Ik had iets veranderd en toen wou het niet meer terug gaan naar wat het daarvoor was!
(Maar even later lukte het wel weer, oef.)
Prutsen met WordPress, het is soms raar.
-
⁂
-
On peut rêver quelque chose de plus terrible qu’un enfer où l’on souffre, c’est un enfer ou l’on s’ennuyerait. — Victor Hugo, Les Misérables
⁂
-
Het begint een béétje op te klaren, op mijn persoonlijke to do-lijst.
Nieuwe website voor de oudleerlingenbond van de school staat in eerste versie online (de voeten in de aarde om een Django-site (op Python 3.4) met een standaard mySQL-database in de lucht te krijgen: ge wilt het niet weten). Nieuwe website voor de wijk staat in eerste versie online (de oude site was om mysterieuze wijze kapot en ik heb geen flauw idee wat het zou kunnen geweest zijn, en in ieder geval de site moest toch nieuw gemaakt worden). Nieuwe website voor het werk staat in eerste versie online (alleen de vertalingen moeten maandag nog binnenkomen).
Oh, en de madam haar site is ook in het nieuw.
En ik ben een boek aan bet layouten en ik zit aan bladzijde 58 van de pakweg 180:
En boeken te lezen (Satanic Verses nog maar eens, en ook nog maar eens herbegonnen aan de Gormenghast-trilogie) en radioprogramma’s te luisteren (This AmericanLife in te halen, grr). En televisieseries te zien en documentaires en films en aaargh.
Busy busy busy.
(Mag ik u trouwens van ganser harte deze uiteenzetting over David Hockney aanraden?
⁂
-
Het is dit jaar vis en streekgerechten, en we beginnen met de vis. Ik heb daar geen enkel probleem mee: vis is enorm lekker, en ik was eerlijk gezegd een beetje uitgekeken op les na les saus op basis van bruine fond.
Deze week: mosselen, tong en panna cotta.
Ik ben, for the record, een enorme schijtlaars als het op nieuwe mensen aankomt, en er zitten dit jaar allemaal nieuwe mensen in de groep en ik ben daar in eerste instantie dus bang van, maar uiteindelijk valt het allemaal meer dan goed mee, oef. Het werk gaat gelijk een lierken, de tijd vliegt vooruit, we leren bij, en het eten is machtig goed.
Om te beginnen: mossels op drie manieren. Een uitstekende mosselsoep, mosselen met en fijne brunoise van witte selder en wortel en een vinaigrette met koriander en xeresazijn, en een paar mosselen met kruidenboter onder de grill. Duimen, vingers, aflikken.
Voor het hoofdgerecht twee primeurs. Om te beginnen: tong op een andere manier. Normaal gezien laten wij tong op zijn geheel, of heel soms eens knip ik er de zijkanten af als ik geen zin heb in zagerijen van kinderen die niet gewoon zijn vis met graten te eten. Deze keer was het: tong ontvellen en ontkuiten, zijkant afknippen — en dan in twee op de ruggengraat:
Dat een paar seconden op de gril, geeft een stuk vis dat elegant half-opkrult. Daarna even warmen in de oven en hop klaar.
Tweede nognooitgedaan: natriumbicarbonaat in de broccoli gedumpt. Dat zorgt ervoor dat het groen van de broccoli bijna fluorescerend groen blijft: magisch. Naast broccoli zit er nog wat parmezaan in, xantaangom om te binden, boter, peper en zout en nootmuskaat.
Combineer met een vinaigrette van brunoise van rauwe tomaten en champignons, een crumble van kervel en geroosterde panko met mosterdzaadjes, een beurre blanc-achtige saus op basis van mosseljus met saffraan en cayenne, en een mossel ter versiering:
Dessert was ook enorm lekker maar moeilijk fotografeerbaar wegens in een martiniglas, grr. In volgorde van beneden naar boven: pana cotta van passievrucht, aardbeiencoulis, gemarineerde nectarinebrunoise, room met aardbeiencoulis en citroen, aardbeien, passievrucht, een spoom van passievrucht, en een heerlijke pistachentuile.
