Tales of Drudgery & Boredom.
Voilà, dat hebben we ook achter de rug zie: de briefing voor de uitwisseling met de school. Zelie gaat ergens in maart naar Barcelona bij de familie van een meisje van haar leeftijd logeren, en euh eind volgende week komt dat meisje een week bij ons wonen.
Spannend!
Het was allemaal redelijk laatsteminuut: we weten pas sinds donderdag dat Zelie mee mag, maar dat maakt nu niets meer uit. Barcelona! Gaudí! En al!
⁂
De (eerste) Death Star is vernietigd door rebellen. Keizer Palpatine legt de verantwoordelijkheid daarvoor grotendeels bij Darth Vader, die gedemoveerd wordt en een handler aan zijn zijde krijgt. Grand General Tagge wordt de nieuwe sterke man van het keizerrijk (Vader: “Tarkin had vision. You have graphs.” Tagge: “I have graphs and the command.”)
Maar Vader heeft een vreemde aanwezigheid gevoeld in de slag bij Yavin, en gaat achter de rug van de keizer op onderzoek.
Ayep: de Darth Vader-comic van Marvel neemt de draad op nét na de eerste film (A New Hope, nummer IV, whatever). En zeker, er wordt gevochten en er is avontuur en alles, maar veel belangrijker: we krijgen een inkijk in het meest interessante personage van heel Star Wars.
Het begint bijna volledig parallel aan Return of the Jedi: Vader op Tatooine, paleis van Jabba the Hut, wachter dood, voorbij Bib Fortuna, vóór Jabba — bijna beeld voor beeld hetzelfde als wat Luke Skywalker doet. Tot we het verschil zien tussen een Jedi en een Sith, natuurlijk. Verder in de eerste boeken zijn er ook nog (onvermijdelijk, vermoed ik) een hele reeks scènes die bijna screenshots zouden kunnen geweest zijn van de films, maar dat gaat er redelijk snel uit, eens we helemaal in het universum zitten.
We krijgen een soort Indiana Jones-achtige (vrouwelijke) Aphra, en twee fantastische tegenhangers van R2-D2 en C-3PO, BT-1 en Triple Zero. De eerste ziet er als een astromech uit maar is eigenlijk een vermomde assassin droid, de tweede is wel degelijk een protocol droid, maar gespecialiseerd in marteling. Whee!
Fijne verrassingen en nevenplots, allemaal goed en wel, maar komen we te weten hoe Vader er achter komt dat de keizer hem voorgelogen heeft over Padme, en dat hij een zoon heeft? Jazeker, uiteraard. Hét sleutelmoment waar heel de originele trilogie kantelt: zonder woorden, met flashbacks naar Attack of the Clones en Revenge of the Sith, met de prachtige beelden van Larocca en Delgado. Het verdriet, de gemiste kansen, de woede — zeer uitstekend gedaan.
Ik kijk alvast uit naar het vervolg.
Misschien verwant:
⁂
We waren met minder volk dan anders, en het is toch allemaal redelijk verlopen. Wel niet veel tijd voor foto’s gehad: voor het voorgerecht waren we maar met twee, en het was voortwerken geblazen.
Er was mij op voorhand gezegd dat het onnoemelijk verschrikkelijk zeer lekker zou worden, en ik vond het inderdaad de moeite, maar om meteen het allerbeste ooit te zijn? I dunno.
Hét probleem was: panna cotta, die maar een kleine drie kwartier krijgt om op te stijven, da’s niet zo’ goed idee. Minstens vier uur zou ideaal geweest zijn, maar die waren er niet.
Het resultaat:
Panna cotta van bloemkool met gemarineerde scampi: twee cilinders panna cotta, twee cilinders scampimousse, schijfjes appel, schijfjes radijs, currymayonaise, gebakken gemarineerde scampi.
Erm. Als ik er aan terugdenk: eigenlijk helemaal niet slecht, en er kan veel op voorhand gemaakt worden. Misscjien eens voor familie maken, denk ik.
