Tales of Drudgery & Boredom.
Ah maar ja seg, het is toch waar hee?
Ik dacht écht dat het een parodie was van het meest belachelijke dat mogelijk was, en dat het er zo ver over was, dat het niet meer effektief was.
Helaas nee.
En dat verkavelingsvlaams. En dat knullig V-gebaartje, maar jongens toch.
(Al kan het natuurlijk altijk nóg beter.)
⁂
Ik voel mij ergens bekocht: andere mensen hebben van die migraine, dat kondigt zich aan, en dan kunnen ze zo’n dagboek bijhouden om te proberen achterhalen wat eventueel aanvallen veroorzaakt, en allerlei.
Ik heb gewoon koppijn, van tijd tot tijd, zoals ongeveer iedereen vermoed ik. Soms een beetje, soms heel veel, en soms — gelijk zaterdag – een hele dag aan een stuk, en geen pillen die eraan helpen tot het vanzelf over gaat.
Weinig dingen die zo op mijn zenuwen werken: als lezen niet lukt en zelfs geluid misselijk maakt, wat is het leven dan waard? Ik moet er niet aan denken dat ik in een situatie zou verzeilen waar dat zo zou zijn, uitzichtloos, voor altijd. Brr.
⁂
Is dat bij u thuis ook, dat er zo uitgekeken wordt naar Banished? Want hier anders redelijk wel.
Nog eventjes!
⁂
Godverdomme en miljaardedju en gelijkaardige.
Ik had het kunnen vermoeden: het einde lag natuurlijk al vast vóór Sanderson de mantel van Jordan overnam, en daar was niet zo enorm veel bewegingsruimte — om er nog niet van te spreken dat de hele epiloog van het boek letterlijk door Jordan zelf geschreven was, jaren geleden.
Dit is hoe het boek ging:
Neen, ik was niet tevreden. Ik verwachtte geen Tolkienachtig einde en dan nog een einde en dan nog een en dan een epiloog en dan nog een epiloog — maar ik had toch een zeker einde verwacht, dat de rest van de boeken de moeite waard zou maken.
Eén voorbeeld: in de eerste boeken wordt er een groot spel gemaakt rond de Tinkers, een soort pacifistische zigeuners, die blijken de voorouders te zijn waar de Aiel, een soort Fremenachtig volk, van afgesplitst zijn. De Tinkers zijn al duizenden jaren op zoek naar een mysterieus lied, en de Aiel die leven volgens een strikt systeem van eer en schuld en boete, zijn duidelijk ook niet klaar met hun verleden. Eén van die Tinkers, ene Aram, neemt in weerwil van duizenden jaren traditie de wapens op, en dan lijkt er op te gaan lijken dat we naar een soort hereniging gaan, of iets in die zin. Maar dan wordt Aram afgemaakt in boek tien of zo, en dan horen we niets meer van de Tinkers. Ja, een korte acte de présence in een ziekenboeg in het laatste boek. Twee of drie regels of zo.
Aaargh!
Hoe meer ik er over nadenk, hoe lastiger ik ervan loop. Ik had twee en een half boek de indruk dat het allemaal goed kwam met Wheel of Time, en dat die eerste elf boeken toch de moeite waard waren geweest, en dan blijkt dat het keurslijf waarin Jordan de reeks gegoten had, en vooral het einde dat hij al geschreven had, er een onmogelijke opdracht van gemaakt hadden voor wie dan ook.
En het is niet eens allemaal de schuld van Jordan. Hoe degelijk Sanderson ook was met menselijke interactie en een beperkt aantal personages, zo zwak is hij met epische veldslagen.
Kak. Nee, niet leutig.
⁂
Vorig jaar dacht ik dat ik het niet vergeten was, maar toen bleek dat het al een dag voorbij was. Dit jaar was Sandra het niet vergeten.
