Michel Vuijlsteke's weblog

Gelezen: Words of Radiance

woensdag 23 april 2014 13u08
Het vervolg op The Way of Kings stond al een tijdje op de “te lezen”-lijst. Ik heb eerst in de rapte The Way of Kings herlezen, en dan hopla gewoon aan één stuk door Words of Radiance doorgelezen.

Redelijk letterlijk “aan een stuk door”, trouwens: ik lag met oorontsteking en koppijn te bed, en tot mijn verbazing lukte lezen wél deze keer — dus heb ik een halve dag en een nacht doorgelezen, en het boek was uit. Spijtig, vond ik. Natuurlijk is het nog altijd geen grote literatuur, en natuurlijk blijft het allemaal wat formulaisch, en soms wordt het zelfs wat kinderactig (die woordspelingen!), maar hey: een mens leest ook soms eens om te onspannen, en dat is bij deze helemaal gelukt.

De wereld van Stormlight Archive (tien! boeken gepland!) is typische Brandon Sanderson: een volledig uitgedacht geheel van in elkaar hakende rassen en samenlevingen en geschiedenis en magische systemen, bevolkt met personages die zowaar meestal ménsen zijn en geen karikaturen.

Voor sommige mensen, als ik het internet wat afspeur, lijkt het alsof er weinig gebeurt in deel twee van de serie, maar da’s niet wat ik ervan vind. Het is Traag, maar op een vals plat-manier: het lijkt alsof er niet zo enorm veel gebeurt, maar er gebeurt eigenlijk wél vanalles. Zowel de wereld als de personages zijn een heel eind duidelijker geworden. Waar Shallan in het eerste deel bijna irritant was, met haar voortdurende grapjes, wordt ze in deel twee zowaar een tragisch personage. Waar het in het eerste deel nog voor een groot stuk raden was naar de motieven en de mechanismen, zijn er nu weliswaar nog altijd mysteries, maar het wordt min of meer mogelijk om een lijn te zien in de zaken, en stuk voor stuk te reconstrueren wat er gebeurd is, en te beginnen raden naar wat er nog gaat gebeuren.

Shallan Davar en Kaladin kunnen allebei iets magisch, hoera, en er is uitzicht op nog veel andere mensen die iets magisch kunnen doen, en er zijn zeker twee viewpoints van de andere kant van het conflict (Szeth de moordenaar en Eshonai de leidster van de Parshendi): dat bouwt allemaal naar epische dingen.

Oh, en natuurlijk is zelfs de serie van tien boeken maar een onderdeel van de Cosmere, het universum waar veel van Sanderson’s boeken zich in afspelen, met een wezen dat in zestien shards uit elkaar spatte, en met onder meer Hoid, die van reeks naar reeks over en weer gaat en alles — ik zal dan toch nog Warbreaker moeten lezen, vermoed ik.

All in all: degelijk boek. Op naar nummer drie. Ergens in de lente van 2016, zegt één bron, nog voor het einde van 2015, zegt een andere.
Misschien verwant
[van op Boeggn]
⁂
Dat waren nog eens tijden jong

dinsdag 22 april 2014 19u31

Patrick deed van hashtag-durftevragen:

Ik herkende het melodietje meteen, en ik kon het ook situeren, ergens einde jaren 70 misschien begin jaren 80, synthesiser, instrumentaal, Jean-Michel Jarre-achtig, Oldfield-achtig, Vangelis-achtig, Pink Floyd-achtig maar aaaaaaargh geen flauw idee wat het juist was. Zo zat het in mijn hoofd (let niet op het zo vals als een kat fluiten rechtsreeks in de micro van mijn laptop):

Op het werk had Tim het ook direct herkend, maar ook geen flauw idee wat.

Kijk, dit is wat het was:

Magic Fly, van de fantastische mannen van Space — Fransmans, en ja, dat is gelijk Daft Punk met muziek van Air, behalve dat het van 1977 is. Zó ongelooflijk machtig!

⁂
Stemtest 2014: tsssss

dinsdag 22 april 2014 17u12
Ik heb de Stemtest van Universiteit Antwerpen, UCL, Partirep.eu, De Redactie etc. gedaan. Zowel in het Frans als in het Nederlands, ‘t is te zeggen: zowel voor de verkiezingen in Vlaanderen als die in Wallonië.

For the record: zowel bij Vlaanderen als Wallonië werd mij groen aangeraden (Groen/Ecolo), met op de tweede plaats de socialisten (sp.a/PS), en op de laatste plaats de liberalen (OpenVLD/MR).

Wat mij vooral opviel, was het verschil tussen de vragen in de twee tests. Natuurlijk kunnen de vragen niet gelijk zijn — in Vlaanderen speelt de vraag naar een nieuwe stad om overbevolking op te vangen niet, bijvoorbeeld, is het kijk- en luistergeld al lang afgeschaft, en wordt onderwijs anders geprganiseerd.

