Is er iéts irritanter dan mensen die communiceren via cc?

Ja, ongetwijfeld wel natuurlijk — een dooie bromvlieg in de laatste slok uit een blikje bier, pakweg. Maar toch: aaaargh ik heb daar zo’n hekel aan.

Niet dat het mij recent nog overkomen is, maar ik moest eraan denken toen ik vandaag een andere situatie meemaakte, die ook al zo irritant is: iemand ziet iets, denkt te weten hoe de vork in de steel zit, kruipt meteen op zijn hoog paard, en doet een hyper-verontwaardigde reactie. Niet met de betrokken personen spreken of zo, maar meteen een mail naar honderd man.

Zucht. Communicatie, ‘t is soms zo moeilijk, blijkbaar.

Lang, lang geleden was er een elegante en snelle browser: Google Chrome. Geen toeters of bellen, geen gedoe, gewoon een degelijk ding dat deed wat het moest doen.

Dat is écht al heel lang geleden: Chrome nu is log, zwaar, traag. Het vreet geheugen en processor, en zelfs als dat allemaal vergeven kan worden of verdoezeld met alsmaar snellere computers die alsmaar meer geheugen hebben: wat niet kan weggestoken worden, is dat Chrome lelijk is.

Al jaren en jaren aan een stuk, op Windows, en ik ben het bij deze officieel beu. De enige redden dat ik Chrome bleef gebruiken, was dat Reddit Enhancement Suite niet bestond voor Internet Explorer. Want inderdaad: de cirkel is weer eens rond.

Net zoals Internet Explorer 5 in 1999 ronduit veel beter was dan Netscape, en net zoals Firefox in pakweg 2006 ronduit veel beter was dan Internet Explorer, en net zoals Chrome ronduit veel beter was dan Firefox in pakweg 2010, is Internet Explorer weer ronduit veel beter dan Chrome.

Licht, elegant, snel, en wat mij betreft vooral: geoptimaliseerd voor touch, en veel beter van typografie. Ik bedoel, serieus, vergelijk Chrome:

…met Internet Explorer:

En neen, het ligt niet aan de font (Times New Roman). Als ik andere fonts neem, is het even slecht:

Terwijl Internet Explorer het wel proper doet:

Dus kijk, afgestapt van Chrome voor het moment. Alles ziet er veel beter uit nu, en het gaat veel sneller.

Een mens zou het zo’n beetje vergeten, met al die drukte en alles, maar: het is vakantie voor de kinders!

De examens voor de twee oudste waren — op een enkele halve uitschuiver na — meer dan goed, tijd voor ontspanning dus. En ‘t is al direct prijs: morgen gaan de twee jongste op danskamp (hiphop, modern, ballet, the works) bij The Dance Factory. Zij komen elke avond wel terug naar huis, in tegenstelling tot de twee oudste: die gaan op scoutskamp.

Zelie kon het niet echt geloven, toen ik zei dat ik in heel mijn leven maar één keer op kamp was geweest: een week in een soort concentratiekamp in Bredene, compleet met betonnen slaapkazerne aan een betonnen binnenplein, met de zomerhit van het jaar om ons tien keer per dag op het appel te roepen voor controle, in de rij staan, nakijken of de bedden goed opgemaakt waren, elke middag lauwe erwten zo groot als okkernoten komen eten.

Ik begrijp dat niet goed, dat ik vier kinderen heb die graag naar kampen gaan.

Ik krijg van de ene op de andere dag ergens een maand of twee geleden, en compleet out of the blue wegens daarvoor nooit van mijn leven gehad, migraine van sommige dingen.

Altijd spannend, als ik iets eet of drink dat ik al een tijd niet meer heb gegeten, want het kan altijd pang! koppijn! misselijkheid! zijn. Ik kan ondertussen al een lijst bijhouden: mango, druiven, ananas (verschrikkelijk erg, één stukje is genoeg), appelsap, groene aquarius (niet de rode), muntsiroop, ice tea (vijf minuten na drinken!), appelsiensap.

En, weet ik sinds vanmiddag: gember. Enfin, denk ik toch, of het zou rode biet moeten zijn, of olijven.

Ik heb mij met pijnstillers door de namiddag geworsteld op het werk, en dan ben ik met nog wat extra pillen in bed gaan liggen met een kussen over mijn hoofd. En dan was het wat beter, en heb ik een droge koek gegeten — en nu ben ik aan het proberen die binnen te houden en niet naar het toilet of een emmer te lopen.

Pf. ‘t Leven is ‘t leven niet waard, soms.

update: mislukt. Mijn ziel uit mijn lijf gespuwd — want meer dan die koek zat er niet meer in. Zucht.

Drie keer asperges vandaag!

Begonnen met een koude aspergesoup, met gerookte paling, bolletjes komkommer, kerstomaat, groene asperge en een espuma (ha!) van parmesaan. Het zag er uitstekend uit, en het was ook uitstekend:

Gevolgd door een klassieker, asperges à la flamande, met een koppel gamba’s:

En dan de plat de résistance: gegrilde goudbrasem gevuld met asperge en venkel, en kasteelaardappelen. Zoals ondertussen traditioneel, kwam de vis ongekuist toe, en hebben we hem helemaal mogen doen (wijs!) — schubben, kieuwen, ingewanden, alles:

Zo zag het er klaargemaakt uit:

De vis gewoon op zijn geheel gelaten, buikholte gekruid en gevuld met slievers ajuin, venkel en asperges, even op de grill, en dan een klein kwartier in de oven. Yum!