En met een beetje aanmoediging wisten de kinderen het ook – kijk eens hoe schattig:
⁂
Uitstekend principe in het koken: minstens proeven, zelfs als g’er van uitgaat dat het dingen zijn die ge al veertig jaar niet binnen krijgt. Zo blijkt dan bijvoorbeeld dat niet alle zwezeriken slecht zijn.
Deze week op het programma: nieren!
Ik moet dat al heel mijn leven niet hebben, maar vandaag meteen het diepe eind in: van het kuisen tot het bakken.
Maar wacht, eerst de voorgerechten. Om te beginnen neme men een bodram met boter en gerookte zalm ertussen, en dan nog een laag boter en gerookte zalm en zo voort, en dan in kubussen snijden en boter aan de buitenkant:
…en dan in fijn gehakte peterselie, en een lepel lomviseieren erop:
Deel twee van voorgerecht één: een konijnenrugsken, opengesneden, daarin een mengeling van groene pesto en mozarella, opgerold, aangebakken, in de oven, in schijfjes gesneden en op een lek zeer dunne bloemkoolpuree gelegd. (Okay, okay, “een zalfje van bloemkool, zucht.)
Dat geeft dan samen:
Voorgerecht twee: een geitenkaasje in een krokante korst gebakken, met appelhooi erop en een fris slaatje, en met allemaal Turks fruit en een noten-rozijnenmengeling en honing en vijgen en al:
Zeer zeer lekker. Zeer zeer lekker.
En dan het hoofdgerecht: nieren. Stap 1: kuisen. Die kalfsnieren zitten in een blok degoutant vast aanvoelend vet. Al dat vet moet er van rond, en waar het in de nier zit, moet het er ook uit.
En urine-aanvoerkanalen die te dik zijn, moeten er ook uit. En dan in kleine stukken, en dna geeft dat dit:
Of beter, dan geeft dat dat nadat die stukken een half uur onder stromend water hebben gestaan, om de zoveel tijd gemasseerd, om de geur van urine eruit te krijgen. Ahem ja.
En dan gewoon gebakken, met spekjes erbij en champignons en jeneverbessen en dan geflambeerd met jenever en geblust met bruine fond en room, en pijpajuin erbij. Een salsa gemaakt van tomaten en komkommer met dragonazijn en olijfolie en peper en zout en pijpajuinen, in torentjes gestapeld naast een klets paarse aardappelpuree, en dat geeft dan dit:
Ja, ik weet het. De theorie was blijkbaar: we maken een gerecht dat er zodanig degoutant uitziet dat die niertjes de minste van onze zorgen zijn.
Opdracht niet geslaagd, wat mij betreft: ik vond het om te beginnen niet lelijk of vies maar grappig, de combinatie stevige bruine saus, subtiele fluweelachtige aardappelen en frisse salsa verrassend lekker, en de nieren zeker niet slecht, maar in feite ook niet echt om naar huis over te schrijven.
Als die dingen goed klaargemaakt zijn, dan moet een mens er normaal gezien niet van kokhalzen (wat wel het geval is als ze niet goed gekuist zijn of als ze niet genoeg gespoels zijn en dus naar pis ruiken/smaken), maar ik kan niet zeggen dat ik omver lag van de smaak: zowat alles al wat op het bord lag, en de hele combinatie van alles, vond ik lekkerder dan de nieren op zich.
⁂
Telefoon van een advocaat: dat zijn cliënt mij gedagvaard wil zien omdat ik de wet op de bescherming van de persoonsgegevens overschrijd.
Serieus, de wet op de bescherming van de persoonsgegevens? Ja, blijkbaar wel. Kijk, dit is een schending van die wet, volgens de advocaat:
In de krant stond vandaag “Komt er volgend seizoen een Belg bij in de Premier League? Ritchie De Laet voert met Leicester City namelijk met sprekend gemak de Championship (Engelse tweede klasse) aan.” (lees meer bij De Standaard Online)
En hiervoor kan Ritchie De Laet mij volgens die advocaat mij een proces aandoen. Enfin ja, volgens de cliënt van de advocaat.
