Deel 1 en deel 2 van trouw gedaan (deel 2 ergens in de helft naar huis geslonken, de rug wou niet meer mee). Maar zometeen deel 3, en dat we gaan zien wat we gaan zien.
-
⁂
-
Ik zie dat ik vorige week niet had gezegd wat we gekookt hadden. Bij deze dan maar!
Vorige week was het voorgerecht kaas met tomaat en sla. ’t Is te zeggen: geconfijte tomaat met look en basilicum, een gedraaid koekachtig dingetje met zwarte olijf erop, en ijs van Parmezaanse kaas:
Ijs van parmezaan, dat smaakt dus gelijk kaaskoekjes, maar dan koud en vochtig. En in combinatie met die nog lauwe tomaten en de frisse sla, en het koekje eronder van plat bladerdeeg (tussen twee plateaus gebakken): uitstekend.
Hoofdgerecht was filet van konijn in een korst van panko, witte en zwarte sesam, met een groentenbrochette en een overheerlijke saus van banyulswijn. En gebakkene patatten.
En het dessert was bijna onfotografeerbaar, maar bijzonder zeer lekker: gemarineerde rode vruchten met citroenverbena in een bad van champagne en met bovenop passoã-champagne-granité:
Niets ingewikkelds, dus, maar wel zeer lekker. We waren gewaarschuwd dat het met de week moeilijker zou worden, maar daar was gisteren nog zo enorm veel van te merken, want ’t was weer gemakkelijk, ha!
Voorgerecht was knippety plakkety vlees, ’t is te zeggen, carpaccio. Da’s dus gewoon vlees in de diepvries en dan in schijven snijden en klaar, maar omdat wat vlees met wat olie en peper en zout zo, euh, basic is, kwam er nog wat garnituur op: parmezaan, pijnboompitten, gepelde zongedroogde tomaten (een gemak, die velletjes zijn soms lastig), rucola, zwarte olijven, en wat degelijke balsamicoazijn en -crème:
Hoofdgerecht was wijs om maken: een half speenvarken, en dan kuisen en doen, laten weken in koud water om er een beetje de pekelsmaak uit te krijgen, mosterd en peper op doen, afbakken:
Een mandje gemaakt van filodeeg, allemaal groenten geblancheerd en gebakken en in het mandje gesmeten (grote verse erwten die precies dezelfde grootte hadden als bolletjes wortel, leutig), aardappelen gebakken en aan de top uitgehold om peterseliecrème in te spuiten, hey presto:
Dessert was een variatie op dat van vorige week: een ijsgekoeld soepje van rood fruit (aardbeien, appelsiensap, suiker, limoensap en -zeste, cava), met yoghurtsorbet, basilicum, limoen en amandelnougatine:
Ik weet nu wel zeker dat ik eens een pot glucosesiroop ga kopen: dat maakt véél aangenamer scheppende sorbet dan met alleen suiker.
⁂
-
Vanmorgen vergadering, dat was allemaal geen probleem. Vanmiddag vergadering, dat was ook geen probleem.
Behalve dat het een slechte plaats in de trein was en dan over en weer te stappen was door zowat heel Antwerpen, vergaderen op eeen slechte stoel, en terug rijden met een slechte plaats in de trein, en dan kookles, met als highlight twee loodzware ketels fond zeven.
Ik ga nu even doodvallen in de zetel. En morgen een dag vrijaf pakken om te recupereren.
Uuuuugh.
⁂
-
Alles doet pijn!
Alles!
Maar vandaag specifiek: mijn knie! Ik ben verdomme met mijn voet blijven haperen aan de vloer en dan met mijn knie omgedraaid en tegen uitgerekend de muur gebotst en het doet pijjjjnnnn.
En morgen moet ik te voet de helft van bloederige Antwerpen door stappen, gedomme. Aaargh.
⁂
-
Ik zat te denken over een woordspeling op Kate Bush en bouche bée, en zelfs al ben ik er dan uiteindelijk toch maar van afgestapt: het is me toch wat, mevrouw Bush op 21 jaar:
ALL TICKETS FOR ALL DATES HAVE NOW SOLD OUT, zegt de website al maanden aan een stuk, maar als hij dat niet had gezegd een paar maand geleden, dan had ik een ticket gekocht om er naar te gaan luisteren, naar haar laatste ding.
Magisch, Kate Bush.