⁂
-
“Trololol,” zei Victor Hugo.Een kwart van het boek over de slag bij Waterloo, waar welgeteld één zijpersonage bijzonder terloops op het toneel verschijnt: helemaal op het einde, Thénardier, als lijkenpikker.
Dan een paar hoofdstukjes over hoe Jean Valjean Cosette komt ophalen bij de Thénardiers, en dat hij ze naar Parijs meeneemt.
Cue heelder hoofdstukken om de buurt te omschrijven waar ze zich vestigen, met de herinneringen van Hugo vóór de Haussmannisatie van Parijs.
En dan denkt Valjean dat hij Jabert gezien heeft, en inderdaad, hij heeft Javert gezien, en hij vlucht weg, en hij verschuilt zich in een klooster.
Volgt een derde van het boek dat gaat over het specifieke klooster waarin Valjean zit, over de kloosterorde die er verblijft, over kloosterordes in het algemeen, over geloof in de overgang van Ancien Régime naar revolutie en later. Met heeeeelllddddeeeerrrr stukken zoals dit:
Le cloître catholique proprement dit est tout rempli du rayonnement noir de la mort.
Le couvent espagnol surtout est funèbre. Là montent dans l’obscurité, sous des voûtes pleines de brume, sous des dômes vagues à force d’ombre, de massifs autels babéliques, hauts comme des cathédrales; là pendent à des chaînes dans les ténèbres d’immenses crucifix blancs; là s’étalent, nus sur l’ébène, de grands Christs d’ivoire; plus que sanglants, saignants; hideux et magnifiques, les coudes montrant les os, les rotules montrant les téguments, les plaies montrant les chairs, couronnés d’épines d’argent, cloués de clous d’or, avec des gouttes de sang en rubis sur le front et des larmes en diamants dans les yeux. Les diamants et les rubis semblent mouillés, et font pleurer en bas dans l’ombre des êtres voilés qui ont les flancs meurtris par le cilice et par le fouet aux pointes de fer, les seins écrasés par des claies d’osier, les genoux écorchés par la prière; des femmes qui se croient des épouses; des spectres qui se croient des séraphins. Ces femmes pensent-elles? non. Veulent-elles? non. Aiment-elles? non. Vivent-elles? non. Leurs nerfs sont devenus des os; leurs os sont devenus des pierres. Leur voile est de la nuit tissue. Leur souffle sous le voile ressemble à on ne sait quelle tragique respiration de la mort. L’abbesse, une larve, les sanctifie et les terrifie. L’immaculé est là, farouche. Tels sont les vieux monastères d’Espagne. Repaires de la dévotion terrible, antres de vierges, lieux féroces.
Om af te sluiten met een hoofdstukje van hoe Valjean uiteindelijk ‘legitiem’ in het klooster geraakt, als hulptuinier, en hoe Cosette er leerlinge wordt.
Volgen heelder lappen tekst over hoe het leven van kloosterzusters en het leven van levenslangveroordeelden eigenlijk op mekaar lijken.
En de laatste zin van het boek? “Plusieurs années s’écoulèrent ainsi; Cosette grandissait.”
Serieus, Victor Hugo? Serieus?
⁂
-
Getver Craign Ferguson was wijs. Dit is hoe hij zijn (Amerikaanse) talkshow ooit begon, toen hij Matt Smith alks gast had, zonder enige waarschuwing of verdere uitleg:
Ik lees op het( internet dat hij tegenwoordig Celebrity Name Game presenteert, en dat hij er onlang een Daytime Emmy voor kreeg. Getver.
⁂
-
Oyoyoy, miserie miserie soms.
Er moest iets gemaakt worden op het werk en het werkte allemaal in backendsystemen, en dan moest er een voorkant aan komen, en dat was in stukken en beten gemaakt, en het leek er gisteren op dat het niet deed wat het moest doen, en dan waren we aan het zoeken en dachten we dat we een geniale oplossing hadden gevonden (iets een niveau naar boven halen en de dingen dáár doen), maar een half uur later bij wat verder nadenken bleek dat het eigenlijk helemaal geen oplossing was omdat er allemaal andere problemen rezen.
En dan hebben we vandaag nog eens gekeken en gedacht, en dan bleek bij nader inzien dat wat er al was eigenlijk grosso modo deed wat het moest doen en werkte zoals het moest, en dat gewoon wat meer uitleg en een beetje layout alles zou op kunnen lossen.
