Er zijn hier heelder tafels boeken gekaft, Zelie is al aan haar woordjes Latijn aan het studeren en ze heeft een blog opgezet voor een taak aardrijkskunde (over Israël en Palestina, joechei), Jan oefent Frans, Louis moest drie boeken opzoeken, de radio speelt weer een uur voor ik uit mijn bed kruip en iedereen staat weer vroeger op dan mij.

En de buren staan ’s morgens samen met ons op het plankier, met fietsen en kinderen in de aanslag.

School, hoera, hoezee.

De wereld is om zeep, of nee, de wereld is niet om zeep, of toch, de wereld is wel om zeep.

Het was een avond van vergaderen en op café zitten en tijdens het praten alsmaar meer beseffen dat de wereld om zeep is, en dat er geen oplossingen voorhanden zijn. Enfin, misschien.

Een avond dat, was het zestig jaar of honderdtwintig jaar geleden, er minstens één politieke partij of volksbeweging opgericht zou geworden zijn — als ik zelf twintig jaar jonger was en het mij allemaal nog echt zó hard zou kunnen schelen dat ik er ook nog effectief iets aan zou willen doen in plaats van alleen te constateren en te lamenteren.

Kluten en esbattementen, maskers op en maskers af, het eens zijn het niet eens te raken, en vooral: drie of vier generaties oud-leerlingen van dezelfde school, en bijna visceraal gelukkig zijn te constateren qu’on n’est pas du même bord, qu’on est pas du même chemin, mais qu’on cherche le même port.

En oprecht triestig zijn en teleurgesteld wanneer dat soms eens niet zo blijkt te zijn, en dan toch nog de mantel der liefde, en vers et contre tout, en todo amar y servir-gewijs, boven halen.

Zeer soms vind ik het spijtig dat ik geen sociale mens ben.

Vandaag naar Holland op verjaardagsfeest-met-barbecue, en morgen barbecue in de straat — wat zeg ik “in de straat”: recht voor onze deur! — voor de hele wijk.

Alle vingers gekruist dat het morgen niet regent, want in tegendeel tot in Holland hebben wij géén overdekking. Brrr.

Ik loop van dag tot dag lastiger. De vanzelfsprekende nonchalance waarmee sommige mensen sommige dingen doen, de aan het ondenkbaar grenzende arrogantie waar ze niet eens meer bij stil staan, de walgelijke zekerheid in zichzelf die ze projecteren, de akelige zelfgenoegzaamheid, aargh.

In de politiek, in het zakenleven, op de sociale mediats, overal.

Het is verdomme goed dat ik zwaar aan can’t be arsed-syndroom lijd, of ik noemde man en paard en ik maakte mij op specifieke dingen kwaad.

’t Zal dan zijn voor in de beslotenheid van mijn eigen hoofd, als ik er niet in slaag om het met andere dingen bezig te houden. Gelukkig zijn er boeken (en podcasts, en films, en televisie, en alles).

Maar serieus, godverdomme, wereld.

Maar zo wijs.

The Bugle.

Ik ben beginnen luisteren naar de hele back catalogue, en sindsdien zeggen mensen mij ’s morgens en ’s avonds goeiendag op straat. Alwegens ik met een glimlach (en occasionele schaterlach) van en naar mijn werk ga.

Zeer van harte aangeraden. Het enige spijtige is dat ik mij niet kan inbeelden hoe John Oliver het kan uithouden, The Bugle combineren met zijn ongelooflijk machtige Last Week Tonight. Dat bij momenten zo hard The Bugle is, maar dan met meer research en minder bullshit:

’t Is al twee dagen al Brassens wat de klok slaat in mijn koptelefoon.

Ma mie, de grâce, ne mettons
Pas sous la gorge à Cupidon
Sa propre flèche
Tant d’amoureux l’ont essayé
Qui, de leur bonheur, ont payé
Ce sacrilège…

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

Laissons le champs libre à l’oiseau
Nous seront tous les deux priso-
Nniers sur parole
Au diable les maîtresses queux
Qui attachent les cœurs aux queues
Des casseroles!

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

Vénus se fait vielle souvent
Elle perd son latin devant
La lèchefrite
A aucun prix, moi je ne veux
Effeuiller dans le pot-au-feu
La marguerite

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

On leur ôte bien des attraits
En dévoilant trop les secrets
De Mélusine
L’encre des billets doux pâlit
Vite entre les feuillets des li-
Vres de cuisine.

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

Il peut sembler de tout repos
De mettre à l’ombre, au fond d’un pot
De confiture
La jolie pomme défendue
Mais elle est cuite, elle a perdu
Son goût “nature”

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

De servante n’ai pas besoin
Et du ménage et de ses soins
Je te dispense
Qu’en éternelle fiancée
A la dame de mes pensées
Toujours je pense

J’ai l’honneur de ne pas te demander ta main
Ne gravons pas nos noms au bas d’un parchemin

Niet verkeerd gezegd, peins ik zo.