Zelie is thuis van nog geen week uitwisseling met Barcelona.

En met verhalen alsof ze een maand weg is geweest. 🙂

Snirf. Daar gaat mijn progrockjeugd tussen pakweg 1984 en 1989. Ter ere van: een streepje Tarkus!

Ziet, ziet: Alt Shift X doet een voorschaduwing van heel seizoen zes, op basis van de boeken, de trailer en een paar foto’s van de productie.

Spoilers voor wie seizoen 1-5 niet gezien heeft, en voor wie de boeken niet gelezen heeft, dat spreekt. Voor de rest: niets wereldschokkends, maar wel duidelijk en beknopt uitgelegd.

Ik verlies heel zelden iets, eigenlijk.

Maar ik misleg enorm vaak dingen. Meestal is dat niet mijn schuld maar ligt het aan mijn huisgenoten, die kwaadwillig en expres mijn gerief verbergen. Dingen waar ik 370% zeker van ben dat dat dáár, op de hoek van de tafel, op een ander papier en juist naast een doos, met een hoek van dié handdoek erover lagen, die blijken dan plots twee dagen laten niet meer daar te liggen. Beweren sommige van de kwatongen in ons huis dat ze het nooit gezien hebben, dat ik de dingen maar op hun plaats moet leggen, of dat ik maar mijn eigen gerief moet bijhouden.

Bah!

En dan weet ik dat het niet verloren kan zijn, gewoonweg omdat ik niet naar zo enorm veel verschillende locaties ga in mijn leven, dat ik bijvoorbeeld niets meer in de trein of op de tram of de metro kan laten liggen. Ofwel ligt het op mijn werk, ofwel ligt het thuis, daar komt het zo’n beetje op neer.

Als het op mijn werk ligt, dan zijn de plaatsen beperkt; thuis ligt dat iets ingewikkelder: daar zijn duizend plaatsen waar om het even wat zou kunnen liggen. Dozen, kasten, dozen in kasten, dozen in dozen in kasten, dozen in het achterhuis, onder papieren, tussen papieren, bij de was, in het bureau: er zijn dingen waar ik al meer dan tien jaar zeker van ben dat ik ze niet kwijt ben, maar waar ik niet in slaag om ze te vinden.

Hetzelfde met mijn Kindle, sinds een kleine week. Onvindbaar. Ik was al aan het overwegen om naar een begin van lichte paniekmodus over te gaan na zes dagen geen Kindle te bespeuren (ligt op mijn bureau, en dan in mijn valies of in mijn jaszak afhankelijk van waar ik naartoe ga, en ligt dan naast mijn trekzetel thuis, en dan naast mijn hoofdkussen, dan weer in mijn valies naar het werk — kan nérgens anders liggen). Overal gezocht, niet gevonden. Ik was nog net geen meubels aan het verzetten thuis, maar dat was wel het plan voor vanavond.

En dan vind ik hem nu net terug. Onder een (1, één) blad papier. Op mijn bureau.

Urgh. Crisis afgewend. Kindle gerecupereerd. Ik kan weer lezen.

Herinner je nog het moment waarop de gynaecoloog vertelde dat je waarschijnlijk een meisje zou krijgen? Je had wellicht heel wat verwachtingen en ideeën van wat jij allemaal met dat frêle meisje zou beleven. Nu, een paar jaren of zelfs een paar maanden later ben je al een stuk wijzer! Meisjes? Jij weet er – als meisjespapa – ondertussen alles van!

1.   Dramaqueen

Je hebt het goed gelezen. Drama queens en eindeloze huilbuien. Meisjes proberen zich ook te vermannen na een heuse valpartij of als ze in de hoek moeten gaan staan, maar dat lukt niet echt. En het is ook nooit meer vergeten. Een kus? Een knuffel? Vergeet het, ze blijven snikken, en het blijven lange gezichtjes aan tafel. Dat blijft ook later zo: een tegenslag vergeten ze nooit meer. Klagen en uithuilen bij vriendinnen met een glas rosé. Opnieuw beste maatjes? Nooit!