Het tweede voorgerecht was een aangename verrassing: (zeer) pittige gazpacho, met daarin tartaar van zalmforel, en trostomatensorbet–een soort Bloody Mary dus. Met een ringetje van brood erop.
Het hoofdgerecht vond ik deze keer wat minder naar mijn goesting. Het waren deze kerels:
…rivierkreeften, door Sandra vakkundig (levend) van hun darmkanaal ontdaan, en pladijs, gefileerd, als hoofdingrediënten:
En in het totaal, was het pladijsfilet met rivierkreeftje, gesmolten prei, auberginepuree, cantharel, kalfsjus met zwarte truffel:
Mja. I dunno.
⁂
Thuis werken, dat is een gemak. Het enige is: op het netwerk van het werk geralen, en dan maakt het niet uit of ik in mijn bureau op het werk zit of in mijn trekzetel thuis.
En toch. Het heeft uiteindelijk drie kwartier geduurd voor ik vanmorgen op de SQL Server-computer bij Amazon zat.
VPN: een groot gemak, tot het niet werkt. “There are no TAP-Windows adapters on this system” loog Windows 10 mij deze morgen toe, de smeerlap.
En als ge dan vergeet dat er een IP-beperking op die Amazondink zat, dan maakt het ook niet veel uit dat er na veel vijven en zessen alsnog een TAP-adapter geïnstalleerd was geraakt.
Maar bon. Maandag verder, dus.
⁂
Why Kindergarten in Finland Is All About Playtime (and Why That Could Be More Stimulating Than the Common Core) – The Atlantic
“[Children] learn so well through play. They don’t even realize that they are learning because they’re so interested.” When children play, Osei Ntiamoah continued, they’re developing their language, math, and social-interaction skills. A recent research summary “The Power of Play” supports her findings: “In the short and long term, play benefits cognitive, social, emotional, and physical development…When play is fun and child-directed, children are motivated to engage in opportunities to learn,” the researcher concluded.
Surprisingly Turing-Complete – Gwern.net
Turing-completeness (TC) is the property of a system being able to, under some simple representation of input & output, compute any program. TC, besides being foundational to computer science and understanding many key issues like “why a perfect antivirus program is impossible”, is also weirdly common: one might think that such universality as a system being smart enough to be able to run any program might be difficult or hard to achieve, but it turns out to be the opposite and it is difficult to write a useful system which does not immediately tip over into TC. It turns out that given even a little control over input into something which transforms input to output, one can typically leverage that control into full-blown TC.
What Old Age Is Really Like – The New Yorker
What does it feel like to be old? Not middle-aged, or late-middle-aged, but one of the members of the fastest-growing demographic: the “oldest old,” those aged eighty-five and above? This has been the question animating me for a couple of years, as I’ve tried to write a novel from the perspective of a man in his late eighties.
The Pointless Cowardice of John Boehner – The New Yorker
The mainstream reaction to the forced resignation of John Boehner as the Speaker of the House has been a kind of weary admiration. He fought the good fight against the extremists in his Republican caucus, the narrative goes, but his solid Midwestern virtues (he’s from Ohio) were ultimately no contest for the extremism of the Tea Party. This interpretation is far too generous to Boehner, whose failures, political and substantive, were due mostly to cowardice. The tragedy of Boehner is that he could have been a great Speaker, even on his own terms, but instead his legacy is one of almost complete failure.
⁂
Ik ga dan morgen eens van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat wroeten in databases. Het was al járen geleden dat ik nog een SQL Server opengesmeten had, maar bij deze dus. Stapels tabellen, en miljarden records, en allemaal velden die eigenlijk allemaal duidelijk zouden moeten zijn tegen morgenavond.
En grafiekjes maken! En queries allerhande! En alles!
(De stap daarna is zo van dat clustergedoe en zo, maar dat is nu dus nog niet. Maar wel binnenkort!)
