Humor! Ik ben zonet met lokale verdoving geopereerd (nee, ze hebben mij niet laten mee kijken), en dat is dus wel zeer, zeer raar.

Het is aan mijn voorarm dat er gesneden wordt, een ader met een slagader verbinden via een fistel. Daarvoor doen ze eerst verdoving: met een soort cattleprod stekken in mijn oksel, tegelijk een echo nemende en een dikke spuit vol verdovende middelen bij de hand. Niert enorm aangenaam, ook niet zeer pijnlijk of zo: telkens er een zenuw gevonden wordt (door te kijken op de echo en electrische schokken te geven en te zien of ik stuiptrek), spuiten ze wat verdoving in.

Tot mijn arm helemaal lam is. Enfin, helemaal, ‘t is te zeggen: het grootste deel. Ik kan hem nog opheffen, maar niet tegenhouden als hij dan op mijn gezicht valt. Mijn vingers, mijn pols en mijn voorarm kan ik helemaal niet bewegen, dat voelt aan alsof het van een vreemde is.

Operatiekamer binnen, ontsmet, groen laken voor mijn gezicht, en beginnen maar.

Het snijden, dat voelt ge dus nog hé. En als uw zenuwen aangeraakt worden ook (en hoe). Maar voor de rest is het daar liggen, uw eigen voelen opengesneden worden, horen en rieken hoe er iets verbrand wordt, horen hoe ze zoeken naar aders en dingen, hoe er dingen worden afgeklemd en doorgesneden, en dan op het einde voelen hoe er dingen dichtgenaaid worden.

Twee uur op recovery gelegen alhoewel het niet nodig was (pech dat het juist middag en spitsuur was) — gelukkig had ik lessen getrokken uit vorige keer, en had ik nu mijn leesboek mee.

Afijn. Op mijn kamer nu, en hopen dat ik naar huis mag.

update: ‘t zal du morgen zijn. Die boedknijpfles (ik ben de echte naam vergeten :)) moet er een nacht in blijven zitten.

In mijnen tijd hé, in mijnen tijd, waren Puk en Pin en Sim gewoon namen van kabouters, meneer.

Gisteren is mijn telefoon voor het eerst in zijn bestaan zonder batterij gevallen: dat komt ervan van heel de dag op 4G te zitten wegens niet in het oog hebben dat het draadloos netwerk af stond.

Geen groot evenement, zou een mens denken: gewoon in het stopcontact steken, opladen en hoppakee?

Neen, dus. Ik start mijn telefoon weer op, hij vraagt mij om de pincode van mijn sim, ik geef dezelfde code in die het al gelijk sinds altijd was, en euh neen. Ik moet in de winkel een nieuwe gekregen hebben, en het is mij niet expliciet gezegd dat mijn code veranderd is, anders had ik dat natuurlijk opgeslagen bij al mijn andere codes en wachtwoorden.

Waardoor ik nu met een dunne zwarte baksteen zit, die als ik hem aanzet hard ligt te zagen om een puk. Die ik ook niet heb, natuurlijk. Mijn oude puk en die van daarvoor en daarvoor, ja, die staan allemaal proper opgelijst. Maar niet de meest recente.

Kak. En nu? Naar een winkel, zeker?

Bah, bah, bah.

In aandelen beleggen. Skiën, en nog minder snowboarden. Uit vrije wil gaan lopen. Wielertoeristen, of uit vrije wil de Mont Ventoux of zo oprijden.

Zonder boek op stap gaan, en in het algemeen: mensen die geen boeken lezen.

Mensen die geen kaas eten. Mensen die geen vlees eten.

Startups en al wat er rond draait, van pivoting en venture capitalisten en dingen, maar ook al die mensen die dat opvolgen en erin geïnteresseerd zijn.

Mensen die ergens kunnen binnenwandelen, iets oppakken, en het niet op dezelfde plaats terugleggen!

Sommige mensen zijn zeer, zeer raar, vind ik.

