Anderhalve week zonder laptop: ten einde! Mijn nieuwe computer is toegekomen hoera hoezee!
Tien dagen, da’s echt wel lang.
Nee, geen idee wat er aan de hand was: hij was in slaap gevallen en hij werd niet meer wakker. Ze hebben hem gewoon vervangen.
-
⁂
-
Ik keek nog eens naar het nieuws. Ik moet dat niet doen.
Dit gaat over Amerika en vluchtelingen, maar het is volledig overzetbaar.
By the time we’re done with dancing,
Elsewhere darling you’ll be glancing
And the night’s a river-torrent tearing us apart.
Merely melody entwined us, Easily the ties that bind us
Break in fibrillations of the heart.
Don’t cry out or cling in terror
Darling that’s a fatal error
Clinging to a somebody you thought you knew was yours.
Dispossession by attrition is a permanent condition
That the wretched modern world endures.You drift away, you’re carried by a stream.
Refugee a wanderer you roam;
You lose your way, so it will come to seem:
No Place in Particular is home.
You glance away, your house has disappeared,
The sweater you’ve been knitting has unpurled.
You live adrift, and everything you feared
Comes to you in this undoing world.Copper-plated, nailed together, buffeted by ocean weather
Stands the Queen of Exiles and our mother she may be.
Hollow-breasted broken-hearted watching for her dear departed
For her children cast upon the sea.
At her back the great idyllic land of justice
For exilic peoples ponders making justice private property.
Darling never dream another woman might
Have been your mother
Someday you may be a refugee.A refugee, who’s running from the wars,
Hiding from the fire-bombs they’ve hurled:
Eternally a stranger out-of-doors,
Desperate in this undoing world.Mother for your derelicted
Children from your womb evicted
Grant us shelter harbor solace safety
Let us in!
Let us tell you where we traveled
How our hopes our liver unraveled
How unwelcome everywhere we’ve been.⁂
-
Why Homejoy Failed — Backchannel — Medium
Homejoy is far from being the lone example of a Silicon Valley startup to prioritize growth over revenue. Silicon Valley’s investors have published countless blog posts urging entrepreneurs to focus on expanding the customer base and to worry about a sustainable business model later.Oscar (2014) on Vimeo
Schoon.Why Twitter’s Dying (And What You Can Learn From It) — Bad Words — Medium
Twitter’s a cemetery. Populated by ghosts. I call them the “ists”. Journalists retweeting journalists…activists retweeting activists…economists retweeting economists…once in a while a great war breaks out between this group of “ists” and that…but the thing is: no one’s listening…because everyone else seems to have left in a hurry.How Long Can Heavy Metal Legends Like Lemmy Kilmister Keep Rocking? – The Atlantic
This is the scalar difference between Motörhead and AC/DC: Lemmy has always spoken profoundly and poetically to his constituency of banged-up bikers and disaffectees; Angus is global. But when it’s done—and it’s almost done—there will be no more Anguses, no more Lemmys. The bloody-minded, death-demolishing longevity of AC/DC and Motörhead cannot be counterfeited or repeated.Kristof Calvo: ‘Dit ruikt naar amateurisme’ – De Standaard
‘Natuurlijk hadden wij de nettoverhoging graag onmiddellijk helemaal doorgevoerd, maar we moeten ook rekening houden met de stand van het land dat we geërfd hebben’, beet N-VA’er Hendrik Vuye terug. ‘We kuisen de rommel op van 25 jaar socialisme. Het land dat we van u geërfd hebben, is een ziek land.’ Vuyes partijgenote Sarah Smeyers ging nog een stap verder, en noemde het socialisme ‘een ziekte die al tweehonderd jaar duurt’. ‘Het beleid van de federale regering zal opnieuw groei en jobs creëren’, maakte Vuye zich sterk. ‘We verlagen de lasten voor ondernemingen, verbeteren de competitiviteit en gaan voor jobs, jobs jobs.’ Dat werd bij PVDA op hoongelach onthaald. Raoul Hedebouw wees er bijvoorbeeld op dat ‘Coca-Cola vorig jaar nauwelijks belastingen betaalde in ons land, maar wel een kwart van de banen in Zwijnaarde schrapt’.⁂
-
Ik had een fototoestelletje gekocht wegens al mijn fotomateriaal gestolen, een paar weken geleden.
En toen keek ik eens in de zoeker, en ziet:
Binnenin de zoeker van een nieuw fototoestel dat omzeggens nog nooit uit zijn doos geweest is, zit een made. Serieus: vies.
