Premisse: op een bepaalde dag verdwijnen de sterren. En de maan. Blijkt: iets of iemand heeft een soort schild rond de Aarde geplaatst, en buiten dat schild gaat de tijd veel sneller — of beter, binnen het schild is de tijd enorm vertraagd.

De moeder van Tyler Dupree is de huishoudster van de Lawtons, een rijk gezin. Tyler en de twee kinderen-Lawton, Jason en Diane, zijn beste vrienden, maar ‘t is complex: Jason is een soort genie, Tyler is tot over zijn oren verliefd op Diane, en Diane heeft issues.

Dat schild rond de Aarde blijft er hangen, en men berekent al snel dat het een goeie vijftig-zestig jaar subjectieve tijd zal duren voor de zon de Aarde zal opslorpen, en dus hoera, einde van de wereld en allerlei doemprofeten: voor ge’t weet zit Diane in zo’n cultus. Jason aan de andere kant probeert iets te doen: zijn vader had snel een fortuin verdiend met een alternatief voor satellieten (die ook weg waren natuurlijk), en Jason leidt een soort NASA-achtig agentschap dat onder meer gaat proberen Mars te terraformen, met als ultiem doel te proberen achterhalen wie of wat de oorzaak is van het hele gedoe, en en passant ook nog eens proberen het menselijk ras te laten overleven.

Ik kreeg het boek aangeraden als moet ge zéker lezen, onnoemelijk goed!, maar bleek na een hoofdstuk of zo dat ik het al gelezen had. En, wat erger is, dat ik het niet eens zo goed vond.

Tyler wordt arts, en gaat uiteindelijk voor Jason werken als een soort persoonlijke arts, als blijkt dat Jason MS heeft. En dan wordt het allemaal plots wat Stranger in a Strange Land of Man Who Fell to Earth, en oh ja, zit het ook nog eens in een raamvertelling van jaaaren later als Tyler en Diane samen oud zijn geworden waardoor enorm veel potentiële spanning zomaar verkwanseld wordt, en die het zowat centrale conflict van het boek (“Diane & Tyler: will they? won’t they?”) ondermijnt.

Ik heb geen problemen met niet-harde Science Fiction, maar als ik na 458 bladzijden het gevoel krijg dat ik 400 bladzijden opvulsel rond een toegegeven niet verkeerd idee gelezen heb, dan is er iets mis. En vooral als dat opvulsel een soort The Bold and the Beautiful-schrijvelarij is, maar dan zonder het gevoel voor humor.

Op een halve dag uitgelezen, en erg teleurgesteld opzij gelegd. Ik was marginaal minder teleurgesteld toen ik ontdekte dat er twee vervolgen zijn — misschien dat die wél een soort closure bieden. En misschien zijn die wél beter. Dat zullen we dán wel zien. ‘t Zal niet voor onmiddellijk zijn.

[van op Boeggn]

Huh. In het begin van het eerste boek zegt Kvothe dat hij zijn verhaal gaat vertellen en dat het drie dagen zal duren om het te vertellen. Dit is dag twee.

Het eerste boek was al een beetje disjointed, met erg duidelijk van elkaar afgescheiden onderdelen, maar dit leest nóg meer als een verzameling kortere boeken: Kvothe op de universiteit (Harry Potter on steroids), Kvothe bij de Maer (hofintriges en dingen), Kvothe op zoek naar bandieten (een wel erg traag stuk), Kvothe bij de feeënprinses (enfin, -achtig), Kvothe in Ademre (of ‘Kvothe in teenage fantasy dreamland’, gelijk ze zeggen), Kvothe terug naar Maer en dan terug naar de universiteit.

