Dit maakt me onredelijk gelukkig.

Ik heb een nieuwe programmeeromgeving ontdekt en ik ben een beetje verliefd.

Hoera voor pico-8, een soort mini-console met ingebouwde IDE en sprite editor en map editor en muziekschrijfprogramma en alles! ‘t Is doelbewust heel erg beperkt gehouden: 16 kleuren, 128×128 pixels, alleen twee joysticks als input (up-down-left-right-A-B), 4 bleep bloop geluidskanalen.

Als ik een nieuw ding vind, dan doe ik altijd hetzelfde: een spelletje van vijf op een rij, tegen de computer, waarbij van onderaan en rechts stenen het veld op geschoven kunnen worden, en de nieuwe stenen doen de andere stenen verschuiven, enfin ‘t is gemakkelijk en geestig.

Stap één is normaal gezien het allemaal werkend krijgen, en dan stap twee het een uitzicht geven — maar met pico-8 is het bijna vanzelfsprekend om het eerst te tekenen, en dan pas te beginnen denken aan programmeren.

Ik dus rap wat sprites getekend:

…waarmee dan een speelveld kan gemaakt worden:

Joystick selecteert de positie, button A schuift een pion in, en er is een geluidje als dat gebeurt. Hoera!

Volgende stap: een beetje opkuis houden in de code die de pionnen zet. Neen, het is geen goed idee om het zo te doen, foei:

Mijn excuus is dat ik het in de rapte wou doen en dat ik niet direct snel een manier vond om een beetje time-out te laten tussen de bewegingen en dat ik het dan dus maar allemaal maal 10 heb gedaan en dan gedeeld door 10, maar dat dat niet helemaal deed wat het moest doen en dat de volgorde dan verkeerd zat en dan.. aargh, ja, spaghetti.

Maar vóór ik er aan begin voor ‘t echt, moet ik wel weten wat er allemaal mogelijk is met de gelobotomiseerde versie van Lua die in de pico-8 zit. Een beetje spel heeft een min of meer intelligente tegenspeler nodig. Minimax to the rescue, en dan recursief borden evalueren — maar lukt dat wel, recursie?

Eens kijken of ik faculteiten kan berekenen? Jawel! Hoppatey:

 

…zo lang het niet om al te grote getallen gaat, tenminste:

Tee hee. 🙂

Volgende stap: een functie schrijven om een spelpositie te evalueren, en dan iets in deze zin

evaluatie(ply, bord, speler)
  if (ply=computersterkte)
    return evalueer(bord)
  end
  waarde=-9999
  for move=1,10 do
    nieuwbord = [nieuw bord met move]
    dezewaarde = spelerwaarde*evaluatie(ply+1, nieuwbord, andere speler)
    if (dezewaarde>waarde) waarde=dezewaarde
  end
  return speler*waarde
end

Telkens alle zetten afgaan, een nieuw bord maken, en dan weer alle zetten als reactie op die zet maken en een nieuw bord maken, en blijven doen tot een bepaald maximum — dat geeft dan uiteindelijk, als alles goed gaat, een redelijk degelijke zet van de computer. Op voorwaarde dat de evalueerfunctie haar werk doet, natuurlijk.

L e u t i g !

Ik zou enorm graag hebben dat minstens één van onze kinderen daar evenveel plezier mee zou hebben als ik er mee had toen ik zo oud was. ‘t Zit er niet in, vrees ik, maar ik geef het niet op.

Het heeft daarnet gelijk een half uur zeer hard geregend.

En een minuut of tien nadat het begon te regenen, drupte er water naar beneden op her eerste verdiep binnen bij de buur. Een minuut of tien later begon het hier ook te druppen in de living.

Shit, kak, dedju, kloterij, en meer van dat. Met een béétje geluk is het gewoon ergens een pan die los zit, of een aansluiting van een venster of zo. Maar we hebben écht geen geld voor een nieuw dak voor het moment, verdomme.

Het is ondertussen al van vorige week geleden, de laatste aflevering van The Daily Show met Jon Stewart. Spijtige zaak, natuurlijk, en ja, het waren traantjes hier voor de computer.

Maar dan zag ik daarnet toevallig deze:

Da’s nog maar een paar jaar geleden, maar het contrast met Stewart het laatste pakweg jaar kon niet groter zijn. In de tijd van het filmpje hierboven geloofde hij er nog in, de laatste tijd niet meer. De wereld, zei hij zonder enige overdrijving, is er aantoonbaar slechter aan toen dan toen hij met The Daily Show begon.

En het ziet er niet naar uit dat er beterschap in zicht is.

Het zijn dingen.

Waarom dat bij ons geen competititeve sport is? The mind boggles.

Fascinerend: ergens in Hol van Pluto Komma Oeganda maakt iemand een film waarvan hij nooit dacht dat hij ergens anders dan in zijn dorp zou gezien worden.

En dat staat dan op tinternet, en iedereen ter wereld kan dat zien.