Dingen die ik mij dan afvraag, onder meer:
- het is een insect uiteraard, maar wat? een vlieg? ’t is redelijk groot, vind ik wel
- hoe geraakt dat daarin? voor zover ik zie aan de diagrammen en gedemonteerde foto’s op internet, is er nergens ruimte om tussen te kruipen!
- hoe kan dat daarin groeien? ik kan mij alleen inbeelden dat er wat lubricatieolie in zit, verder geen eten
- en nu? gaat dat verpoppen? gaat dat doodgaan en rotten?
Eikes, maat.
⁂
-
Een journalist die meer dan een jaar in de loopgraven zit, samen met de mensen die een nieuwe computer aan het maken zijn. Die de computer volgt van ontstaan tot oplevering, in een periode dat er nauwelijks sprake was van personal computers: eind de jaren 1970, toen IBM oppermachtig was en Data General de gevaarlijke en hippe New Kid on the Block was.Maar nu zit Data General mogelijk zelf in de problemen: DEC’s VAX is sneller en beter dan het beste dat Data General heeft. En dus beslissen ze om op een nieuwe plaats een volledig nieuwe afdeling op te richten om een fantastische nieuwe machine te maken die vele kere beter zal zijn dan de VAX (maar ook veel complexer). De achtergebleven mensen, die niet ana het nieuwste van het nieuwste werken, moeten ondertussen maar incrementele verbetering aan de bestaande Exlipse-lijn doen.
En dat ziet Tom West, niet zitten. Zijn meesterplan: de bestaande 16-bit Eclipse hermaken in een 32-bit-versie, die backwards compatible zal blijven. Als een soort Plan B, voor in het geval het niet zou lukken met de nieuwe machine.
Hij stelt een klein team samen van oude rotten, aangevuld met een hele stapel mensen die net afgestudeerd zijn, “zo jong dat ze nog niet weten wat onmogelijk is”, en past er de paddenstoel-magament-theorie op toe: “keep them in the dark, feed them shit, and watch them grow”.
Het boek slaagt er nooit in om Tom West helemaal te verklaren: hij blijft een mysterieus iemand, in zijn jeugd rebels, een muzikant, heel de wereld afgereisd voor het Smithsonian, en dan bij Data General terechtgekomen waar hij eerst zelf in de loopgraven zat maar redelijk snel ‘management’ werd. Voor zover we zien moet hij totaal schizofreen geleefd hebben: op het werk droog en een imago van bullebak en tiran, maar buiten het werk een compleet andere persoon.
West usually drove out of Westborough fast after work. “I can’t talk about the machine,” he said one evening, bent forward over the steering wheel. “I’ve gotta keep life and computers separate, or else I’m gonna go mad.”
En toch tot zijn pensioen bij hetzelfde bedrijf gebleven. Weird.
Waar Tracy Kidder wel in slaagt, is de heldentocht te omschrijven. Van niet weten of het zelfs maar zou kunnen, over de successen en tegenslagen, tot de uiteindelijke oplevering van de Data General Eclipse MV/8000. Met naast Tom West focus op de Hardy Boys onder Ed Rasala, de mannen die de hardware moesten maken, en de Microkids onder Carl Alsing, die de microcode schreven. En natuurlijk is het maar één computer van de zovele, heeft niet op honderdduizend er ooit zelfs maar van gehoord, is het niet eens een voetnoot in de geschiedenis — maar voor de mensen die hem aan het maken waren, was het dat anderhalf jaar hun hele leven.
Allemaal zeer confronterend, voor wie ooit iets in IT gedaan heeft.
Geen boek om managementtechnieken te leren, geen boek om een geschiedenisles te krijgen, geen boek waar veel over computers in staat, maar toch verplichte lectuur voor al wie iets met computers en management doet, denk ik.
Pulitzerprijs ook, en doet mij goesting krijgen om andere boeken van Kidder te lezen.
⁂
-
De kinderen zitten naar Back to the Future II te kijken. Die zich in oktober 2015 afspeelt.
Jaja, iedereen en zijn schoonmoeder hebben het er al over gehad, maar het is maar door er naar te kijken dat het doordringt hoe oud we geworden zijn.
⁂
-
Allemaal spannend!
We hebben thuis nieuw internet — of beter, ’t is te zeggen, de modem is vervangen. Hopelijk zouden we nu in de programmagids op tv ook méér dan één dag naar voor moeten kunnen kijken, en lukt het ook om programma’s te herbekijken en zo.
