Tales of Drudgery & Boredom.
Ziet, ziet: Alt Shift X doet een voorschaduwing van heel seizoen zes, op basis van de boeken, de trailer en een paar foto’s van de productie.
Spoilers voor wie seizoen 1-5 niet gezien heeft, en voor wie de boeken niet gelezen heeft, dat spreekt. Voor de rest: niets wereldschokkends, maar wel duidelijk en beknopt uitgelegd.
⁂
Ik verlies heel zelden iets, eigenlijk.
Maar ik misleg enorm vaak dingen. Meestal is dat niet mijn schuld maar ligt het aan mijn huisgenoten, die kwaadwillig en expres mijn gerief verbergen. Dingen waar ik 370% zeker van ben dat dat dáár, op de hoek van de tafel, op een ander papier en juist naast een doos, met een hoek van dié handdoek erover lagen, die blijken dan plots twee dagen laten niet meer daar te liggen. Beweren sommige van de kwatongen in ons huis dat ze het nooit gezien hebben, dat ik de dingen maar op hun plaats moet leggen, of dat ik maar mijn eigen gerief moet bijhouden.
Bah!
En dan weet ik dat het niet verloren kan zijn, gewoonweg omdat ik niet naar zo enorm veel verschillende locaties ga in mijn leven, dat ik bijvoorbeeld niets meer in de trein of op de tram of de metro kan laten liggen. Ofwel ligt het op mijn werk, ofwel ligt het thuis, daar komt het zo’n beetje op neer.
Als het op mijn werk ligt, dan zijn de plaatsen beperkt; thuis ligt dat iets ingewikkelder: daar zijn duizend plaatsen waar om het even wat zou kunnen liggen. Dozen, kasten, dozen in kasten, dozen in dozen in kasten, dozen in het achterhuis, onder papieren, tussen papieren, bij de was, in het bureau: er zijn dingen waar ik al meer dan tien jaar zeker van ben dat ik ze niet kwijt ben, maar waar ik niet in slaag om ze te vinden.
Hetzelfde met mijn Kindle, sinds een kleine week. Onvindbaar. Ik was al aan het overwegen om naar een begin van lichte paniekmodus over te gaan na zes dagen geen Kindle te bespeuren (ligt op mijn bureau, en dan in mijn valies of in mijn jaszak afhankelijk van waar ik naartoe ga, en ligt dan naast mijn trekzetel thuis, en dan naast mijn hoofdkussen, dan weer in mijn valies naar het werk — kan nérgens anders liggen). Overal gezocht, niet gevonden. Ik was nog net geen meubels aan het verzetten thuis, maar dat was wel het plan voor vanavond.
En dan vind ik hem nu net terug. Onder een (1, één) blad papier. Op mijn bureau.
Urgh. Crisis afgewend. Kindle gerecupereerd. Ik kan weer lezen.
⁂
Herinner je nog het moment waarop de gynaecoloog vertelde dat je waarschijnlijk een meisje zou krijgen? Je had wellicht heel wat verwachtingen en ideeën van wat jij allemaal met dat frêle meisje zou beleven. Nu, een paar jaren of zelfs een paar maanden later ben je al een stuk wijzer! Meisjes? Jij weet er – als meisjespapa – ondertussen alles van!
Je hebt het goed gelezen. Drama queens en eindeloze huilbuien. Meisjes proberen zich ook te vermannen na een heuse valpartij of als ze in de hoek moeten gaan staan, maar dat lukt niet echt. En het is ook nooit meer vergeten. Een kus? Een knuffel? Vergeet het, ze blijven snikken, en het blijven lange gezichtjes aan tafel. Dat blijft ook later zo: een tegenslag vergeten ze nooit meer. Klagen en uithuilen bij vriendinnen met een glas rosé. Opnieuw beste maatjes? Nooit!
Hun vrouwelijke charmes zullen te pas en te onpas worden getoond. “Mama, kijk eens hoe mooi ik wel ben!”. Of “Kijk, mama, ik kan zelf make-up aandoen, want ik ben knap hé!”. En heel af en toe zal je zelfs versteld staan, hoe aantrekkelijk dat kleine meisje ook écht is. Draagt ze die mascara nu echt? Heeft ze werkelijk een minirokje aan?