Maar de vragen die wél gelijk zouden kunnen zijn, waren dat zeer vaak niet. En ik zie niet direct een reden waarom.

Volg even mee:
- 19. Burgemeesters moeten rechtstreeks verkozen worden
  15. Les bourgmestres ne doivent pas être directement élus
- 34. De regels voor de uitvoer van wapens en militaire onderdelen moeten strenger worden
  18. Les règles liées à l’exportation d’armes doivent être assouplies
- 8. Straten die opnieuw aangelegd worden, moeten een fietspad hebben
  34. Il ne faut pas rajouter de pistes cyclables si cela complique la vie des automobilistes
- 9. Het provinciale bestuursniveau moet verdwijnen
  4. Il faut conserver les Provinces
- 15. Er moet een hoofddoekenverbod komen voor leerkrachten in het gemeenschapsonderwijs
  12. Le personnel de la fonction publique wallonne doit avoir le droit de porter le foulard
- 22. Vlaanderen moet minder geld besteden aan ontwikkelingshulp
  28. La Wallonie doit consacrer plus d’argent à l’aide au développement
Er is een emotioneel, hoe klein dan ook, verschil tussen een groene knop “ik ben het eens” klikken en een rode knop “ik ben het oneens”. En er is een betekenisverschil tussen “ja, we moeten minder geld geven aan ontwikkelingshulp” en “neen, we moeten niét meer geld aan ontwikkelingshulp geven” — er nog buiten gelaten dat er geen enkele nuance mogelijk is. En als ik vind dat het goed is zoals het is, dan ben ik Vlaanderen verplicht om te zeggen “neen, we moeten niet minder geld geven aan ontwikkelingshulp”, en in Wallonie “neen, we moeten niet méér geld geven aan ontwikkelingshulp”.

Dat zijn toch tendentieuze vragen? Dat is toch niet ernstig? Wie probeert hier wat te doen, eigenlijk? Kunnen zeggen “x% van de Vlamingen zeggen dat er een hoofddoekenverbod moet komen, terwijl y% van de Walen vinden dat ambtenaren het recht hebben om een hoofddoek te dragen?”

*
* *

Nog iets anders. Vanuit welk wereldbeeld zijn die stemtesten gemaakt? Kijk, ik doe even een testje. Ik antwoord oneens op alles bij de Vlaamse test:

Ik antwoord eens met alles bij de Vlaamse test:

Doe ik hetzelfde bij de Waalse test — oneens met alles:

En eens met alle stellingen:

Als ik altijd op de groene knop (ja, positief, goed gevoel, natuur, gezonheid) duw, kom ik zowel bij Vlaanderen als bij Wallonië uit bij een groene partij, en daarna bij de socialisten. Ergo: de stemtest vraagt de gebruikers hun wereldbeeld te toetsen aan een groen/socialistische visie op de wereld.

Hm.

Hmmm.
⁂
Gelezen: Allegiant

maandag 21 april 2014 17u53
Hoera en bravo! Allegiant is bij deze één van de allerslechtste boeken die ik ooit gelezen heb, en dat wil veel zeggen want ik heb veel boeken gelezen, en véél slechte boeken.

Om de één of andere reden besloot Roth in dit boek in plaats van alles uit het eerstepersoonperspectief van Tris te vertellen, afwisselend Tris en haar “lief” Tobias/Four aan het woord te laten. Vervelende beslissing, want het is compleet onduidelijk wie wie is: de twee personages hebben exact dezelfde onrealistische stem, en het is alleen als ze aan elkaar expositie aan het doen zijn, of als er eens een persoonlijk voornaamwoord in komt dat het geslacht verraadt, dat de lezer weet of Tris of Tobias aan het woord is.

Niet dat het dan écht duidelijk wordt, want de Tris en de Tobias van dit boek zijn totaal verschillend van die van het tweede boek, en dié waren al anders dan die van het eerste boek.

Maar alla. Het heeft trouwens ook geen enkele zin om na te denken over het plot — iets met genetica, en “nurture” die “nature” zou corrigeren, en onzuivere genen of godweetwat — want het is zowel wetenschappelijk als verhaaltechnisch complete kul. En oh ja, die “divergence”, waarbij het hoofdpersonage méér was dan alleen maar die ene karaktertrek van één “faction”? Ah ja, dat was ook maar om te lachen.

En er is een einde, gelukkig, maar het trekt op niets. Plotgaten zo groot dat er verschillende olietankers, hand in hand, door kunnen wandelen.

Slecht, slecht, slécht boek.
Misschien verwant
[van op Boeggn]
⁂
Gelezen: Insurgent

maandag 21 april 2014 17u19
Goeie help.

Ik dacht: mevrouw Roth zal in dit vervolg toch een tandje bij steken, met de hulp van misschien een goede redacteur? Ik dacht ook: met wat meer ervaring na dat eerste boek, kan het toch beter worden, nee?