Pfff. Dat agile gedoe ook, jong.
⁂
-
Maar zo wijs!
⁂
-
Huh. Zo’n Smartschool, da’s eigenlijk wel wijs. Daar staat de klasagenda in, de lessen te leren, het huiswerk te doen, wanneer er een toets is geweest en hoeveel de punten waren, het materiaal uitgedeeld in de les…
Niet dat ik van plan ben om voortdurend over de schouder te kijken, maar wat een verschil met een systeem zonder, waar alles afhangt van het al dan niet goed ingevuld zijn van een agenda, die dan nog eens moet meegekomen zijn.
Het zorgt eigenlijk vooral voor rust, dat systeem. Hoezee.
⁂
-
De commentaren van “kutwijf” en “moslimhoer” werden verwijderd, maar –vrijheid van meningsuiting, hoezee– al waar geen scheldwoord in staat, blijft proper staan, en niemand ligt er echt van wakker:
Gilles Delcroix, wie?
Gilles Delcroix, “Bestuurslid at N-VA, Voorzitter at Jong N-VA and IT Manager”. Schrijft op een publiek forum, driftig geliked door gelijkgestemden, dat Bart De Wever meer gelijk heeft dan de Conventie van Genève. Natuurlijk heeft het ventje recht op zijn mening, uiteraard.
Net zoals Philip Reyniers bijvoorbeeld helemaal het recht heeft om zijn persoonlijke mening op het publieke forum te schrijven. Een zekere Dieter had geklaagd dat die foto van dat dode kindje eigenlijk kindermisbruik was, waarop deze reactie kwam:
…en waarop Philip Reyniers briljant antwoordt
Probeer daar even uw hoofd rond te krijgen: Phan Thị Kim Phúc op de foto uit Vietnam is een mens, maar waar het hier over gaat zijn moslims, geen mensen.
En niet eens onder een schuilnaam of zo hé, gewoon met zijn eigen naam, zijn eigen publieke profiel, zijn eigen foto’s en alles er op en eraan.
Vrije meningsuiting. En wie er durft commentaar op te geven, is tegen de vrije meningsuiting.
Serieus.
Tijd om John Gabriel’s Greater Internet Fuckwad Theory naar de schroothoop te verwijzen.
⁂
-
Wahey! Dierenmishandeling, moord, verkrachting en necrofilie! Van tijd tot tijd eens literatuur, dat is goed voor een mens, ’t schijnt.Lester Ballard is een eenzaat ergens in de jaren 1960 in een gat in Tenessee. Zijn ouders sterven, hij verliest zijn huis, en in de loop van het boek lijkt het alsof hij (letterlijk en figuurlijk) alsmaar minder mens wordt.
Drie delen: de mensen van Sevierville die het hebben over Lester, en dan het verhaal van Lester zelf, met dialogen zonder aanhalingstekens waar het niet altijd even evident is om te weten wie precies aan het woord is. En Lester die van toevallige necrofiel tot seriemoordenaar evolueert.
Ik heb het normaal niet voor dingen die ik –bij gebrek aan betere omschrijving– ‘gimmicky’ noem, maar hier stoorde het geen moment: ’t is bijzonder goed geschreven, met de onmenselijkheid van Ballard aan de ene kant en de banaliteit anderzijds, en daartussen de bijna-poëzie van Cormac McCarthy.
⁂
-
Het eten, de eerste les van dit jaar, trouwens…
Griet, gegrild:
Allerlei verschillende tomaten (drie kleuren, twee kleuren kerstomaten, en ook een tomatenpuree):
En ook courgettebloemen, gevuld met een anijsachtige risotto, met venkel en wat Ricard:
…en dat geeft dan dit, in totaal:
Dessert was een mascarpone-mousse met room en een aardbeiencoulis en dit:
Het ziet er niet echt uit, maar het is wel bijzonder lekker: witte chocolade, gesmolten, daarin gepofte rijst en licht gecarameliseerde gehakte pistachenoten, en dan plat gewalst en opgestijfd:
Wat dan in totaal allemaal samen iets in deze zin geeft:
Volgende keer dus ongetwijfeld iets ingewikkelder en uitgebreider. Hoera!