Een dagje in de speeltuin is ongetwijfeld anders met jongens dan met meisjes. Want meisjes zijn nu eenmaal meisjes. Het mag er allemaal best wat trager, kalmer en ongevaarlijker aan toegaan. In het begin zal je haar nog wel aanmoedigen om eens een risico te nemen. Maar je geeft het gauw op en knijpt een oogje toe. Want durven heeft geen zin. Je prinsesje weet exact welk speeltuig voor haar leeftijd wordt aangeraden, en houdt zich steeds aan de regels. De klimrekken voor de oudere kinderen zijn immers véél te gevaarlijk!
We moeten er geen tekeningetje bij maken! Meisjes zijn stil. Punt. Hoe meer geluid, hoe populairder de toys — maar niet voor meisjes. Want meisjes willen nooit gehoord worden! Als meisjespapa hoor je je dochter nooit.
Bij spelen hoort (gelukkig) niet kapotmaken. Poppen, tekengerei, babyspulletjes, knuffels… ze blijven allemaal intact. En zo moet je ook nooit naar mams voor raad als er weer eens iets moet genaaid worden.
Zitten, neuzelen, babypoppen wassen, madeliefjes rijgen, haken, kantklossen. Het hoort er allemaal bij. Meisjes hebben nooit een uitlaatklep nodig. Je schrikt niet meer als zij de hele dag in een hoekje een liedje zit te neuriën of weigert mama of zus aan te raken.
Ja, wie graag dolt, valt ook … vaak. Je hoeft je lieve meisje niet te behoeden voor valpartijen of beschermen tegen de pijn, want ze heeft nooit blauwe plekken of builen. Niet thuis, en ook niet in de kinderopvang of op school. Geen zalfjes smeren, kusje erop of toverspreuk. Jouw prinsesje heeft dat toch nooit nodig!
Ja jaaaa, je weet het allemaal best. Meisjes hebben te weinig energie. Ze weigeren de spiertjes in hun lichaam ten volle te benutten. Maar soms, heel soms, ben je toch ook een beetje ongerust. Wil ze echt nooit het huis uit? Moet dat nou? Zou ze niet beter kiezen om soms eens iets actiefs te doen?
Niets zo leuk als jouw meid in een prinsessenkleed steken, liefst met een kroon! Of een spannend rokje met decolleté. Dat vindt ze ook allemaal best! Maar zodra de voordeur sluit, mogen die dingen zo snel mogelijk uit! Dan gaat er niets boven die kamerjas of slobbertrui. Net zoals bij mama …
Je loopt een speelgoedwinkel binnen of je haalt je peuter op in de speelzaal en je ziet ze naar die voetbal lopen. Of ze heeft een trommel in haar handen. Heel even. Echt, héél even, denk je “Really?”. Je weet niet of je het moet goed- of afkeuren. Helemaal niks mis mee natuurlijk! Maar we betrappen onszelf soms op die gedachte.Het is gewoon sterker dan onszelf.
Dit had je wellicht nooit verwacht, maar hoe klein jouw meisje ook nog is. Flirten doet ze! Naar volwassen mannen, met haar minirokje, in de paskamers, … Jong geleerd … Maar wat is er nu schattiger dan een peutermeisje dat zich wulps tegen een oudere man aanschurkt. Of een kleuter te horen zeggen hoe knap hij die meneer aan de kassa wel vindt. Wedden dat zijn dag niet meer stuk kan?
Ongetwijfeld het mooiste herkenningspunt. Daarom staat ‘t als laatste. Want het klinkt misschien cliché, maar het is écht zo. Meisjes zijn stapel op hun papa’s! Meisjespapa’s weten het maar al te goed. Je wordt overstelpt met kussen en knuffels. Je bent voor hen de mooiste en dat zeggen ze ook. Ze worden verliefd op jou en willen enkel met papa trouwen. Ze aaien je haar en klimmen enkel bij jou op schoot als ze zich pijn hebben gedaan. En geef toe … ook 30 jaar later komen ze graag nog bij paps aankloppen voor een kapotte bromfiets, een sigaret of gewoon voor een troostend woord ;).