⁂
Hollywood history podcast: Buster Keaton’s move to MGM in 1928.
MGM was paying Buster Keaton $3,000 a week and seemed literally afraid to let him open his mouth. But as sound fully took hold at MGM, Keaton would long for the days of silence. Listen to the episode to find out how, over the next three years, Keaton lost everything—his house, his kids, his job at MGM—and how, over the three decades after that, he got his dignity back.
Applying to College Shouldn’t Require Answering Life’s Great Questions – The Atlantic
There are innumerable sites that offer advice for college applicants, and almost all of them involve admissions experts pleading with students to “be genuine.” But I don’t blame a 17-year-old girl for thinking her authentic answer to “What makes you happy?” won’t get her into college. My honest response—which probably would have involved Ben and Jerry’s and a new episode of Gossip Girl—certainly would not have gotten me into school. It’s not reasonable to tell a 17-year-old kid to “Be yourself!” while asking him to evaluate the meaning of knowledge in the 21st century or to discuss philosophical theories.
BBC – Earth – Why don’t you ever see baby pigeons?
Baby pigeons have been described as 'butt ugly'
BBC – Earth – Rats will save their friends from drowning
If one rat is drowning, another will step in to save it. The new finding suggests that these rodents feel empathy
Ignore Pope on climate, says Republican Marsha Blackburn – BBC News
Republican Congresswoman Marsha Blackburn, the second-highest ranking member on the House energy committee, says the jury is out on global warming. Asked what scientific evidence would persuade her that climate change was a threat, she replied – "I don't think you will see me being persuaded." Asked whether she accepted the theory of evolution she said: "No I do not."
⁂
Gevonden, ergens tussen de papieren vandaag: een cadeaubon! Van 150 euro! Voor bij Rogge!
Het werd tijd dat we eens wat geluk hadden, verdomme. Vanavond gaan we op strooptocht, nieuwe messen kopen. Hoera!
⁂
De vraag stond er, helemaal in het groot:
Ik las verder, in de stellige overtuiging dat er “nóóit, zijt ge zot?” zou staan, maar neen.
Het zijn wespennesten waar ik moet uit blijven, ik weet het, maar aargh. De auteur ziet er een competente en sympathieke dame uit, maar “volgde een basisopleiding kinesitherapie” als wetenschappelijke basis vind ik gelijk wat weinig. En combineer dat met “Werd aanvaard voor een ‘rotation’ (stage) in de praktijk van dr. V. Frymann in het Osteoaptic [sic] Centre for Children in San Diego-CA (2005-2006)” en mijn alarmbellen gaan allemaal tegelijk af: da’s deze Viola Frymann, namelijk.
Brrr.
Nee serieus: brrr.
⁂
Geen ‘Koken, jaar 3 les 3’ wegens fototoestel met foto’s gestolen, awoert.
En foto’s vanaf nu zullen ook niet meer met mijn degelijk fototoestel zijn wegens ook gestolen, bah.
Dat gezegd: het was wijs, de les. Ik heb sabayon geklopt, en dan is mijn dag goed.
Voorgerecht was een opgerold ding met coquille en gerookte ganzenlever. Niet slecht, maar ik vond het persoonlijk niet het vele werk waard.
Oh, en de groenten, daar zat ook wat gember in. Gevolg: de hele nacht en de hele dag erna doodgaan van migraine. Bleh.
Hoofdgerecht:
Zeebaars!
Op het vel gebakken, met een langoustinebisque erbij en wat chinese kool en een langoustine op citroengras:
…maar het allerbeste was het dessert. Doodsimpel maar overheerlijk: aardbeien gemarineerd in appelsiensap, limoensap, citroenverbena, vanille en cardamon, ijs van citroenverbena, een beetje chocoladecrumble, en sabayon met witte wijn, fraise des bois en wat van het marineervocht.
Onnoemelijk lekker, vond ik.