Nee dus.

Minder dan ééndimensionale karakters, een soort stuitend anti-intellectualisme, TEENAGE ANGST!!! aan honderd per uur, een liefdeshistorie die zelfs een meisje van dertien niet gelooft, een hoofdpersonage dat irritant is, depressief, onlogisch, en had ik al gezegd irritant? En alles en iedereen is zwart-wit, tot ze plots wit-zwart zijn en dan weer zwart-wit.

To-taal ongeloofwaardige wereld, nog altijd (blijkt bijvoorbeeld dat alle facties hun eigen “serums” hebben: vreedzaamheidsserum, vergeetserum, doodserum, wsaarheidsserum, bla die bla. Way to gemakkelijkheidsoplossing, Roth), en totaal ongeloofwaardige personages die van set piece naar set piece geteleporteerd lijken. Slécht.

En het einde was al doorgetelegrafeerd van het begin van het eerste boek.

Ik lees niet meer verder uit interesse, maar uit ramptoerisme.
Misschien verwant
[van op Boeggn]
⁂
Gelezen: Divergent

maandag 21 april 2014 16u38
Paasvakantie! Geen school voor de kinderen! Er was een vriendin van Zelie in huis, en plots was er besloten om naar een film te gaan, en wel Divergent.

Ik had de naam al vaag gehoord, maar geen idee waar het over ging. “Iets met science fiction”, werd mij verzekerd, dus hey, waarom niet, dacht ik.

Het begon goed in de cinema, met een soort voorfilmpje voor Divergent zélf, net voor de film. Ik probeer zoveel mogelijk voorfilmd te vermijden, dus ik zat daar met mijn ogen dicht en mijn vingers in mijn oren — proper, ongetwijfeld.

Afijn. De film bleek een soort kruising tussen Logan’s Run en Hunger Games en dergelijke te zijn. Niet per se slecht, niet per se goed, maar wel intrigerend genoeg om mij zin te geven om het vervolg te weten te komen, en dus om het boek van de film te lezen en dan de vervolgen op het boek van de film.

Neen, ik heb niet veel nodig, neen.

En dus: Divergent, het boek. Dat blijkt onduidelijker en verwarder te zijn dan de film. Ik vond het boek minder goed dan de film, ja.

Niet omdat de film zo uitstekend goed is, maar omdat ik het boek gewoon niet goed vond. Spijtig.

Divergent speelt zich af in één stad, ergens in een onbestemde periode na een onbestemde catastrofe, en het is duidelijk dat er een soort sociaal experiment aan de gang is. Mensen worden opgedeeld in facties: Abnegation, Amity, Candor, Dauntless en Erudite, op basis van een test en eigen keuze. De grote meerderheid van de mensen passen exact in zo’n factie (ze zijn zelfopofferend, vredelievend, radikaal eerlijk, avontuurlijk of intelligent), het hoofdpersonage –uiteraard– past niet in één vakje, is “divergent”, een gevaar, tralala.

Ik snap wel dat het een boek voor tieners is, maar het had er toch een béétje minder vingerdik op mogen liggen.

Hoofdpersonage Beatrice (Tris) gaat van Abnegation naar Dauntless (in een soort sorting hat-ceremonie), blijkt na een tijdje natuurlijk uitstekend te zijn in al wat ze doet, wordt verliefd, spannende avonturen, zucht, geeuw.

De film steekt er tenminste nog een beetje Matrix-achtigs in, met simulaties waar Tris de simulatie om zich heen buigt, maar in het boek gaat het er gewoon om dat ze weet dat ze in een simulatie zit, en dat haar hartslag dus naar beneden gaat, en da’s al waar de test op wacht. Ik ben geen fan van mevrouw Roths schrijfstijl, maar daar nog helemaal naast: ik ben een beetje allergisch aan slecht uitgedachte werelden.

Het materiaal, in het bijzonder de wapens en de hoogtechnologische dingen, kunnen duidelijk niet gemaakt zijn in enkel die ene stad. Het aantal inwoners is véél te klein voor een samenleving zoals omschreven. Het sociale experiment kan duidelijk alleen overleven als er ergens een Big Brother is die het leidt, de potentie voor chaos is daar veel te groot voor, en de manier waarop de macht verdeeld is, is totaal het tegengestelde van wat een mens zou verwachten. En er is een enorme muur rond de hele stad, dat alleen al is voldoende om al vanaf het eerste boek (of de film) te wéten dat we buiten die muur gaan kijken.

Het leest als een inderhaast uitgevonden wereldje, zonder geschiedenis, zonder bestaansreden, zonder maatschappij. Die Dauntless, waar het overgrote deel van het boek zich afspeelt, lijkt op niet veel meer dan een straatbende die bezigheidstherapiegewijs rondlummelt op trams. Ja, er wordt ons wel gezégd dat ze “de orde handhaven”, maar het is absoluut onduidelijk waar er conflict zou kunnen zijn in het ideale wereldje.