Zodra je die zwakke stuiptrekkinkjes van je lieve meid in de buik van de mama probeerde te ontwaren, wist je het al: dat meisje zal niet veel in haar mars hebben. Maar je zal ze verdomme graag zien.
⁂
3,900 Pages of Paul Klee’s Personal Notebooks Are Now Online, Presenting His Bauhaus Teachings (1921-1931) | Open Culture
the Zentrum Paul Klee made available online almost all 3,900 pages of Klee’s personal notebooks, which he used as the source for his Bauhaus teaching between 1921 and 1931
Mystery in Miniature by Christopher Benfey | NYR Daily | The New York Review of Books
Perhaps one must be a “clairvoyant of the small” (to borrow a phrase from Robert Walser, the Swiss writer who spent his final years obsessively filling scraps of paper with microscopic writing) fully to appreciate the remarkable life and astonishing graphic creations of Matthias Buchinger, who was born without hands or feet in Nuremberg in 1674 and never grew beyond the height of twenty-nine inches. An itinerant magician, musician, writing master, and artist active in Britain and the Continent, Buchinger combined a Grub Street readiness to produce fancy illustrated documents on demand (family trees, coats of arms, wedding announcements, and the like) with a Germanic piety so that, by some wizardry, curls of hair turn into threads of minuscule sentences from the Bible, and sturdy capital letters sprout leaves and tendrils.
Ugly Female Bat-Disgrace of Worst Traitor
Koreans satirize Park Geun Hye as a tailless bitch of Chongwadae but the DPRK zoologists say that she has the similar mode of existence to a bat, when viewed in the light of her acts of treachery. She might have the same surname and the same family origin as the bat in every aspect and her appearance resembles the ugly look of the bat. The thrice-cursed acts she has done so far were prompted by her same deformed mode of existence as that of the bat. She behaved like a bat which lives in such dingy place as cave. Upon hearing the news of the DPRK's successful first H-bomb test, she hastily ran down to the bunker of Chongwadae, unaware that the waistband of her skirt slipped down and her shoes came off, stunning even her confidants.
What to expect as a new CEO — Medium
These are tips I’ve learned after years of hard work. I haven’t built a “big company” and I’ve made plenty of mistakes of my own along the way. Take them as you will. That said, I would loved to have had this advice when I got started.
Earlier mixture from modern humans into Neandertal populations · john hawks weblog
The Neandertal storyline for the period from 70,000 to 40,000 years ago is increasingly a story of unremitting introgression from Neandertals into other populations wherever they met. Partial ancient genomes from Oase and ‘Ust Ishim show evidence for Neandertal introgression between 60,000 and 45,000 years ago in multiple events; the Denisova genome shows evidence for Neandertal introgression, and of course different legacies of ancient introgression from Neandertals can be found in western and eastern Eurasian populations today.
⁂
⁂
Ik ben geopereerd aan mijn linkerarm. Ze hebben daar een ader met een slagader verbonden.
Dat heeft in de praktijk niet zo enorm veel gevolgen, blijkbaar: mijn linkerhand werkt nog altijd, ik heb niet de indruk dat ze kouder is dan anders (eerder het omgekeerde, mijn rechterhand is bijna altijd kouder). Het heeft een dag of tien pijn gedaan, en daarna was mijn linkerhand nog een paar dagen redelijk stijf (vooral aan mijn duim, ‘t was alsof er een pees verkort was).
Eén kant van mijn hand (ook weer vooral aan mijn duim) was verdoofd, maar dat gaat nu gelijk wat over, ‘t is alleen nog bovenop en rond het litteken waar ze gesneden hebben dat het voos aanvoelt. Er was een draadje blijven zitten in de wonde (het was allemaal, ahem, nogal strak aangetrokken blijkbaar), maar dat heb ik er dit weekend met een naald zelf uitgepulkt.
Ik mag geen strakke kledij dragen aan mijn linkerarm (wasn’t going to happen anyhow), en mijn uurwerk moet ook aan mijn rechterarm (dat was serieus wennen, maar het begint te lukken).
En zodus is het allemaal weer min of meer op zijn plooien aan het komen.