⁂
-
Vijf jaar geleden zei ik “note to self: dingend herlezen” over de Malazan-boeken. Ik heb dat toen niet meteen gedaan, omdat de reeks nog niet af was.Niet dat ze nu wel af is, het is zo’n grote wereld dat er stof voor een bibliotheek boeken is, maar toch: Erikson’s Malazan Book of the Fallen, dié reeks is ondertussen met het tiende boek, The Crippled God in 2011, wel afgelopen.
Toen ik las dat er een fictionary voor George R.R. Martin uitkwam, moest ik er aan denken dat er voor Malazan al een hele reeks bestond, en toen zag ik dus dat dat tiende boek al een tijd uit was, en hey, besluit genomen.
En zo is het eerste boek uit, Gardens of the Moon. Een boek dat niet meer in medias res kon beginnen als het een vtm-journalist was die op de lopende band van een worstenfabriek gedumpt werd: er is een rijk, er is een keizer die afgezet is, er is een nieuwe keizerin, er zijn legers, er zijn anciens in dat leger, er is tovenarij, er zijn allerlei rassen, er is geschiedenis men kan niet meer, er zijn goden en ascendanten, er zijn voorspellingen, er is… aargh.
Erikson zegt in zijn inleiding bij de heruitgave dat hij even gespeeld had met de gedachte een échte inleiding te schrijven om het allemaal wat duidelijker te maken, maar het dan uiteindelijk toch maar niet gedaan heeft: mensen die Gardens of the Moon lezen, zijn er ofwel meteen wég van, ofwel lopen ze er meteen van weg.
Ik ben van de eerste soort, dus duidelijk. Géén boek om diagonaal te lezen, maar wel om van te genieten.
Korte inhoud geven is onbegonnen werk — wie graag Joe Abercrombie leest, wie graag Song of Ice and Fire leest, wie graag puzzelt tijdens het lezen: denk geen seconde na, en begin aan Gardens of the Moon. Na een paar hoofdstukken wordt wel duidelijk of het uw ding is, en als het uw ding is: na de 768 bladzijden van het eerste boek zijn er nog 10.379 bladzijden vervolg.
⁂
-
Andermaal finaal kapot, Jan zijn Nexus 7.
Het was begonnen met om de vijf voet “Google Kiosk is gestopt”. En dan wou geen enkele app nog starten “[naam van app] is getopt”. Updates geprobeerd, apps proberen desinstalleren en herinstalleren, geen resultaat. Uiteindelijk factory reset gedaan, tot in opstartscherm geraakt, verbonden met draadloos netwerk, en dan bij het aanmelden bij Google: “Unfortunaly, Google Account manager has stopped” en zwart scherm. Herstarten en niet aanmelden bij Google: “Unfortunately, Setup Wizard has stopped”.
Zucht.
Root toolkit, dus maar. Om alles weer terug te zetten zoals het was.
Want op orthodoxe manieren lukt het niet. Dedju.
⁂
-
Hoe zegt ge aan iemand die er van overtuigd is dat hij een uitstekende fotograaf is, dat hij eigenlijk slechte prutsfoto na slechte prutsfoto maakt? Of aan iemand die denkt dat hij goed bezig is, dat hij eigenlijk niét goed bezig is?
Hoe vervelend is het voor iemand die zeker is dat hij een uitstekende leider is, want altijd al leider geweest bij de scouts, om te constateren dat hij eigenlijk helemaal niét kan leiden als “komaan jongens, stil zijn” niet helpt om volwassen mensen bij de les te houden?
Hoe erg zou een persoon die denkt macht te hebben (een studiemeester, een politieagent, een grote baas ergens) het vinden om te merken dat zijn macht buiten zijn functie in het niets verdwijnt, en dat wat hij dacht respect te zijn eigenlijk niet meer dan angst is?
Hoe groot zouden sommige van die mensen zijn die zich op het internet achter pseudoniemen verschuilen, als ze met naam en toenaam zouden moeten tekenen?
Als mensen die u doodernstig zeggen dat er in hun tijd in hun klas gelukkig niemand gepest werd, en dat het toch erg is dat er tegenwoordig kinderen gepest worden op school, zouden te horen krijgen dat zij de meest gore klootzakken onder de pesters waren, die dertig of meer jaar geleden elke dag een levende hel maakten voor anderen — hoe zouden ze daar op reageren?
*
* *Soms denk ik dat de meeste mensen zichzelf een wereld opgebouwd hebben, waar alles min of meer klopt, en niets nog echt in vraag gesteld mag worden. Want als dat dan wel gebeurt, en er komen hier en daar wat barsten in de voegen, zou alles wel eens in elkaar kunnen storten.