Ugh, tegenstekelijk slecht. En zo prekerig! Hopen dat het vervolg beter is.
Misschien verwant
[van op Boeggn]
⁂
Links van 15 april 2014 tot 20 april 2014

zondag 20 april 2014 16u00

New Statesman | H G Wells: “It seems to me that I am more to the Left than you, Mr Stalin”
In 1934, H G Wells arrived in Moscow to meet Soviet writers interested in joining the international PEN Club, of which he was then president. While there, Stalin granted him an interview. His deferential conversation was criticised by J M Keynes and George Bernard Shaw, among others, in the New Statesman.

Stock photos that don’t suck — Design / UX — Medium
Finding great stock photos is a pain. You’re left with either low-res amateur photos, people wearing cheesy headsets, or photos that are out of budget for the project you’re working on. Below is an ongoing list (so bookmark it) of the best stock photo sites I’ve come across.

Amazon Smartphone Photos, Specs and Details Revealed: Exclusive Report | BGR
BGR gives the world an exclusive first look at the unannounced smartphone Amazon is set to debut in the coming months

Short Ribs Time and Temp – Recipe – ChefSteps
Creative possibilities are especially compelling aspects of sous vide cooking. The ability to cook ingredients for prolonged periods of time at carefully controlled temperatures can yield appealing textures that are impractical, or even impossible, to achieve using conventional cooking techniques. Throughout this course we'll explore these possibilities; below is a showcase of the range of textures that you can easily achieve by sous vide cooking a tough, but flavorful cut of meat like beef short rib.

Introduction to Huginn on Vimeo
Huginn is a open source system for building agents that observe the world and act on your behalf. This is an introductory screencast. Your agents are standing by!

⁂
Drie maand met een Microsoft Surface 2 Pro, verdict

zaterdag 19 april 2014 22u06

Ik heb sinds een tijdje een Microsoft Surface 2 Pro (en laat mijn hoofd grust dat het Surface Pro 2 moet zijn, Bill Gates zegt het ook omgekeerd, kijk maar:

, maar dit geheel terzijde.)

Ik kan er eigenlijk zeer beknopt over zijn: zonder de minste overdrijving kan ik mij geen toestel voor de geest halen waar ik meer content mee geweest ben dan met dit. Van alle toestellen die ik ooit gehad heb, en dan spreek ik van van boormachines over keukengerief tot computers, en van TRS-80 tot nu.

Beeld u in: een toestel van ongeveer dezelfde afmetingen als een iPad, met een echt touch screen (waarmee ik bedoel: zowel voor vingers als voor een pen), honderden gigabytes opslagruimte, waar magnetisch een uitstekend klavier aan kan geklikt worden, dat zonder het minste probleem drie HD-schermen aanstuurt, dat moderne games speelt, en — vooral — dat een volledige echte computer is.

Ben ik een film aan het bekijken in de zetel? Surface in tablet-mode, enkel het scherm en het uitklapbare voetje om te steunen, koptelefoon in als er volk in de buurt zit, en anders zonder koptelefoon (het geluid dat uit die Surface komt is werkelijk uitstekend).

Zit ik in vegetatiemodus voor de televisie of wil ik een comic lezen op het toilet? Surface in de hand als een boek, bediend met mijn vingers.

Zit ik aan mijn bureau op het werk? Ik plug er twee externe schermen aan en een USB-hub aan waarin een backupschijf en een keyboard geplugd zitten, met een draadloze muis in het keyboard.

Heb ik een vergadering? Afhankelijk van het soort vergadering klik ik het magnetisch keyboard eraan vast en steek ik de muis in de usb, of neem ik mijn stylo mee en schrijf ik op het scherm. Dat ziet er dan bijvoorbeeld zo uit:

(Héérlijk thuiskomen in OneNote, trouwens: integratie van tekst en tekeningen en foto’s en screenshots en doorzoekbare handgeschreven notities en tekst op screenshots en foto’s, en de mogelijkheid om gesynchroniseerd geluid erbij op te nemen, de ideale notitieneemtoepassing — ik heb het járen aan een stuk gemist!)

Ik heb geen andere computer dan de Surface, en ik gebruik hem voor alles, zowel op het werk als thuis — dat is redelijk anders dan vóór de Surface: dan had ik een Mac voor werk, deed ik thuis dingen op een desktop-PC, en liep ik nog eens rond met een iPad.

Surface als tablet

Het is honderd procent mogelijk om zo’n Surface alleen maar als tablet te gebruiken. Er is Windows 8(.1) dat een reeks ingebouwde dingen heeft, er is een Microsoft Store waar allemaal apps en spelletjes en zo zijn, en alleen daarmee zou een mens ook voort kunnen.