Op één ding na: slapen. Ik kan niet meer in slaap vallen op mijn linkerkant. Niet omdat het pijn doet of ongemakkelijk ligt, maar wel wegens het lawaai. Serieus: zelfs door een kussen heen hoor ik het gesuis van het bloed in mijn arm. Ik hoop dat ik er nog aan gewoon raak, maar voorlopig is het echt vervelend.
Door mijn eigen bloed niet in slaap kunnen raken, ‘t is wat.
⁂
Deze kwam voorbij toen ik op de Youtubes aan het kijken was:
Ontroerend schoon.
Behalve dat de SodaStreamfabriek op de West Bank, waar een stuk of 500 Palestijnen samen met Israeli’s werkten, al een tijd gesloten is. Slachtoffer van de Boycott, Divestment and Sanctions-zeloten, zeggen de enen, logisch gevolg van een fabriek in een illegale settlement te bouwen en Palestijnen minder te betalen dan Israeli’s, zeggen de anderen. Gewoon kak, en mensen gewrongen in een onmogelijke situatie, denk ik.
Ondertussen, lees ik, werken er zelfs helemaal geen Palestijnen meer. Sodastream was verhuisd, en Israël had vanuit de goedheid van hun hart in oktober vorig jaar 74 Palestijnen de gunst verleend om hun openluchtgevangenis te verlaten en verder te blijven werken in Israël zelf (hoera, I guess), maar oh ja, die toestemming gold maar tot in februari van dit jaar (bummer, I guess).
Dus ja. Het filmpje is hoe het zou kunnen. Maar helaas.
⁂
Er is sinds een tijdje iemand bij De Standaard vrijgesteld om regelmatig iets te doen in het dossier ‘Het Perfecte Kind’. Het uitgangspunt, zoals ik het online lees:
Perfectie is het minimum dat veel ouders nastreven tijdens de opvoeding van hun kinderen. Is dit nog realistisch of jagen ze een droom na? Bestaat er zoiets als het perfecte kind? Hebben kinderen dan niet het recht om een steek te laten vallen? Correspondente Veerle Beel stelt de komende maanden het beeld van het perfecte kind bij en maakt van u voortaan de perfecte ouder.
Mijn eerste reflex als ik zo enorm veel vraagtekens na elkaar zie, is daar meteen op te willen antwoorden.
Maar goed. Ik heb zo’n resem kinderen lopen, ik geef grif toe dat ik bij onze eerste ook heel de afdeling Parenting and Children van Amazon leegekocht heb, en ik hoor altijd graag ervaringen van andere mensen — leve Supernanny en haar wijze lessen, om zo maar één ding te zeggen — dus hopla, clicketyclick.
Het artikel van vandaag ging over kinderen en groenten eten. Dat ze er blijkbaar te weinig zouden eten, vermoed ik dan, en dat de mensen van De Standaard ons gaan leren hoe we kinderen meer groenten in hun kop doen steken:
Veel jonge kinderen zijn moeilijke eters. Hoe daarmee omgaan? Je kan beklemtonen dat groenten gezond zijn, maar daarom lusten ze hun spruitjes nog niet. Dwang helpt niet, keuze geven misschien wel…
Ik was teleurgesteld. Eén minuut 28 seconden, en dat was het. De professor vertelde dat een aantal kinderen in drie groepen werden onderverdeeld. Groep A mocht zowel courgetten als boontjes eten, groep B mocht kiezen tussen de twee maar mocht zeggen hoeveel, en groep C kreeg geen keuze, het was eten wat de pot schaft. Blijkt: kinderen die mogen kiezen, eten meer groenten. Conclusie: geef uw kinderen keuzen en autonomie.
Ik ga dan als ik tijd heb eens het hele uur van de masterclass bekijken, maar wat eten betreft, bij deze alvast onze gedachtengang:
Het helpt natuurlijk ook om een beetje uw best te doen bij het koken. Niet altijd hetzelfde klaarmaken, eens een kookboek openslaan, zelf ook eens iets buiten de comfortzone proberen. Of vertrouwde dingen eens anders klaarmaken. Niet iedereen eet graag platgekookte spruiten (ik wel!), maar misschien spruitjes in twee gesneden en in de pan gebakken wel? Of spruitjes met wat munt gekookt, die meteen een andere geur hebben?