Min of meer rode draden blijven:

• zijn eigenste the Woman, Denna, die alsmaar bijft opduiken en weer verdwijnen, en waar iets raars mee aan de hand is (of beter, met haar baas/mecenas/pooier/meester/I dunno)
• Kvothe’s zoektocht naar de Chandrian, een groep van zeven schlechte schlechteriken waarvan bijna iedereen denkt dat het sprookjesfiguren zijn, en de Amyr, een sort tempeliers gevormd tegen de Chandrian die een paar eeuwen geleden illegaal verklaard werden en waarvan nu zowat alle sporen verdwenen zijn (of onderdrukit, TUM TUM TUMMMM)
• de raamvertelling, waar Bast, compagnon van Kvothe, de uitgebluste Kvothe-de-herbergier wil wakker schudden uit zijn ‘ik wacht op mijn eigen dood’-gedoe

Gho ja. Erg oneven van stijl en ritme, vaak honderden pagina’s zeer traag en dan potentieel interessante stukken gewoon overgeslagen, en ik denk dat ik mij al kan inbeelden waar het allemaal naartoe gaat — maar toch kijk ik uit naar het vervolg. Dat er verdomme nog niet is, grrr.

En oh ja: mijn kop eraf als Rothfuss dit verhaal in één boek rond krijgt.

[van op Boeggn]

Zo een raar boek. Objectief gezien, als ik er over nadenk, is het hoofdpersonage, Kvothe,  arrogant en meer dan een beetje Mary Sue-achtig — denk Wesley Crusher maar dan nóg perfecter en nóg beter in alles. En gebeurt er niet zo enorm veel, en is het allemaal nogal clichématig.

Maar toch graag gelezen, en toch meteen naar het tweede deel overgegaan.

De kern van de zaak, zoals bij Song of Ice and Fire, is dat de verteller onbetrouwbaar is. In dit geval dubbel onbetrouwbaar: hij zegt het zelf, en hij heeft allerlei motieven om te liegen. Vroeger was hij een soort superman, maar er is ergens iets totaal verkeerd gegaan, en nu is hij alleen nog maar de eigenaar van een herberg, die zo rustig mogelijke wacht op zijn dood.

Maar er zijn dingen niet pluis: een soort stenen spinnen uit ver weg, en dan komt er een verhalenoptekenaar, en vertelt Kvothe zijn leven.

Allemaal mysteries, en we komen bijna niets te weten in de loop van het boek, behalve wat Kvothe over zichzelf vertelt (en miljaar, hoe graag vertelt hij over zichzelf!).

Here’s to hoping dat het vervolg het allemaal wat duidelijker maakt.

[van op Boeggn]

Een degelijk boek, Warbreaker. Geen uitstekend boek, van het genre “blijft mij nog jaren bij”, en zeker geen slecht boek.

Een zeer goede intro tot fantasy in het algemeen, en tot Brandon Sanderson in het specifiek. Helemaal geschikt voor tienermeisjes — zonder dat denigrerend te bedoelen.

Zoals gewoonlijk bij Sanderson: een wereld met een eigen systeem van magie. Iets met kleur, deze keer, en met levenloze dingen tot leven brengen, of toch tot een soort leven. Dat leidt tot dingen als zwaarden met een eigen gedacht (à la Stormbringer), touwen die iets kunnen vastgrijpen, kledij die harnas kan worden, vliegende tapijten — leutig, met andere woorden.

Hoofdpersonages zijn twee prinsessen van Idris, een bergkoninkrijk waarvan de koningen tot voor een paar honderd jaar koning van het veel grotere en rijkere Halladren waren.

In Idris draagt iedereen kleurloze kledij, en doet iedereen zo middelmatig mogeliljk — dat heeft met die magie te maken, die op kleur werkt. Halladren en Idris zijn net niet op voet van oorlog, maar het spant toch: zowat het enige wat de vrede behoudt, is dat de koning van Idris twintig jaar geleden beloofd had dat hij zijn dochter als vrouw zou geven aan de God-konig van Halladren.

God-Koning, want sinds een paar honderd jaar zijn er goden in Halladren: mensen die gestorven zijn en dan teruggekomen.

De oudste prinses, Vivenna, is sinds haar geboorte opgevoed om koningin te worden — maar als puntje bij paaltje komt, kan haar vader het niet over zijn hart krijgen om haar weg te sturen, en moet de jongste, Siri, in haar plaats gaan.