Die hele Windows 8 op een computer met een touch screen, als ik dan toch moet vergelijken, vind ik een enorme verademing in vergelijking met iOS 7. Windows was plat vóór Apple plat was, en er is –vind ik persoonlijk, opnieuw– serieus veel meer over nagedacht.

Het begint bij de “homepagina”, die een mens helemaal naar zijn eigen goesting kan indelen, met live tiles die updaten en doen, en die meegroeit met uw eigen manier van werken. Zo ziet het er na drie maand bij mij uit:

Van de dingen die daarop staan, is een groot deel “tablet-mode”: alleen dat blokje kleine icoontjes (voornamelijk Office, dus) is zuiver desktop-Windows. Mail, kalender, Kindle, Comics, feed reader: allemaal zonder op de desktop te komen.

En ook de basisdingen zijn proper en handig — pak de alarmklok, bijvoorbeeld:

Om maar te zeggen dat ik geen problemen heb met Windows 8. De apps werken meestal in de breedte, wat in deze tijden van brede schermen een gemak is.

Net zoals de Windows-telefoon, doet Windows 8 aan agreggatie van allerlei socialemedia-accounts:

Het grootste verschil met iOS is natuurlijk dat Windows multitasking doet, in de zin van meer dan één app tegelijk kunnen gebruiken. In een klein venster de televisie opzetten via Yelo en ondertussen een boek lezen, bijvoorbeeld (ja, “er is een streamingprobleem” bij Yelo — Telenet en stabiliteit in streaming is géén goede combinatie):

Of kijken naar filmpjes via Plex en ondertussen mail lezen:

Split screen, en ja, die verdeling kan aangepast worden, en ja, dat is een enorm gemak, en ja, ik gebruik dat zeer regelmatig.

Om maar te zeggen: een niet-pro-Surface is meer dan een vervanging van een iPad. En ik heb mijn iPad al drie maand niet meer gebruikt.

Surface als computer

Tja, zo enorm veel is er niet te vertellen over die Surface als computer. Het is een degelijke Windowscomputer, met voldoende geheugen, een processor die krachtig genoeg is, geen gamingcomputer maar toch voldoende grafische kaart om games mee te spelen, en een snelle SSD.

Vooral dat laatste is een verademing: geen ratelende harde schijf meer, programma’s die vlugger starten dan hun schaduw: leutig.

Als ik met mijn computer aan een bureau zit, thuis of op het werk, hang ik er een aantal externe schermen aan, meestal in een configuratie als dit:

Surface links als achtergrondscherm (televisie thuis, muziek of algemeen internet op het werk), scherm van 1920×1080 in het midden als hoofdwerkscherm, kleiner scherl in portrait mode rechts voor mail.

Eén scherm is rechtstreeks aan de Surface verbonden, een aner via USB. Verder nog aan de USB: een klavier en een muis, externe hard disk voor backups, en (op het werk) een ethnernet-naar-USB-kabel.

En dan voelt dat aan als om het even welke andere normale computer. Al wat Office en Photoshop en dergelijke is, werkt perfect zoals een mens zou verwachten dat het werkt op een moderne computer. Ik heb geen klachten over traagheid of wat dan ook.

Zonder extern scherm is het een computer voor mensen met goede ogen: 1920×1080 op zo’n klein schermpje is écht heel klein, en vergeet het om probleemloos zonder muis te werken in pakweg Office of andere “desktop”-applicaties: mi-nu-scu-le icoontjes, vingers zijn gewoon veel te onnauwkeurig, en zelfs met de stylus is het niet evident.

Die stylus gebruik ik voor notities tijdens vergaderingen, voor tekeningen, en voor Photoshop — drukgevoelig en precies, zo moet het zijn — maar niet als muisvervanger in normale Windows.

En dus: voor situaties waar er on the go moet gewerkt worden in gewone Windows, plug ik gewoon een muis in, en heb ik er een magnetisch keyboard aan hangen.

Ik begin een beetje Microsoft-fanboi-achtig te klinken, vrees ik, maar die Typecover 2 is een mirakel van ongelooflijk schoon fatsoen. Klikt vast aan de Surface, zo groot als een normaal keyboard en verlicht in het donker (maar alleen als ik er met mijn hand in de buurt kom), voelt — na wat gewoon worden — bijzonder degelijk aan, en is toch maar een millimeter of twee drie dik. Oh, en het doet ook dubbele dienst als cover.

Open ziet het er dan zo uit:

en toe azo:

Eummmm… wat nog? Batterij: zeer degelijk. Ik ben niet in de gewoonte lang ver van een stopcontact te zitten, maar ik haal er zonder problemen een uur of vijf zes gewoon gebruik (dus niet games of zo) uit. Het is me al overkomen dat ik een hele werkdag zonder kabeldoorgeraakt ben. Nipt, en hij zal wel niet altijd aan gestaan hebben, maar toch gelukt.

