…and another one down.

Jaha: ‘t is Abercrombie. Die niet in happy ends doet zonder bittere pillen en waar de wereld niet zwart-wit is.

We zijn weer wat later, en er komt nog een nieuw personage bij, naast Yarvi, Thorn en Brand. Skara is het enige niet-vermoorde lid van een koninklijke familie, en ook zij gaat van zero naar hero.

Het is helemaal duidelijk geworden dat het een post-apocalyptische wereld is (totaal met stralingsziekte en jodiumpillen!), waar wij de ‘elfen’ zijn die de wereld (en God) gebroken hebben — maar uiteindelijk is dat niet eens zo belangrijk, in het grotere beeld.

De gebeurtenissen van boek één en boek twee komen tot een apotheose en een logische conclusie, en Yarvi is veel moreel ambiguër dan een mens zou verwachten van een boek dat voor tieners in de markt gezet wordt.

Waarbij nog maar eens duidelijk wordt dat het niet allemaal drek van het genre Harry Potter moet zijn. Zeker, ‘t is niet totaal onvoorspelbaar, maar het is degelijk uitgevoerd.

Zeer aangeraden, ook voor de tieners in uw leven.

[van op Boeggn]

Yay! ‘t Is een vervolg dat de moeite waard is!

En het is inderdaad meer wereld dan het eerste boek: naast het hoge noorden nu ook wat geopolitiek, in een wereld die lijkt op de wereld rond het jaar pakweg 900, met een soort equivalent van het Grootvorstendom Kiev, met een soort equivalent van het Byzantijnse Rijk, en met een High King die niet echt een equivalent heeft, of het zou moeten een soort Karel de Grote moeten zijn maar dan met meer hegemonistische trekken. En met Ministers die een soort parallelle staat naast de staten zijn, die eigenlijk allemaal trouw verschuldigd zijn aan zowel hun lokale heerser als aan de algemene hoofd-Minister.

Van verhaal: ‘t is een paar jaar later dan boek één, Yarvi is Minister van de koning, en de High King heeft het niet voor zijn land, wegens dat het een rijk land is, en dat het handel drijft en dat het op termijn een concurrent zou kunnen worden, en ook wel dat het weigert een nieuwe godsdienst aan te hangen.

Yarvi stelt een expeditie samen om te proberen een alliantie te bewerkstelligen met de keizerin in het zuiden. Op de expeditie onder meer Thorn, een meisje dat graag een krijger zou geworden zijn maar onrechtvaardig van moord beschuldigd is, en Brand, een jongen die graag krijger was geworden maar die eigenlijk te veel rechtvaardigheidsgevoel heeft.

Avontuur! Ontroering! Spanning! Vechten! Romantiek!

Fijn boek. Op naar boek drie.

[van op Boeggn]

Juiy! Ik was weer even zestien!

Euh of beter: ik voelde mij weer even zoals ik mij inbeeld dat ik mij zou moeten gevoegd hebben als ik zestien was. In het echt was ik miserabel en zo, maar met Joe Abercrombie’s Half a King zou het allemaal een beetje beter gegaan zijn.

Joe Abercrombie (lees allemaal The First Law-trilogie en wel nú!) pleegt een Young Adult-trilogie, en het begint alvast zeer degelijk. De wereld ziet er min of meer middeleeuws uit. Yarvi is de jongste zoon van een rijk koningshuis in het noorden ergens. Hij heeft één misvormde hand, en hij is in de leer om Minister te worden (iets als de maesters in Song of Ice and Fire): hij leert talen, hij leert diplomatie, hij leert geneeskunde, dat soort dingen.

En dan worden zijn vader en oudere broer vermoord door een koning in de buurt, verraderlijk tijdens een vredesoverleg.

Yarvi wordt onverwacht koning; zowat zijn eerste daad is dat hij niet anders kan dan meegaan op de wraakexpeditie die georganiseerd wordt door zijn oom, de jongere broer van de ex-koning. Hij heeft vragen bij het zinloos uitmoorden van onschuldige burgers, maar voor hij er iets aan kan doen, blijkt dat zijn oom het niet goed met hem voor heeft.

Hij valt uit een toren in een woelige zee, iedereen denkt dat hij dood is, hij wordt gevangen genomen en verkocht als galeislaaf — en dan begint het boek pas.

Zeker dat, onwaarschijnlijkheden volgen elkaar op, maar het stoort niet. “A classic coming of age story”, staat er ergens op de omslag, en ‘t is waar: dit is een boek dat wel geschreven lijkt voor kinderen van zestien die boeken lezen. Erm, wat ook het geval is, dus.