En er in ieder geval echt geen drama van maken, geen loopgravenoorlog van “ge gaat dat eten” “nee!” “ja!” “nee!” “awel dan zet ik u in het kolenkot tot ge het opeet en vanavond krijgt ge het weer!” — dat lost de zaken zelden op (sprak hij uit ervaring, de keren dat op school de hele middag met een bord koude ajuin- of erwtensoep voor mij gezeten heb, ge wilt het niet weten.)
Het ideaal is om er vanaf zeer jong werk van te maken, maar het goede nieuws is dat het nooit te laat is: geen drama’s maken, altijd proeven, en blijven proberen, dat werkt op den duur bij ieder kind. Ik begrijp de mensen niet (en het zijn er enorm veel, als ik zo rond mij kijk) die met een uitgestreken gezicht dingen kunnen zeggen “oh maar onze Kenji eet niet graag kaas” of “ja maar Mereltje eet alleen graag choco op haar boterham” of “gho ja onze Ruben gaat niet mee eten met ons, geef hem maar een portie spaghetti” of zelfs maar “pas op Jorisken is een zeer moeilijke eter hoor”.
Haal uw woordenboek boven en zoek op: self-fulfilling prophecy. Zeg lang genoeg dat uw kinderen moeilijke eters zijn, en ze worden moeilijke eters. Natuurlijk zijn kinderen bang van wat ze niet kennen, dat is normaal. Maar kinderen alleen maar de dingen geven die ze graag eten, dat is niet de oplossing. Want kinderen zijn ook van nature nieuwsgierig, en alsmaar toegeven aan die angst voor het onbekende (al was het wat eten en drinken betreft), is kinderen een onrecht aandoen.
⁂
Hoera! De schilderwerken in huis zijn gedaan.
De keuken, de trap naar de living, de living, het bovenverdiep, telkens met pleisterwerk, muren en plafond. En de trap van de living naar boven: helemaal afgeschuurd en opnieuw gedaan.
Alles staat voor het moment nog wat te overhoop om er een overzicht van te krijgen, maar een opluchting dat dat is, afgewerkte ruimtes!
(Nu alleen nog onze slaapkamer, de badkamer, die ene chauffage in de keuken, de goot aan de achtergevel, de voordeur, de voorgevel, het dak, en de koer/tuin. En dan zijn we er helemaal van af. En tegen dan ben ik ook op pensioen en de kinderen allemaal het huis uit, denk ik.)
⁂
Gah. Ik kom niet meer aan boeken lezen to. Er staan veel te veel wijze dingen op de Youtubes.
Een heel kanaal over leven in de 18de eeuw. Aaargh.
⁂
Dissolving the Dead · thewalrus.ca
DALE HILTON can show you fear in a bagful of dust: 160 pounds of once-living human, pressure-cooked, baked, and pulverized into soft white powder fine enough to sprinkle over French toast. The ground bones sit in clear plastic on a counter, next to a pacemaker, a false hip, and a pair of breast implants extracted from some of the eighty bodies Hilton has disintegrated at his bio-cremation facility in Smiths Falls, Ontario, an hour’s drive southwest of Ottawa. “It’s a lovely product,” he says, looking proudly at his handiwork.
The City States of Europe | Big Think
“The 21st century will not be dominated by America or China, Brazil or India, but by the city,” writes Parag Khanna. The author of several books on global strategy, Khanna argues that (some) cities, as islands of good governance in an increasingly unstable world, will become the cornerstone of a new world order. That new world order won’t be a “global village” of nation states, for globalisation is corroding national sovereignty. Rather, it will be a loose network of semi-independent city states, perhaps resembling the Hanseatic League and other medieval trading alliances.
Who Killed James I? | History Today
The accusation that James I was murdered by his favourite, the Duke of Buckingham, may have been a false one but it was widely believed and helped to justify the execution of Charles I. Alastair Bellany and Thomas Cogswell explain.
Twitter Has Lost More Than $2 Billion in 10 Years
When Twitter went public back in 2013, it was an unprofitable company. More than two years later, that hasn’t changed. In fact, the company revealed in its annual 10-K filed Feb. 29 that it has lost more than $2 billion in total since launching a decade ago.