Serieus, ik zou hier veel geld voor geven.

Ze zijn op Wijftv herbegonnen met The Nanny! (Verwijzingen naar Lady Diana als was ze nog levend, ha!)

Ik was al helemaal vergeten hoe grappig het was, verdorie. De kinderen, ‘t is te zeggen Zelie, vond er helemaal niets aan — maar zij heeft alleen nog maar stukken aflevering van helemaal op het einde gezien, en toen was het toch wel een beetje over de haai gesprongen, als we daar heel eerlijk over zijn.

…ah, en we gaan het nog niet weten: bleek dat het plots veel te laat was en dat Zelie moest slapen. Volgende keer beter!

Eén april, ik ben daar niet zo voor.

Compleet toevallig, via een random e-mailalert van een eeuw geleden nieuw gedigitaliseerde archieven op het spoor gekomen: een boek met volkstellingen tussen 1890 en 1922. Yiha!

Ik wist dat de grootvader van mijn grootmoeder Shimon Jakob heette, en dat hij ergens na 1892 overleden was. Nu weet ik dat hij in de boeken staat als Szymon Jakow, dat hij geboren is op 16 maart 1851 (Juliaanse kalender, dus eigenlijk 28 maart in onze kalender), dat hij eigenaar van een herberg was, dat hij getrouwd was met Gitla Rajngewerc (geboren in 1856, dochter van Gerszlik & Estera Rajngewerc), en dat hij overleed op 26 oktober / 7 november 1898.

De overgrootvader van mijn grootmoeder, die stond te boek als ene Fayvel, echtgenote onbekend. Ik weet nu dat hij gekend was als Pawel in de officiële boeken, en dat zijn vrouw Dwojra Tensberg was.

Mijn grootmoeder zei ergens rond 1983 dat de broers en zussen van haar vader (Mordechai, °1877) Dvoira, Surah, Feigl en Simon waren, maar ze wist niet wanneer ze geboren waren, of wat de volgorde was. Blijkt: er was Mordka (1 oktober 1877), Fajga Laja (15/27 oktober 1879), Dwojra (17 februari/1 maart 1881), Sura Ruchla (22 juli/3 augustus 1887) en Szmul (26 juli/7 augustus 1888).

Zij wist ook dat Dvoira met een zeker Iczek getrouwd was — dat blijkt Elia Icek te zijn, waar ze mee getrouwd is op 26 juli 1903, in Boleslawiec, op 260 kilometer van hun dorp! En ik wist niet dat Sura getrouwd was: blijkt van wel, met Dawid Wendel, op 23 januari 1898, in Praszka (op een minder spectaculaire 40 kilometer ver).

En in het gezin van mijn grootmoeder waren ze met acht kinderen, maar ik had niet overal de juiste geboortedatum, en bij deze dus wel! En ze waren blijkbaar met negen: het oudste kind was drie toen het overleed, elf jaar  voor mijn grootmoeder geboren is! Shock!

En ik heb een broer van de grootvader van mijn grootmoeder gevonden, en zijn kinderen! En het is allemaal niet zeer duidelijk, dus er is nog veel onderzoek te doen, hoera!

Vorige week had ik een stapel verschrikkelijk goed maar ook verschrikkelijk duur vlees gekocht, om met mijn nieuw Sandaire-spel in een warmwaterbad klaar te maken.

Dat is uitstekend gelukt, maar achteraf bedacht ik dat dat eigenlijk niet echt de bedoeling is van zo’n sous vide-koken: als ge vertrekt met ongelooflijk mals vlees waar niet veel mis mee kan gaan, is er niet veel verdienste aan om het goed op het bord te krijgen.

Ik dus gisteren naar de slager om de hoek, met een eenvoudige vraag: dat ik graag een stuk vlees zou hebben dat goed van smaak is, maar lastig van textuur wegens taai en/of moeilijk klaar te maken. Hij moest even nadenken, maar niet eens zo lang: hij heeft mij iets gegeven dat normaal gezien alleen eetbaar is als het heel lang heeft liggen braiseren. Geen idee wat de naam van het stuk is, maar zo zag het er uit, vol pezen en alles:

Peper en zout, in een plastiekzak in water aan 56°C:

…en drie en een half uur later:

Neen, nog altijd niet appetijtelijk.

Met keukenpapier afgedroogd en in een bloedhete pan met olie gedumpt:

Binnen en buiten de pan, op een plank laten rusten onder een vel zilverpapier, gesneden, en dán ziet het er wel appetijtelijk uit:

Met wat erwten en in de rapte zelf gemaakte gratin dauphinois:

En de moraal van het verhaal? Ik denk niet dat wij nog veel duur vlees gaan kopen om biefstukachtige dingen te eten. Dit vlees was zeven keer goedkoper dan dat van vorige week, en het was uitstekend, uitstékend van smaak.

Zo ongeveer het goedkoopste vlees van bij de slager, met peper en zout en da’s alles, en onnoemelijk lekker. Ik ben zeer content van die Sansaire.