Vanmorgen stond een camion van de schrijnwerkers voor de deur!

Ze hadden vier ramen mee! Vier van de vijf ramen aan de voorkant zijn vervangen! Geen enkel glas meer maar driedubbel! En geen donkerbruin meer maar felblauw!

Het guillotineraam op het gelijkvloers was er nog niet, maar in principe zou dat er dinsdag of woensdag moeten zijn (er wordt nog op een sluiting gewacht of zoiets). En dan moeten we nog zien hoe de rest in elkaar gebokst wordt: eerst dak, dan gevelrestauratie, dan ramen achteraan, dan muur afbreken, dan glasbouw, en dan voordeur.

In principe. Ahem ja. Morgen foto’s!

We gingen vandaag couteaux maken en risotto en kip in citroen.

Voor die scheermessen moest er een citroenmarmelade gemaakt worden, en dus heb ik een stuk of acht citroenen à vif gepeld. Ik doe dat nog graag.

En dan heb ik scheermessen in stukken gesneden en in hun eigen kookvocht teruggedumpt. Sandra had ze eerst gekookt en gekuist:

Zo zagen ze er vóór uit:

En zo achteraf (oei, inconsistente kleuren, slecht van mij maar geen zin om te corrigeren):

Die stukken gingen terug in de schelpen, met blokjes tomaat erbij, wat bieslook, een paar druppels yoghurtdressing en een een paar druppels citroenmarmelade, wat croûtons, en dat gaf dan dit:

Daarna: een doodsimpele basisrisotto. Rijst wassen, wat look en beetje aanfruiten in olie, rijst erbij, wijn erbij en laten absorberen, en dan lepel na lepel groentenbouillon.

Afwerken met wat verbrokkelde gorgonzola en hazelnoot:

Lekker, maar een beetje een loden gewicht om op te eten: de helft was misschien genoeg geweest. De kaas was uitstekend, maar de hazelnoot vond ik een missing: de bedoeling was wellicht van er wat textuur aan te geven, maar in plaats van een aangename hey! een nootje-sensatie gaf het een onaangenaam ugh, de rijst is niet genoeg gekookt-gevoel.

Spijtig.

Hoofdschotel was een uitstekende citroenkip: kipstukken aanbakken met wat tijm, sherryzaijn toevoegen, sojasaus en honing, wat water toevoegen en plakjes citroen:

En dat laten inkoken tot stroop, en opdienen met groenten in paysanne gesneden in een beursje van savooikool op een mousseline met ongeveer drie liter olijfolie voor twee kilo patatten:

Mousseline moest nóg mastiekachtiger, zei de chef – volgende keer in de mixer, mijn gedacht. (Alhoewel, gewoon een pakje Mousseline kopen en aanlengen lijkt me een even goed plan.)

Die kip, ik denk dat ik die eens eerstdaags in onze tajine klaarmaak. Met, ik zeg maar iets, wat kaneel bij of zo.

Op het werk loopt Zigi de hond meestal zinloos gelukkig te zijn. In het bureau waar ik zit, is er tapis-plein en een zetel die gemakkelijk zit en schijnt de zon, dus als hij niet rond zichzelf loopt of zijn deken probeert op te eten of zijn been aan het kapotknauwen is, ligt hij te maffen in mijn buurt.

Ik ben niet tegen honden hé, maar toch: thuiskomen en dat dan de kat op mijn schoot komt liggen, dat is duizend keer beter dan zo’n hond, vind ik. Dat is zacht, dat is warm, dat is aaibaar, dat zijn geen knoken als ge het vastpakt, dat zwiept niet met zijn staart.

En ge weet wat ge er aan hebt, aan katten:

Helder.

Wat hoor ik nu? De Ideale Wereld verhuist naar 22 uur?

Aaargh! Dat is exact wat er gebeurde met De Kruitfabriek, en wég was De Kruitfabriek — terwijl het tot aan die verhuis het vaste begin van onze avond was!

En ze gaan er een paar rijen levende lachband zetten? Néééén! Dat was goed voor één keer, maar het was toch redelijk duidelijk dat dat niet pakte?

Aaargh! Domme, domme programmamensen bij Vier. Dedju.

De boy geniuses van de Wikimedia Foundation hebben een zoveelste Geniaal Idee™: een voorstel om hun Terms of Use aan te passen met een amendement dat mensen zou verplichten om uitdrukkelijk te zeggen wie ze betaalt, als ze ergens een edit doen waarvoor ze een vergoeding krijgen.

En de Usual Suspects springen er op: uitstekend idee! Doén! Money is the root of all evil!

