Ik ben, helemaal tegen mijn gewoonte in, toch maar eens naar dokter huisarts geweest vanmorgen. Dat was nadat ik van gisteren 16u tot vanmorgen 10u in bed geleden had, heel de tijd Verschrikkelijke Pijnen Lijdend.

Uitgelegd wat er bij de apotheker gebeurd was, en nadat de dokter in mijn oren, neus en keel gekeken had: besloten dat hij Panotil zou voorschrijven wegens oorontsteking. Als ik toch bij de dokter was, uitgelegd van mijn vreemde allergieën en migraine, en een reeks pijnstillers en pillen voorgeschreven gekregen, alsmede de uitdrukkelijke instructie bij te houden wat ik eet en drink en doe, en wanneer ik wat voor hoofdpijn heb, of het aan één kant is of aan twee kanten, altijd dezelfde pijn of soms anders, afijn, een Projectje.

We beginnen met gewone hoofdpijnpillen, en als dat niet werkt, escaleren we, en als dat niet werkt, gaan we naar iets LSD-achtig, en als dat niet marcheert, proberen we een middel waar een halve bladzijde waarschuwingen bij staat (onder meer dat ik het onder geen enkel!! beding in de buurt van dat vorige mag gebruiken).

Ah, en dan ben ik weer in bed gekropen, met bovenop mijn oorpijn ook nog eens koppijn en een occasie om de eerste soort de nieuwe pillen te proberen: blijkt, oh joy, dat ik niet tegen felle, koude wind in mijn gezicht kan.

In bed gelegen van 11u tot 18u30, da’s dus 27 uur op 28. Ik heb wel wat kunnen lezen, ’t is altijd dat.

Er is iemand met een breinaald in mijn oor aan het duwen. Dat doet verschrikkelijk pijn, bah, en de pijn is gelijk aan een gyroscoop verbonden: elke beweging van mijn hoofd doet nog meer pijn.

De apotheker wou niet meewerken: blijkt dat Panotil of gelijkaardige niet zonder voorschrift te krijgen zijn.

Hij kon mij wel iets plantaardig geven, zei hij. Ik vroeg hem of dat ook pijnstillend en ontstekingsremmend werkte — ah nee, helaas: het werkt alleen ‘verzachtend’ en ‘kalmerend’.

“Placebo, dus?”, vroeg ik. “Euh ja, van zodra het echte pijnstillers en ontstekingsremmers zijn, moet het via een voorschrift.”

Ik heb het dan maar zo gelaten en ik ben met algemene pijnstilpillen in bed gekropen. Hopen dat een nacht slapen alles beter maakt.

Onze auto, ik ben daar zo content van. Een Fiat Multipla, oud model, oranje, met gemak de lelijkste auto in elke parking.

Maar ook een perfecte auto voor ons: drie zetels vooraan, drie zetels achteraan, en een koffer. Zo kort als een normale auto, en dus uitstekend te partkeren in de stad. Gemakkelijk om in te zitten, en alles.

Het ding is ondertussen denk ik dertien jaar oud, en het is al een tijdje op zijn laatste wielen — en gisteren was het finale verdict van de garage dat het niet meer de moeite zou zijn: olielekken overal en ikweetnietwatvoor andere mankementen, minstens 2500 euro kosten.

Dus moeten we een andere auto hebben. Niet dat we enorm véél met de auto rijden, maar toch regelmatig eens: boodschappen voor zes man, voetbal, van die dingen. Een auto waar zes man in kan en waar nog kofferruimte over is, dat hebben we nodig. Een onvoorzien gat in het budget, verdju.

En wat moet het worden? Ik heb daar geen flauw idee van. De standaardaanbevelingen zijn dingen zoals een Opel Zafira of een Dacia Logan. Zeven zitplaatsen! roepen ze dan, maar bekijk de foto’s en bekijk die dingen in het echt, en het is direct duidelijk:

’t Is kiezen tussen vijf stoelen en een koffer, of vijf stoelen, twee klapzeteltjes en géén koffer. Vergeet het dus om daar ooit mee op vakantie te gaan. Idem voor Volkswagen Touran, Ford Transit, Ford S-Max, Fiat Doblo, Toyota Picnic en heel die zooi verwante zevenzitters.

