Anna wordt verdorie acht jaar oud, morgen.

Maart 2006: het lijkt gisteren, het lijkt een leven geleden.

Zelie heeft binnenkort examen, of grote overhoring of zoiets, van Aardrijkskunde.

Ik kan mij voor de dooie dood niet meer herinneren wat ik had van leerstof, in het derde jaar. Zelie moet in alle geval onder andere alle landen van Afrika kennen. Waanzin!  Dan vraag ik bijvoorbeeld wat de buurlanden van Tsjaad zijn, en dan kan die dat gewoon uit het blote hoofd! Ik weet niet meer wat wij moesten kennen (loess? eindmorenen? de Condroz?), maar het was in alle geval niét Afrika.

Ik was serieus onder de indruk. Okay, er zaten nog een aantal gaten in haar kennis (Ruanda-Urundi wou ze absoluut in twee delen, Zaïre was in haar hoofd plots Kongo-Kinshasa geworden, Rhodesië wist ze niet liggen, en de Centraal-Afrikaanse Republiek en Zuid-Afrika wél maar Zuidwest-Afrika niet), maar dat komt wel goed.

Oh, en ook: ik heb Louis aan het lachen gekregen met de Comoren. Waar zijn de Comoren het meest voor bekend? Ha, de Comoro-vadaan, natuurlijk!

Ik vermeld het maar even, ik bereid er mij namelijk op voor dat zeer binnenkort ook Louis niet meer om mijn domme lollen zal kunnen lachen, en dat ik verplicht zal zijn om met mezelf te lachen.

De moderne wereld en het internet, zegt men wel eens, maken het gemakkelijk om duizend opinies te leren kennen. Maar door de enorme keuze aan kanalen wordt het ook veel gemakkelijker om alleen maar uw eigen opinies te horen — alleen maar naar Fox News kijken, alleen maar linkse websites lezen — wat écht geen goede zaak is, ben ik van overtuigd.

Facebook is vuiligheid, soms, voor wie illusies koestert over mensen.

Dan is er bijvoorbeeld iemand die een fijne collega was, of een oude klasgenoot, of een ver familielid — wie of wat precies maakt niet echt uit — die ge al jaren en jaren niet meer gezien hebt maar die zo af en toe voorbijkomt op Facebook. En dan plaatst die plots iets dat zó van de pot gerukt urban legend-achtig en karikaturaal casual racist is dat het meer een grap dan iets anders lijkt.

Maar neen: dodelijke ernst. En dan komt het six degrees-gedoe naar boven: Facebookvrienden van Facebookvrienden, en voor ge’t weet is het Blut und Boden en bruine apen en nééééé!

Urgh. Defrienden en blokkeren, is mijn eerste impuls. Mijn tweede impuls is om er tegen in te gaan, zo van “allez gasten, hoe is dat mogelijk?” En hopelijk stoppen voor het ruzie wordt.

Jan heeft met zijn spaargeld een Nexus 7 gekocht, en die weigerde op te starten, een tijdje geleden.

Reset gedaan (powerknop en volumeknop), recovery mode, alles terug naar factory setting, hoplaklaar. Hij was content dat alles weer werkte, ik content dat het gerepareerd was, hoera!

Even later: weer van dat. En deze keer niét zo gemakkelijk op te lossen. Geen reset die werkt, , een cascade van problemen waarbij de oplossing voor het ene alleen werkt als het andere al opgelost is en omgekeerd, klagen dat de bootloader gelocked is en niet te unlocken… aargh! Om de muren van op te lopen, en na twee uur allerlei proberen: om de muren met mijn blote handen van af te breken.

Het is gewoon zó een glibberig ding: het werkt niet, en er is niéts aan te doen, en ge voelt u compleet machteloos, en aaaargh. Ik ging een moord begaan, zo hard dat het niet werkte.

En dan ging er nog een computer kapot, en het is alsof heel de wereld instort en alles een complot is: de oude internetdoos is kapot en de nieuwe internetdoos werkt niet zoals ze zou moeten, het netwerk is zo traag als iets, de scanner marcheert niet, Zelie haar computer moet volledig geherinstalleerd worden, en nu dat ook nog eens.

Om moorden te begaan, echt waar.

Enfin, een uur en een coupe advocaat later: computer die “kapot” was, bleek een stroomkabel te zijn die niet goed in de transfo zat, en de Nexus is volledig nieuw geïnstalleerd.

Zucht.

Op mijn werk doen wij aan cijfers en wetenschap, kijk maar:

Big data, meneer. Met analyses en trends en voorspellingen en al:

Ooooo wat hebben we veel krab gegeten vandaag! We waren met minder dan voorzien, er was meer krab dan voorzien. En we hadden beloofd dat we het allemaal gingen opeten, en dat hebben we dus ook gedaan.

Dat wou ook zeggen dat er niet veel plaats over was voor de rest, helaas.

Artisjok – feta/garnaalsla – king crab – sinaasappel/framboos dressing. Ideaal op een terras met een glas wijn, ’t schijnt. In alle geval uitstekend lekker.

Voor het hoofdgerecht heb ik een prachtig stuk vlees tot reepjes vermassakreerd, en dan in een marinade van een kilo of zo suiker, mirin, sojasaus en look verdronken.

En dan gewokt, en gewokte groensels erbij en rijst:

…en dan moest er nog een dessert in: crumble met rood fruit geitenkaas – peperkoek – pistache-ijs. Zoet en hartig, warm en oud, zacht en krokant: bijzonder goed.

