoop zo hard dat het goed zal zijn. En ik kijk uit naar de muziek.

(En mag ik trouwens iedereen Nerdwriter aanraden? Meer dan uitstekend.)

Ik heb begin september een Kindle Oasis gekregen. Enfin ja, gekregen, ik heb er voor gewerkt natuurlijk.

Evaluatie na een maand constant gebruik: fantastisch toestel! Maar zijn geld niet waard. 🙂

Mijn vorige Kindle (Voyager) was niet aan vervanging toe, en deze (Oasis) is eigenlijk niet veel beter. Eerlijk gezegd: ik ben er nog niet helemaal aan uit of hij wel beter is.

Helemaal anders dan alle andere Kindles: de cover is eigenlijk wel verplicht. Het is gelukkig een fijne cover, die aangenaam aanvoelt, niet te zwaar is, en die er met de weken alleen maar authentieker als een echt versleten boek gaat uitzien:

Maar zonder cover gaat de Kindle geen week mee, want het het grotoste deel van de batterij zit in die cover. En zonder cover is het ook alleen aangenaam om te lezen als ge de Kindle in uw handen hebt, want zonder cover zit er aan één kant een bult op, en dat is onhandig om bijvoorbeel aan tafel te lezen terwijl ge aan het eten zijt.

Behalve dat hij (zonder cover) veel lichter is dan de vorige Kindle, zie ik niet veel verschil. Mischien iets sneller in pagina-updates, wat vooral zichtbaar is als hij automatisch van oriëntatie verandert. Dat is nu namelijk echt nodig: de knoppen en het (weinige) gewicht zitten aan één kant, dus wisselen van linkerhand naar rechterhand is niet gewoon doorgeven maar omdraaien en doorgeven.

Een mens wordt het snel gewoon, maar toch.

Verder heb ik de indruk dat de Kindle nu drie manieren heeft om uit te gaan:

• Helemaal af — wat bijna nooit gebeurt, maar bijvoorbeeld wel bij een firmware update of als de batterij op is: opstarten is echt rebooten, en duurt een tijdje.
• Gewoon aan/uit: de uit-knop duwen, of na een time-out. Weer opstarten is quasi ogenblikkelijk — dit is wat al mijn vorige Kindles ook deden.
• Nieuw: in slaap vallen. Soms, en ik zou eens moeten kijken wanneer precies, gaat de Kindle in Sleep Mode. Het duurt een seconde of drie om daaruit wakker te worden.

Dat zijn mijn enige twee echte bezwaren: zowel het om moeten draaien bij het wisselen van hand als het soms een paar seconden moeten wachten bij het aanzetten/openen, dat breekt de flow van het lezen.

Verder zeer content, en geen klachten. Maar als ge een nieuwe Kindle moet kopen: tenzij ge geld teveel hebt, zou ik een goedkopere kopen.

Récapitulons.

Ik ben op de vloer gepletst en ik heb daarbij naast een hersenschudding, tinnitus en een blauw oog ook een kapotte bril aan overgehouden.

De brilglazen zelf hebben het overleefd, de montuur niet zozeer.

Gelukkig is het een gemakkelijk bij te bestellen montuur: ik heb meer dan tien jaar geleden besloten om te gaan voor iets tijdloos klassieks, en dit zal mijn derde montuur zijn op al die tijd.

De nieuwe montuur is vandaag toegekomen, maar niemand had een kleine platte schroevendraaier mee op het werk, dus moest het wachten tot thuis.

Bleek, gedomme, dat zelfs een perfecte schroevendraaier de bril niet open kon krijgen. De schroeven zat zo vast als een pot.

Met een mes en voorzichtig wrikken was zeer snel duidelijk niet aan de orde, en dus is het dit geworden:

De ijzerzaag en -vijl van het zakmes, en dwars door het metaal. Ha!

De oude glazen uit de oude bril, de nieuwe bril opengevezen (die zat gelukkig niet vastgeroest), de oude glazen in de nieuwe bril: everything’s copacetic.