En dus is er geen alternief buiten bijvoorbeeld iets Fiat Scudo-achtig:

…of iets Ford Transit-achtig:

Maar dat zijn zo’n bakbeesten van camions! En dat kost allemaal ongetwijfeld een arm een een been!

Aaargh!

Update: of een Ssangyong Rodius, met 11 plaatsen, en dan rondrijden in een landwalvis. 🙂

Ik wou een boek maken met foto’s erin, op papier. Tot zover geen groot probleem: er zijn tig websites met zo’n fotoboekmaakapplicatie: downloaden, foto’s over slepen, uploaden, klaar. Of via iPhoto op Mac, of via Lightroom, of gewoon binnensteken in de winkel.

MyPhotobook heeft een hele reeks paginatemplates waarin foto’s (en soms ook tekstkaders) klaargezet zijn, maar die zijn op een paar na onbruikbaar wegens lelijkheid:

En Lightroom (dat eigenlijk Blurb is, achter de schermen) heeft een hele reeks propere layoutopties:

…maar het probleem is: ik wil zélf dingen regelen, en het is veel te veel behelpen met die kant-en-klare oplossingen. Gelukkig is er bij Blurb nog een optie voor gevorderden: installeer de InDesign-plugin, en dat leidt u door hele proces.

Pas op, het blijft allemaal manueel werk natuurlijk: hier geen templates of voorbeelden, alleen een pagina met daarop aangeduid tot waar aflopende foto’s (die over de rand gaan) moeten komen, en waar de veilige zone eindigt (de ruimte waarbinnen ze garanderen dat alles gedrukt zal worden).

De keerzijde van “geen templates of voorbeeld” is uiteraard: volledige vrijheid. Foto’s en tekst precies waar ik ze wil en hoe ik ze wil, met of zonder tierlantijnen:

En op het einde van het proces, als alle pagina’s opgemaakt zijn: de cover maken, die dan automatisch exact de juiste grootte heeft, met een rug precies zo dik als nodig voor het type cover en het aantal bladzijden en de dikte van het papier binnenin:

Nu, uiteindelijk bedacht ik redelijk snel dat ik er geen al te groot probleem van moest maken, van dat ontbreken van vrijheid bij Myphotobook: gewoon elke pagina van het InDesign-document exporteren als een beeld op hoge resolutie, en dan als één aflopende foto op een pagina pleuren, dat geeft toch in principe precies hetzelfde?

Ah. Op één probleem na: er staat redelijk wat tekst bij die foto’s. Zou het dan niet in de soep draaien, als ik dat als als standaard fotoboek laat afdrukken? Tekst als afbeelding printen, dat geeft toch gegarandeerd écht niet goed? Ik heb dat dus maar geprobeerd: eenzelfde boekje met een tiental pagina’s besteld bij Myphotoboek en bij Blurb. Ongeveer hetzelfde formaat, 20.4 x 27 cm bij Myphotobook en 20.32 x 25.4 cm Blurb, ongeveer hetzelfde papier.

Resultaat:

MyPhotobook

• besteld zondag 6 april, toegekomen woensdag 9 april
• niet ingebonden maar gelijmd en dan in een hardcover gelijmd
• blinkende hardcover, blinkend papier (voelt wat goedkoop aan)
• tekst was als beeld doorgestuurd, was dus wazig en gepixeld
• rug van cover niet gecentreerd

Blurb

• besteld dinsdag 8 april, toegekomen maandag 14 april
• niet ingebonden maar gelijmd en dan in een hardcover gelijmd
• gesatineerde hardcover, gesatineerd papier (ik had wel mat besteld) (iets zwaarder papier dan MyPhotobook, en daardoor blijft het niet zo goed open liggen)
• document als pdf doorgestuurd, tekst dus volledig scherp
• rug van cover perfect gecentreerd in de breedte, maar volledige cover ca. 3 mm te laag gedrukt

De prijs was bij allebei ca. 30 euro (ongeveer 15 euro startkost en een halve euro per pagina, plus verzendkosten).