Maar in tegenstelling tot pakweg Anne McCaffrey, waar het ook over zeer onwaarschijnlijke kinderen gaat die helden worden, is dit wél leesbaar voor niet-tieners. Het volgende boek is Half a World, en ik kijk al uit naar (hopelijk) een uitbreiding de wereld naar buiten het hoge noorden.

[van op Boeggn]

Voilà, dit is waarom ik deze reeks ben beginnen lezen: om te weten hoe de tv-serie zal aflopen.

En dat weet ik dus, bij deze.

Met het materiaal zou het mogelijk geweest zijn om er een eindeloos verhaal van te maken, boeken aan een stuk “zullen ze of zullen ze niet” doen, en Lost-gewijs telkens meer en andere mensen in het centrum van de gebeurtenissen zetten, maar neen dus.

Blake Crouch heeft duidelijk lessen getrokken uit Lost (en andere, *kuch*Under the Dome*kuch*) en zorgt ervoor dat de status quo zeer snel gebroken worden, en dat het allemaal ontploft.

Er zit genoeg materiaal in de boeken om nog een tweede volledig seizoen van tien afleveringen te maken, als ze het niet te veel uitmelken. Er zitten spectaculaire dingen in, de conflicten tussen de verschillende hoofdpersonages worden proper (zei het véél te snel om realistisch te zijn) afgewerkt, en er wordt zowaar een niet al te belachelijk einde aan gebrouwen.

Het enige: er is bijzonder veel suspension of disbelief nodig om het centrale gevaar van de reeks serieus te nemen. Het leest allemaal min of meer haalbaar, maar als een mens er een beetje over nadenkt, is het bijzonder zeer weinig plausibel. Zoals in: de man heeft maar van zeer zeer ver de klepel horen hangen over basisbiologie en evolutie.

Maar goed. Content dat ik het gelezen heb.

[van op Boeggn]

Hopla, deel twee van de trilogie. Ik heb niet zo enorm veel tijd, maar toch heb ik dit op een dag achter de kiezen gekregen.

Ethan Burke weet nu dus wat het geheim achter Wayward Pines is en wie er achter de schermen de touwtjes in handen heeft, en hij werkt er actief mee mee.

En dan wordt iemand van de achter de schermen-mensen gruwelijk vermoord, is een mogelijke ondergrondse groep in het dorp verdacht, en trekt Burke op onderzoek.

“En niets is wat het op het eerste gezicht lijkt”, of zo.

Wayward is denk ik beter dan Pines. Geen literatuur, zeer verre van, maar perfekt voor op het plankier te lezen op een mooie zomerdag. Op naar deel drie!

[van op Boeggn]

Ik had het eerste seizoen van de tv-serie Wayward Pines gezien en ik wou weten hoe het afliep, en dus dacht ik: ik lees de boeken, het zijn er maar drie, dan weet ik het meteen.

Er werd mij veel duidelijk bij het nawoord van de auteur: de Wayward Pines-trilogie is geschreven als een soort hommage / vervolg / geïnspireerd door Twin Peaks. Dat legt de sfeer uit, met dat verschil dat Twin Peaks een mythologie (Black Lodge, White Lodge, the owls are not what they seem, …), en dat dit Twin Peaks is met een wetenschappelijke uitleg voor al het vreemd gedrag van mensen.

Ethan Burke van de Secret Service komt terecht in het afgelegen dorpje Wayward Pines in Idaho, waar niemand spreekt over het verleden, en waar je niet uit kan raken. Alle wegen leiden terug naar de stad, en bij nader onderzoek blijkt er een enorm hekken rond de stad te staan. Het wordt alsmaar mysterieuzer en viezer, tot Ethan het geheim van de stad ontdekt. En dan moet hij zijn rol spelen om Wayward Pines te houden zoals het is.

In zeer grote lijnen loopt de tv-reeks samen met het boek (well, duh), maar er zijn toch behoorlijk belangrijke verschillen. In de volgorde van wat er gebeurt, in de backstory van Ethan (waar op tv alleen maar naar gehint kan worden in onduidelijke flashbacks, maar die in het boek veel explicieter aanwezig is), in de leeftijd van bepaalde sleutelpersonages.

Wat maakte dat het boek aangenamer las dan ik gedacht had: ik had gevreesd dat het een saai zou worden, dat ik me door boek één zou moeten worstelen om dan pas in latere boeken verder te gaan dan het eerste seizoen, maar neen dus. Leutig. Onderhoudend.

[van op Boeggn]