2.   Trots op hun lichaam

Hun vrouwelijke charmes zullen te pas en te onpas worden getoond. “Mama, kijk eens hoe mooi ik wel ben!”. Of “Kijk, mama, ik kan zelf make-up aandoen, want ik ben knap hé!”. En heel af en toe zal je zelfs versteld staan, hoe aantrekkelijk dat kleine meisje ook écht is. Draagt ze die mascara nu echt? Heeft ze werkelijk een minirokje aan?

3.   Je maakt terecht een drama van gevaarlijke situaties … soms toch

Een dagje in de speeltuin is ongetwijfeld anders met jongens dan met meisjes. Want meisjes zijn nu eenmaal meisjes. Het mag er allemaal best wat trager, kalmer en ongevaarlijker aan toegaan. In het begin zal je haar nog wel aanmoedigen om eens een risico te nemen. Maar je geeft het gauw op en knijpt een oogje toe. Want durven heeft geen zin. Je prinsesje weet exact welk speeltuig voor haar leeftijd wordt aangeraden, en houdt zich steeds aan de regels. De klimrekken voor de oudere kinderen zijn immers véél te gevaarlijk!

4.   Stilte…

We moeten er geen tekeningetje bij maken! Meisjes zijn stil. Punt. Hoe meer geluid, hoe populairder de toys — maar niet voor meisjes. Want meisjes willen nooit gehoord worden! Als meisjespapa hoor je je dochter nooit.

5.   Je hoeft niets te repareren!

Bij spelen hoort (gelukkig) niet kapotmaken. Poppen, tekengerei, babyspulletjes, knuffels… ze blijven allemaal intact. En zo moet je ook nooit naar mams voor raad als er weer eens iets moet genaaid worden.

6.   Kalm, kalmer, kalmst!

Zitten, neuzelen, babypoppen wassen, madeliefjes rijgen, haken, kantklossen. Het hoort er allemaal bij. Meisjes hebben nooit een uitlaatklep nodig. Je schrikt niet meer als zij de hele dag in een hoekje een liedje zit te neuriën of weigert mama of zus aan te raken.

7.   Geen builen of blauwe plekken

Ja, wie graag dolt, valt ook … vaak. Je hoeft je lieve meisje niet te behoeden voor valpartijen of beschermen tegen de pijn, want ze heeft nooit blauwe plekken of builen. Niet thuis, en ook niet in de kinderopvang of op school. Geen zalfjes smeren, kusje erop of toverspreuk. Jouw prinsesje heeft dat toch nooit nodig!

8.   Soms ben je ook maar een klein, bang jongetje

Ja jaaaa, je weet het allemaal best. Meisjes hebben te weinig energie. Ze weigeren de spiertjes in hun lichaam ten volle te benutten. Maar soms, heel soms, ben je toch ook een beetje ongerust. Wil ze echt nooit het huis uit? Moet dat nou? Zou ze niet beter kiezen om soms eens iets actiefs te doen?

9.   Doe mij maar een slobbertrui!

Niets zo leuk als jouw meid in een prinsessenkleed steken, liefst met een kroon! Of een spannend rokje met decolleté. Dat vindt ze ook allemaal best! Maar zodra de voordeur sluit, mogen die dingen zo snel mogelijk uit! Dan gaat er niets boven die kamerjas of slobbertrui. Net zoals bij mama …

10. Voetbal of trommel

Je loopt een speelgoedwinkel binnen of je haalt je peuter op in de speelzaal en je ziet ze naar die voetbal lopen. Of ze heeft een trommel in haar handen. Heel even. Echt, héél even, denk je “Really?”. Je weet niet of je het moet goed- of afkeuren. Helemaal niks mis mee natuurlijk! Maar we betrappen onszelf soms op die gedachte.Het is gewoon sterker dan onszelf.

