Ja, dat dan wel weer. Dít dan weer wel.

Veel mensen op stukken vakantie op het werk, en thuis zal het ook wat eenzaam zijn: zondagnamiddag vertrekken Jan en Sandra naar Barcelona voor voetbaltoernooi, maandagnacht vertrekt Louis naar Londen met de school, en inde loop van maandag vertrekken Zelke en Anna naar scoutskamp.

Yep:

De afgelopen dagen eindigden twee mensen een mail met een welgemeende paaswens.

Dat gebeurt elk jaar wel eens, en elk jaar opnieuw bedenk ik hoe vreemd ik dat vind, leven op het tempo van kerkelijke feestdagen.

Lang geleden toen ik nog met mijn grootouders naar de kerk moest, leek het soms alsof heel het jaar in de liturgie paste, van advent en kerst naar vasten en pasen en terug. Tegenwoordig: not so much.

Wat vage irritatie als blijkt dat Goede Vrijdag tóch geen vrije dag is, meer dan vage irritatie bij het vermoeden dat op Paasmaandag de winkeld wellicht zullen dicht zijn. En dat is het dan zowat.

We doen tegenwoordig al een paar jaar eigenlijk niets veel meer dan wat chocoladen eieren op tafel smijten ’s morgens. ’t Is misschien wel spijtig van de tradities en zo, maar ik mis het niet. Nem.

Het was alweer eens heel lang geleden, maar alsnog: een licht geval (understatement) van blaasontsteking.

Het fijne  is dat ik tegenwoordig zo’n stappenteller heb, en dat het dus (a) goed is voor het aantal stappen dat ik zet, zowel ’s nachts als overdag, en (b) dat ik precies kan zien wat voor effect het op mijn slaap heeft.

Spoiler warning: niet zo’n goed effect.

En zo grappig ook, altijd hetzelfde patroon: op een paar minuten in slaap vallen (zoals altijd trouwens, gelukkig), van lichte slaap op diepe slaap overgaan en dan BAHUUT ALARM! wakker en naar het toilet terten. Eén keer, want de rest van de nacht komt er van diepe slaap niets meer in huis.

Ik zal dan eens een staaltje binnenbrengen bij het labo, peins ik.

Soms is om de vijf zes jaar eens langskomen bijna hetzelfde als elkaar regelmatig zien.

Zonder veel waarschuwing stond hier vandaag plots een vriend van meer dan 25 jaar voor de deur, en ’t was alsof het nog maar een paar weken geleden was in plaats van bijna zes jaar.

Wat lamsstoofpot gemaakt (ik),  veel verschillende soorten Belgisch bier gedronken (hij), en gewoon gebabbeld. Meer moet dat niet zijn.

Fijne zaak.

Wat een ongelooflijk gemak toch, dat  we al die tijd in  alarmniveau kweetniethoeveel geleefd hebben. En wat een geluk dat er overal leger op straat staat. Gelukkig hebben die veel erger kunnen vermijden. Dank ook aan Meneer Jambon om ons voor erger te behoeden: een alarmniveautje hoger en alles komt alsnog in orde.

Vorige week zat  Zelie in Barcelona. Wat een fantastische zaak dat de bevoegde diensten haar potje speculaaspasta-als-cadeau-voor-gastgezin geconfisceerd heeft, stel u voor dat daar  ook een bom in had gezeten.

Volgende week zitten Jan en Sandra  ook in Barcelona. Ik hoop toch zeker dat iemand nakijkt dat hun flacons shampoo niet te groot zijn en in een doorschijnende plastiekzak zitten.  Gevaarlijk, jong.

Echt serieus: hoe  bij elk van die  dingen het  security theatre  alleen maar erger wordt, en hoe er alsmaar minder naar  echte achterliggende redenen en oplossingen gekeken wordt: dat is toch gewoon stuitend?

Wie echt kwaad wil doen, die kan dat. Punt aan de lijn.  Ik ben oud genoeg om Noord-Ierland meegemaakt te hebben: een volledig belegd minuscuul stuk Ierland,  vol leger en politie,  en nog vielen er voortdurend doden. En als het niet daar was, dan was het elders in naam van daar.