Het boekje van de school en de oudleerlingenbond, correctie, Alumni Sint-Barbaracollege Gent is zo ongeveer helemaal klaar. Ik schreef om te lachen in het mailtje dat ik naar de rest van de raad van bestuur stuurde “Dagen en nachten en dágen en náchten werk later: bij deze!” — en het collega-bestuurslid waarmee ik we het hele boekje nog eens samen overlopen had, zei zeer serieus dat ik er eigenlijk wel een compensatie voor zou mogen vragen, voor al het werk.

Aan de ene kant was dat “dagen en nachten” zwaar overdreven (de cover is bijna identiek hetzelfde model als de afgelopen twintig of zo jaar, de binnenkant is wel een béétje vermoderniseerd, maar ‘t is het einde van de wereld niet om 40 bladzijden op te maken), en aan de andere kant: over mijn dood lijk, dat ik er geld voor zou willen.

Kelly is een tijd geleden (semi-)problogger geworden, ze schreef er onlangs over in de gazet. Ilse zou dat ook wel kunnen en willen doen, denkt ze wel eens — maar bleh, wordt dat dan geen sleur, en verplichting, en houd dat dan eens vol, jong.

Het “recept” is hoegenaamd niet moeilijk, zoals Kelly zegt en zoals iedereen weet: een niche en een publiek vinden, schrijven voor uw publiek, en gewoon veel, veel, veel werken. Gefocuseerd, en zo. En dan al eens een ebook aanbieden of een workshop, en netwerken, en aaargh.

Darren Rowse schrijft er al ontieglijk veel jaren over, dag na eindeloze dag vol “tips”, artikel na artikel met een catchy titel die uitnodigt om te klikken, pagina na SEO-geoptimaliseerde pagina vol telkens dezelfde tien artikels, met vijfhonderd variaties. Ik krijg het schurft van de man.

Om dezelfde reden dat ik nooit wil betaald worden voor dingen die ik doe, om dezelfde reden dat ik nooit van mijn leven ooit nog zelfstandige wil zijn of baas van een bedrijf, zou ik voor de dooie dood geen problogger willen worden, zelfs niet semi of hemi. Maar hey, to each their own: zelfstandigen, mensen die geld verdienen met hun weblog, zelfs seriële entrepreneurs.

Ik was vroeger wel eens groen van afgunst, en ‘t is raar: maar ik heb dat tegenwoordig gelijk helemaal niet meer. Het is iedereen gegund. Doet wel en ziet niet om. En al.

Ouderdom, zeker?

Ik had een halve eeuw geleden zo’n Sansaire gesteund op Kickstarter, en vorige week kreeg ik een bericht dat hij op weg was, om toe te komen vrijdag!

Vrijdag kom ik vol verwachting terug op het werk van een vergadering in een Andere Provincie, maar geen Sansaire te bekennen. In de namiddag kijk ik op de website van de koerierdienst, en schets mijn verbazing: het ding zou wel degelijk geleverd zijn en er zou voor afgetekend zijn. Gnnnn.

On huisnummer op het werk is 1/0001, de GPS wil niet altijd mee, en het is niet hyper-duidelijk waar de deur is — dus ik was nog niet verschrikkelijk bezorgd: eerst eens de buren afgaan, en dan kijken. Helaas: de bovenburen wisten van niets, en de buren aan de andere kant van het gebouw waren er niet.

Vandaag tweede poging: de buren van boven wisten nog altijd van niets, de buren van aan de andere kant waren er deze keer wel maar wisten ook van niets. Collega Ron bedacht plots dat het ding misschien niet geleverd was bij ons, Adhese dus, maar wel bij Adhesia, een bedrijf honderd meter verder. Ik daar naartoe, onthaal afwezig wegens middagpauze, terug gegaan na 13u: helayse, peanutcheese.

Gebeld naar de koerierdienst in Wales (altijd leutig, mensen met een Welsh accent), maar die konden mij niet helpen. Ja, ‘t is geleverd meneer, ja, er is voor getekend, en neen, wij kunnen u niet meer zeggen dan dat. Pakje is afgeleverd aan een andere koerierdienst, en meer dan dat mogen we u niet zeggen, dat zijn de privacyregels. Hu? Ja meneer, wij hebben een contract met de verstuurder, niet met u, we kunnen niéts meer zeggen.

Stomgaweg verspreekt de dame aan de telefoon zich, en kom ik de koerierdienst in België te weten. Ah ja, zegt dier mevrouw, maar ik mag u het trackingnummer niet geven, dat is tegen de privacy.

Gr. Toch maar een poging gedaan om te bellen naar die mensen in België, en wie schetst mijn verbazing: ze konden redelijk gemakkelijk vinden welk pak het was, en ze hebben meteen de chauffeur gebeld, en die wist meteen te zeggen dat hij zich vergist had, en dat hij op nummer 10 had geleverd in plaats van nummer 1.

Zucht.

Enfin bon, ik heb hem dus in handen, mijn Sansaire. En ja, ik heb er al iets mee gemaakt: bij gebrek aan vlees, een perfect à point eigeel — 35 minuten aan 72°C. En ja, dat is een gemak. Dit weekend eens biefstuk.

Vandaag familie op bezoek gehad voor eten, en we waren ikweetniethoegoed voorbereid: soep al een dag klaar, cannelloni met zeven sporten champignon gisteren gevuld en in de koelkast, vanmorgen het dessert gemaakt. Ik denk dat het de eerste keer was dat we zo weinig te doen hadden.

Het moest ergens ook wel, want Sandra was gisteren en vanmorgen bijna heel de tijd weg, maar toch: punten voor ons.

Tot we het hoofdgerecht opwarmden: de les van vandaag is dat een saus die zowat 100% room is, niét goed tegen de frigo en daarna de oven kan. Ze was gedomme volledig geschift. Afijn, we weten het voor de volgende keer.

(Verder de namiddag in het park doorgebracht trouwens — leve de lente als het nog niet te warm is.)