11. Aandacht zoeken van de heren

Dit had je wellicht nooit verwacht, maar hoe klein jouw meisje ook nog is. Flirten doet ze! Naar volwassen mannen, met haar minirokje, in de paskamers, … Jong geleerd … Maar wat is er nu schattiger dan een peutermeisje dat zich wulps tegen een oudere man aanschurkt. Of een kleuter te horen zeggen hoe knap hij die meneer aan de kassa wel vindt. Wedden dat zijn dag niet meer stuk kan?

12. Trouwen met papa!

Ongetwijfeld het mooiste herkenningspunt. Daarom staat ‘t als laatste. Want het klinkt misschien cliché, maar het is écht zo. Meisjes zijn stapel op hun papa’s! Meisjespapa’s weten het maar al te goed. Je wordt overstelpt met kussen en knuffels. Je bent voor hen de mooiste en dat zeggen ze ook. Ze worden verliefd op jou en willen enkel met papa trouwen. Ze aaien je haar en klimmen enkel bij jou op schoot als ze zich pijn hebben gedaan. En geef toe … ook 30 jaar later komen ze graag nog bij paps aankloppen voor een kapotte bromfiets, een sigaret of gewoon voor een troostend woord ;).

Zodra je die zwakke stuiptrekkinkjes van je lieve meid in de buik van de mama probeerde te ontwaren, wist je het al: dat meisje zal niet veel in haar mars hebben. Maar je zal ze verdomme graag zien.

Ik ben geopereerd aan mijn linkerarm. Ze hebben daar een ader met een slagader verbonden.

Dat heeft in de praktijk niet zo enorm veel gevolgen, blijkbaar: mijn linkerhand werkt nog altijd, ik heb niet de indruk dat ze kouder is dan anders (eerder het omgekeerde, mijn rechterhand is bijna altijd kouder). Het heeft een dag of tien pijn gedaan, en daarna was mijn linkerhand nog een paar dagen redelijk stijf (vooral aan mijn duim, ’t was alsof er een pees verkort was).

Eén kant van mijn hand (ook weer vooral aan mijn duim) was verdoofd, maar dat gaat nu gelijk wat over, ’t is alleen nog bovenop en rond het litteken waar ze gesneden hebben dat het voos aanvoelt. Er was een draadje blijven zitten in de wonde (het was allemaal, ahem, nogal strak aangetrokken blijkbaar), maar dat heb ik er dit weekend met een naald zelf uitgepulkt.

Ik mag geen strakke kledij dragen aan mijn linkerarm (wasn’t going to happen anyhow), en mijn uurwerk moet ook aan mijn rechterarm (dat was serieus wennen, maar het begint te lukken).

En zodus is het allemaal weer min of meer op zijn plooien aan het komen.

Op één ding na: slapen. Ik kan niet meer in slaap vallen op mijn linkerkant. Niet omdat het pijn doet of ongemakkelijk ligt, maar wel wegens het lawaai. Serieus: zelfs door een kussen heen hoor ik het gesuis van het bloed in mijn arm. Ik hoop dat ik er nog aan gewoon raak, maar voorlopig is het echt vervelend.

Door mijn eigen bloed niet in slaap kunnen raken, ’t is wat.

Deze kwam voorbij toen ik op de Youtubes aan het kijken was:

Ontroerend schoon.

Behalve dat de SodaStreamfabriek op de West Bank, waar een stuk of 500 Palestijnen samen met Israeli’s werkten, al een tijd gesloten is. Slachtoffer van de Boycott, Divestment and Sanctions-zeloten, zeggen de enen, logisch gevolg van een fabriek in een illegale settlement te bouwen en Palestijnen minder te betalen dan Israeli’s, zeggen de anderen. Gewoon kak, en mensen gewrongen in een onmogelijke situatie, denk ik.