Negatieve dingen, na drie maand? Een aantal, maar niets ergs: de stroomkabel klikt vast met een magneet, maar de randen lijken nét wat te scherp, waardoor het altijd prutsen is om het ding er in te krijgen. De precisie van de stylus helemaal in de hoeken is niet zeer goed. En de pijltjestoetsen op de type cover staan niet in omgekeerde T maar met een halve pijl naar boven en een halve pijl naar beneden, bah.

Maar dat-is-het-dus. Drie kleine nitpicks, en voor de rest: beste computer die ik ooit gehad heb.

⁂
Een escalatie van pijnstillers

vrijdag 18 april 2014 21u15

Ik ben, helemaal tegen mijn gewoonte in, toch maar eens naar dokter huisarts geweest vanmorgen. Dat was nadat ik van gisteren 16u tot vanmorgen 10u in bed geleden had, heel de tijd Verschrikkelijke Pijnen Lijdend.

Uitgelegd wat er bij de apotheker gebeurd was, en nadat de dokter in mijn oren, neus en keel gekeken had: besloten dat hij Panotil zou voorschrijven wegens oorontsteking. Als ik toch bij de dokter was, uitgelegd van mijn vreemde allergieën en migraine, en een reeks pijnstillers en pillen voorgeschreven gekregen, alsmede de uitdrukkelijke instructie bij te houden wat ik eet en drink en doe, en wanneer ik wat voor hoofdpijn heb, of het aan één kant is of aan twee kanten, altijd dezelfde pijn of soms anders, afijn, een Projectje.

We beginnen met gewone hoofdpijnpillen, en als dat niet werkt, escaleren we, en als dat niet werkt, gaan we naar iets LSD-achtig, en als dat niet marcheert, proberen we een middel waar een halve bladzijde waarschuwingen bij staat (onder meer dat ik het onder geen enkel!! beding in de buurt van dat vorige mag gebruiken).

Ah, en dan ben ik weer in bed gekropen, met bovenop mijn oorpijn ook nog eens koppijn en een occasie om de eerste soort de nieuwe pillen te proberen: blijkt, oh joy, dat ik niet tegen felle, koude wind in mijn gezicht kan.

In bed gelegen van 11u tot 18u30, da’s dus 27 uur op 28. Ik heb wel wat kunnen lezen, ‘t is altijd dat.

⁂
Tijdelijk buiten dienst

donderdag 17 april 2014 20u39

Er is iemand met een breinaald in mijn oor aan het duwen. Dat doet verschrikkelijk pijn, bah, en de pijn is gelijk aan een gyroscoop verbonden: elke beweging van mijn hoofd doet nog meer pijn.

De apotheker wou niet meewerken: blijkt dat Panotil of gelijkaardige niet zonder voorschrift te krijgen zijn.

Hij kon mij wel iets plantaardig geven, zei hij. Ik vroeg hem of dat ook pijnstillend en ontstekingsremmend werkte — ah nee, helaas: het werkt alleen ‘verzachtend’ en ‘kalmerend’.

“Placebo, dus?”, vroeg ik. “Euh ja, van zodra het echte pijnstillers en ontstekingsremmers zijn, moet het via een voorschrift.”

Ik heb het dan maar zo gelaten en ik ben met algemene pijnstilpillen in bed gekropen. Hopen dat een nacht slapen alles beter maakt.

⁂
Drie maand met een Microsoft Surface 2 Pro, inleiding

woensdag 16 april 2014 10u37

Drie maand? Waarom drie maand wachten vóór er iets over te zeggen, in ‘s hemelsnaam? Zeer simpel: ik wou wachten tot de wittebroodsweken over waren, die periode waarin een mens vast bij zijn besluit blijft om niéts overbodigs te installen, om alles proper georganiseerd te houden, en waar er nog geen enkel probleem is met de computer.

Waarom een Surface? Een beetje voorgeschiedenis. Ik had thuis altijd een PC, in 1991 gebruikte ik een tijd een Mac SE/30, daarna weer PC’s, daarna op mijn werk door elkaar PC en Macs (Quadra, daarna PowerMac), en daarna een paar jaar PC en Unixgereedschap. Dan veranderde ik van werk en had ik een zware desktop-PC en een Toshiba TabletPC waar ik zeer content van was, en daarna veranderde ik weer van werk en had ik een opeenvolging van adequate laptops.

Mijn droomtoestel voor draagbaar gereedschap voor meetings en notities en dergelijke, een paar jaar geleden (twee jaar vóór de allereerste iPad), was een Microsoft Courier:

…maar toen werd die afgevoerd, en toen ging ik bij Adhese werken en had ik een Macbook voor computer en een iPad voor onder de arm, en was ik daar relatief content van.

Vorig jaar begon die Macbook, na drie jaar intensief gebruik, stukje bij beetje de geest te geven, zoals zoveel andere Macbooks van zijn reeks. De iPad gebruikte ik minder en minder: met elke update van Apple werd het ding trager en trager. En ik was hoedanook Apple en zijn hele controlerende gedoe bijzonder zwaar beu: ik moest geen twee keer nadenken welke computer ik in de plaats wou.