We hebben een hele bundel met persoonlijke informatie neergelegd en we kijken uit naar opvolginterviews daarover, we zijn in blijde verwachting van nieuws over de laatste loodjes van de keukenverbouwing, en er is perspectief op een nieuwe voordeur en we gaan ook zwaar op zoek (premiezoeker to the rescue) naar wie er ons voor welk deel van de verbouwiningen eventueel geld zou geven.
En! Vanavond! Is! Het! K3! Zoekt! K3!
(Benieuwd of de transparante poging van Studio 100 om Jindra underdog-achtig sympathiek te maken zal gelukt zijn.)
⁂
-
’t Waren vanmorgen traantjes. Jan was wakker geworden en had plots beseft dat hij, in tegenstelling tot alle andere woensdagen in zijn ervaring, gisteren tóch dingen te doen had voor school.
Hij was zijn schoolagenda vergeten op school, en er was huiswerk te doen tegen vandaag, en hij had vandaag ook een toets, en het zou dus allemaal niet zo goed zijn.
Pech.
Daar dient het zesde leerjaar ook voor, natuurlijk: leren plannen, en omgaan met dagen dat er geen tijd is.
’t Is te hopen dat hij het een beetje leert. Want zo erg leutig wakker worden is dat niet, zo’n snikkend kindje op een paar meter van uw bed.
⁂
-
Schal de klaroenen! Het laatste deel van de Imperial Radch-trilogie is er!Ik was absoluut niet zeker of Ann Leckie er zou in slagen om het verhaal tot een degelijke conclusie te brengen in één boek, en hoboy, ’t is helemaal gelukt.
Een wijvenboek en goede sciencefiction, en grappig en spannend tegelijk. En had ik al gezegd een wijvenboek? Ik ben er zeker van dat het iets is dat mijn dochter van zestien het ook graag zou lezen.
Ik wil zelfs niet beginnen aan een soort van korte inhoud omdat spoilers, maar het was al lang geleden dat ik zo content was op het einde van een verhaal.
A++ would recommend.
⁂
-
Ik houd van de taal van Salman Rushdie, van tussen Engeland en Indië.Zeker, ’t is een uitslover, en zeker, hij doet soms té veel zijn best, en zeker, ’t is in het echt ongetwijfeld geen gemakkelijke mens, maar dat maakt mij niet uit.
Saladin Chamcha is een Indische acteur die vooral zijn roots achter zich wil laten. Hij idoliseert Engeland en Engels zijn, en een van zijn grote frustraties is dat hij wegens zijn uiterlijk nooit echt Engels kan zijn op toneel of film. Alleen met zijn stem kan hij om het even wie zijn: hij is een gevierd stemacteur — de stem van ontelbare reclamespots, van diepvrieserwtjes en van pizza. En ja, het ligt er nogal dik op: zijn sterrol is als een alien in een tekenfilm. Buitenstaander, hellow.
Gibreel Farishta is een Indische acteur die gevierd en geïdoliseerd wordt in Indië. Hij speelt er godheid na godheid in blockbuster na Bollywood-blockbuster.
In eht begin van het boek bevinden ze zich samen in een vliegtuig dat gekaapt wordt, en dat uiteindelijk ontploft boven het Kanaal. Ze vallen samen naar beneden maar worden op de één of andere manier miraculeus gered; Chamcha wordt een duivel (compleet met hoornen en staart), Farishta wordt een engel (compleet met halo).
Hoezee! ’t Is magisch realisme! Een mens weet niet wat echt is en wat niet!
Gibreel had, nog voor de ontploffing, voortdurend dromen waar hij zichzelf als de engel Gabriël ziet, en dat wordt nu alleen maar erger. (Magisch realisme allemaal goed en wel, maar het is redelijk duidelijk dat Gibreel Farishta mentaal niet in orde is.) Zijn dromen komen in een reeks sub-plots terug, die op verschillende manieren parallel lopen met de raamvertelling: het verhaal van Mohammed (‘Mahound’ in het boek) en hoe de Islam ontstond en de Koran geschreven werd, een vignet over een nauwelijks verholen Ayatollah Khomeini, een verhaal over een fanatisch Indisch moslimmeisje dat haar hele dorp op sleeptouw neemt in een pelgrimstocht naar Mekka.
Alledrie personages die zeggen geïnspireerd te zijn door Gabriël, maar Gibreel-als-Gabriël beseft dat hij het niet echt is die inpireert, en dat hij gevangen zit in het (droom)verhaal.
