Waar een paar dagen vakantie allemaal goed voor zijn: het gaat vooruit, boeken lezen als er niets anders te doen is. Het helpt ook dat ik ’s morgens niet moet wakker worden, en dat ik dus tot een stuk in de nacht kan lezen.

Dit is wat ik genoteerd had toen ik het de eerste keer las:

Deel drie, en meer van hetzelfde laken als deel twee. Leest als een TGV.

Nog altijd niets verrassends, of beter; écht verrassends, maar hey, dààr lezen we Kevin J. Anderson toch niet voor?

Yep inderdaad. Dit was zelfs niet meer uit op een avond en een nacht, maar gewoon op een nacht. Beginnen lezen als ik in bed gekropen ben, en doorgelezen, en toen was het uit.

Zeer vreemde ervaring wel: ik herinner met niets meer van de details van het verhaal, en ook niet echt meer iets van de grote lijnen. Wat is blijven hangen, zijn een aantal evoluties in een aantal personages.

Ik herinner me vaag dat een zekere arrogante aristocratische piloot tegen zijn eigen verwachtingen verliefd wordt op een mevrouw van bij de zigeuner-achtige Roamers, en dat het wederzijds is, maar hoe en wat juist: geen idee.

Ik herinner me zeer levendig dat ik enorm meeleefde met een ander personage, en ik dénk dat dat tegen mijn verwachtingen tragisch afliep — maar of dat in boek vier of vijf of zes gebeurt, geen idee. Ik weet wel nog zeer duidelijk waar ik was toen ik dat voor het eerst las: op weg naar mijn ouders, en de dramatische gebeurtenis gebeurde net toen ik aan de voordeur kwam gewandeld, ergens in de winter jaren geleden.

Geheugen is iets raars.

Voor de rest: met het verstand op nul en de blik op oneindig is dit een zeer aan te raden reeks. Op een Star Trek meets Dune-voor-tieners soort manier.

[van op Boeggn]

Deel twee. Nieuwe aliens, nog een stapel nieuwe personages, en (in acht genomen de fundamentele belachelijkheid van een hele resem premissen) veel beter en spannender dan het eerste deel.

Zeer moeilijk neer te leggen eens men er aan begint: ik denk dat ik het op een avond en een nacht uitgelezen heb.

[van op Boeggn]

Jaaaa! Ik heb nog eens een boek uitgelezen!

Ik werd er zowaar depressief van, dat ik geen boeken meer gelezen kreeg. Okay, ik heb wel een stuk of twintig afleeringen tv-reeksen bekeken en een resem film, maar het werd me droef te moede dat ik geen boeken gelezen kreeg.

Het is dan maar iets meer dan zeer licht verteerbaar geworden. Waar ik jaren geleden aan begonnen was, en wegens dat de reeks toen nog niet af was, nooit helemaal uitgelezen — ik denk dat ik aan deel drie of zo geraakt was, en zie! ik vond zowaar nog iets terug dat ik in 2008 schreef en waar ik nog altijd achter sta.

Ah, space opera. A cast of millions, heelder werelden geschapen, allerlei gebeurtenissen, tien plots die allemaal rond elkaar en door elkaar en in elkaar draaien, heldendom, verraad, verdriet, plotwendingen, dingen op schaal van het universum: what’s not to like?

Zoals wel meer gebeurt in een eerste deel, worden een aantal basispremissen uit de doeken gedaan, en worden een paar personages–een kleine twintig of zo–wat meer uitgediept.

Ik wist waar mij aan te verwachten: een serie die “Saga of the Seven Suns” heet, daar zouden wel eens zeven delen van kunnen zijn. Deel één tot en met zes heb ik liggen, deel zeven komt begin juli 2008 uit, en er zijn nog een stuk of twee prequels ook.

Maar goed. Deel één. Plot in het snel: mensen hebben de nabije planeten veroverd, en dan wisten ze niet meer wat gedaan, hebben ze een roedel grote generatieschepen erop uit gestuurd, die zijn door de vriendelijke aliens onderschept, een paar generaties later. De vriendelijke aliens hebben FTL door gebruik te maken van ekti, een vorm van waterstof die uit jupiterachtige planeten gedistilleerd wordt.

De mensheid is verenigd in een handelsimperium, de Hanze, onder het nominale leiderschap van een koning, maar eigenlijk onder leiding van de voorzitter van de raad van bestuur van de Hanze.

De levensnoodzakelijke ekti wordt tegenwoordig verzameld door roamers, een soort kruising tussen zigeuners en klusjesmannen, onafhankelijk van de Hanze.

Er is een soort ogenblikkelijke communicatie via bomen: op één planeet, Theroc, bleek een bos te staan van bomen die bewustzijn hebben en allemaal met elkaar kunnen spreken, ongeacht de afstanden. Mensen op die planeet kunnen interageren met die bomen, en spelen zo voor radio voor de Hanze (want ook zij zitten er niet echt in).

De goede aliens, die worden bestuurd door een Mage-imperator, een eunuch die een vorm van telepathische controle/aanvoelen heeft met al zijn onderdanen.

Een koppel exoarcheologen doen onderzoek naar een mysterieus verdwnen ras, de Klikkits, en ze hebben er een wapenachtig iets gevonden, waarmee een stabiel wormhole kan gemaakt worden. Ze besluiten het ding te gebruiken om te terraformen, achtig: een neutronenster in een gasreus plakken, en zo een nieuwe zon doen ontstaan en planeten te ontsluiten.

En dan loopt het mis.

Introducties, en dat het al meteen duidelijk is waar er vanalles gepikt is: space gypsies, elementals, Hansa, generation ships, aliens met een mentale connectie en kasten, exo-archeologen, mysterieuze verdwenen rassen, robots met wetten van asimov, een spice-achtige brandstof: niets echt verrassends.

Wel leutig gecombineerd, daar niet van maar ik houd mijn hart wat vast voor deel twee, als ik eerlijk mag zijn.

Ik ben er deze doorlezing op iets meer dan een dag door geraakt. Het viel mij nog meer op dan de eerste keer hoe onrealistisch het allemaal is, en hoe zeer erg John Carter-achtig.

’t Is niet zeer goed, echt niet. Maar ik heb zin om snel te lezen, zonder veel nadenken of wat dan ook.

[van op Boeggn]