Zoals die keer dat ik met mutatis mutandis iemand op café zat die een opgedreven sportauto met radardetector had, en blééf volhouden dat hij nog nooit sneller dan de toegelaten snelheid had gereden, meer nog, dat hij niemand kende die ooit sneller dan de toegelaten snelheid had gereden.
Of die keer met de amateurfotograaf die zichzelf de maat van alle dingen voelde. Of de leraar die écht verkeerd bezig was. Of de ex-scoutsleider die in tranen uitbarstte omdat mensen hem niet genoeg aandacht gaven naar zijn goesting. Of die talloze keren dat bleek dat de cursus “sarcastisch doen tegen gewone mensen” van studiemeesters en politieagenten niet pakte. Of de grote baas die dacht dat roepen tegen zijn personeel een goed idee was. Of de degoutanteriken in de reacties overal.
Of die mens die zei dat hij het ver-schrik-ke-lijk zou vinden als hij zou horen dat zijn zoon of dochter iemand anders zou pesten op school. Dertig of meer jaar nadat we in dezelfde klas hadden gezeten.
⁂
-
Clive James is bijna dood. Ik kan dat moeilijk bevatten: Clive James is in mijn hoofd even onsterfelijk als Stephen Fry en Tom Waits.
Hij schreef een gedicht over zijn sterven, en ik daag u uit om er met droge ogen door te raken.
Japanese Maple
Your death, near now, is of an easy sort.
So slow a fading out brings no real pain.
Breath growing short
Is just uncomfortable. You feel the drain
Of energy, but thought and sight remain:Enhanced, in fact. When did you ever see
So much sweet beauty as when fine rain falls
On that small tree
And saturates your brick back garden walls,
So many Amber Rooms and mirror halls?Ever more lavish as the dusk descends
This glistening illuminates the air.
It never ends.
Whenever the rain comes it will be there,
Beyond my time, but now I take my share.My daughter’s choice, the maple tree is new.
Come autumn and its leaves will turn to flame.
What I must do
Is live to see that. That will end the game
For me, though life continues all the same:Filling the double doors to bathe my eyes,
A final flood of colors will live on
As my mind dies,
Burned by my vision of a world that shone
So brightly at the last, and then was gone.⁂
-
Er zijn weinig brands waar ik zo in geloof als in Amazon. Als zij zeggen dat de nieuwe Kindle, de Kindle Voyage, de beste Kindle ooit is, dan koop ik die bijna met mijn ogen dicht.
Shockingly good, zei The Verge, en dat sterkt mij in mijn overtuiging dat ik een goeie koop gedaan heb. Maar zoals ik zei: ik vertrouw Amazon.
Het ding is van rand tot rand plat — dus geen “ingezakt” scherm met een verhoogde rand meer — en het is een beetje minder dik en een beetje lichter. Daar lig ik niet zo hard wakker van, al zal het heel handig zijn met de nieuwe pagina-in-pagina-navigatie die er sinds de software update recent in zit.
De verlichting is verbeterd, in die zin dat ze helderder kan zijn, en dat ze zeer geleidelijk donkerder kan worden in het donker (f.lux-gewijs, voor de mensen die daar aan zijn). Dat is fijn, maar niet essentieel.
Maar! Het scherm heeft een resolutie van 300 dpi. Dat is een psychologische grens, waar ik al van droom sinds 1998, toen Jakob “ja, dié Jakob” Nielsen het er in zijn typische stijl over had: Electronic Books, a Bad Idea. Kort gezegd: boeken lezen op scherm zal de moeite niet waard zijn zo lang de ervaring niet even goed is als op papier. Vanaf de Kindle 2 was de ervaring van het lezen zelf (met één hand bladeren, veel lichter, zoekmogelijkheden, etc.) al genoeg de moeite waar om zelfs met een minder goed scherm beter te zijn dan papieren boeken.
Nu is de inhoud van de pagina zelf van even goede kwaliteit als de boeken op papier. Magisch. De volgende stap is kleur, trouwens, en geen flauw idee hoe lang dat nog zal duren.
…En wat me nog het meest van al overtuigd heeft: de terugkeer van de navigatieknoppen. In de laatste Kindles waren die verdwenen ten voordele van met uw vingers duwen op het scherm: ergens in de rechtse 3/4 om vooruit te gaan, ergens in het linkse 1/4 om achteruit te gaan (of links / rechts swipen, voor de amateurs). Ik heb al altijd een gemis gevonden: kunnen lezen zonder mijn handen te moeten bewegen, zelfs met handschoenen aan, was machtig gemakkelijk. Met mijn meest recente Kindle moest ik in de winter bladeren met mijn neus.