Ondertussen, lees ik, werken er zelfs helemaal geen Palestijnen meer. Sodastream was verhuisd, en Israël had vanuit de goedheid van hun hart in oktober vorig jaar 74 Palestijnen de gunst verleend om hun openluchtgevangenis te verlaten en verder te blijven werken in Israël zelf (hoera, I guess), maar oh ja, die toestemming gold maar tot in februari van dit jaar (bummer, I guess).

Dus ja. Het filmpje is hoe het zou kunnen. Maar helaas.

Er is sinds een tijdje iemand bij De Standaard vrijgesteld om regelmatig iets te doen in het dossier ‘Het Perfecte Kind’. Het uitgangspunt, zoals ik het online lees:

Perfectie is het minimum dat veel ouders nastreven tijdens de opvoeding van hun kinderen. Is dit nog realistisch of jagen ze een droom na? Bestaat er zoiets als het perfecte kind? Hebben kinderen dan niet het recht om een steek te laten vallen? Correspondente Veerle Beel stelt de komende maanden het beeld van het perfecte kind bij en maakt van u voortaan de perfecte ouder.

Mijn eerste reflex als ik zo enorm veel vraagtekens na elkaar zie, is daar meteen op te willen antwoorden.

• “Perfectie is het minimum dat veel ouders nastreven tijdens de opvoeding van hun kinderen.” – euh, neen? Gelukkige kinderen, die hun potentieel kunnen verwezenlijken, lijkt dat niet meer wat er nagestreefd wordt?
• “Is dit nog realistisch of jagen ze een droom na?” — euh neen, en euh ja, respectievelijk.
• “Bestaat er zoiets als het perfecte kind?” — euh neen.
• “Hebben kinderen dan niet het recht om een steek te laten vallen?” — euh toch wel. En wie heeft u verplicht om al die stromannen in mekaar te steken, eigenlijk?
• “Correspondente Veerle Beel stelt de komende maanden het beeld van het perfecte kind bij en maakt van u voortaan de perfecte ouder.” — Zoals koning Arthur zei in The Once and Future King: “If people reach perfection they vanish, you know”. Serieus, wat is dat met al die perfectie?

Maar goed. Ik heb zo’n resem kinderen lopen, ik geef grif toe dat ik bij onze eerste ook heel de afdeling Parenting and Children van Amazon leegekocht heb, en ik hoor altijd graag ervaringen van andere mensen — leve Supernanny en haar wijze lessen, om zo maar één ding te zeggen — dus hopla, clicketyclick.

Het artikel van vandaag ging over kinderen en groenten eten. Dat ze er blijkbaar te weinig zouden eten, vermoed ik dan, en dat de mensen van De Standaard ons gaan leren hoe we kinderen meer groenten in hun kop doen steken:

Veel jonge kinderen zijn moeilijke eters. Hoe daarmee omgaan? Je kan beklemtonen dat groenten gezond zijn, maar daarom lusten ze hun spruitjes nog niet. Dwang helpt niet, keuze geven misschien wel…

Ik was teleurgesteld. Eén minuut 28 seconden, en dat was het. De professor vertelde dat een aantal kinderen in drie groepen werden onderverdeeld. Groep A mocht zowel courgetten als boontjes eten, groep B mocht kiezen tussen de twee maar mocht zeggen hoeveel, en groep C kreeg geen keuze, het was eten wat de pot schaft. Blijkt: kinderen die mogen kiezen, eten meer groenten. Conclusie: geef uw kinderen keuzen en autonomie.