Avontuur!  Spanning! Emotie! Plot twists!

Ik dacht dat het maar een bladzijde of 200 was, maar blijkbaar was het meer dan drie keer dat: het was mij niet opgevallen — integendeel, het mocht langer geduurd hebben. En nu proberen Zelie zo ver te krijgen dat ze het ook leest.

[van op Boeggn]

Journalist Joshua Foer gaat naar een geheugenwedstrijd, zo’n evenement waar mensen de volledige volgorde van een pak kaarten van buiten leren, of duizend getallen na elkaar, of allerlei details over een hele stapel mensen.

Hij geraakt erdoor geïntrigeerd en maakt kennis met een aantal van de mededingers. Die vertellen hem allemaal dat zo ongeveer iedereen kan doen wat zij doen, en dat ze echt niet superintelligent of autistisch of zo zijn.

Waarop Foer beslist om het ook te proberen.

De “truuk” is duizenden jaren oud en doodeenvoudig: maak beelden van de dingen die moeten onthouden worden, liefst zo absurd mogelijk, en plaats ze ergens in een ‘geheugenpaleis’. Om de te onthouden dingen te weten te komen: loop het geheugenpaleis af en zie de dingen gewoon voor u staan.

Een voorbeeld. Om de woorden muis en lamp te onthouden, maak ik een verhaal dat bijvoorbeeld zo gaat. Ik sta aan de ingangsdeur van mijn huis (mijn echt huis, dat ik mij dus heel erg levendig kan inbeelden), en in plaats van een klink zit er een roze muis aan de deur. Als ik ze vastneem om de deur open te doen, voelt ze zacht en warm aan, en piept ze alsof ze vermoord wordt. Ik doe de deur open en ik loop voorbij het wc. Door de open deur zie ik een lamp, zo eentje van het model Luxo Jr, op het toilet zitten, hard scheten aan het laten. Als ik nog dertig woorden erna moet onthouden, maak ik nog dertig taferelen.

En ja, dat lukt. Plastische beelden, die in uw hoofd blijven zitten, vastgehamerd op een locatie die u bekend is: mensen zijn gebouwd om dergelijke dingen te onthouden.

Al de rest zijn details, van de methode: begin met elk getal een beeld te geven, en iets als 1873159429720546 is te onthouden als een wandeltocht door de wijk, bijvoorbeeld, met 16 objecten op 16 plaatsen in een duidelijke volgorde, bijvoorbeeld in elk deurgat één. Geef elke combinatie van twee cijfers een beeld, en het wordt 18-73-15-94-29-72-05-46 en het zijn maar 8 zaken meer.

Of doe combinaties: zoek 100 van elkaar onderscheiden onderwerpen (Einstein, de hond van de buren, uw blauwe teddybeer, Armand Pien) en 100 acties (moonwalken, eten, valschermspringen, snorkelen), en hop — elk getal van 0 tot 9999 heeft één duidelijk en onvergetelijk beeld. Dan is 1873-1594-2972-0546 bijvoorbeeld Einstein aan het moonwalken aan de voordeur, de hond van de buren aan het eten in het toilet, uw blauwe teddybeer die met een valscherm van de trap springt, een minuscule Armand Pien aan het snorkelen in de pompbak.

Een vreemd boek, Moonwalking with Einstein. Het leest als een lang artikel over de Foer en zijn belevenissen tussen die eerste keer dat hij het kampioenschap meemaakt, en het jaar erna, als hij van plan was om ook mee te doen; met tussen de verschillende episodes stukken over het geheugen, de gebruikte methodes, portretten van mensen zonder of juist met een heel goed geheugen.

Aangenaam, daar niet van. Snel uit, relaxerend op een fuck wij zitten écht raar in mekaar-manier, wat licht anders bekeken ook wel eens “verontrustend op een fuck wij zitten écht raar in mekaar-manier” zou kunnen zijn.

[van op Boeggn]