Seanan McGuire
Tordotcom, 2022, 150 blz.

Woot! Het is eens een ander verhaal dan anders! Geen persoon die in een deur stapt en er een ideale wereld vindt en dan terugkeert naar diens geboortewereld, maar iemand die in een vorig boek een zeemeermin was (ze is dik, wat haar definieert, ah ha ha), en dan terug op aarde kwam, en dan op een avontuur ging en daar ook in de zee terechtkwam maar het was een zee vol Lovecraftiaanse monsters en nu is ze bang.

Om daar iets aan te proberen doen, besluit ze dat het best is als ze alles vergeet, ook haar ideale wereld waar ze een zeemeermin was en gelukkig. En dus trekt ze naar de tegenhanger van de School for Wayward Children. De school waar kinderen die niét gelukkig waren, aangeleerd wordt om alles te vergeten.

Ik dacht echt van hoera ’t is eens een andere situatie, en het was wel even interessant, maar dan was het ineens zooooooooo stereotiep zwart wit goed slecht, dat het eigenlijk ook niet mee leutig was.

Maar bon, kort avontuur, een paar mensen van vorige boeken komen terug (onder meer Regan van nummer 6), er zitten een aantal memorabele scenes in, en het heeft een happy end. Een mens kan niet veel meer vragen, denk ik, op dit punt in deze reeks.

Seanan McGuire
Tordotcom, 2021, 174 blz.

Aiaiai, het wordt er echt niet verschrikkelijk veel beter op, vrees ik. Ik heb de indruk dat deze hele reeks van Young Adult naar Eerste Middelbaar aan het evolueren is. Wat niet noodzakelijk slecht is, maar in deze wordt het toch allemaal zeer eenvoudig.

En vooral: totaal schaamteloze wish fulfilment. Ik heb niets maar dan ook niets tegen representatie in boeken, maar als de personages op den duur bijna gereduceerd worden tot hun één of twee kenmerkende eigenschappen, is er ook niet vreselijk veel meer aan.

In dit boek is het: Regan is intersex en houdt van paarden. Ze stapt door een deur waar ze kan spreken met dieren en waar mensen speciaal zijn en waar niemand naar haar gender of wat dan ook vraagt. Voila, dat is het zowat. Er zit ook nog een einde aan, en dat is voor één keer relatief open: ze doet een deur open, maar het is niet duidelijk of ze in de wereld blijft waar ze geboren is dan wel of ze naar haar gekozen thuis terugkeert.

Grmbl. Echt serieus goed dat ik niet de mentale bandbreedte heb voor meer interessante dingen, voor het moment. Anders ben ik niet zeker dat ik zou blijven doorlezen.

(Ah who am I kidding? Natuurlijk zou ik doorlezen. Deze boeken zijn het equivalent van olijven of garnaalkroketten, in de zin dat het moeilijk is om er maar één te eten.)

Seanan McGuire
Tordotcom, 2020 208 blz.

Boek vijf van de tot nog toe negen, en we zijn nog altijd aan het recycleren wat er in boek één gebeurde. Ik dacht dat het telkens om andere kinderen zou gaan die door andere deuren naar andere werelden gingen, maar neen dus. Hier komt iemand terug (A) die iemand vermoord had (B) die andere mensen vermoord had (C en D).

De prequel over het leven van D was het vorige boek, C zat in het boek daarvoor en werd op het einde weer levend, B is door A weer levend gemaakt. Maar nu heeft B haar lichaam gewisseld met dat van A.

Waarop A hulp vraagt, en een aantal mensen haar helpen.

Ze gaan naar de wereld van A en B, die een horrorfilmwereld is, met gekke wetenschappers in windmolens, en vampieren, en lovecraftiaanse monsters in de zee, en alles, en alles.

Ik vond het geen slecht boek. Maar de formule begint een beetje te duidelijk te worden. Ik ben helemaal voor wish fulfillment en zo hé, maar ik had gehoopt dat het wat meer de richting van het vorige boek zou uitgegaan zijn dan van de boeken daarvoor. Wat meer volwassen, dus.

Maar alla. Op naar het volgende.