Binnenkort dus niet meer. Leve de Kindle Voyage! Ergens begin oktober heb ik een nieuwe Kindle, en kan ik iemand anders in het gezin blij maken met een Kindle Paperwhite, waar ik ook al machtig content van was.
Ik heb er trouwens zo’n origami case bij gekocht, en dat ziet er ook wel wijs uit:
⁂
-
Hoera, ’t is weer van dat: zoeken en ploeteren in parochieregisters. In parochieregisters in de buurt van Aalter, Ursel, Bellem, Zomergem, Knesselare, met generaties De Vliegers en De Loofs en Sierensen: tientallen! van! die! mensen! per! generatie!
Ik was eigenlijk eerst niet van plan om al die mensen op te zoeken, maar als mijn enige aanknopingspunt naar een voorouder dit is:
…waar ik door weet dat ik een Joannes De Vlieger nodig heb, de vader van Petronella De Vlieger — en dat er in bloederige Ursel alleen al zés Jan De Vliegers geboren zijn die qua leeftijd min of meer in aanmerking zouden kunnen komen voor het ouderschap, dan zit er niet veel anders op dan alle De Vliegers af te gaan in een periode van pakweg 100 jaar, en te zien wie wie is.
Soms valt dat dan mee, om te lezen, zoals deze (“baptisavi Petronillam De Vlieger, filiaml Joannis et Petronillae De Moll”):
Maar soms heb ik er geen echt idee van, zoals deze:
Ja, “baptisavi Martinum De Vlieger”, maar dan? Zoon van wie? Laurentius? Livinus? I dunno. En de moeder: Elisabetha Van iets?
Aargh. En cursus paleografie zou een gemak zijn, denk ik — alhoewel: soms zijn het zó vuile pitoes dat het voor om het even wie onleesbaar wordt, vrees ik. Serieus, kijk deze, die uitgerekend een De Vlieger waar ik naar op zoek was “vergeten” was, en ze dan maar tussen twee andere dopen gepropt heeft:
Petronilla De Vlieger, zo ver zijn we nog mee, maar ge wilt niet weten hoeveel ontcijferwerk er aan te pas kwam om uiteindelijk door te hebben dat haar ouders Paulus (De Vlieger) en Martina Vanden Berghe waren. Pfff.
⁂
-
The little-known Soviet mission to rescue a dead space station | Ars Technica
The following story happened in 1985 but subsequently vanished into obscurity. Over the years, many details have been twisted, others created. Even the original storytellers got some things just plain wrong. After extensive research, writer Nickolai Belakovski is able to present, for the first time to an English-speaking audience, the complete story of Soyuz T-13’s mission to save Salyut 7, a fascinating piece of in-space repair history.KaTeX – The fastest math typesetting library for the web
The fastest math typesetting library for the web.Hey, I’m writing a book! — Martin Kleppmann’s blog
If you’re a software engineer working on server-side applications (a web application backend, for instance), then this book is for you. It assumes that you already know how to build an application and use a database, and that you want to “level up” in your craft. Perhaps you want to work on highly scalable systems with millions of users, perhaps you want to deal with particularly complex or ever-changing data, or perhaps you want to make an old legacy environment more agile.The 47-year-old nuclear elephant in the room | Center for Public Integrity
A growing number of U.S. experts say that feigning ignorance about Israel’s nuclear arsenal creates more trouble than it avertsAlzheimer’s Disease Statistics Show the Illness Will Define Our Times | New Republic
[Misting through the old man’s head is a lingual vapor that cannot condense into the phrase, I don’t know how to act—I’ve never been here before.]Alan Moore finishes million-word novel Jerusalem | Books | The Guardian
‘Now there’s just the small matter of copy editing’⁂
-
Al een tijdje onbestwiste bestseller bij Amazon.com, en terecht. Randall Munroe van XKCD is een fijne mens, die fijne dingen maakt, ergens in het brandpunt van wetenschap, humor en ontroering.
(Wie XKCD niet kent: klik voor een aantal van zijn meer uitgebreide dingen. En volg anders gewoon xkcd.com elke dag.En XKCD Explain voor als het niet meteen duidelijk is.)