Ik heb net de hoop ik eerste versie van de documentaire Growing the 8 bit Generation gezien.

Het onderwerp kan mij bijna niet nader aan het hart liggen: het verhaal van de eerste home computers, van TRS-80 en Apple II en VIC-20 en Commodore 64 en ZX 80 en 81 en Spectrum, van TI 99/4A, van Atari 400 en 800, en hoe computers plots écht personal waren.

De mensen die geïnterviewd werden: o-n-g-e-l-o-o-f-l-i-j-k. Echt waar serieus, ongelooflijk dat al die helden uit de jaren lang geleden met die ene documentairemaker hebben gesproken.

Ik besef helemaal dat het de overgrote meerderheid van de wereldbevolking niets zal zeggen, maar onder meer aanwezig in de film, uit het blote hoofd: Jack Tramiel, Nigel Searle, Chuck Peddle, Steve Wozniak, Jeff Minter, Al Charpentier, Michael Tomczyk, Lord British, Nolan Bushnell en aaargh!

Voor wie het van dicht meegemaakt heeft, was het een fantastische periode, en meer dan stof genoeg voor een immens boeiende documentaire. Laat staan als begot zowat alle hoofdrolspelers mee doen.

Het zag er lang naar uit dat de film niet zou uitkomen wegens financiële problemen, en met veel duwen en trekken (door onder meer Jason Scott, de mens van Get Lamp en BBS en Internet Archive en alles), werd er uiteindelijk een Kickstarter opgezet. Waar ik met veel plezier wat geld aan gegeven heb.

En dus heb ik vandaag de link doorgekregen van de eerste versie.

Die ik net helemaal bekeken heb, een uur en negendertig minuten aan een stuk.

Enorm boeiend verhaal, fantastische mensen geïnterviewd, helaas: verschrikkelijk slecht geschreven, onsamenhangend, slecht gemonteerd, muziek trekt op niets.

Diepe, diepe, diepe zucht. Ik hoop alleen maar dat de man zijn bronmateriaal ergens zet, dat iemand anders er de uitstekende documentaire kan uithalen die er ongetwijfeld in zit.

Political correctness is great…

…for me to poop on.

Maar nee serieus: zo enorm goed!

Bimbam de klokken!

Gisteren werd ik wakker en ik het was meteen duidelijk: minder pijn! Hoera! Joechei!

Ik kon nog altijd niet stappen of zo, maar het lukte toch al met een kruk. De dagen daarvoor lukte het niet zonder letterlijk luid roepen van de pijn (en als het echt niet ging, dan was het op mijn achterwerk slieren op de vloer of één traptrede per keer). Not very dignified, nee.

Afijn. Mijn moeder heeft me naar de huisarts gevoerd, en hoera jicht. Kristallen in uw gewrichten, dat voelt dus gelijk naalden aan omdat het ook gewoon naalden zijn.

Er zijn middelen tegen, maar met mijn nier-ahem-problematiek zijn die middelen niet aan de orde, en dus hopen we dan maar dat het een eenmalige dinges zal zijn.

Vanmorgen dacht ik zeer optimistisch mijn schoenen aan te trekken, maar mijn voet past voorlopig niet in mijn schoon (en het deed ook eigenlijk veel te veel pijn om te proberen foceren), dus heb ik mijn grootste, oudste en meest versleten slets aangetrokken, er een plastiekzak rondgebonden en met elastieken vastgezet. En dan ben ik op mijn fiets geklauterd en zeer traag en voorzichtig naar mijn werk gefietst.

‘t Is geen zicht, maar hey. Content dat ik eens uit mijn zetel ben.

Ai, ai, ai.

Zeer pijnlijke zaak. Meer uitleg alhier.

Leven met de knop op pauze. Wakker worden,  naar toilet strompelen,  boterham, fles water, naar zetel strompelen. Middag: toilet, boterham,  fles water, zetel. Namiddag: zetel. Avond: eten,  zetel, toilet,  bed.

