Niet dat het altijd kommer en kwel is, verre van, maar ‘t doet toch deugd:

• vanaf woensdag werkt Sandra opnieuw (tot zeker deze zomer) als jurist
• er wordt zeer hard geschilderd in ons huis, en dat is op het moment zelf misschien wat lastig, maar het betekent ook dat er dingen af gaan raken
• dat er geschilderd wordt, betekent dat er al eens dingen aan de kant moeten gezet worden, en dus dat het huis wat op zijn positieven komt
• we hebben deze week een logee! niets zo geestig als extra kinderen in huis
• we hebben bijzettafeltjes in de living, en ik kan mij het leven zonder eigenlijk niet meer inbeelden
• Quill is terug van reis naar Europa en er komt dus nieuw materiaal op zijn kanaal
• De Mol is terug, en The Sky is the Limit, en Temptation Island! hoera!
• idemdito Agent Carter, X-Files, Blacklist, en binnenkort Gotham en Better Call Saul
• er zijn pannenkoeken vanavond!
• ik ben zeer content van mijn collectie Withings-meettoestellen: ik weet nu exact hoeveel ik weeg, wat ik stap, hoe ik slaap, en wat mijn hartslag en bloeddruk zijn

Ziet nu, ziet nu; ik heb helemaal geen flebitis, ik heb een gewrichtsontsteking!

Een verschrikkelijk pijnlijke gewrichtsontsteking, die wegens niermiserie niet echt gemakkelijk te behandelen is wegens alsdat ik bijna geen pijnstillers mag nemen. Platte rust, dus maar. En wat zalf, en een paar druppels Tramadol als het echt zéér veel pijn doet.

Had ik al eens “ah well” gezegd? Indien niet: ah well.

Als de dag kan samengevat worden met “my phlebitis is acting up”, dan is het geen goede dag.

Terwijl er toch een heleboek fijne dingen gebeurd zijn ook, maar hey.

Nu ja, het positieve van de zaak: mijn voet doet nu meer pijn dan al de rest tesamen, en zo vergeet ik het ook een beetje.

Allebei heel veel.

En dat is het zowat, voor wat zaterdag betreft.

Hallo vanuit het hospitaal!

Het was vanmorgen operatie! Om niet één, maar twee stents te plaatsen, tussen mijn nieren en mijn blaas. Ja, ‘t is lastig en het doet pijn en zo (meer details op de wikipediats), maar als het zou kunnen helpen, waarom niet?

Wel: helaas. ‘t Is niet gelukt. Er zijn naar het schijnt door een heel team heroïsche gevechten geleverd in mijn urineleiders, maar het is niet gelukt om zelfs maar in één van de twee een stent te wurmen. De dutsen zijn helemaal vervormd en opgekruld en alles, en harder proberen zou alleen maar tot perforaties leiden en dan zijn we nog verder van huis.

En zodus kan ik niet naar huis vanavond, lig ik nog een nacht op observatie, en zal het alsnog wat rapper dialyse worden.

Them’s the breaks.

Het is altijd leutig om de krantenkoppen te lezen alsof ze krantenkoppen in een rampenfilm zijn. Ge weet wel, van die kranten waar de binnenkort al dan niet aan een gruwelijke dood ontsnappende protagonisten volledig naast lezen, maar als ze ze gelezen hadden, dat ze toch zouden gewaarschuwd zijn, en vooral: dat wij, de kijkers, nu al weten dat het allemaal op verschrikkelijke wijze in de soep zal draaien.

Zeg nu zelf: ‘Zikavirus verspreidt zich explosief’, gecombineerd met bijvoorbeeld Zika Virus May Have Spread To Common Mosquito en Brazil Olympic venues to be checked daily to help stop spread of Zika virus, en ‘Noord-Korea bereidt raketlancering voor’ met pakweg Bed bugs develop resistance to widely used insecticides, is dat geen perfect recept voor een film?

Ik heb een papier moeten ondertekenen dat ik in de loop van vrijdag en zaterdag geen belangrijke beslissingen ga nemen. En dat ik niet met de fiets zal rijden, of gevaarlijke machines gebruiken, of contracten tekenen.