Ik ga dan als ik tijd heb eens het hele uur van de masterclass bekijken, maar wat eten betreft, bij deze alvast onze gedachtengang:

• Het is normaal dat kinderen sommige dingen niet graag eten.
• Maar: ze moeten wél proeven. Al was het een koffielepel: ze moéten proeven.
• En als ze het echt niet lekker vinden, dan moeten ze het niet eten. We gaan er geen strijdpunt van maken. Choose your battles, dat ze zeggen.
• Maar: ze krijgen dan ook niets anders tussendoor, en zeker geen koek of snoep of dergelijke. Honger? Pech, er was vanmiddag nochtans genoeg eten. Kinderen hebben echt niet zo enorm veel eten nodig. Als ze eens minder eten, zullen ze er niet van doodgaan.
• En ja, natuurlijk: als we weten dat ze niet graag schorseneren in azijn eten, dan gaan we niet elke week schorseneren in azijn maken.
• Maar: zelfs al zeggen ze nu al anderhalf jaar aan een stuk dat ze niet graag spinazie lusten, dan nog moeten ze proeven. Want smaken veranderen, en wat ze vroeger niet graag aten, eten ze misschien nu plots wel graag.

Het helpt natuurlijk ook om een beetje uw best te doen bij het koken. Niet altijd hetzelfde klaarmaken, eens een kookboek openslaan, zelf ook eens iets buiten de comfortzone proberen. Of vertrouwde dingen eens anders klaarmaken. Niet iedereen eet graag platgekookte spruiten (ik wel!), maar misschien spruitjes in twee gesneden en in de pan gebakken wel? Of spruitjes met wat munt gekookt, die meteen een andere geur hebben?

En er in ieder geval echt geen drama van maken, geen loopgravenoorlog van “ge gaat dat eten” “nee!” “ja!” “nee!” “awel dan zet ik u in het kolenkot tot ge het opeet en vanavond krijgt ge het weer!” — dat lost de zaken zelden op (sprak hij uit ervaring, de keren dat op school de hele middag met een bord koude ajuin- of erwtensoep voor mij gezeten heb, ge wilt het niet weten.)

Het ideaal is om er vanaf zeer jong werk van te maken, maar het goede nieuws is dat het nooit te laat is: geen drama’s maken, altijd proeven, en blijven proberen, dat werkt op den duur bij ieder kind. Ik begrijp de mensen niet (en het zijn er enorm veel, als ik zo rond mij kijk) die met een uitgestreken gezicht dingen kunnen zeggen “oh maar onze Kenji eet niet graag kaas” of “ja maar Mereltje eet alleen graag choco op haar boterham” of “gho ja onze Ruben gaat niet mee eten met ons, geef hem maar een portie spaghetti” of zelfs maar “pas op Jorisken is een zeer moeilijke eter hoor”.

Haal uw woordenboek boven en zoek op: self-fulfilling prophecy. Zeg lang genoeg dat uw kinderen moeilijke eters zijn, en ze worden moeilijke eters. Natuurlijk zijn kinderen bang van wat ze niet kennen, dat is normaal. Maar kinderen alleen maar de dingen geven die ze graag eten, dat is niet de oplossing. Want kinderen zijn ook van nature nieuwsgierig, en alsmaar toegeven aan die angst voor het onbekende (al was het wat eten en drinken betreft), is kinderen een onrecht aandoen.

Hoera! De schilderwerken in huis zijn gedaan.

De keuken, de trap naar de living, de living, het bovenverdiep, telkens met pleisterwerk, muren en plafond. En de trap van de living naar boven: helemaal afgeschuurd en opnieuw gedaan.

Alles staat voor het moment nog wat te overhoop om er een overzicht van te krijgen, maar een opluchting dat dat is, afgewerkte ruimtes!

(Nu alleen nog onze slaapkamer, de badkamer, die ene chauffage in de keuken, de goot aan de achtergevel, de voordeur, de voorgevel, het dak, en de koer/tuin. En dan zijn we er helemaal van af. En tegen dan ben ik ook op pensioen en de kinderen allemaal het huis uit, denk ik.)

Gah. Ik kom niet meer aan boeken lezen to. Er staan veel te veel wijze dingen op de Youtubes.

Een heel kanaal over leven in de 18de eeuw. Aaargh.