Uh huh. Yeah, right.
(In voorkomend geval ging het om een verwijzing van vier jaar geleden naar een artikel over iemand die rechten studeerde, iets met een extreemrechtsachtige studentenvereniging en geweld in de Overpoort.)
⁂
Post mortem – Thanks & lessons learned | Notes from the trenches
Lessons learned – Don’t operate in a market where a single player can arbitrarily decide to kill you. Especially don’t work in a market that’s controlled by an entity that explicitly refuses to communicate with you (or anyone else) or to explain their guidelines.
The Best “Entry Level” Science Fiction Books to Convert Your Friends
A lot of the greatest science fiction and fantasy books are not for newbies. They can be daunting for new readers, because they assume you've already read a lot of science fiction and fantasy. But what are the best "entry level" science fiction and fantasy books? We asked some top editors and writers, and here are their picks.
Applying Artificial Intelligence to Nintendo Tetris
In this article, I explore the deceptively simple mechanics of Nintendo Tetris.
Twitter’s Future Can Be Seen in China — Irvingside
It will be interesting to see how Twitter creates its unique ecommerce platform, but for now we can turn to China's messaging giant WeChat to predict the San Francisco-based company's future. WeChat began as a messaging service like many of its rivals Line and WhatsApp, but has recently embraced financial transactions. WeChat's users can make payments to McDonald's through the app. After the transaction is finished, WeChat provides a QR code from McDonald's for users to redeem. Last November, WeChat partnered with Chinese smartphone maker Xiaomi to sell the company's flagship phone, the Mi-3. In less than 10 minutes, 150,000 units of the device were sold on WeChat. Although WeChat's impressive user base of 500 million and counting far surpasses that of Twitter, one can still expect Twitter to experience similar results from ecommerce.
Computer Associates promo video – YouTube
Machtig! "We make the software that makes the world go around!"
⁂
Robert Jordan had elf boeken geschreven, en hij was van plan om de hele reeks af te maken in één laatste boek. Dat was, had ik begrepen, ook in eerste instantie de instructie voor Brandon Sanderson: maak de reeks af, hier zijn de notities, op één boek moet dat zo ongeveer lukken.
Ik had er lange tijd geen flauw idee van hoe Jordan ooit aan het idee gekomen was dat hij op één boek die hele Wheel of Time af zou krijgen, maar nu ben ik er wel achter. Hij zou het waarschijnlijk gewoon afgehaspeld hebben met een aantal statische scènes.
Niet zo Sanderson. Nog minder fluff dan in boek twaalf, nog meer diepgang in de personages, daar kruipt ook tekst in. Kwalitatief veel betere tekst, en veel aangenamer om te lezen tekst dan hele riemen over allerlei karakters die ruzie maken en kledij glad strijken.
Want godzijdank: de hoofdpersonages hebben ondertussen zo ongeveer allemaal aanvaard dat ze wel degelijk belangrijk zijn en géén normale mensen. En ze hebben van de weerbots andere emoties dan vijftig tinten boos zijn op mekaar.
De wereld zit degelijk in mekaar, maar met de twee laatste boeken is toch wel erg pijnlijk duidelijk dat dit een fantastische serie had kunnen zijn met dit verhaal in handen van een betere schrijver dan Jordan.
Zucht.
⁂
Preach it, brother.
Bloederig Brabants ook altijd.
⁂
Het ding is uiteindelijk, met ongeveer een maand vertraging, toegekomen: mijn nieuwe werkcomputer.
Een weekend niet-echt-intensief gebruik (wegens allerlei feesten en dingen) later: ik ben er machtig content mee. Een echte computer, krachtiger dan bijna alle computers in mijn huis, en tegelijkertijd een tablet dat ik een hele avond op mijn schoot kan hebben voor de televisie, waar ik alles op kan draaien van een halve eeuw PC, dat films op HD-kwaliteit afspeelt en games op volle snelheid en dingen, en alles: een groot gemak.