⁂
Het was weer een bijzonder productieve dag: van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat naar Youtube gekeken. Ik heb mensen zien meubels maken, en tekenen, en zwaarden maken, en glazen sculpturen, en zeer veel Japanezen cocktails zien brouwen, met uitleg in het Japanees.
En dan had ik plots ook zin in drank maar was ik te lui voor cocktails, en heb ik mij maar een groot glas absinthe uitgedronken. En zit ik nu een beetje voos te worden.
Het leven is een strijd.
⁂
Oh boy. Een stelling als “fantasy blinkt uit in generiek proza, fletse personages en grove verhaallijnen“. Juist natuurlijk, maar om dat dan te contrasteren met ‘literatuur’ waar dat niet zo zou zijn, is zó fout dat het niet eens meer lachwekkend is.
Een onderscheid maken tussen ‘fantasy/sciencefiction’ enerzijds en ‘literatuur’ anderzijds (of zelfs “nouja, literatuur”) is zo ongeveer hetzelfde is als het onderscheid maken tussen aardbeien enerzijds en fruit anderzijds.
Het doet me denken aan de uitspraak van Stijn Meuris een tijd geleden, toen hij voor de televisie een review deed van La Possibilité d’une île euh ik bedoel Mogelijkheid van een eiland (ik vermoed dat het in een vremde taal te moeilijk zal geweest zijn):
Het is eigenlijk science fiction. Nu kan ik me inbeelden dat dit veel mensen gaat afschrikken […] Je zou hem [Houellebecq] met twee woorden kunnen afmaken: dit is gratuit. En het is sciencefiction, dus het eigenlijk geen literatuur.
Zeker, in sciencefiction en fantasy is de overgrote hoop generiek proza, fletse personages en grove verhaallijnen. Net zoals de meeste biografieën generiek, slecht geschreven en simplistische zijn. Net zoals de meeste interviews generiek, oppervlakkig en saai zijn. Net zoals de meeste foto’s generiek, clichématig en oninteressant zijn. Net zoals de meeste muziek generiek… you get my drift.
Er zijn goede boeken en er zijn slechte boeken. Of, zo je wil: er zijn boeken die je goed vindt, en er zijn boeken die je niet goed vindt, en er zijn boeken die je koud laten, en allerlei gradaties daartussen.
Dat gezegd zijnde: Arnon Grunberg’s Tirza is, wetenschappelijk objectief, kak.
⁂
Ik heb het tegenwoordig te druk om veel te lezen, maar ik ben toch bezig in twee boeken. Allebei, toevallig, boeken die ik voor de denk ik derde of vierde keer lees: Salman Rushdie’s Satanic Verses en Mervyn Peake’s Titus Groan (deel één van de Gormenghast-trilogie).
Twee boeken die, behalve dat ik ze steengoed vind, ook elk in hun eigen idiosyncratisch Engels, mooi zijn. Zinnen als juwelen, als paleizen, als schilderijen: ademloos van bewondering.
De mooiste zin van een boek uit 2014, vertelt de gazet mij, komt uit Kaddisj voor een kut. Dit is die zin:
Jouw kapsel, voor zover dat nog een kapsel mocht worden genoemd, had veel weg van zo’n in die dagen in zwang rakende ecologische tuin, waarin elke menselijke ingreep als een misdaad tegen de natuur werd beschouwd.
En mensen vragen mij waarom ik niet méér Nederlandstalige boeken lees.