Ah well. Duizend dingen te zeggen over het boek, natuurlijk: wat het zegt over geloof, over wat thuis is, over liefde, familie, obsessie. Over de chutneyficatie van cultuur, het unieke perspectief van migrant. En postmodernisme en intertextualiteit en bla die bla.
Een mens kan het boek lezen met een notablok ernaast en notities nemen en lezen en herlezen. Een mens kan het ook gewoon lezen als een spannend boek vol humor en ontroering.
Zeer aangeraden.
⁂
-
Just my luck: een nieuwe Surface in dienst genomen, en hij is al kapot.
Jaren aan een stuk niéts van problemen gehad met de Pro 2, en nu na een week of twee: in slaap gevallen en niet meer wakker te krijgen. En ik had nota bene juist mijn keyboard gekregen ook.
De mensen van de winkel wisten mij te zeggen dat ik ofwel morgen mijn computer terug zal hebben, ofwel dat het zéker drie weken zou duren. Euh, vervangcomputer, iemand?
En ook nog zoiets: ik had alles op OneDrive staan, maar om de één of andere mijn niet bekende reden, was dat ding gestopt met synchroniseren 26 dagen geleden. Zesentwintig dagen.
Fuck.
⁂
-
Hoera! Uitwisselingsproject op school!
We hebben sinds donderdag een gaste op bezoek uit Barcelona. Een groot gemak, eigenlijk. Ik had gedacht dat het misschien moeilijk zou zijn om te communiceren — niet alle Spaanse mensen spreken even goed andere talen — maar daar was geen enkel probleem: het meisje woonde tot voor kort in Australië, dus van Engels loopt het wel los.
Mijn tweede vrees was dat het moeilijk zou zijn om gespreksonderwerpen te vinden. Ik herinner mij van toen ik dat deed, naar het buitenland gaan, dat het vooral veel aftasten was in het begin, en dat het altijd moeilijk was in te schatten of het niet te snel over godsdienst en politiek zou gaan, of over God weet welke andere onderwerpen hier wel gevoelig lagen en daar niet, of omgekeerd.
(Die keer dat de vraag “en wat doen uw ouders eigenlijk van werk?” bijn mijn uitwisselingsgezien zeer moeilijk lag, omdat “euh, gewoon, euh, kweetniet” het antwoord was wegens dat er zó enorm veel geld was dat het nooit duidelijk was waar het vandaan kwam en dat er niet over gesproken werd, brr.) (Die keer dat ik bij een Portugees terechtkwam die in één kamer leefde, met een draad waarover een laken gespannen om ‘slaapkamer’ van ‘keuken+badkamer’ af te scheiden, en dat het weliswaar gezellig slapen was in één zetelbed, maar waar elk gesprek en elke vraag onvermijdelijk in zeer zeer zéér geanimeerde politieke discussies terechtkwam waar het enige probleem was dat Rui de Lissabonees zo ongeveer vijf woorden Engels en tien woorden Frans sprak.)
Maar we hebben opnieuw zeer veel geluk: zo ongeveer het eerste dat onze gaste gedaan heeft toen ze toekwam, was kijken waar de stopcontacten zaten, daar haar gsm-oplader in gestoken, en dat was dat dan. Hello en goodnight lukt nog min of meer, en na één avond in de zetel in de living gezeten te hebben (naar Castle kijken) (en ondertussen Spaande Youtubekanalen beluisteren) is ze definitief verhuisd naar het stopcontact onderaan de trap.
’t Is een gemak, veronderstel ik. Maar ’t is toch niet zó enorm wijs.
⁂
-
Ik deed al een tijdje ‘internetdinges’ voor mijn beroep toen The Net uitkwam in 1995, en ja, de film was toen even belachelijk als hij nu overkomt.
Maar wél Sandra Bullock. Getver, jong.
⁂
-
Een nieuw schooljaar, nieuwe oudercontacten. Vandaag was het voor de twee meisjes, en we hebben bij allebei te horen gekregen wat we verwachtten.
Dat ze dat goed doen, namelijk.
Een groot gemak, als het academisch allemaal in orde is. Dat is dan toch één zorg minder.
⁂
-
Misselijk rondlopen en alles, dat lukt nog. Maar als er daar ook nog niezen en snotteren en koppijn en koorts bij komen, dan zie ik het niet meer zitten: deze namiddag naar huis gefietst en linea recta met een deken in de zetel gaan liggen.
Geen kookles vanavond, geen werk morgen. Warm citroensap met een lepel honing, platte rust, dat soort zaken. Uuuuurgh ik voel mij gelijk een kapotte dweil.
⁂