Ik zocht iets met een degelijk scherm, klein en handig, met voldoende batterij en zo: die 15 inch Macbook had wel een okay scherm, maar uiteindelijk woog het ding veel te zwaar, en zat ik toch 90% van de tijd op een externe monitor te kijken.

Microsoft doet al een tijdje propere dingen met interfaces, vind ik. En Microsoft hardware (muizen, keyboards en andere) is traditioneel meer dan degelijk. En ik had tien jaar geleden ook al die Tablet PC waar ik bijzonder content van was.

Dus, allemaal in koor: Microsoft Surface Pro 2!

Met de gewone Surface Pro had ik de kat uit de boom gekeken (een versie 1, niet noodzakelijk mijn ding), maar de Surface 2 Pro zag er precies uit als waar ik naar op zoek was.

Ik wist het niet helemaal zeker: nog nooit écht op gewerkt (in de winkel eens over het scherm zwiepen telt niet mee), nog nooit mee rondgelopen, nog nooit echte software op proberen draaien, thuis wel al een eeuw Windows 8 maar nog nooit op het werk in een 99% Mac-omgeving mee gedraaid — maar ik zag het wel zitten.

Morgen: bevindingen!

⁂
Neeee!!!! Een nieuwe auto!!!

dinsdag 15 april 2014 10u01

Onze auto, ik ben daar zo content van. Een Fiat Multipla, oud model, oranje, met gemak de lelijkste auto in elke parking.

Maar ook een perfecte auto voor ons: drie zetels vooraan, drie zetels achteraan, en een koffer. Zo kort als een normale auto, en dus uitstekend te partkeren in de stad. Gemakkelijk om in te zitten, en alles.

Het ding is ondertussen denk ik dertien jaar oud, en het is al een tijdje op zijn laatste wielen — en gisteren was het finale verdict van de garage dat het niet meer de moeite zou zijn: olielekken overal en ikweetnietwatvoor andere mankementen, minstens 2500 euro kosten.

Dus moeten we een andere auto hebben. Niet dat we enorm véél met de auto rijden, maar toch regelmatig eens: boodschappen voor zes man, voetbal, van die dingen. Een auto waar zes man in kan en waar nog kofferruimte over is, dat hebben we nodig. Een onvoorzien gat in het budget, verdju.

En wat moet het worden? Ik heb daar geen flauw idee van. De standaardaanbevelingen zijn dingen zoals een Opel Zafira of een Dacia Logan. Zeven zitplaatsen! roepen ze dan, maar bekijk de foto’s en bekijk die dingen in het echt, en het is direct duidelijk:

‘t Is kiezen tussen vijf stoelen en een koffer, of vijf stoelen, twee klapzeteltjes en géén koffer. Vergeet het dus om daar ooit mee op vakantie te gaan. Idem voor Volkswagen Touran, Ford Transit, Ford S-Max, Fiat Doblo, Toyota Picnic en heel die zooi verwante zevenzitters.

En dus is er geen alternief buiten bijvoorbeeld iets Fiat Scudo-achtig:

…of iets Ford Transit-achtig:

Maar dat zijn zo’n bakbeesten van camions! En dat kost allemaal ongetwijfeld een arm een een been!

Aaargh!

Update: of een Ssangyong Rodius, met 11 plaatsen, en dan rondrijden in een landwalvis. 🙂

⁂
Een fotoboek bij Blurb.com, een fotoboek bij Myphotobook

maandag 14 april 2014 21u03
Ik wou een boek maken met foto’s erin, op papier. Tot zover geen groot probleem: er zijn tig websites met zo’n fotoboekmaakapplicatie: downloaden, foto’s over slepen, uploaden, klaar. Of via iPhoto op Mac, of via Lightroom, of gewoon binnensteken in de winkel.

MyPhotobook heeft een hele reeks paginatemplates waarin foto’s (en soms ook tekstkaders) klaargezet zijn, maar die zijn op een paar na onbruikbaar wegens lelijkheid:

En Lightroom (dat eigenlijk Blurb is, achter de schermen) heeft een hele reeks propere layoutopties:

…maar het probleem is: ik wil zélf dingen regelen, en het is veel te veel behelpen met die kant-en-klare oplossingen. Gelukkig is er bij Blurb nog een optie voor gevorderden: installeer de InDesign-plugin, en dat leidt u door hele proces.

Pas op, het blijft allemaal manueel werk natuurlijk: hier geen templates of voorbeelden, alleen een pagina met daarop aangeduid tot waar aflopende foto’s (die over de rand gaan) moeten komen, en waar de veilige zone eindigt (de ruimte waarbinnen ze garanderen dat alles gedrukt zal worden).