⁂
-
“Die dode kleuter is niet onze schuld”: N-VA-voorzitter Bart De Wever laat zich geen schuldgevoel aanpraten. In Het Laatste Nieuws, en nog eens dunnetjes overgedaan in De Morgen.
Never mind ‘schuldgevoel’ — wat had je gedacht van pakweg ‘mededogen’? Of gewoon ‘menselijkheid’?
En waarom moest daar absoluut een artikel over verschijnen in de krant, trouwens? Natuurlijk, ik weet ook wel waarom: De Morgen verkoopt er meer kliks mee, De Wever dekt er zijn Vlaams Belang-flank nog wat meer mee af.
Maar toch. Kan niémand bij de krant dat soort mensen wat weerwerk geven? Als hij voor de zoveelste keer het amalgaam mag maken tussen vluchteling en allochtoon en economische migrant en moslim en niet-Europeaan en terrorist en godweetwatallemaal — waarom komen daar geen vragen bij?
Deze, bijvoorbeeld: “In Antwerpen alleen al leven er op dit moment 1.700 erkende vluchtelingen van een leefloon. Slechts 40 procent van onze inwoners van buiten de Europese Unie is aan de slag.”
Wat heeft het ene met het andere te maken? Zijn alle erkende vluchtelingen “van buiten de Europese Unie”? Zo neen, hoeveel wel en hoeveel niet? Die 60% “inwoners van buiten de EU” die niet “aan de slag” zijn, hoeveel daarvan zijn erkende vluchtelingen? Wordt er een verschil gemaakt tussen meerder- en minderjarigen?
Er zijn momenten dat ik er spinnijdig van word, en er zijn momenten dat ik er gewoon moedeloos van word.
⁂
-
Ook voor de opleiding hulpkok is het nieuwe schooljaar begonnen.
Donderdag was het al meteen een beetje lastig: één van de leraars was afwezig, die van het eerste jaar, en dus werden er een aantal eerstejaarsleerlingen bij ons ingedeeld. Niet zo aangenaam, kan ik mij inbeelden, als er u een recept uitgelegd wordt en dan op het einde gezegd wordt “hop, begin er maar aan”.
Afijn. We zijn er door geraakt, het was ook maar een introductie eigenlijk, en volgende week is het voor echt herbeginnen.
Mar dan gaan we dus wel een aantal messen bij moeten meenemen — tot nog toe draaide ik een office-mes en een demi-chef in een handdoek, maar nu we zowat elke les vis gaan fileren, moet er ook een fileermes mee, en een oardappelschiller komt ook altijd van pas, en lang verhaal kort: ik denk dat we toch maar eens een messenetui of zoiets gaan moeten kopen.
De messen hebben we gelukkig wel al. 🙂
⁂
-
Lang geleden, in de nacht der tijden, ontdekte ik roguelikes. Geen Hack of Moria, maar een soort Asterix-geskinde port van de originele Rogue; voor Atari ST. Of all things.
Decennia later is het nog altijd één van de allereerste dingen die ik op een nieuwe computer installer: eerst was het Nethack, en recenter Dungeon Crawl Stone Soup, en Brogue voor als ik meer zin heb in kijken naar een AI die dingen oplost (nu ja, niét oplost, meestal, en jammerlijk sterft) dan in zelf spelen.
Er zijn twee roguelikes die ik al een eeuw volg: URR en Cogmind. Allebei bijzonder ambitieus, allebei met een fantastische developer die een machtig interessant weblog bijhoudt.
Zie: Ultima Ratio Regum, en zie: Cogmind. Ze zijn nog in ontwikkeling, maar het begint er alsmaar indrukwekkender uit te zien. URR staat al een tijd op mijn computer, maar Cogmind was te betalen en ik zag het ondanks alle belofte nog niet zitten om een niet-klaar spel te kopen.
Ahem ja. Ik ben toch maar door de knieën gegaan, een paar dagen geleden. En ‘t is dus wel serieus de moeite waard. Zie, de trailer!
Zonder enige twijfel niet voor iedereen, maar wél voor mij, dus. Heel erg aangeraden.
⁂
