Voilà zie: cadeaus verzameld, en in de zetel gekropen. Dat was al van veel te lang geleden.

Ik heb de rest van de zelfgerookte zeebaars opgegeten voor avondeten, en er na de film op tv een glas whisky bijgenomen. Kwestie van het jaar degelijk in te zetten.

2015 is gedaan. Te hopen dat 2016 nóg beter wordt.

Morgen is het nieuwjaaravond, en dan hebben we geen zin om heel de tijd in de keuken te staan. Een voorbereid mens is er veel waard, dus vandaag proper verdergedaan met de voorbereiding.

Voor het hapje: tomaten geconfijt. Ze zagen er nogal klein uit, en dus nog een tweede batch gemaakt.

Voor het voorgerecht: eerst visfond gemaakt (met een paar kilo karkassen van tong). Dan garnalenbisque gemaakt met de fond (met een halve kilo garnalenafval). En dan die bisque geklaard tot een consommé.

En courgette, rammenas en wortel in minuscuul fijne brunoise gesneden en geblancheerd, en couscous al bijna gegaard.

En voor het dessert: appelsiengel gemaakt!

Morgen al de rest, dus. Nog wat koekjes, kwartels, kwartelfond, saus, en groenten. En twee soorten moelleux.

Hoera!  Vervangcomputer is toegekomen! En het heeft maar een paar uur geduurd om alle backups en Adobe stuff en Office en dingen terug te zetten!

En dan blokkeert het ding natuurlijk terwijl hij die nieuwe Windows aan het installeren is, komt hij in een eindeloze “preparing automatic repair”-loop terecht (zoek gerust eens op Google, ik ben geen alleenstaand geval), lukt een system restore wel maar blijft alles volstaan met ontoegankelijke Windows.old en oude user folders, lang verhaal kort: een totale herinstallatie dringt zich op.

Een duts.

Had ik dat al eens gezegd, dat This American Life echt serieus de moeite waard is?

Want dat is het, namelijk. Uitstekend en ook nog eens gratis, en met een back catalogue zo lang als een Chinese muur: geen radio nodig, abonneer u op de podcast en geniet.

’t Zijn telkens een aantal waargebeurde verhalen rond één thema. Voorproefje in de (overigens ook zeer mooie, Chris Ware-getekende) geanimeerde cover van The New Yorker:

Het wordt schaamtelijk, mijn telefoon. Het is een iPhone 4 uit 2010, geen kras op het scherm, nooit iets mis mee geweest, er is nog een gigabyte of acht plaats op vrij, met nauwelijks apps erop, en alles zou dus in orde moeten zijn.

Maar neen: door de jaren heen is het ding trager en trager en trager geworden, tot op het punt dat nieuwe apps (als ze al geïnstalleerd raken — iOS 8 lukt niet op een iPhone 4, danku Apple) soms minuten tijd nodig hebben om op te starten, en random gewoon uitvallen.

Ik ben het een beetje beu.

Dus ga ik wat cadeaubons gebruiken om iets nieuws te kopen. Zo’n Samsung Galaxy S6 zeker? Zou dat goed zijn?

Ik moet tegenwoordig op doktersbevel vanalles meten en bijhouden. Joechei! Ik heb een excuus om allerlei internetgeconnecteerde dingen te kopen!

Een weegschaal hadden we al, een stappenteller / hartslagmeter / slaapmeter is vanmorgen toegekomen; het volgende is een bloeddrukmeter. Dat laatste is eigenlijk zelfs het enige dat echt moet van de dokter, maar ik wil er wel een die zijn cijfers automatisch naar het internet stuurt, en ik dénk dat het dus deze zal worden. Duurder dan sommige andere, maar zeg nu zelf:

Ik had op het werk zo’n Surface, en dan was die gestolen wegens inbraak in ons huis, en dan had ik zo’n nieuwe Surface, en dan bleek die na een paar weken in slaap te vallen en niet meer wakker te worden, en dan had ik weer een nieuwe Surface, maar daar heb ik na een week of twee een accident mee gehad, en nu krijg ik van Microsoft gewoon nóg een nieuwe Surface, zelfs al geldt de garantie niet echt voor dat accident.

Ge kunt u niet inbeelden hoe content ik ben: ik heb nu al een paar dagen weer een Mac, en blecch wat een akelig OS is dat jong. En eurgh hoe onhandig, met zo’n openklappende laptop zonder touch screen of stylus of niets.

