Ik heb geen flauw idee wat er precies aan de hand is. Twee mogelijkheden: ofwel hebben ze mij in december in het hospitaal mismeesterd in het loodgieterijdepartement en heeft dat gevolgen gehad, ofwel heeft het iets te maken met wat ik wel en niet meer eet. In ieder geval — dit is hoe het er uitziet:

De laatste twee en een half jaar van mijn slaap in een grafiekje. Ik hou het al een paar jaar bij, manueel: als ik in slaap val duw ik op een knop, als ik wakker word duw ik er weer op. In het lichtblauw voor elke dag sinds 2013, de gemiddelde duur dat ik slaap die nacht. In het donkerblauw een lopend gemiddelde per week.

Euh ja. De laatste paar jaar waren niet zo aangenaam van slapen, nee. En ja, nu is het daar alvast beter mee.

(een afbeelding van bij de 80 megbyte, het is ver gekomen met het internet)

Nog iets waar ik aan weet dat mijn grootvader mijn grootvader is:

Dode vingers als het koud is. De ziekte van Raynaud, dat ze zeggen.

Soms eens een vingertop, soms eens de hele vinger, soms eens vier vingers tegelijk.  Vervelend en soms pijnlijk,  maar hey. ”t Zit in de familie.

1972

1980

1986

1997

2016

Twee dingen mislukt in de keuken vandaag, bleh. Een trifle waarvan de confituur niet indikte en de custard te dik was, en konijn waarvan ik de saus heb laten uitkoken.

Zucht. De trifle was voor iets op school voor Zelie, het konijn was een stuk rug dat apart gemaakt werd wegens dat de rest konijn met pruimen had en ik dat niet mag eten.

Het kan niet altijd allemaal in orde zijn. Volgende keer beter.

Woooooo spannend. Mogelijks is er binnenkort goed nieuws te melden!

Nee, niet van de gezondheid of zo, maar wel onder meer van de verbouwingen. Als alles meezit, dan hebben we eind deze week verwarming in de keuken!  En, ook; het plafond zal dan geschilderd worden, en de muren in de living geplakt en geschilderd! Hoera!

Nu nog de lampen boven de tafel op gelijke hoogte krijgen en het komt allemaal nog in orde.

Ik moest vandaag een onderzoek opnieuw doen. Ergens in december was er al eens zo’n onderzoek geweest met contrastvloeistof en stil liggen en scans, maar toen bleek dat het toch beter zou zijn om het met een andere radioactieve stof te doen, en was het vandaag dus van hersedoense.

Het was gepland voor negen uur ’s morgen’s, maar wegens omstandigheden werd het uiteindelijk namiddag.

Niets aan te doen: een mens heeft het niet meer onder controle, eens het met dokters en dingen te maken begint te hebben. Ik ben al content dat het niet zoals vorige keer wastafel, dat ik drie keer mocht terugkomen met telkens een uur tussentijd.

Binnen twee weken resultaten bespreken. En dan zien we wel.

Urgh ik ben totaal verslaafd aan Quill18’s Europa Universalis 4: The Cossacks – FOR THE HORDE!. Ik heb er al 16 uur op zitten en het wordt alsmaar spannender.

Wie heeft nog televisie nodig?

Ik eet apart en ik maak het allemaal zelf. Dat is een enorm gemak, want ik mag nu alle dagen mijn favoriete eten eten.

Biefstuk! Filet américain! Gebakken (enfin ja, gekookte, afgegoten, nog eens gekookte en dán gebakken) patatten! Erwten! Spaghetti aglio olio e peperoncini! Hoera!

Vandaag was het biefstuk met machtig lekkere bloemkool — gekookt, en dan gebakken met wat zelfgemaakte chapelure. Godenvoedsel, mmm.

Morgen is het werk! Dat was al zó lang geleden! Ik voel mij ondertussen meer dan een halve gehandicapte, en klaar om op de schroothoop van de sociale zekerheid te smijten, maar hey.

We gaan er het beste van maken, zeker?

Ik let op mijn eten en ik voel mij beter dan ik mij in letterlijk jaren heb gevoeld. Ik slaap sinds een goeie week de hele nacht aan één stuk door, zo’n zes à zeven uur lang. Dat was, ter info, al vier jaar geleden: vier jaar van nooit meer dan twee uur na elkaar slapen, dat is niét zo wijs.

Dus alles in orde, behalve dat het eigenlijk niet in orde is en dat er binnenkort operaties en zo zijn. Maar alles relatief in orde.

En dan kruip ik gisteren in de zetel en is mijn rechtervoet gelijk wat stijf. Alsof er een zware ketel op gevallen zou zijn, een soort blauwe plek maar niet echt.

Later op de avond deed het nog wat meer pijn, en was er precies een soort vetbolletje te voelen.

Lang verhaal kort: zeer slecht geslapen wegens pijn, en opgestaan met een duivenei aan de buitenkant van mijn rechtervoet. Kermen van de pijn, en natuurlijk niet op kunnen staan, laat staan lopen.

Kak, kut, damn.

Iets ontstoken? Iets gescheurd? Het ziet deze namiddag een beetje rood, het voelt warm aan, en is gelijk een plat kippenei, maar het is gelijk wat minder van de pijn. Als het morgen nog is, zucht, nog eens een dokter, zeker?

Ouder worden jong, dat is niemand aan te raden.