(En nu nog gewoon worden aan een bril die niet schots en scheef staat. Mijn wereld zwamt in de rondte, op het moment.)

Ik werd vanmorgen wakker om iets voor zes. Er lag geen Sandra naast mij in bed.

’t Was voor de verandering nog eens een nacht vol dromen over dode familieleden geweest, en mijn eerste idee was uiteraard: Sandra heeft een kransaderbreuk of iets anders van geraaktheid gehad terwijl ze voor tv zat.

Ik zat al direkt met rampscenario’s in mijn hoofd: gaat er een nieuwe zetel moeten gekocht worden wegens plekken die ge niet weg krijgt? hoe gaat Jan naar zijn voetbalmatchen geraken? hoe ga ik in ’s hemelsnaam ooit de was- en droogmachine aan de praat krijgen?

Omdat er niets zo goed is tegen paniek als niets doen, dacht ik: ik lees een beetje in mijn boek. We zien dan wel. Uitstel is goed.

Het lukte niet zo goed, dat lezen, en om halfzeven was ik zéker dat er een probleem was, wegens dat Sandra om halfzeven normaal gezien naar haar werk vertrekt en het was doodstil in huis.

En dus kroop ik uit mijn bed en sloop ik naar de living, onderwijl mijn hart vasthoudende.

Sandra lag in de bedzetel in de living. Met een deken en alles. Levend, zo bleek.

Ze moest pas binnen een kwartier op, zei ze, en of ik ze nog kon laten slapen.

Toen ik vroeg waarom ze niet in ons bed geslapen had, beweerde ze dat, toen ze naar bed kwam, ik haar kussen vast had en dat ik in het midden van het bed zou gelegen hebben.

Serieus. En daarvoor dus een mens doodsangsten laten uitstaan.

Ik ben nog een beetje meer in het bodemloze gat gevallen.

Kittens Game zonder kittens: er zijn achievements te krijgen als ge het spel speelt zonder effektief ooit kittens te kweken.

Woe is me.

Laat het even bezinken, de buit die Wikipedia dit jaar binnengerijfd heeft: 91 miljoen dollar.

Uitgezet in een grafiekje en vergeleken met vorige jaren:

Dat is dus redelijk belachelijk veel meer op acht jaar tijd. De werkingskosten zijn geraamd op bijna 80 miljoen euro, waarvan bijna de helft naar personeel gaat.

Ik dacht, ik schrijf er in het lang en het breed iets over. Maar na een kwartier over en weer klikken in de pagina’s en de rapporten en de discussies heb ik al bijna een fles Maalox nodig, dus ik laat het maar even, denk ik.

Mijn jongste dochter doet op woensdag een uur Drama en dan een uur Voordracht. Da’s het vervolg op Woord, dat ze al een paar jaar doet.

Vandaag wist ze mij te vertellen dat ze haar verplichten om “als je” uit te spreken als “ashe”.

“Ashe zin hebt, gaan we op reis”, dat soort zaken.

Nee. Categoriek néé. Meer nog: waarom? Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het één van die akelige regels is die iemand ergens ooit heeft bedacht in een redenering van “als er Hollanders zijn die het doen, dan moeten we dat dringend ook opdringen aan Vlamingen, hohoho”.

Bedacht in hetzelfde departement dat ooit geflirt heeft met “therapuit”, en dat al jaren aan een stuk mensen met “enerzhie” opgezadelt. (Serieus, what the fuck, ’t is “energiek” en “energetisch”, waarom zou het dan niet “energie” maar “enerzhie” zijn?)

Wacht, kijk, even op een rij:

als ik honger heb
als zij zin heeft
als ze geld hebben
als we gaan eten
ashe klaar bent?

Ik heb “als hij” er niet bijgezet, nee. Want ik weet wat ge gaat zeggen, samen met de hele verdomde kliek taalimperialisten aan de VRT: het is niet “als hij”, het is “alzié“.