Zo raar. Ik ben al een paar keer geopereerd, maar ik kan mij niet herinneren dat ik al ooit zoiets heb moeten tekenen.

Het wordt vrijdag niet alleen een vervelende operatie: als ik het internet mag geloven, zijn de gevolgen ook absoluut onaangenaam. Spasmen, steken, geen enkele positie vinden waarin zitten of liggen geen vreselijke pijnen geven, heel de tijd naar het toilet moeten gaan, rugpijn–duizenden mensen van overal die zeggen hoe schrikkelijk het is. En dat allemaal om, voor zover ik het begrijp, dialyse eventjes tegen te houden.

‘t Zijn dingen.

Maar goed. Het is een procedure die meestal uitgevoerd wordt bij mensen met nierstenen, voor zover ik zie, en daar heb ik geen last van. En als het allemaal te onaangenaam wordt en veel te veel pijn doet, dan gaat het er natuurlijk gewoon terug uit. En dan zien we dan wel, dan.

Niet dat ik niet een beetje nerveus ben.

In principe is dit een boek dat ik enorm graag zou lezen. Octopussen zijn wijs en wonderbaarlijk en interessant. Ze leven een handvol jaar, ze zijn intelligent, maar dan op een volledig andere manier dan wij ons kunnen voorstellen, maar dan weer niet helemaal anders want we delen nog altijd een aantal zaken van heel erg ver terug in de evolutie van het leven.

Helaas: dit is meer een lang soort mijmering van iemand die professioneel over beesten schrijft, die bijna toevallig met octopussen in aanraking komt in haar lokale aquarium, en dan een hele reeks anecdotes en episodes uit haar leven beschrijft.

Over de mensen die ook fans zijn van octopussen, en over hoe ze wil leren duiken, en over het leven en de dood van een paar octopussen die ze ontmoet heeft.

Zeer spijtig dat het allemaal wat op de vlakte bleef. Een degelijke documentaire lijkt mij interessanter dan een al met al niet zo interessant boek, met kleine zwartwitfotootjes erin.

En dat kan dan zelfs zeer kort zijn, zoals deze van Ze Frank:

Misschien verwant:

• The Soul of a New Machine
• The World until Yesterday: What Can We Learn from Traditional Societies?
• La survivante: l’intégrale

[Van op Boeggn]

Tiens, dacht ik, waarom zou ik niet bijhouden wat ik elke week eet? En toen dacht ik: wie gaat mij tegenhouden, ‘t is hier mijn eigen erf, dus hey waarom niet?

Het doel, voor mezelf dan toch: proberen wat afwisselender te eten. Want als ik mezelf zou laten doen, zou ik zo ongeveer elke dag hetzelfde eten.

Zodus! Vorige week had ik alhier gezet. Deze week was het:

• maandag: spaghetti aglio, olio e peperoncini (ja ik weet het, ik zou dat minder moeten eten. Maar het mag van de dokter en het is zo lekker)
• dinsdag: zalmfilet met erwten (niet zo geslaagd, ik ben niet voor diepvriesvis)
• woensdag: steak met bloemkool en aardappelen (machtig goede charolais!)
• donderdag: lamskotelet met Herve en broccoli (de truuk met het natriumcitraat)
• vrijdag: filet pur met roomsaus en bloemkool (overheerlijk)
• zaterdag: gebakken pladijsfilet met pasta
• zondag: lamsfilet met mosterdsaus, bloemkool en aanrdappelen (lam bakken, pan blussen met wat citroensap, lepel mosterd, druppel room — yum)

En verder, elke dag van de week: een boterham met confituur ‘s morgens en ‘s middags, en een appel na de middag.

Pro memorie de parameters: 150 gram vlees per dag, max. 150 gekookte groenten, max. 150 aardappelen (dubbel gekookt) of rijst of pasta, max. 150 fruit (geen tropisch, geen banaan, etc.). Geen boter, geen zout, geen melk, geen noten, yada yada.