Zeker dat, het probleem is nu ongetwijfeld groter en de oplossing nog minder eenvoudig of duidelijk. Maar veiligheidstheater en knullige Twitterfoto’s, dat helpt niemand.

Ziet, het zicht uit onze living:

En ziet, een detail:

Het moet niet gezeg dat dat onze lokale vierpotige heldin uren aan stuk met argusogen zit te kijken naar al wat er in de boom beweegt.

Den duts.

Anna heeft gebeld of er een vriendin wou komen spelen. Ja, zeker, ze had het wel gevraagd of het mocht en ik had gezegd van ja, maar toch: mijn telefoon pakken en bellen om te vragen of het kon — ik zou dat dus in geen duizend jaar gedurfd hebben. Nog altijd niet, trouwens.

En vanavond komen er twee vrienden van Jan slapen. Ik vind dat dus fantastisch.

Ik heb alle vijf de Lee Sedol vs. Alphago-games van begin tot einde gezien.

Ongemeen boeiend, ondanks de livestream die op niets trok bij de eerste twee games. Een uur of vijf per game.

En nu wil ik een go-spel kopen.

1. Le Chef a raison.
2. Le Chef a toujours raison.
3. Même si un subalterne a raison, les deux premières règles s’appliquent.
4. Le Chef ne dort pas, il se repose.
5. Le Chef ne mange pas, il se nourrit.
6. Le Chef ne boit pas, il déguste.
7. Le Chef n’est jamais en retard, il a été retenu ailleurs.
8. Le Chef n’entretient pas de relations avec sa secrétaire, il l’éduque.
9. Le Chef ne quitte jamais son service, il a une réunion à l’extérieur.
10. Le Chef ne lit jamais son journal pendant le service, il s’informe pour protéger l’entreprise et donc les emplois de tous.
11. Le Chef fait énormement de sacrifices pour ses subalternes ; ils peuvent donc bien en faire un ou deux pour le Chef en retour.
12. Le Chef a le droit d’être toujours de mauvaise humeur et d’insulter les subalternes, c’est dû à son stress de Chef.
13. On entre dans le bureau du Chef avec ses idées personnelles, on en ressort avec les idées du Chef.
14. Le Chef reste le Chef, même en caleçon de bain.
15. Plus on critique le Chef, moins on a de primes.
16. Ne jamais oublier que le Chef est obligé de penser pour tout le monde.
17. Seul le Chef a une vision globale de l’entreprise.

’t Is proper. Ik kan wegens pijn niet meer genoeg op mijn voet steunen om de trappers van de fiets rond te krijgen, en dus zit ik vast op het werk.

Sandra zal mij komen halen als ze gedaan heeft met haar werk, maar ’t is toch ook wel een beetje schaamlijk. Om nog niet te spreken van de miserie toen ik mijn schoen  uittrok. Dat moest wel nu gebeuren, want  als ik zou wachten tot ik thuis was, zou het een zaak van lossnijden geworden zijn, vrees ik.

Ik kan mij voor de rest niet herinneren wanneer een namiddag nog zó traag voorbij is gegaan.

Ik had mij al vlammend kwaad gemaakt, gisteren, dat ik iets besteld had bij Coolblue en dat het niet toegekomen was, en dat bpost gelogen had dat ze langsgekomen waren, want  dat ik van 7u30 tot 16u30 in mijn zetel had gezeten met mijn oor op de bel en dat ik niéts gehoord had, smerige leugenaars en bedriegers!

Wel, euh, ahem, bij nader inzien: ’t is mijn eigen schuld. Ik had gewoon mijn standaardleveradres van Coolblue laten staan, en dat was mijn werkadres.

Er heeft daar dus zondag iemand onverrichterzake aan de deur gebeld. Sorry, bpost.

(Pakketje is ondertussen toegekomen,  trouwens.)

Zelie is thuis van nog geen week uitwisseling met Barcelona.

En met verhalen alsof ze een maand weg is geweest. 🙂