De technicus van de onderaannemer van Telenet is vanmorgen langsgeweest voor ons netwerkprobleem.  Probleem: traag netwerk, valt regelmatig uit, slechte kwaliteit. Zowel draadloos als met draad (alhoewel we 99% van de tijd op draadloos zitten, dus zo enorm veel met draad is het niet getest).

Diagnose: er is wellicht ergens in de buurt een samenloop van omstandigheden waardoor het wifisignaal niet de paar meter van in het bureau op het gelijkvloers tot de living er nét boven slaagt te overbruggen. Een nauwe straat, enorm veel huizen in de buurt met allemaal draadloos netwerk, draadloze thermostaten, draadloze babymonitors, draadloze muzieknetwerken, draadloze parlo- en videofoons, draadloze lampen, draadloze vanalles — da’s een recept voor moeilijkheden, blijkbaar.

Vandaar dat het meestal slecht ging, maar soms helemaal de soep in draaide: het is soms voldoende dat er een paar toestellen en signalen bijkomend online geraken, om een cascade van moeilijkheden te veroorzaken.

Oplossing: old school, zoals het tot voor een paar maand was, een kabel van beneden naar boven, en boven een nieuw access point. Resultaat: alles in orde! Een veel meer dan degelijke snelheid op het draadloos netwerk:

En geen kwaliteitsproblemen meer:

Hoera! Leve Telenet! Leve de klantendienst van Telenet op Twitter! Leve de onderaannemer van Telenet en zijn sympathieke technicus!

Ik was vanmorgen mijn muts vergeten opzetten toen ik over en weer naar de Fnac reed. Buiten was het gelijk meer dan twintig graden, dus een mens zou denken dat een muts niet nodig is, juist?

Ahaha, zonder de waard gerekend: blijkbaar krijg ik ook hoofdpijn als ik koude wind (of relatief koude wind) op mijn hoofd krijg. En dus ben ik vanmiddag maar in bed gekropen, in de hoop tegen vanavond min of meer mensachtig genoeg te zijn om naar Zelie en Louis te kunnen gaan luisteren.

We hadden namelijk kaartjes voor Dido & Aeneas op school: de opera van Purcell, gebracht door Anima Perla Musica, koor & orkest van het Sint-Barbaracollege. Louis was een cherubijn en zong in het koor, en Zelie was een heks, en ‘t was machtig schoon zelfs al had ik heel de tijd oordoppen in wegens te veel geluid.

En zo triestig, ik moest er wat van tranen verdorie.

Gelukkig waren er een aantal camera’s en geluidsopnametoestellen, dat we nog eens kunnen kijken en luisteren later!

Ik had vorig jaar een filmpje gemonteerd van een optreden, en na veel zoeken op allerlei computers: ik vind het niet meer terug.

De bronbestanden stonden nog op een computer, maar het gemonteerde niet. Voor één keer dat ik zo’n ding niet meteen op het internet zet (het was te groot): dedju.

En nee, ik heb geen goesting om het opnieuw te doen, maar het zal wel moeten. Pech.

Aha! Eens een dessert zonder suiker en zonder boter:

Bolletjes peer (okay, in siroop gegaard, maar dat telt niet echt), bolletjes pitahaya, daarin een blaadje munt, een versierseltje in chocolade (jawel, ik zelf gemaakt), en een soepje erbij.

Ingrediënten van het soepje? Wel, zoals ik al zei: gezond, zonder suiker of boter. Men menge 1250 ml room en 1750 ml kokosmelk, men brenge dat bijna aan de kook, men pleure er 1250 g witte chocolade in. Mixen tot glad, op een ijsbad in de frigo, klaar. 🙂

Het voorgerecht was tomaat garnaal met een granité van Bloody Mary:

Waarover niet veel gezegd hoeft te worden behalve dat tomaat garnaal altijd goed is (en misschien dat ik er meer mayonaise zou in gedaan hebben). Hoofdgerecht was helemaal zomers: gegrilde kalfsballetjes met een groene kruiden-mayonaise-dipsaus, met in ganzenvet gepocheerde aardappelen, met fettucini van daikon, met radijzen en met krokante broccoli en boontjes:

Geen idee waarom ik er bijna niet van gegeten heb, want het was wel degelijk uitstekend lekker.