Vreemd hoe hersenen werken: toen het Blurb-boek toekwam, was ik ervan overtuigd dat de foto’s minder scherp waren dan het MyPhotobook-boek, maar toen ik ze naast elkaar legde, was er geen enkel verschil. Identiek hetzelfde raster, bijna identiek dezelfde kleuren (wat kleurechter bij Blurb, wat te veel geel bij MyPhotobook) — identiek dezelfde machine, schat ik. Net zoals het identiek dezelfde omslagmaak- en inbindmachine is, vermoed ik.

Het centreren-in-de -hoogte-gedoe kan opgelost worden door de tekst wat hoger te zetten. Al de rest is hetzelfde. En dus is het die PDF die de doorslag geeft. Probleem opgelost. Blurb it is.

Is er iéts irritanter dan mensen die communiceren via cc?

Ja, ongetwijfeld wel natuurlijk — een dooie bromvlieg in de laatste slok uit een blikje bier, pakweg. Maar toch: aaaargh ik heb daar zo’n hekel aan.

Niet dat het mij recent nog overkomen is, maar ik moest eraan denken toen ik vandaag een andere situatie meemaakte, die ook al zo irritant is: iemand ziet iets, denkt te weten hoe de vork in de steel zit, kruipt meteen op zijn hoog paard, en doet een hyper-verontwaardigde reactie. Niet met de betrokken personen spreken of zo, maar meteen een mail naar honderd man.

Zucht. Communicatie, ’t is soms zo moeilijk, blijkbaar.

Lang, lang geleden was er een elegante en snelle browser: Google Chrome. Geen toeters of bellen, geen gedoe, gewoon een degelijk ding dat deed wat het moest doen.

Dat is écht al heel lang geleden: Chrome nu is log, zwaar, traag. Het vreet geheugen en processor, en zelfs als dat allemaal vergeven kan worden of verdoezeld met alsmaar snellere computers die alsmaar meer geheugen hebben: wat niet kan weggestoken worden, is dat Chrome lelijk is.

Al jaren en jaren aan een stuk, op Windows, en ik ben het bij deze officieel beu. De enige redden dat ik Chrome bleef gebruiken, was dat Reddit Enhancement Suite niet bestond voor Internet Explorer. Want inderdaad: de cirkel is weer eens rond.

Net zoals Internet Explorer 5 in 1999 ronduit veel beter was dan Netscape, en net zoals Firefox in pakweg 2006 ronduit veel beter was dan Internet Explorer, en net zoals Chrome ronduit veel beter was dan Firefox in pakweg 2010, is Internet Explorer weer ronduit veel beter dan Chrome.

Licht, elegant, snel, en wat mij betreft vooral: geoptimaliseerd voor touch, en veel beter van typografie. Ik bedoel, serieus, vergelijk Chrome:

…met Internet Explorer:

En neen, het ligt niet aan de font (Times New Roman). Als ik andere fonts neem, is het even slecht:

Terwijl Internet Explorer het wel proper doet:

Dus kijk, afgestapt van Chrome voor het moment. Alles ziet er veel beter uit nu, en het gaat veel sneller.

Een mens zou het zo’n beetje vergeten, met al die drukte en alles, maar: het is vakantie voor de kinders!

De examens voor de twee oudste waren — op een enkele halve uitschuiver na — meer dan goed, tijd voor ontspanning dus. En ’t is al direct prijs: morgen gaan de twee jongste op danskamp (hiphop, modern, ballet, the works) bij The Dance Factory. Zij komen elke avond wel terug naar huis, in tegenstelling tot de twee oudste: die gaan op scoutskamp.

Zelie kon het niet echt geloven, toen ik zei dat ik in heel mijn leven maar één keer op kamp was geweest: een week in een soort concentratiekamp in Bredene, compleet met betonnen slaapkazerne aan een betonnen binnenplein, met de zomerhit van het jaar om ons tien keer per dag op het appel te roepen voor controle, in de rij staan, nakijken of de bedden goed opgemaakt waren, elke middag lauwe erwten zo groot als okkernoten komen eten.

Ik begrijp dat niet goed, dat ik vier kinderen heb die graag naar kampen gaan.