De type cover die erbij zit is ook een mirakel van schoon fatsoen: full size klavier, echte toetsen, backlit, stevig, en toch maar millimeters dik.
Meer later, vooral dan volgende week als het mijn enige werkcomputer wordt na drie vier jaar aarMac. Spannend!
⁂
Voilà: eentje erbij. We zijn nu in de meerderheid thuis, de brildragers.
Sinds deze namiddag heeft Louis er ook een (en Zelie een nieuwe):
⁂
Boek elf was een sprankeltje hoop na duizenden en duizenden bladzijden niet echt zo goede boeken. Het was ook meteen het laatste boek van Jordan: daarna was hij namelijk dood.
Het was absoluut niet gezegd dat de reeks degelijk af zou geraken, want met nog maar één boek te gaan en heelder reeksen plot points op te lossen… Kwam daar nog bij dat er een auteur moest gevonden worden met genoeg voeling voor het verhaal en de stijl, die bereid zou zijn om niet al te veel van zijn eigen in het verhaal te steken om niet al te veel af te steken tegen de oude boeken: niet simpel.
De weduwe Jordan ging voor Brandon Sanderson, die toén nog niet de fantasy-superheld was die hij nu is, en ho boy, was dat even een goede keuze.
Personages die al elf boeken lang vastgeroest zaten, kregen plots dimensie. Een verhaal dat al een eeuw niet vooruit leek te gaan, bleek in dit boek helemaal niet stil gestaan te hebben. Details die nutteloos leken vier of vijf boeken geleden, zijn ineens in een context te begrijpen.
Neen: Robert Jordan had goede ideeën, maar was niet genoeg schrijver om ze boeiend neer te pennen. En het mag duidelijk zijn: Brandon Sanderson is dat wel.
Zeer aangenaam boek om lezen. En ik ben blij dat “het laatste boek” uiteindelijk niet in één boek bleek te passen, dat ik nog een paar duizend bladzijden heb.
⁂
‘t Was vandaag rustig en niet te veel werk, bij het koken – nog goed, want den dezen is volledig, en door en door kapot.
Voorgerechten: een kleine quiche lorraine en gerookte eendenborst. Ik ben een fan van de gerookte eendenborst; de quiche was wegens tijdsgebrek niet op voorhand gebakken en dus redelijk rauw van deeg onderaan. Spijtig. Erbij: een slaatje van rocket met zongedroogde tomaten.
Hoofdgerecht: met geitenkaas/gedroogde tomaten/basilicum gevulde varkenshaasjes, met een machtig lekkere champignonsaus en een spekrösti en kleine groensels. Aan de ene kant:
…aan de andere kant:
Niet alleen de saus was lekker, ook het varkenshaasje was perfect, en de vulling zou een mens met een lepel en rauw opeten.
En als dessert: een bol cuberdonijs naast allemaal exotisch fruit – bijna smaakloos, werd ons verzekerd, maar zo hebben we het ook eens gezien en geproefd.
Ik had daar eigenlijk niet zo’n probleem mee, met dat gebrek aan smaak. Er was altijd lekkere passievrucht en physalis en ramboetan dat gewoon harige lychee is en sterfruit en enorm zoete baby-anananas en cactusvijg en kumquat en granaatappel en kaki en tamarillo en papaya en pitaya, en ik vond daar niets slecht van.
Crashen in bed nu, denk ik.
⁂
Ik kijk er al helemaal naar uit, naar seizoen vier van Game of Thrones!
Nog maar een paar duizend bladzijden Wheel of Time trouwens, en ik begin aan Dangerous Women, een anthologie van George R.R. Martin en Gardner Dozois, met onder meer dingen door Joe Abercrombie (waar ik nog geen slechte dingen van gelezen heb) en Brandon Sanders (idem), en van GRRM zelf natuurlijk.
Wahey!
⁂