Kijk nu, het is vandaag Internationale Dag van de Rom.

In het kader van “ah ja maar dat is wel ne  goeien, niet gelijk die dievenbendes”:

Ik zou dit elke week willen posten. Leve The Klezmatics, en leve Tony Kushner.

By the time we’re done with dancing,
Elsewhere darling you’ll be glancing
And the night’s a river-torrent tearing us apart.
Merely melody entwined us,
Easily the ties that bind us
Break in fibrillations of the heart.
Don’t cry out or cling in terror
Darling that’s a fatal error
Clinging to a somebody you thought you knew was yours.
Dispossession by attrition is a permanent condition
That the wretched modern world endures.

You drift away, you’re carried by a stream.
Refugee a wanderer you roam;
You lose your way, so it will come to seem:
No Place in Particular is home.
You glance away, your house has disappeared,
The sweater you’ve been knitting has unpurled.
You live adrift, and everything you feared
Comes to you in this undoing world.

Copper-plated, nailed together, buffeted by ocean weather
Stands the Queen of Exiles and our mother she may be.
Hollow-breasted broken-hearted watching for her dear departed
For her children cast upon the sea.
At her back the great idyllic land of justice
For exilic peoples ponders making justice private property.
Darling never dream another woman might
Have been your mother
Someday you may be a refugee.

A refugee, who’s running from the wars,
Hiding from the fire-bombs they’ve hurled;
Eternally a stranger out-of-doors,
Desperate in this undoing world.

Mother for your derelicted
Children from your womb evicted
Grant us shelter harbor solace safety
Let us in!
Let us tell you where we traveled
How our hopes our lives unraveled
How unwelcome everywhere we’ve been

Het is niet mijn gewoonte, iets na vijf in mijn bed ineenstorten en doorslapen tot net voor middernacht.

Ik ben zo slap als een koord en zo ziek als een hond en zo moe als een Waalse syndicalist, en dat allemaal zonder eigenlijk veel aanleiding.

Met wat geluk gaat het allemaal alsnog over, maar  ik heb zo’n vaag gevoel dat het bloedonderzoek volgende week geen goed bloedonderzoek zal zijn.

Ah well. Tous en chœur:

Jan heeft een spelletje gekocht voor de Playstation, Plants vs. Zombies. Niet zoals PvZ op telefoon of tablet, waar het allemaal overzichtelijk is, maar first person shootergewijs, in teams tegen mekaar, online.

Sandra heeft PvZ, alle mogelijke andere versies, denk ik wel honderd keer volledig uitgespeeld, en  Jan had ze even overtuigd om deze versie ook eens te proberen. Dat was, denk ik, zonder dat ze ooit een seconde gameplay gezien had.

Een minuut uitleg later (en dit is om omhoog opzij links rechts te gaan en dit om rapper en nog rapper te gaan en dit om te schieten en dit om te springen en als ge dan dit lang vasthoudt…) en ruwweg dertig seconden hulpeloos rondzwalpen later, was het gedaan met Plants vs. Zombies voor Sandra.

Jan had het nog aan mij gevraagd, of ik geen zin had, maar ik heb ook bedankt. Niet dat ik het niet zou kunnen, maar gewoon dat ik er geen zin meer in heb. De tijd die een mens moet investeren in dat soort dingen voor het ook maar mogelijk is om een béétje concurrentieel te zijn met online spelers tussen zes en twaalf die er elk moment van hun vrije tijd aan spenderen: neen bedankt.

Ik heb  nog wat Youtubefilmpjes gekeken.

Bleh. De beestjes zijn terug, deze keer in mijn rechtervoet.

Het is niet eens dat het pijn doet (al doet het zeer veel pijn), het is dat ik totaal hulpeloos ben. Wat niet in de zakken van mijn peignoir past of tussen mijn tanden, kan ik niet verplaatsen. Blijven rechtstaan lukt niet. Lopen is zelfs met twee krukken een marteling: mijn rechtervoet is  kaput, maar mijn linkervoet doet óók pijn, en mijn rug ook, en mijn handen en armen van de krukken.

En dat was het verlengd weekend dus: donderdag nog net thuisgeraakt, en sindsdien in de zetel.

Oh, en met dank aan mijn moeder voor het vervoer (schaamlijk, 500 meter met de auto) naar het hospitaal geraakt voor een periodieke controle. Alwaar mij allerlei voorstellen zijn gedaan die ik absoluut niet zie zitten, wegens dat ik niet zo graag de rest van mijn leven ofwel gegarandeerd incontinent ofwel rondlopend met een zak urine op mijn buik wil doorbrengen. Het zal dus zonder die dingen zijn maar met andere lastigheden.

Enfin ja. Volgende week is het nog eens controle door de andere specialist, en dan zien we wel weer.

Ondertussen zou ik al heel content zijn als mijn voet morgen in een slets geraakt, dat ik naar mijn werk kan gaan. En dat ik weer zelf kan koken in plaats van te moeten bedelen dat iemand mij iets maakt of meeneemt.

We waren dinsdag in de Makro. Er ging woensdag volk komen, dus heb ik er wat vlees gekocht. Lamsschouder, opgerold.

Dat was achteraf gezien niet zo’n goed idee: in tegenstelling tot de lamsschouder bij mijn vaste slager in de Sleepstraat, was het voornamelijk vet in een waterachtige massa, met hier en daar per toeval eens een stukje vlees. Niet dat daar ook geen lekker eten mee te maken is, maar toch.