Film kijken of zelfs boek lezen: vergeet het. Dus maar wat op YouTube rondhangen en proberen dommelen. Telenet dat nu al twee dagen na elkaar op zijn gat valt,  en dan in de leegte zitten kijken.

Lather, rinse, repeat. Ik ben het hier echt enorm beu ondertussen.  Ik voel mij helemaal eindereeks.

Eens zeer benieuwd wat dokter arts morgen zal zeggen.

Ik overweeg een voetamputatie.

Serieus,  een volle week aan een stuk is dat nu al, van gewricht naar gewricht. Mijn voet is bloedheet en opgezwollen en als hij niet veel pijn doet, doet hij verschrikkelijk veel pijn. Slapen lukt één dag op twee, ik kom elke dag die keer uit zetel gestrompeld om naar het toilet te gaan en dat is het zowat qua activiteit.

Ik kan zelfs nauwelijks mijn gedachten bij elkaar houden voor een boek te lezen of een film te kijken wegens pijn.

Beu, beu, beu. Morgen nog eens dokter.

Ik ken het mens van haar noch van pluimen, maar ik ben het meestal oneens met wat ze schrijft.

Niet anders deze keer, in De Standaard, met een warrig schrijfsel over taal. Hoe erg ze het vindt dat het Nederlands verloedert. Neen, niet zozeer door het vele Engels (al is dat ook erg), maar vooral door al die mensen die denken dat ze zich van hun eigen streektaaltje moeten bedienen.

Ik werd licht ongemakkelijk als ze dit argument bovenhaalde:

Het is er helemaal over als een publieke overheid zich niet meer van de officiële taal bedient. En neen, dat is niet ‘elitair’, dat is democratisch. Eén van de grote figuren van de Franse revolutie bepleitte hartstochtelijk de verspreiding van het Frans doorheen het land – toen was slechts één op de zes Fransen thuis de taal van Molière. Het had geen zin over het ‘soevereine volk’ te spreken als dat volk geen gemeenschappelijke taal van communicatie en debat had, zei l’abbé Grégoire.

Want oh ja, zó goed dat dat was, wat met alle regionale identiteiten in Frankrijk is gebeurd. Zó goed.

Kalle.

Ben ik daar nu helemaal abnormaal in, dat ik het fantastisch vind als er kinderen in huis zijn? Ik bedoel: behalve onze kinderen, nóg kinderen.

Vandaag is een min of meer normale vakantiedag: één vriendin die blijft logeren, een andere die even langskomt, daarna nog twee… ‘t is dat ik niet uit mijn zetel raak, maar ik word daar helemaal content van, veel kinderen in huis.

Kijk, hier ergens was er een ontsteking maandag:

Allemaal geen groot probleem, denkt een mens dan: gewoon wat rusten, en een paar handen vol pijnstillers en hopla, alles in orde?

Ah, buiten de waard van de nieren gerekend: kijk maar eens naar de bijsluiter van uw favoriete pijndoder — dat mag allemaal niet genomen worden als ge geen nieren meer hebt. En neen, ontstoken gewrichten zonder pijnstillers, dat doet géén deugd. Van het genre ‘krullen van de pijn zelfs al zit ik boomstil’, bah.

Enfin bon. Van maandag op dinsdag niet geslapen van de pijn, maar dinsdag ging het gelijk wat over, een heel klein beetje. Dacht ik. Want dinsdagnamiddag was het dit:

Het gewricht aan mijn grote teen dedju. Dinsdag is het gelukt om een paar uur te slapen, maar woesdagnacht en donderdagochtend was het weer onhoudbaar van de veel pijn.

En nu zijn we donderdagavond en is het véél beter met mijn groteteengewricht. Maar o hai wat voel ik daar?

Het wordt dus niet zo fijn vrijdagnamiddag en zaterdag, als ik het goed aanvoel. Damned.