⁂
U leidt een stad vol schorremorrie, Burgemeester | Jan Blommaert (en z’n gedachten)
De bewoners van Uw stad blijken in de wereld zoals U ze beleeft bovenal veroorzakers van overlast te zijn, potentiële misdadigers en ordeverstoorders, profiteurs, labbekakken, links uitschot en ranzige bakfiets-egoïsten “die ge vijf frank zou geven als ge ze ziet”. Volk dat zomaar (zomaar!!) door het rood licht loopt of fietst, dat automobilisten hindert in de uitoefening van hun vrijheid, en het efficiënte bestuur van Uw kleine Rome saboteert. U bestuurt een stad die, volgens Uw eigen beeld ervan, bevolkt wordt door schorremorrie dat zoniet goedschiks dan kwaadschiks – met para’s en oorlogswapens – moet leren zich te gedragen. Uw bevolking ziet U als een collectie zwakkelingen die dringend wat discipline moeten aanleren. Kogels van negen centimeter lang kunnen daarbij helpen. U lijkt de bevolking van de stad, waarvoor U een soort surrogaat-vader zou moeten zijn, eigenlijk te haten. Uw houding is die van Basil Fawlty die een hotelgast in zijn Fawlty Towers, die om zijn aandacht had gevraagd, toeschreeuwde: I’m trying to run a hotel here!!
The bitter rivalry behind the world’s smallest chess program
“You only have one life and so many minutes in your day—in your life—to accomplish things and to focus on things that matter,” Olivier Poudade says. His heavily accented voice comes crackling down the line from his cellphone, bounced and beamed from Savoie, in the French Alps, where he’s vacationing and visiting his mother. While overlooking the mountain ridges of the Tarentaise Valley, the 44-year-old Frenchman is talking about the things that matter in life, and how the time in which we have to do them is finite and always diminishing, ticking away whether or not we spend it wisely. With his time—he figures about 600 hours over three months—he wrote a computer game called BootChess. It’s a chess game crammed into an impossibly small 487 bytes of code; the Wikipedia page explaining the rules of chess, in contrast, runs 53,162 bytes, more than 109 times larger. When he released BootChess in January 2015, it broke a 32-year-old record for the smallest computer implementation of chess on any platform.
Robert Frost’s “The Road Not Taken” Is Our Most Misread Poem
Most readers consider “The Road Not Taken” to be a paean to triumphant self-assertion (“I took the one less traveled by”), but the literal meaning of the poem’s own lines seems completely at odds with this interpretation. The poem’s speaker tells us he “shall be telling,” at some point in the future, of how he took the road less traveled by, yet he has already admitted that the two paths “equally lay / In leaves” and “the passing there / Had worn them really about the same.” So the road he will later call less traveled is actually the road equally traveled. The two roads are interchangeable.
The sad state of web app deployment / fuzzy notepad
My experience is admittedly limited here, but as far as I can tell, installing a Rails app is impossible. It reads configuration from the source directory. It logs to the source directory. You have to manually precompile all the assets, which are of course also written to the source directory. Rails is one of the most popular web frameworks in the world, championed by developers everywhere. And you can’t actually install anything written with it. This is a joke, right?
An Odd Couple: Samuel Beckett & Buster Keaton | Moving Image Archive News
Some 50 years ago, the playwright and novelist Samuel Beckett and the silent-era film star Buster Keaton worked together on a singular creation of cinematic art.
⁂
Ik voel mij een computerinstallateur: het was vandaag al de derde computer op drie dagen die ik installeer. Of de vierde keer, als ik die keer tel dat ik een computer gewoon helemaal opnieuw moest installeren wegens verkeerd OS. Of de vijfde, als ik die Ubuntu van gisteren meetel.
Maar bon, deze keer is het de nieuwe werkcomputer, waar ik de volgende paar jaar elke dag op zal werken, dus ik zit er niet zo mee in.
Het is gewoon weer een Microsoft Surface Pro geworden, hetzelfde als wat ik al had maar dan een 3 in plaats van een 2. Het scherm is hoger van resolutie, de aspect ratio is meer A4 dan 16:9, het gaat wat sneller, de stylus is veranderd maar daar merk ik niet veel van (behalve dat hij wat zwaarder is en dus natuurlijker in de hand ligt), de kickstand achteraan is in alle mogelijke standen verstelbaar.
En het blijft een machtig, máchtig goed toestel, natuurlijk.
⁂