Woensdag was ik vast van plan om goéde lamsschouder te kopen. Vaste slager was dicht, en dan hebben we gebabbeld tot na het sluitingsuur van de meeste slagers, maar gelukkig was de Turkse slager  in de Dampoortstraat nog open. Hij deed zijn naam —  Aile Kasabı — alle eer aan:  het is er blijkbaar zó familiaal dat de jongen achter de kassa geen vijftien kan geweest zijn. Dat doet dus heel raar, een slager die mijn zoon had kunnen zijn van leeftijd.

Lamsstoofpot voor twee man, ik rekende ongeveer 750 gram met nog wat opkuiswerk. Lamsschouder, vroeg ik. No problemo, zei de mini-slager, hij haalde een voorpoot van een lam uit de toonbank en hij vroeg mij of ik eerder de voorkant of de achterkant wou.

Eurgh. Dat is dus al direkt veel meer interactie dan waar ik comfortabel mee ben, en op zo’n momenten is de interactie laten aanslepen het laatste dat ik wil.  Ik ging niet lastig doen dat ik schouder wou en niet noodzakelijk  voorpoot:  “Euh doe maar heel de poot”, dus. De kerel aan de overkant kreeg maar niet genoeg van het dialogeren: hij wou absoluut weten of ik het vlees ontbeend wou. “Euh neen danku het zal wel lukken” was uiteraard mijn enige optie.

En zo stond ik thuis met twee kilo poot van lam. Een geluk dat ik Scott Rea volg op de youtubes, dat ik wist waar mij aan te verwachten qua schouderblad en zo: poot ontbeend, stoofpot mee gemaakt, en dat was redelijk in orde.

De dag erna nog eens gegeten (nóg beter de tweede dag, zo gaat dat met stoofpotten), en lamsfond gemaakt met de beenderen. Er gaat niets verloren alhier.

Gisteren leek het plots alsof blog.zog.org plat lag. En even later leek het alsof alles van zog.org weg was: zelfs mail kwam niet meer toe.

Mijn eerste angst was dat ik een domeinnaam was vergeten te betalen of zo, maar neen: ik zit nog goed tot 2017.

Domeinnaampartij aangesproken: nee hoor, zeggen ze, bij ons werkt alles. Huh? Ik had nagekeken via Google translate en downforeveryoneorjustme en zo, en dat gaf toen inderdaad fouten, maar nu waren de meeste whatever.zog.org-websites weer beschikbaar. Blog.zog.org niet, en, euh, geen enkele zog.org-site vanop mijn computer.

Andere dns-servers ingesteld: idemdito. Internetdoos herstart, router herstart: geen effect. Op gsm geprobeerd: nada. Met 4G: ook niets. Zeer, zeer vreemd. Testmails versturen: ze komen niet toe. Geven ook geen foutboodschap (dat zou ik hoedanook pas veel later na een paar pogingen verwachten), maar komen ook niet toe.

Gaan slapen, opgestaan: Facebook-app werkt op mijn gsm, reddit-app ook, instagram-app ook, maar elke link die ik open in een browser — chrome of firefox — geeft dns-niet-gevonden-’t-is-kapot-boodschappen. Over naar 4G: geen problemen meer. Terug naar wifi: alles weer in orde op de telefoon. Oef. Naar de computer: nog altijd alles kapot. Andere dns, ipconfig /flushdns: nog altijd kapot. Andere computer: idem.

Computer herstart: alles weer in orde.

Serieus. En als ik ga kijken in de analytics van zog.org, dan zie ik dat het nooit helemaal plat is geweest, maar dat er vanaf gisterenmiddag tot vanmorgen praktisch geen Belgisch verkeer meer op gekomen was. Oh, en die testmails van gisteren rond 21u? Die zijn tussen 4u08 en 5u56 alsnog toegekomen.

Go figure. Tinternet.

En zo ben ik niet meer alleen thuis: Louis was er gisteren al, vandaag zijn Anna en Zelie smerig en wel teruggekomen van scoutskamp.

Met Zelie ook al twee vriendinnen over de vloer gehad: ’t duurt hier nooit lang voor er veel volk is.

Nu alleen nog wachten op Sandra en Jan, die zaterdag terugkomen.

En eens kijken of ik de aanwezige kinders aan het opkuisen zou kunnen krijgen.

’t Is niet altijd gemakkelijk uit te leggen wat wij tegenwoordig zoal doen op het werk. Maar ziet! Mijn fijne bureaugenoot Tim aan het woord ergens in de Verenigde Staten:

St. Alphonzo’s Pancake Homepage is niet meer.

Al een tijd, blijkbaar. En ik heb het niet weten gebeuren. En ik heb de hele site niet gescraped als hij er nog was. Neeen. Neeeeeen.

Ik zit al een tijdje onwezenlijk voor mij uit te staren. De eerste goede website ter wereld, wat mij betreft, daar ergens ver in terug in 1994.

Ik heb de indruk dat Information is not Knowledge de overgrote meerderheid ook staan heeft, maar toch: sic bloody transit gloria fucking mundi.

Bah, bah, bah, bah.

Het is hier zo stil dat ik het bloed in mijn arm hoor kloppen als hij op de leuning van de trekzetel ligt.

En dat ik denk dat ik tinnitus krijg van de oorverdovende stilte.

Nul:

Eén:

Twee:

Drie:

Vier:

Vijf:

Zes:

Zeven:

Acht:

 

Negen:

Tien!

Gelukkige verjaardag Anna!