Op een rij wat moet opgelost geraken: bij de mensen, oorlog tussen Hanze en Ildiranen, tussen Hanze en Roamers, tussen Hanze en Confederatie, burgeroorlog/verzet op Aarde, tussen mensen en Klikiss, tussen mensen en Faeros, tussen mensen en Hydrogues, tussen mensen en Klikisrobots. Bij de Ildiranen: tussen Jora’h en Rusa’h, tussen Ildiranen en en Faeros, tussen Ildiranen en Hanze. Daarnaast: oorlog tussen Hydrogues en Faeros, tussen Faeros en Wentals, tussen Ventani en Wentals, tussen Klikiss en al de rest, en aaaaargh.

En een megalomane voorzitter van de Hanze met voor zover we zien maar een stuk of vijftien échte true believers, die voortdurend zonder lijfwachten rondloopt en al vier boeken aan een stuk had kunnen vermoord worden waardoor de laatste drie vier boeken niet meer nodig waren geweest.

Dit was een boek te ver. En ik had het denk ik ook al gelezen. Denk ik, zeg ik wel, want zelfs al had ik het niet gelezen, het was zó voorspelbaar dat ik het even goed niet had kunnen lezen.

Ik moet echt ophouden met series uit te willen lezen als het mij na een paar boeken tegensteekt (zie ook: Wheel of Time, ondanks Brandon Sanderson).

Euh ja, dus, ik stel mijn opinie van in het begin bij: niét lezen. Voor een trilogie had dit goed geweest, maar zeven boeken is des Guten (viel) zu viel.

Onbegrijpelijk, vind ik. Ik heb zo’n idee van Kevin J. Anderson als door de band een broodschrijver in andermans universa, met zijn Dune-prequels en World of Warcraftboeken en watnog, en dan denkt een mens: hij heeft nu eens zijn eigen wereld, hij gaat daar toch een beetje goed mee omgaan? Neen dus.

[van op Boeggn]

Kevin J. Anderson! Faut pas pousser bobonne dans les orties, gast.

Tot daar aan toe dat Star Trekgewijs de Ildiranen er menselijk uitzien. Maar als ik even oplijst: er zijn mensen die met Ildiranen kinderen krijgen, er zijn mensen die met boomachtige aliens versmelten, er zijn mensen die met waterachtige aliens versmelten, er zijn Ildiranen die met vuurachtige aliens versmelten, en er zijn begot zelfs mensen die met insekt-achtige aliens versmelten.

Herhaal met mij, Anderson: DNA is geen universele soort plasticine! Serieus: als het ons nog niet eens lukt op mensen met mensapen te paren, hoe zou het dan lukken om niet-steriele en perfect functionele kinderen van mensen en aliens te krijgen?

Gah!

En voor de rest: hoe verder ik lees, hoe meer ik begin te twijfelen. Ik dacht dat ik maar een paar van de zeven boeken had gelezen, maar de grote ontknoping van boek zes van de zeven kwam ook al niet als een verrassing. Ik denk dat ik dus zeker tot boek zes moet gelezen hebben, de vorige keer — zucht.

Nog één boek en het is gedaan, en dan ga ik écht toch nog eens een goéd boek lezen, denk ik.

[van op Boeggn]

Het loopt wat in elkaar, die boeken die op een halve dag uitgelezen zijn.

De voorzitter van de Hanze wordt alsmaar irrationeler, en het wordt alsmaar vreemder dat er daar niemand tegen kan protesteren, dat niemand een coup pleegt of zo.

Bij de Ildiranen wordt de nieuwe keizer voor een dilemma gesteld, nog een soort oude alien-achtige hybriden komt terug om een reeks mensen te redden, yada yada.

Wél spannend, maar het probleem is dat er ondertussen zodanig veel verschillende verhalen door elkaar lopen, dat het nooit overal even spannend kan zijn. En dan wordt het cliffhanger na cliffhanger en is de verleiding zeer groot om de minder interessante verhaallijnen diagonaal te lezen.

[van op Boeggn]

Zie nu, boek vier al.

Wat op den duur erg opvalt, is hoe klein het allemaal is. In principe zou het allemaal erg allesomvattend moeten zijn, met zeven à acht volledig verschillende soorten aliens, met tientallen locaties en vele keren meer karakters en met een hele reeks plotlijnen door en over elkaar.

In de praktijk is het dat niet, en lijkt de wereld telkens beperkt tot net zoveel mensen als er op een toneelpodium kunnen. Zijn we op Aarde bij de Hanze, dan worden daar alle beslissingen genomen door Basil Wenceslas, volgens het verhaal “voorzitter”, maar we zien nooit een raad van bestuur, we zien nooit ook maar enige vorm van checks & balances of accountability, en terwijl zowat iedereen weet dat hij irrationeler en irrationeler wordt, kan blijkbaar niemand er iets aan doen.

En ’t is niet dat hij fanatiek aan hem verbonden machtige SS-macht heeft of zo: voor zover we zien, is er alleen maar sprake van één soort enforcer, die blijkbaar al het vuile werk opknapt (van mensen ontvoeren tot huisdieren vermoorden).

Aan de andere kant van de melkweg is het hetzelfde: al wat er gebeurt in de maatschappij van de Ildiranen, blijft beperkt tot statische toneeltjes tussen Jora’h en zijn broers en zijn kinderen. (Ja, trouwens, Kevin Anderson is in de val van de afkappingstekens gelopen: alle Ildiranen hebben er eentje in hun naam, om aan te duiden wat ze zijn: ‘h voor edelman, ’n voor militair, ’t voor zanger, ‘x voor mijnwerker, etc., etc. Never mind dat ze met elkaar kinderen kunnen krijgen, waardoor er een hele reeks ‘nh voor edelman-militair rondlopen, en dat er dus in principe ook ‘nhtx zouden moeten kunnen zijn, zucht.)

MAAR GOED. Suspension of disbelief, en ik wil de reeks gewoon uit hebben.

Een paar punten extra voor dit deel, omdat er toch een ernstige poging ondernomen wordt om een zekere diepgang aan de personages te geven.

[van op Boeggn]