Ik was net begonnen aan Mary Beard’s SPQR en toen bedacht ik plots dat ik me herinnerde dat er over het onderwerp waar ik over aan het lezen was — Romulus en Remus — een aflevering van In Our Time was geweest.

In het archief gedoken, op de telefoon beluisterd van en op weg naar allerlei, en hoboy, zo wijs.

Zoals Melvyn Bragg het zegt:

One of the things that I most enjoyed about this morning was that we had serious disagreements between the three academics and it was developed in a seriously polite and courteous way. That’s one of the things I like about the programme. These people have put their entire lives to the service of scholarship and very often to a theory, or a few theories, about the field to which they have dedicated themselves. When challenged head-on, they don’t scream and shout – like -politicians – or bicker and squeal – like crypto-politicians – they slightly raise the temperature of their tone but bat it back with great courtesy. It’s terrific.

En ja, hij zégt wel dat het “seriously polite and courteous” was, maar luister vooral zelf: het was bij momenten het academische equivalent van moddercatch, compleet met roepen en tieren.

Crux van de zaak is het meningsverschil tussen Peter Wiseman, die het ontstaan van het Romulus en Remusverhaal graag ergens ca. 320 voor Christus zou plaatsen (en het verhaal uitlegt als ‘gemaakt’ voor een bepaalde tijd en bepaalde politieke situatie), en Mary Beard en Tim Cornell, die het vroeger zouden plaatsen (en die het verhaal vooral zien als een potentieel zéér oud gegeven, dat dan weliswaar aan de tijd kan aangepast zijn, maar waar allerlei onverklaarbare dingen in blijven zitten).

Wiseman blijft erbij dat elk verhaal ooit eens voor de eerste keer verteld is, en Cornell en Beard vinden dat te simpel.

Heerlijk. Luister vooral naar de hele uitzending, maar wie alleen de boksmatch wil horen: die begint op op 21:35.

Ik wist vanavond even niet meer waar ik het had. De slager had een magisch goed stuk filet pur, en ik heb daar met dank aan dacht ik Jan Buytaert Stéphane Buyens in De Garde Van Gert op Njam een variatie roomsaus bij gemaakt. (Ja, room. Laat mijn hoofd gerust, soms eens een uitzondering mag.)

Steak bakken, flamberen met cognac, room bij doen en –hier komt het– een lepel ketchup, een lepel mosterd en wat Worcestershiresaus. En dan peper en pimenten.

Smoutzacht vlees, saus om bij te sterven en naar de hemel te gaan, en een gebakken (gekookt (twee keer)) patatje erbij: ayup. Meer dan ayup. Ik had er anderhalve kilo van kunnen eten in plaats van 150 gram. Zó extreem goed, ge kunt het u niet voorstellen. En ik ga de slager persoonlijk bedanken morgen voor dat vlees.

Ah en behalve dat: volgende week word ik waarschijnlijk geopereerd. Bleh.

De vakliteratuur zegt mij dat ik Hervekaas mag eten.

Ik lees op het internet (maar misschien zal een diëtist mij dat nog bevestigen) dat een paar gram natriumcitraat geen kwaad kan.

Ik eet graag Herve.

Ergo, ik heb kaassaus gemaakt met Hervekaas en natriumcitraat. Omdat het moeilijk werken is met zeer kleine hoeveelheden: 125 gram water, 5 gram natriumcitraat, 150 gram Herve.  Werkwijze: water met natriumcitraat laten pruttelen, en dan Herve in kleine stukjes erbij doen en met de staafmixer mixen.

Dat geeft, zonder toevoeging van welke kruiden dan ook, een enorm lekkere en ook enorm sterk smakende saus. Ik heb er gekookte broccoli in gedaan en dat was over, overheerlijk (zelfs al weet ik dat 90% van de mensen het veel te sterk zullen vinden). Vervang de kaas door een andere kaas, vervang eventueel het water door melk, en het is een andere kaassaus. Die perfect gebonden is, waar de kaas niet uit elkaar gaat, en die fantastisch moet zijn met macaroni in de oven. Of met kaasfondue.