What If? geeft, zoals de titel zegt, serieuze antwoorden op absurde vragen. Vragen zoals: van hoe hoog moet ik een biefstuk naar beneden gooien om het gebakken op de vloer te zien terechtkomen? Wat zou er gebeuren als één mol (de maateeinheid) mollen (het beest) op één hoop zouden gesmeten worden? Is het mogelijk een jetpack te maken met de weerslag van machinegeweren? Wat zou er gebeuren op een planeet zoals beschreven in Le Petit Prince? Wat gebeurt er als al mijn DNA in één keer verdwijnt? Welke mens was ooit het verst van alle andere mensen verwijderd, en was hij/zij eenzaam?
Een heel boek vol, maar ongeveer twee derde verscheen al vroeger op het internet, en er verschijnen er nog regelmatig bij. Ik heb het boek meer gekocht omdat ik Randall een sympathieke kerel vind, dan om die bijkomende inhoud. En om hem iets terug te geven voor al die fantastische jaren XKCD.
Niet dat het niet aangeraden is, maar de bijkomende inhoud op zich is wat te licht om de prijs van het boek te verrechtvaardigen, voor wie de rest al gelezen had. Voor wie de rest nog niet gelezen had, en al was het een beetje interesse voor wetenschap heeft: niet nadenken, en kopen.
Misschien verwant
⁂
-
Zondag, koppijndag. Kut.
⁂
-
Ik ben een moeilijke mens om buiten het huis te krijgen.
Mijn eerste reactie toen ik een mail kreeg van de mensen van Gent Festival, of ze mij een plezier konden doen met kaarten voor OdeGand, was dan ook: proberen kijken of ik op een elegante manier “neen” kon zeggen, dan wel of ik de kaarten aan iemand anders kon laten doorgeven.
Maar! Ik laat ook al maanden en maanden aan een stuk elke minuut Puddles Pity Party die ik op het internet vind, aan iedereen in huis horen. En wat blijkt? Puddles Pity Party speelt gewoon op Odegand! Ik heb dus zeer snel ja gezegd, en een dochter opgevorderd om mee te komen.
Het weer was tegennatuurlijk goed, de stad zag vleeskleurig van het volk, en A Splendid Time Was Had. Eerst naar Big Mike in de vorm van Puddles gaan kijken, en jawel: dat bevestigde de hoog gespannen verwachtingen. Een wereldtalent, en ik zeg dat niet alleen voor zijn ene — hoe uitstekend ook, maar we gaan dat toegeven — novelty act: Michael Geier doet al jaren allerlei fantastische dingen in muziek en theater.
Ik had moeten opschrijven wat hij zong, maar ik was te bezig met luisteren. I (who have nothing) deed mij Tom Jones vergeten, Another tear falls was machtig, net zoals
I started a joke, Zelie verzekerde mij dat hij iets van Ed Sheeran coverde, zelfs Halleluja was genietbaar, er was iets verrassend in het Spaans, en ik ben er zeker nog vergeten, en de afsluiter — Royals — was uiteraard uitstekend. Morgen (zondag) treedt hij nog eens op, voor KidsOdeGand, en ik kan niet hard genoeg roepen: naar! toe! gaan!
Toen we buiten het NTG kwamen, stonden er twee hiphopdansers en twee tangodansers, met een mc, een beatboxer en een bandoleonspeler op een podium. Meer benieuwd dan wat anders blijven kijken naar een Hip-Hop vs. Tango-optreden, en hey: niet verkeerd. Niet verkeerd at all.
Helaas, helaas: geen tijd om te blijven rondslenteren en kijken naar al de optredens in open lucht. Wij moesten naar de Capitole, voor Paul Morocco. Slapstick en flamenco, olé!
Het deed wat het aankondigde te doen: slapstick en flamenco. Ik ben helemaal vóór slapstick, ik ben daarentegen wat minder voor gemakkelijke lollen. En met “gemakkelijk” bedoel ik niet “ik zit met mijn glockenspiel vast in mijn gitaarsnaren” (dat vind ik bijzonder grappig, namelijk), maar wel daarbij Je t’aime… moi non plus laten spelen, en het dan wat te lang laten spelen, en in slecht Vlaams “zet die plaat af” roepen. Of een Spanjaard die in gebroken Engels een minder dan geslaagde kruising Gandhi / Apu Nahasapeemapetilon neerzet.
Paul en kompanen hebben daarna serieus hun best mogen doen om mijn goodwill terug te krijgen.
Da’s voor het grootste deel gelukt, want wat ze doen is bij momenten zeer grappig. Maar ik had ze wel liever iets meer muziek zien maken, en wat minder grappig proberen zijn. Of het moet zijn dat wij hier met De Nieuwe Snaar wat te veel verwend geweest zijn.
⁂
