Polly heeft een ingebeeld vriendje. Een irritant ingebeeld vriendje, waarvoor op restaurant een plaats extra moet gezet worden, dat mee moet als de familie op uitstap gaat, een speelkameraadje dat eigenlijk vooral lijkt gebruikt te worden om haar ouders mee te irriteren.

En na een tijdje verdwijnt het ingebeeld vriendje weer, zoals dat de neiging heeft te gebeuren met ingebeelde vriendjes.

Een tijd later lijkt het alsof Matthew ook een ingebeeld vriendje heeft, maar dat is wel helemaal anders. Het stelt hem rare vragen (waar bevindt de Aarde zich ergens?), het heeft opmerkingen over de primitiviteit van de nieuwe auto van zijn vader, de inefficiëntie van raketten: yep, ’t is een alien.

Een leuk kort verhaal van John Wyndham, de mens van de Triffids.

[van op Boeggn]

Ghaaa nééééénnn!! Het is het begin van een trilogie en ik had dat niet door tot de allerlaatste bladzijde!

Ik was zo begonnen aan Bitter Seeds ook, ook van Tregillis, en toen waren delen twee en drie ook nog niet uit, en het is er niet meer van gekomen.

Maar hier ben ik écht benieuwd naar het vervolg, verdorie.

Het speelt zich af in de late jaren 1920, maar in het midden van de 17de eeuw is er iets radikaal veranderd, waardoor de hele wereld anders is dan de onze: Christiaan Huyghens heeft ontdekt hoe hij mechanische mensen moet maken.

Clackers, aangedreven door iets alchemisch of magisch, zijn wezens die mechanisch zijn, enorm sterk en functioneel onsterfelijk, maar ze hebben geen vrije wil. Ze hebben gevoelens, rede, zelfbewustzijn, maar ze worden geregeerd door de ene geas na de andere. Een soort donkere versie van Asimov’s wetten van de robotica: het begint met gehoorzaamheid aan de (Nederlandse) monarch en de klokmakersgilde, gaat verder met een hele reeks overlappende geasa over vanalles, gaande van zelfbehoud over beleefdhedsrehgels tot de verplichting om zichzelf proper te houden, en eindigt in gehoorzaamheid (in alles) aan de persoon die de clacker huurt van de staat.

Gehoorzaamheid tenzij die andere geasa zou schenden, en daarin schuilt de existentiële miserie van de clackers: ze zijn intelligent maar tegelijkertijd slaven, en zelfs denken aan vrijheid is onmogelijk.

Gruwelijk, eigenlijk.

Niet moeilijk dat één van de meest gevaarlijke dingen, volgens de Nederlanders, een vrije clacker is, die niet gebogen zou gaan onder zijn magische kettingen.

Jax, een clacker van meer dan honderd jaar oud, is getuige van de executie in Amsterdam van net zo’n wezen. En hij raakt verstrikt in een mysterie dat teruggaat op Baruch Spinoza, en dat de hele wereldorde zou kunnen veranderen.

Aan de andere kant van de wereld in Marseille-in-het-Westen, waar het Franse koningshuis in ballingschap verblijft, doet Talleyrand, de hoofdspion van de koning, onderzoek naar de ziel van clackers. Totaal onbewust dat er een verrader in de buurt is.

Ja, spionage en steampunk en allerlei. Maar ook; filosofie en overpeinzingen over vrije wil en de ziel en katholicisme versus calvinisme en een reeks waar de Hollanders de slechte zijn, is een reeks die al op vooranf een streepje voor heeft.

Ik vond het serieus vervelend dat het boek niet gedaan was. Dat die vervolgen er maar rap komen, verdomme. Ik voorzie dat er nog over Newton zal gesproken worden, want die was verdacht afwezig in het hele verhaal.

[van op Boeggn]

Qua standaardverhaal kan het tellen: het generatieschip op weg naar een andere planeet.

Als ik daar geen paar dozijn boeken en verhalen over gelezen heb, heb ik er geen één gelezen.

Maar dit is wel één van de betere in het genre. Er zijn echte personages, het schip wordt mettertijd ook een personage, en het heeft een begin, een midden en een einde.

In het begin van het boek komen we bijna aan op Tau Ceti, en is het hoog tijd dat ze aankomen. De microben en bacteriën en virussen aan boord evolueren sneller dan de grotere beesten en de mensen, er zijn wel degelijk gesofisticeerde 3D-printers die vanalles kunnen maken, maar sommige grondstoffen raken op, enfin, het schip loopt eigenlijk op zijn laatste poten.

En dan, zonder veel van het plot te verklappen, gebeurt wat eigenlijk te voorzien was: er gebeuren onvoorziene dingen.

De rest van het boek is probleemoplossen. Een beetje The Martian dus, maar met meer personages, meer op het spel, en vele keren meer literatuur dan The Martian — dat voor al zijn wijs zijn toch wat MacGyver In Space was.

Een mooi boek, ondanks al de wetenschap meer een fabel en een karakterstudie dan een SF-avontuur. Met een logisch maar daarom niet minder mooi einde.

[van op Boeggn]

Wat was de review van de Aarde in The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy ook alweer? “Mostly harmless”, juist.

Da’s zo ongeveer wat dit boek was: “mwof ja”. Niet zo bereslecht als Dan Brown, maar nooit in de buurt van even goed als pakweg Charles Stross’ Laundry Files.

Nate is een data entry-loonslaaf in Los Angeles en compleet toevallig (niet echt, blijkt achteraf) krijgt hij een gouden tip: een oud appartementsgebouw waar een plaats vrijkomt, en dat het bijna niets kost.

Het appartementsgebouw is oud (nu ja, wat heet, het is en blijft Amerika natuurlijk: 1890 is de prehistorie), zijn appartement is ruim, er is een hele reeks medebewoners, en al snel blijkt dat er iets fishy aan de hand is.

Er zitten vreemde zevenpotige insekten in zijn appartement, elke lamp die hij in zijn keuken indraait blijkt een blacklight te worden, er is een appartement waar het constant dezelfde (koude) temperatuur is, ongeacht of de vensters open staan en of de airco aan staat, er is een deur die bij nader inzien helemaal geen deur is maar een paneel in de muur, er is appartement 14 met een resem mollesloten aan de deur: mysterie, mysterie.

Nate en een aantal van zijn companen trekken op onderzoek uit, Scooby Doo-gewijs.

Het duurde allemaal heel erg lang om to the point te komen, en de ontknoping was al met al zeer snel over. Ik zag het allemaal nogal aankomen, en er zaten een paar horrorfilmclichés te veel in.

Maar bon, onderhoudend.

[van op Boeggn]

Ik moest mezelf elke pagina herinneren dat dit wel degelijk de Heilige Justinianus en de Heilige Theodora waren, waar Procopius over aan het schrijven was. En de nobele Belisarius, waar Robert Graves zo mooi over schreef.

Machtig: roddel, schandaal, ontrouw, sex, ruzie, achterklap. Koppel dat aan onmetelijke rijkdom en baas van de gekende wereld, en het wordt bij tijden hallucinant.

[van op Boeggn]