Ondertussen is er al een hele industrie van ultragewelddadige Wakaliwood-actiefilms, maar hier is het dus allemaal mee begonnen. Magisch.

Ik ben naar de fruitmens geweest en ik heb gekocht: kilo’s en kilo’s druiven, drie bakken kersen, en twee bakken aardbeien.

Het is bijna allemaal al op. En we hebben ook nog anderhalve kilo frambozen en zwarte bessen opgekregen.

Hoe meer fruit er in huis is, hoe rapper het op geraakt — er is ongetwijfeld wel ergens een wet in de economie die dat allemaal uitlegt.

Het begon vanmorgen rond een uur of vier, met iets dat trok in mijn hoofd. Tegen dat het zes uur was, was het niet meer uit te houden van de koppijn.

Geen migraine, maar begot spierpijn. Ik moet ergens verkeerd gelegen hebben of wieweetwat, upshot of it all: zelfs met pillen tot ze mij de strot uitkwamen, lukte het niet. Mailtje gestuurd naar The Power That Be op het werk en van de nood een (nu ja) deugd gemaakt: een dag vakantie gevraagd.

Tegen iets na de middag was ik al iets meer mens, gelukkig.

Laatste aflevering van The Daily Show met Jon Stewart opgezet, potje gebleit, en dan een spelletje gespeeld — Invisible, Inc, leutig, en voor ik het wist waren we een paar uur later.

Gekeken naar de voorlaatste twee filmpjes van The Corning Museum of Glass die ik nog niet gezien had en we waren wee twee uur verder.

Sandra is naar de zee Anna gaan halen (terug na een week zeilkamp, spannend!), ik heb wat zeetong en gebakken patatten gemaakt voor mij en voor Louis (Jan is mee naar de zee, Zelie zit op de afsluitdrink van haar monitordink voor Freetime), en dan rabarberconfituur gemaakt.

En dan nu het laatste filmpje van Corning dat ik nog niet gezien had bekijken, en verder lezen in mijn boek, en het is weekend. Straks zijn alle kinderen weer thuis. Morgen komen oude vrienden eten. Zondag wordt het meubels klasseren.

Een sneltrein is niets in vergelijking met mijn leven.

Louis is een tijd geleden met een bokaal thuisgekomen.

Een visbokaal, zo’n model waar op het internet duuzd accessoires voor te koop zijn, van filters over lichten tot poeders en stenen en gerief.

Hij zag dat al direct zitten, vissen houden.

Het ding heeft een tijd leeg staan staan, tot hij op een dag met een handvol geld naar de lokale viswinkel is gegaan — en teruggekeerd met een stuk of zeven kleine witte garnaaltjes. Die hij gratis gekregen had, ik vermoed omdat de meneer van de winkel medelijden had.

De beesten in het water, alle zoveel tijd eten geven, voor zover we zien geen sterfgevallen, water verversen, toch een paar vissen gekocht, blijven eten geven, water verversen, lather, rinse, repeat.

Die garnalen zitten heel de tijd tussen de stenen of de planten, zeer veel plezier heeft een mens daar dus niet aan. Ja, ze zien er weer wat groter uit, of ja, ze zien er nu gelijk donkerrood uit, maar dat is het zowat.

TOT VANDAAG.

Vandaag moest het water ververst worden, dus alle zeven garnalen en de vissen eruit gevist, en, euh, hang on: de zeven garnalen zijn er uit, maar er zijn nog garnalen in de bokaal!

Serieus: er zijn meer dan dubbel zoveel garnalen dan er in het begin waren. Die beesten hebben kleintjes gemaakt! Ack!

Leve speciale effecten!

Er moest iets geprogrammeerd worden, en het lukte niet om iemand te vinden om het te laten doen.

Veel vijven en zessen: ik heb het uiteindelijk zelf gedaan.

Het doet nu veel meer dan ik oorspronkelijk gevraagd had dat het zou doen, en ik heb er redelijk wat meer werk in gestoken (ook voor dataconversie) dan redelijkerwijs verwacht mocht worden.

Maar nu is het substantieel klaar. Niet dat ik niet meer zou weten wat gedaan — in tegendeel — maar als ik er nu nog dingen bij ga maken, gaat het echt de volledig professionele toer op, and I didn’t sign on for that.

‘t Is ergens wel erg: ik heb tig dingen weten investeerders vinden en verkopen gelijk zot, die niet zo uitgewerkt zijn als wat ik nu gemaakt heb. Niet dat ik wil investeerders vinden of wil verkopen gelijk zot, maar toch. Ik kan toch niet enige zijn bij wie het steekt dat er overal startups en dingen zijn die er zelfs tróts op zijn dat ze hun eerste klanten hebben zonder product, hun eerste investeerders zonder klanten, en ergens op weg naar de tweede of derde pivot zich pas vragen beginnen stellen over een eventueel businessmodel?

Ik ben daar allemaal veel te oud en cynisch voor geworden, vrees ik.