Het amendement kwam er in de nasleep van een recent “schandaal” — en kijk eens hoe neutraal Wikipedia daarop antwoordde: het bedrijf heeft zelfs geen artikel meer op Wikipedia, het is nu na discussie “Wiki-PR editing of Wikipedia” geworden.

En ha. Alsof dat amendement iéts gaat doen aan de systemische vooringenomenheid op Wikipedia. En alsof het iéts gaat doen aan niet-neutrale edits. Heksenjachten en intentieprocessen, ja, terwijl de meer beslagen editors gewoon rustig verder hun eigen agenda kunnen blijven pushen.

Alsof niet-betaalde edits altijd en noodzakelijk beter zijn dan betaalde edits, en alsof niet-betaalde editors geen agenda hebben en betaalde editors noodzakelijk wel. Zielig.

‘t Is raar, met dat eten.

Allez, zeg nu zelf: véél is dat toch niet, een paar gamba’s, een klein stukje foie gras en een stukje kabeljauw? En veel werk is dat toch niet, een paar uur in de keuken staan?

En toch: ze mogen mij met een vuilblik bijeenvegen. En ik heb mijn eten niet eens allemaal opgegeten en ‘t is gelijk dat ik uren aan een stuk heb zitten schransen – misschien is er toch iets van aan, dat die traditionele keuken met soms meer room en boter dan andere ingrediënten een beetje zwaar is om op een uurtje drie gangen op te eten.

Alla. Eerste hors d’oeuvre:

Gamba met lookboter in de oven en een fris slaatje van witloof en appels, met een graanmosterdmayonaise. Lekker, al waren de mijne misschien juist wat te veel gebakken.

Tweede hors d’oeuvre:

Gebakken foie gras, parels van perenstroopsaus en vanillesiroop, appelbolletjes in vanillesiroop, hazelnotenkaramel, crumble van peperkoek.

Miljaaarrrrrr zo zoet. En miljaarrrrr zo goed. Maar het was beter het dessert geweest, want ik zal op het einde van mijn stuk foie gras zo vol of een ei.

(Dat van die karamel, en dat van die appelbolletjes, dat ga ik nog maken, denk ik. En dat van die perensiroop ook: sirop de Liège in wat witte wijn laten smelten, laten inkoken met peper en zout er bij, hey presto!)

De karamel is wat kunst en vliegwerk, en vooral veronderstel ik niet bang zijn en geen kinderen in de buurt, maar het resultaat is wel indrukwekkend:

En die appelbolletjes, door dat van Granny Smiths te maken, zijn fris en zoet en helemaal niet papperig of overzoet.

…en dan moest het hoofdgerecht nog komen: kabeljauw in Gandahesp.

Massief grote stukken, en voor mij was de Ganda er teveel aan. Niet dat het niet goed was, maar ik kreeg het gewoon niet op. De puree die erbij was – patatten met blokjes gedroogde tomaat – idemdito: lekker, maar veel te veel te veel. En de saus — vissaus met parmezaan, normaal gezien roux plus visfumet tot velouté en dan plus witte wijn en  laten inkoken en dan plus room en laten inkoken, maar vandaag fumet + wijn en inkoken en dan plus room en dan pas roux – vond ik heerlijk, maar ik was doodcontent dat er maar één lepeltje op lag.

Snirf.

Jan Matthys en De Ideale Wereld, plets erop.

(Ik ben er trouwens heel hard voor om het woord sloebers meer te gebruiken.)

Soms zit ik ergens, alleen, of in gezelschap, en luister ik naar mensen of naar mezelf, en denk ik wel eens: ik zou eigenlijk eens een echt gesprek moeten voeren.

Zo van vragen hoe het er mee gaat uit oprechte interesse, en geen domme grapjes doen maar echt luisteren, en antwoorden, en nadenken, en samen ergens uitkomen waar we niet vertrokken waren en waar we nog niet geweest waren. En hopen en verzuchtingen, en plannen en vloeken, en lachen en bleiten en al die dingen, gelijk in slechte Franse films, uren aan een stuk.

Het blijft bij erover nadenken, negen en negentig keer op honderd: hoe begint een mens daar in ’s hemelsnaam aan, aan een serieus gesprek? Voor ge het weet, is het van grapjes en ah ha ha en hopla: dezelfde non-conversatie als altijd, en dezelfde nietszeggende nietszeggendheden, en kijk nu, de avond is al voorbij en ha, we moeten dat nog eens doen en damn het is wéér niet gelukt.

Meer drinken, misschien? I dunno.

Banished is uit!

Ik heb al eens gespeeld!

Het heeft maar zes seizoenen geduurd tot iedereen dood was!

En zéker weten dat hier vele vele honderden mensen in trappen…