BBC – Earth – How our ancestors drilled rotten teeth
Long before humans invented writing, the wheel and civilisation, they learned how to drill rotten teeth to relieve the pain of tooth decay
re:Work
Practices, research, and ideas from Google and other organizations to put people first.
Hackathon Be Gone
Last weekend I attended the MHacks: Refactor hackathon on behalf of my company. I acted as a representative of my company as well as a mentor for the hackers. I saw a lot of amazing projects and helped a lot of students. The energy of the students and their output was phenomenal. Needless to say, the entire experience was rewarding. However, the more of these events I attend, the more disgusted I become with the process.
New Korean War Will Lead US to Final Ruin
A touch-and-go situation is now prevailing in the Korean peninsula due to the confrontational hysteria of the US imperialist aggression forces that have deployed in south Korea their special operation troops from all arms and services. Under this grave situation the Supreme Headquarters of the Korean People’s Army announced a crucial statement carrying the fixed will of all servicepersons and civilians in the DPRK to bring the US imperialist aggressors to the final doom. The statement turned the whole country all at once into a scene of towering hatred toward the aggressors.
A Visual Look at 2 Million Chess Games
We’ll take a look at more than 2 million games, taken from the MillionBase PGN database. I ignored any Chess960 games contained, but in total there are 2,197,113 games. I was interested to see what kind of visualizations I can do, and what patterns would be revealed by considering so many games. It was the biggest collection of games I could find, spanning games from 1801 up to 2013, and players with ratings between 215 (wow!) to 2861 (I wonder who that is?). So I think it’s a pretty good representation of chess games all around.
⁂
Ik waan mij een paar jaar geleden en op een vorig werk: offertes en aanbestedingen en formulieren invullen, gedorie.
Dat was echt al heel, heel lang geleden. ‘t Is wel nog redelijk wat werk, maar wel wijs, denk ik.
(Flashbacks naar dossiers van honderdenbpagina’s in tientallen exemplaren, die dan met een half leger gesorteerd en gecollateerd werden, en naar het nachtpostlantoor gevoerd werden met twee of drie auto’s.)
⁂
Het wordt volgende week een spannende week op het werk, met allemaal dingen te doen en vergaderingen en documenten en testen en alles.
Dinsdag zal ik wat later toekomen want dan gaat het verband aan mijn arm er af — ik voorzie een Frankensteinachtig litteken, en ik kijk er al naar uit.
En ook volgende week ga ik eens Libanees koken, denk ik. Want van dat plan om een beetje meer variëteit te koken is niet zo enorm veel in huis gekomen. Ook omdat ik zo ongeveer twee of drie weken niet naar de slager ben geraakt wegens allerlei, maar toch:
Euh ja, dat kan serieus beter, qua variatie.
Morgen waterzooi (die staat al in de steigers sinds deze namiddag), dinsdag denk ik een Libanese curry met lotte.
⁂
Dit is tegelijkertijd hilarisch grappig, ontstellend, en intriest.
⁂
Het is vandaag retoricabal op school, en onze dochter gaat daar naartoe, en nog beter: ze organiseert een pré-bal, bij ons thuis.
Ik ben zo fier als een gieter. Ze waren met acht of negen of zo, muziek en babbelen en dansen en drinken, en dan naar het bal zelf. Voor de okkasie waren er hapjes en chips en drank — de overgrote meerderheid niet-alcoholisch, maar aangezien ze allemaal wettelijk mogen, en aangezien ze (ik spreek alleen van de meisjes die ik persoonlijk ken, maar ik ben gerust in de rest) er ook allemaal verantwoordelijk mee omgaan, was er ook één alcoholische cocktail.
Met absinthe en zelfgemaakte Earl Grey-siroop en limoensap, op ijsblokken en versierd met dille en komkommer. Enorm zeer lekker, voor zover ik zag. Maar wel een beetje overschat van hoeveelheid: ik heb nog de overgrote meerderheid over, we zullen dit weekend gewillige slachtoffers moeten zoeken:
En nu is het 23u en zijn ze naar de Vooruit. Ik kijk al naar uit naar de wilde verhalen morgen, en had ik al eens gezegd hoe enorm content ik ben van onze kinderen en in deze specifiek van onze oudste?
⁂