Vanmorgen nefroloog voor bespreking van de onderzoeken van vorige week (iets met contrastvloeistof en scans, dat ik nog eens opnieuw zal moeten doen één dezer dagen) en voor bloeddruk en dingen, daarna naar het labo om bloed te gaan trekken (een bijzonder pijnlijke prik in mijn linkerarm, waar geen bloed uit wou komen, en die mij uren later nog een stijve linkerduim gaf), daarna naar de urologie voor een UDO, en dan naar de uroloog voor bespreking.

UDO!

Uro! Dynamisch! Onderzoek! Leve de mensonterende onderzoeken!

Da’s waarbij men sondes in al uw lichaamsopeningen steekt, uw loodgieterij aan electrodes vastmaakt, en dan liters fysiologisch serum in uw blaas spuit en vraagt hoe het voelt. 

“Euh, gênant” was géén gewenst antwoord, zo blijkt.

En dan vraagt men u, achterovergeleund in een soort gynecologische stoel met een trechter eronder, met buizen en draden die van overal uit u hangen, te doen alsof ge thuis op het gemak zoudt zitten.

Uh huh.

Neen, niet mijn favoriete medisch onderzoek.

H.P. Lovecraft was een racist. Ja, iederéén was toen racistisch, maar HPL had het zó weinig voor de andere medemens, dat zelfs zijn vrienden hem wel eens zeiden dat hij toch een beetje overdreef.

Dit is hoe hij Chinatown in New York  omschreef in een brief aan zijn maat Frank Belknap Long:

The organic things—Italo-Semitico-Mongoloid—inhabiting that awful cesspool could not by any stretch of the imagination be call’d human. They were monstrous and nebulous adumbrations of the pithecanthropoid and amoebal; vaguely moulded from some stinking viscous slime of earth’s corruption, and slithering and oozing in and on the filthy streets or in and out of windows and doorways in a fashion suggestive of nothing but infesting worms or deep-sea unnamabilities. They—or the degenerate gelatinous fermentation of which they were composed—seem’d to ooze, seep and trickle thro’ the gaping cracks in the horrible houses … and I thought of some avenue of Cyclopean and unwholesome vats, crammed to the vomiting point with gangrenous vileness, and about to burst and inundate the world in one leprous cataclysm of semi-fluid rottenness. From that nightmare of perverse infection I could not carry away the memory of any living face. The individually grotesque was lost in the collectively devastating, which left on the eye only the broad, phantasmal lineaments of the morbid soul of disintegration and decay … a yellow leering mask with sour, sticky, acid ichors oozing at eyes, ears, nose, and mouth, and abnormally bubbling from monstrous and unbelievable sores at every point.

Incidentally, ook een ongelooflijk heerlijk wijze tekst om luidop voor te lezen.

We waren naar een film gaan kijken (Star Wars, aangeraden), en dan kwamen we thuis. We waren met de fiets, ik moest naar het toilet, ik ga naar het toilet, ik ga dan naar boven, ik doe mijn peignoir aan in de slaapkamer, ik keer terug naar de living en ik zet mij in mijn zetel.

Een tijd later wil ik naar bed gaan, en wil ik dus mijn Kindle meenemen.

Verdwenen! Weg! Onvindbaar!

Ik had hem in de cinema, ik heb hem zeker meegenomen naar huis, ik heb op het toilet nog gelezen, dus ver kan hij niet liggen.

Ik dus naar beneden, in het toilet: niets. In mijn jaszakken: niets. In mijn fietstassen: niets. Niets in de slaapkamer, niets in de zetel in  living, niets op het bureau in de living. Gevraagd aan Zelie die in de andere zetel lag of ze er niet op lag: niets.

Zot kan ik van zoiets worden: wéten dat ik iets had, maar het niet meer vinden. Ik ben wel vijf keer naar boven en naar beneden gelopen, alle mogelijke plaatsen die ik gepasseerd ben weer onderzocht, zelfs op den duur beginnen twijfelen of ik mijn Kindle toch niet in de cinema had laten liggen (en bijhorend plan geformuleerd  om er een nieuwe te kopen), voor de zekerheid al mijn oudere Kindle die Zelie gebruikt in beslag genomen.

Tot ik voor de derde keer vroeg aan Zelie of ze er zéker niet op lag, en bleek dat hij onder het kussen aan haar voeten lag.

Gnnn.