Snel! Wat is er erger dan geen netwerk hebben? JUIST: slécht netwerk.

Telenet heeft er hier thuis sinds een paar maand het handje van om voortdurend slecht te werken. En neen, het ligt niet aan bakjes in huis of zo: dit is rechtstreeks op de doos van Telenet zelf, zonder routers of andere dingen.

Ik moet er niet aan denken om Youtubefilms te bekijken — een minuut laden voor drie seconden kijken, en dan gewoon stoppen. Het ding verliest regelmatig en totaal onvoorspelbaar zijn netwerkverbinding. Dit is meestal wat er gebeurt als ik naar zo’n speedtest.net ga, bijvoorbeeld:

En als het dan wel lukt, is het met horten en stoten:

En dat is dus Fibernet XL of Internet 120 hé: “Downloadsnelheid: 120 Mbps”. Yeah fucking bloody right.

Enfin, ik mag er mij niet in opwinden, maar Line quality very poor indeed, zegt pingtest:

Tijd om nog eens een tweet @telenet te plegen, die mensen zijn meestal zeer goed bezig.

Kijk, dat komt ervan: voetballende zoon, ouders die graag prutsen, lijstjes maken en dingen.

Dan weet hij tenminste wat hij nog nodig heeft. En wat hij dubbel, driedubbel, vierdubbel, vijfdubbel en zesdubbel heeft. Zucht. 🙂

Zo wijs! We hebben vandaag met de oudleerlingenbond van de school een openklasdag georganiseerd: leraren en oud-leraren die nog eens een les kwamen geven, gratis, voor al wie wou komen. En daarna een barbecue en drank.

A great time was had by all, en ergens in maart volgend jaar doen we dat opnieuw.

Ik ben naar een les over de oorsprong van de islam gegaan (mythe versus historische consensus van de afgelopen jaren), en daarna: de! grote! chemieshow! Een uur aan een stuk proefjes en alles — allemaal stoffen allemaal kleuren geven! luchtbellen met aardgas doen ontploffen! een spiegel maken van een reageerbuisje!

‘t Was serieus wijs, en de barbecue achteraf was ook wijs, en het gezelschap was wijs, en al wie er niet was heeft iets gemist!

Voorgerecht!

Het ziet er rauw uit, en het is rauw: een alternatieve carpaccio, zelfs. Cannelloni van ossenhaas gevuld met ganzenlever en een fijne julienne van knolselder:

Zeker niet slecht, maar op mijn bord helaas vééééééééél te veel truffelolie. Serieus, truffelolie, een halve druppel is al veel — laat staan tien druppels op een bord. Ik heb het wat proberen afkuisen, maar het bleef een beetje alsof er een mengsel van rotte eieren en benzine op mijn bord lag.

Jammer, want het concept van die heel fijne en frisse ossenhaas met die uitstekende lever en de knapperige knolselder was wél uitstekend.

Daarna: gazpacho! Idealiter trekt dat een hele nacht, maar hey, zo ging het ook. Een industriële hoeveelheid tomaten, pepers, komkommer, een venkel, selder — laten rusten, mixen, doorsteken, herhalen. Resultaat:

Het was niet écht 73 liter, maar het voelde wel zo aan. Ik peins dat ik dat dan eens opnieuw ga maken, mét die nacht trekken.

In het midden staat trouwens een torentje van de ingrediënten in julienne gesneden, met op de bodem een krabsla: krab, peper, zout, wat sjalot, een beetje ketchup, een druppel tabasco. Dat gaf een raar maar vond ik wel lekker effect: een beetje koude vissoep-achtig — en omdat die krab wel redelijk gekruid was, ook wat meer body aan die wat te weinig getrokken gazpacho.

Hoofdgerecht! Een jaren 1990-styling van gebakken zeewolf op een spiegel van tuinkerssaus met spekjes, polentakroketjes, broccoliroosje en gepofte paprika:

Aaargh de duivel zit in de details: een onverlaat had een handvol geoorsterd spek op elk bord gesmeten, in plaats van hier en daar een minuscuul stukje. Daardoor werden de subtiele smaken (en, geef toe, het prachtige kleurenpalet) bij de eerste hap een beetje een zout gedoe.

Maar zonder het spek was het erg lekker. En die polentakroketten zijn een revelatie.

Oooooh.