Seanan McGuire
Tordotcom, 2019, 184 blz.

Een prequel, over één van de personages die, juist, in het eerste boek gestorven zijn.

Het centrale ding in de serie is nog altijd dat er kinderen zijn die in een andere wereld terecht kunnen komen, en zich daar mogelijk beter zouden voelen dan in de wereld waar ze geboren zijn. Deuren verschijnen op momenten en plaatsen waar ze alleen zijn, en tot ze 18 zijn, kunnen ze in theorie over en weer gaan (als er maar een deur verschijnt). Na hun 18de verjaardag gaat dat niet meer, en dus moeten ze op een bepaald moment een definitieve keuze maken.

Dit was een trap beter dan de vorige boeken. Er moesten echte keuzes gemaakt worden waarbij er deze keer niét een duidelijk ‘beste’ keuze was. En er was een personage dat echt groeide (en dat moest leven met de keuzes die gemaakt werden).

Ik hoop dat de volgende boeken even goed blijven.

Seanan McGuire
Tordotcom, 2017, 187 blz.

Ik wist niet goed waar het met het tweede deel naartoe zou kunnen gaan, want het zag ernaar uit dat op het einde van boek één een reeks personages een einde hadden gekregen.

Blijkt: dit is de prequel van twee belangrijke personages in het eerste boek.

Dit gaat over de tweeling Jack (Jacqueline) en Jill (Jillian). Hun ouders wilden een kind omdat een kind een goede carruèrezet kan zijn en ook wel decoratief. Als ze een tweeling krijgen, weten ze niet goed wat ermee te doen. De eerste paar jaar van hun leven worden de meisjes verzorgd en opgevoed door hun grootmoeder, maar na een tijd besluiten de ouders die terug naar haar eigen huis te sturen en krijgt de tweeling elk een rol opgedrongen: de ene wordt een archetypisch meisje met lang blond haar en prinsessenkleren, de andere een tomboy met kort haar en sporthobbies.

En dan vinden ze op een dag een trap naar het onbekende in een verkleedkoffer. En komen ze terecht in een soort horrorverhaalwereld, met vampiers en weerwolven en een krankzinneige wetenschapper die experimenten doet op dode mensen.

Jill, die tot nog toe de tomboy was, besluit een prinsessenleven te leiden bij een vampier, en Jack, die verplicht het mooiste meisje van de school was, gaat in de leer bij de wetenschapper.

Wet weten hoe het afloopt omdat dat in boek één gebeurt, maar toch: ik was zeer aangenaam verrast. Ik vond dit een stuk beter dan dat eerste boek.

Seanan McGuire
Tor.com, 2016, 176 blz.

Ach ach, wish fulfillment YA-boeken, ’t is wat. Centraal idee in deze reeks is dat er soms deuren opengaan naar andere werelden, dat daar soms kinderen in verdwijnen, dat ze soms terugkomen (soms jaren later), en dat ze ofwel nooit meer willen terugkeren naar die wereld wegens getraumatiseerd, ofwel eigenlijk juist heel graag naar die wereld willen terugkeren omdat ze zich daar beter voelen dan in onze wereld.

Nancy is zo’n meisje dat in een dodenwereld was terechtgekomen. Ze spendeerde er haar dagen als een roerloos standbeeld, en voelde zich daar veel beter dan ze zich hier voelt.

Haar ouders weten niet wat ermee aan te vangen en brengen ze dan maar naar Eleanor West’s Home for Wayward Children, waar het vol zit van kinderen die graag zouden terugkeren naar waar ze naartoe verdwenen vóór ze terugkwamen.

Ja, enorm origineel is het niet. En ja, het is wél bijzonder transparant duidelijk voor wie dit boek geschreven is.

Maar laat dat de pret niet drukken. Het is, in zijn genre, onderhoudend. Nancy komt toe en voor we het weten is haar roommate vermoord, en dan nog iemand, en the game is afoot.

Normaal gezien zou ik dit op een paar uur uitgelezen hebben, omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat het een eind lager duurde. Maar omstandigheden zijn er dan ook naar dat ik dit soort escapisme wel kan gebruiken, dus ik lees maar wat vervolgen, denk ik.