Nóg zoiets waar lijfstraffen op zouden mogen staan: het blijkbaar ergens halfweg de jaren 1990 afschaffen van “hij”. Dat is, en ik meen het meer dan ik kan zeggen, voor mij een reden om de radio te verzetten bij gebrek aan een toestel om iemand op afstand fysiek te wurgen.

Want wat ooit begon als “dat heeft-ie gedaan” is op geen tijd vergleden naar consequent overal “hij” vervangen door “ie” — “Ie komt morgen. Ie heeft een boek geschreven. En ie doet dat goed”.

Belachelijk. Ergerlijk. Hatelijk. Tién keer erger dan “dat heeftem gedaan”, dat ook al afgrijselijk degoûtant is. Ex -aequo even erg als consequent “ze heeft d’r haar gekleurd”.

Ik heb Anna ten strengste verboden “ashe” te zeggen. En als haar leraar daar een probleem mee heeft, mag hij het aan mij komen uitleggen.

Wat Nerdwiter zegt.

Hallo, Tom!

Bedankt voor je brief, Tom.

Tom, ik heb de bevraging van PVDA inderdaad al ingevuld. Als mijn mening gevraagd wordt, Tom, dan geef ik die graag. Ik heb, ben ik wel zeker Tom, aangegeven dat ik niet meteen zin had om praktische medewerker te worden.

Maar Tom, toch bedankt dat je het me nog eens vraagt. Je kan niet zeker genoeg zijn, denk ik dan maar, Tom.

En fijn ook, Tom, dat die software die Jeremy en Bernie ook gebruikten zo goed lijk te werken, Tom. Echt, ik meen dat: echt aangenaam dat er, Tom, gepersonaliseerd gewerkt kan worden, en professioneel en zo, Tom.

’t Is gewoon, Tom, dat ik niet zo graag, Tom, enorm veel aangesproken word, Tom, met mijn voornaam, Tom, in een brief, Tom, die duidelijk, Tom, één van honderden identieke brieven is, Tom.

Ik vermoed dat dat in de handleiding stond, Tom, zo van “Spreek ze persoonlijk aan”, maar Tom: ik denk dat dat vooral in de Youstaaited Neets werkt, Tom. Want bij mij? Bij mij, Tom, komt dat heel al snel over als “Ja ook u MEVROUW VUJLSTEK M heeft gewonnen in de tombola klik snel op de link voor u MEVROUW VUJLSTEK M dan ziet u of MEVROUW VUJLSTEK M de winnaar is“, Tom.

Dus, Tom, misschien iets minder van dat?

Maar verder, Tom, nog veel succes. En uiteraard: may the best men/women win, Tom.

Hoe fantastisch is dit niet?

With profound grief, but moved by fidelity to our Lord Jesus Christ, by love for the Church and for the papacy, and by filial devotion toward yourself, we are compelled to address a correction to Your Holiness on account of the propagation of heresies effected by the apostolic exhortation Amoris laetitia and by other words, deeds and omissions of Your Holiness.

(Enfin ja, behalve dat het reactionaire ultra-conservatieve pipo’s zijn die het geschreven hebben.)

Een groep mensen zijn het niet eens met een schrijfsel en een resem opinies van de paus. En ze protesteren daartegen.

De manier waarop ze dat doen is, lees ik in de gazetten, niet meer gebruikt sinds 1333. Maar de Kerk is dus een instituut dat al eeuwen (en eeuwen en eeuwen en eeuwen) bestaat, en waar er zelfs in geval van existentieel oneens zijn, vormen te respecteren zijn.

En procedures bestaan.

Dus zeggen ze dit:

His verbis, actis, et omissionibus, et in iis sententiis libri Amoris laetitia quas supra diximus, Sanctitas Vestra sustentavit recte aut oblique, et in Ecclesia (quali quantaque intelligentia nescimus nec iudicare audemus) propositiones has sequentes, cum munere publico tum actu privato, propagavit, falsas profecto et haereticas

en volgt een lijst met ketternijen. En dan volgt een resem verduidelijkende uitleg, waar ze hun pijlen richten op Modernisme enerzijds en Martin Luther anderzijds.

Ja, het zit diep.

Fascinerend.