Qua standaardverhaal kan het tellen: het generatieschip op weg naar een andere planeet.

Als ik daar geen paar dozijn boeken en verhalen over gelezen heb, heb ik er geen één gelezen.

Maar dit is wel één van de betere in het genre. Er zijn echte personages, het schip wordt mettertijd ook een personage, en het heeft een begin, een midden en een einde.

In het begin van het boek komen we bijna aan op Tau Ceti, en is het hoog tijd dat ze aankomen. De microben en bacteriën en virussen aan boord evolueren sneller dan de grotere beesten en de mensen, er zijn wel degelijk gesofisticeerde 3D-printers die vanalles kunnen maken, maar sommige grondstoffen raken op, enfin, het schip loopt eigenlijk op zijn laatste poten.

En dan, zonder veel van het plot te verklappen, gebeurt wat eigenlijk te voorzien was: er gebeuren onvoorziene dingen.

De rest van het boek is probleemoplossen. Een beetje The Martian dus, maar met meer personages, meer op het spel, en vele keren meer literatuur dan The Martian — dat voor al zijn wijs zijn toch wat MacGyver In Space was.

Een mooi boek, ondanks al de wetenschap meer een fabel en een karakterstudie dan een SF-avontuur. Met een logisch maar daarom niet minder mooi einde.

[van op Boeggn]

Wat was de review van de Aarde in The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy ook alweer? “Mostly harmless”, juist.

Da’s zo ongeveer wat dit boek was: “mwof ja”. Niet zo bereslecht als Dan Brown, maar nooit in de buurt van even goed als pakweg Charles Stross’ Laundry Files.

Nate is een data entry-loonslaaf in Los Angeles en compleet toevallig (niet echt, blijkt achteraf) krijgt hij een gouden tip: een oud appartementsgebouw waar een plaats vrijkomt, en dat het bijna niets kost.

Het appartementsgebouw is oud (nu ja, wat heet, het is en blijft Amerika natuurlijk: 1890 is de prehistorie), zijn appartement is ruim, er is een hele reeks medebewoners, en al snel blijkt dat er iets fishy aan de hand is.

Er zitten vreemde zevenpotige insekten in zijn appartement, elke lamp die hij in zijn keuken indraait blijkt een blacklight te worden, er is een appartement waar het constant dezelfde (koude) temperatuur is, ongeacht of de vensters open staan en of de airco aan staat, er is een deur die bij nader inzien helemaal geen deur is maar een paneel in de muur, er is appartement 14 met een resem mollesloten aan de deur: mysterie, mysterie.

Nate en een aantal van zijn companen trekken op onderzoek uit, Scooby Doo-gewijs.

Het duurde allemaal heel erg lang om to the point te komen, en de ontknoping was al met al zeer snel over. Ik zag het allemaal nogal aankomen, en er zaten een paar horrorfilmclichés te veel in.

Maar bon, onderhoudend.

[van op Boeggn]

Ik moest mezelf elke pagina herinneren dat dit wel degelijk de Heilige Justinianus en de Heilige Theodora waren, waar Procopius over aan het schrijven was. En de nobele Belisarius, waar Robert Graves zo mooi over schreef.

Machtig: roddel, schandaal, ontrouw, sex, ruzie, achterklap. Koppel dat aan onmetelijke rijkdom en baas van de gekende wereld, en het wordt bij tijden hallucinant.

[van op Boeggn]

Onmogelijk om het boek te lezen zonder de gezichten van de film te zien. André is Fezzik, Mandy Patinkin is Inigo Montoya, Westley kan niemand anders zijn dan Cary Elwes, er kan geen betere Prince Humperdinck zijn dan Chris Sarandon en geen betere Vizzini dan Walace Shawn. En Miracle Max, ver van een karikatuur te zijn door Billy Crystal zoals ik dacht, blijkt gewoon 100% zoals in het boek te zijn.

Ik bedoel maar: ik kan mij niet zo snel een film voor de geest halen die zó goed het boek vertaalde.

De film was faramineus goed, een klassieker voor de eeuwigheid. Het boek is uitstekend. Het is eigenlijk een verkorte versie van het origineel door S. Morgenstern, waar William Goldman de saaie stukken uitgeknipt heeft, en er is tussen de oorspronkelijke publicatie in 1973 en 30 jaar later nog een en ander aan veranderd: een paar voorwoorden bij, en nawoord, een aantal extracten uit het vervolg.

Het verhaal in de snelte: een prins wil trouwen met het mooiste meisje ter wereld, maar zij is verliefd op iemand anders, die ook op haar verliefd is. Helden! Moordenaars! Piraten! Duels! Romantiek! Wraak!

Zeer aangeraden. Ik vraag me af wat het effect zou geweest zijn zonder de film gezien te hebben.

[van op Boeggn]

De eerste boeken die ik uitleende in de volwassenenbibliotheek: Jack Vance’s vijf Duivelprinsen, en iets spionage-achtigs. Ik weet begot niet meer wat het precies was, maar ik herinner me wel dat ik het wou lezen omdat de Engelse versie bij ons thuis lag, ze er bijzonder indrukwekkend van cover uitzag, en ik toen geen Engels kon lezen.

Ik weet er verder niets meer van — ik vermoéd dat het John Le Carré’s Tinker Tailor Soldier Spy was, en da’s zelfs voor een volwassen persoon die weet wat er allemaal aan de hand is niet zo evident — maar wat ik me herinner, is hoe fascinerend ik de hele atmosfeer van spionnen vond.

Een paar jaar later stond er in Humo naar aanleiding van de één of andere verjaardag een hele reeks over Kim Philby en Maclean en Burgess, en the Cambridge Five en de Third Man, en ook dat vond ik fantastisch.

Declare speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, en vlak na de oorlog, en dan in 1963. Het is een secret history, een ingebeelde versie van wat-had-kunnen-zijn, opgehangen aan de echte mijlpalen in het leven van Kim Philby. Vertellen over het plot is het boek verbrodden, maar het is serieus wijs. Powers slaagt erin om de geschiedenis van Rusland en Engeland sinds de jaren 1880, de berg Ararat (ja, van de Ark van Noah), Lawrence of Arabia, prins Faisal, de Britse, Franse, Russische, Amerikaanse en Tsaristische geheime diensten, Armeniërs, Arabieren en bovennatuurlijke dingen met elkaar te verweven.

En het spannend te maken.

Dit was zo’n boek dat ik extra-traag gelezen heb omdat ik er zo van genoot.

[van op Boeggn]