De keerzijde van “geen templates of voorbeeld” is uiteraard: volledige vrijheid. Foto’s en tekst precies waar ik ze wil en hoe ik ze wil, met of zonder tierlantijnen:

En op het einde van het proces, als alle pagina’s opgemaakt zijn: de cover maken, die dan automatisch exact de juiste grootte heeft, met een rug precies zo dik als nodig voor het type cover en het aantal bladzijden en de dikte van het papier binnenin:

Nu, uiteindelijk bedacht ik redelijk snel dat ik er geen al te groot probleem van moest maken, van dat ontbreken van vrijheid bij Myphotobook: gewoon elke pagina van het InDesign-document exporteren als een beeld op hoge resolutie, en dan als één aflopende foto op een pagina pleuren, dat geeft toch in principe precies hetzelfde?

Ah. Op één probleem na: er staat redelijk wat tekst bij die foto’s. Zou het dan niet in de soep draaien, als ik dat als als standaard fotoboek laat afdrukken? Tekst als afbeelding printen, dat geeft toch gegarandeerd écht niet goed? Ik heb dat dus maar geprobeerd: eenzelfde boekje met een tiental pagina’s besteld bij Myphotoboek en bij Blurb. Ongeveer hetzelfde formaat, 20.4 x 27 cm bij Myphotobook en 20.32 x 25.4 cm Blurb, ongeveer hetzelfde papier.

Resultaat:

MyPhotobook
- besteld zondag 6 april, toegekomen woensdag 9 april
- niet ingebonden maar gelijmd en dan in een hardcover gelijmd
- blinkende hardcover, blinkend papier (voelt wat goedkoop aan)
- tekst was als beeld doorgestuurd, was dus wazig en gepixeld
- rug van cover niet gecentreerd
Blurb
- besteld dinsdag 8 april, toegekomen maandag 14 april
- niet ingebonden maar gelijmd en dan in een hardcover gelijmd
- gesatineerde hardcover, gesatineerd papier (ik had wel mat besteld) (iets zwaarder papier dan MyPhotobook, en daardoor blijft het niet zo goed open liggen)
- document als pdf doorgestuurd, tekst dus volledig scherp
- rug van cover perfect gecentreerd in de breedte, maar volledige cover ca. 3 mm te laag gedrukt
De prijs was bij allebei ca. 30 euro (ongeveer 15 euro startkost en een halve euro per pagina, plus verzendkosten).

Vreemd hoe hersenen werken: toen het Blurb-boek toekwam, was ik ervan overtuigd dat de foto’s minder scherp waren dan het MyPhotobook-boek, maar toen ik ze naast elkaar legde, was er geen enkel verschil. Identiek hetzelfde raster, bijna identiek dezelfde kleuren (wat kleurechter bij Blurb, wat te veel geel bij MyPhotobook) — identiek dezelfde machine, schat ik. Net zoals het identiek dezelfde omslagmaak- en inbindmachine is, vermoed ik.

Het centreren-in-de -hoogte-gedoe kan opgelost worden door de tekst wat hoger te zetten. Al de rest is hetzelfde. En dus is het die PDF die de doorslag geeft. Probleem opgelost. Blurb it is.
⁂
Links van 10 april 2014 tot 13 april 2014

zondag 13 april 2014 2u00

Amazon.com to Acquire comiXology | comiXology Unbound
Amazon.com today announced that it has reached an agreement to acquire comiXology, the company that revolutionized the digital comics reading experience with their immersive Guided View technology and makes discovering, buying, and reading comic books and graphic novels easier and more fun than ever before.

2048 Variants | Semi-long Blog
Here is a list of online variants scouted from github. For the record, that means that there are very few apps on this list, and only those that you can compile yourself. The majority of these links are intended to be accessed from the Internet.

Unpythonic Python – skien.cc
Warning: Very Unpythonic Python ahead. However, all code should work (with Python 2.7.5).

Homemade Toast: How to Make a Leak Proof Water Blob (without tape!)
Doen! Doen!

Tambora eruption caused the year without a summer: Cholera, opium, famine, and Arctic exploration.
As it turns out, however, the indirect ripple effects of Tambora—what climate scientists call “teleconnections”—were even more historically significant. Cholera, opium, and the Panic of 1819 are three examples; another is Arctic exploration.

⁂
Galantine!

zaterdag 12 april 2014 22u42

Een mens leert vanalles op het internet, zoals dit bijvoorbeeld:

Ik heb er vanavond drie na elkaar gedaan, en ja: het is inderdaad even gemakkelijk als het er uitziet. Toch na het tweede kieken. 🙂

Onze ballotines zagen er wel niet zo mooi uit omdat er geen vulling in zat (en de vleugels waren er nog aan, wegens redenen) — maar ik ben een hard benieuwd hoe het zal zijn, morgen:

Vier kiekens en twee billen, allemaal ontbeend:

⁂