Op mijn werk doen wij aan cijfers en wetenschap, kijk maar:

Big data, meneer. Met analyses en trends en voorspellingen en al:

Ooooo wat hebben we veel krab gegeten vandaag! We waren met minder dan voorzien, er was meer krab dan voorzien. En we hadden beloofd dat we het allemaal gingen opeten, en dat hebben we dus ook gedaan.

Dat wou ook zeggen dat er niet veel plaats over was voor de rest, helaas.

Artisjok – feta/garnaalsla – king crab – sinaasappel/framboos dressing. Ideaal op een terras met een glas wijn, ’t schijnt. In alle geval uitstekend lekker.

Voor het hoofdgerecht heb ik een prachtig stuk vlees tot reepjes vermassakreerd, en dan in een marinade van een kilo of zo suiker, mirin, sojasaus en look verdronken.

En dan gewokt, en gewokte groensels erbij en rijst:

…en dan moest er nog een dessert in: crumble met rood fruit geitenkaas – peperkoek – pistache-ijs. Zoet en hartig, warm en oud, zacht en krokant: bijzonder goed.

Het boekje van de school en de oudleerlingenbond, correctie, Alumni Sint-Barbaracollege Gent is zo ongeveer helemaal klaar. Ik schreef om te lachen in het mailtje dat ik naar de rest van de raad van bestuur stuurde “Dagen en nachten en dágen en náchten werk later: bij deze!” — en het collega-bestuurslid waarmee ik we het hele boekje nog eens samen overlopen had, zei zeer serieus dat ik er eigenlijk wel een compensatie voor zou mogen vragen, voor al het werk.

Aan de ene kant was dat “dagen en nachten” zwaar overdreven (de cover is bijna identiek hetzelfde model als de afgelopen twintig of zo jaar, de binnenkant is wel een béétje vermoderniseerd, maar ’t is het einde van de wereld niet om 40 bladzijden op te maken), en aan de andere kant: over mijn dood lijk, dat ik er geld voor zou willen.

Kelly is een tijd geleden (semi-)problogger geworden, ze schreef er onlangs over in de gazet. Ilse zou dat ook wel kunnen en willen doen, denkt ze wel eens — maar bleh, wordt dat dan geen sleur, en verplichting, en houd dat dan eens vol, jong.

Het “recept” is hoegenaamd niet moeilijk, zoals Kelly zegt en zoals iedereen weet: een niche en een publiek vinden, schrijven voor uw publiek, en gewoon veel, veel, veel werken. Gefocuseerd, en zo. En dan al eens een ebook aanbieden of een workshop, en netwerken, en aaargh.

Darren Rowse schrijft er al ontieglijk veel jaren over, dag na eindeloze dag vol “tips”, artikel na artikel met een catchy titel die uitnodigt om te klikken, pagina na SEO-geoptimaliseerde pagina vol telkens dezelfde tien artikels, met vijfhonderd variaties. Ik krijg het schurft van de man.

Om dezelfde reden dat ik nooit wil betaald worden voor dingen die ik doe, om dezelfde reden dat ik nooit van mijn leven ooit nog zelfstandige wil zijn of baas van een bedrijf, zou ik voor de dooie dood geen problogger willen worden, zelfs niet semi of hemi. Maar hey, to each their own: zelfstandigen, mensen die geld verdienen met hun weblog, zelfs seriële entrepreneurs.

Ik was vroeger wel eens groen van afgunst, en ’t is raar: maar ik heb dat tegenwoordig gelijk helemaal niet meer. Het is iedereen gegund. Doet wel en ziet niet om. En al.

Ouderdom, zeker?

Ik had een halve eeuw geleden zo’n Sansaire gesteund op Kickstarter, en vorige week kreeg ik een bericht dat hij op weg was, om toe te komen vrijdag!

Vrijdag kom ik vol verwachting terug op het werk van een vergadering in een Andere Provincie, maar geen Sansaire te bekennen. In de namiddag kijk ik op de website van de koerierdienst, en schets mijn verbazing: het ding zou wel degelijk geleverd zijn en er zou voor afgetekend zijn. Gnnnn.

On huisnummer op het werk is 1/0001, de GPS wil niet altijd mee, en het is niet hyper-duidelijk waar de deur is — dus ik was nog niet verschrikkelijk bezorgd: eerst eens de buren afgaan, en dan kijken. Helaas: de bovenburen wisten van niets, en de buren aan de andere kant van het gebouw waren er niet.

Vandaag tweede poging: de buren van boven wisten nog altijd van niets, de buren van aan de andere kant waren er deze keer wel maar wisten ook van niets. Collega Ron bedacht plots dat het ding misschien niet geleverd was bij ons, Adhese dus, maar wel bij Adhesia, een bedrijf honderd meter verder. Ik daar naartoe, onthaal afwezig wegens middagpauze, terug gegaan na 13u: helayse, peanutcheese.

Gebeld naar de koerierdienst in Wales (altijd leutig, mensen met een Welsh accent), maar die konden mij niet helpen. Ja, ’t is geleverd meneer, ja, er is voor getekend, en neen, wij kunnen u niet meer zeggen dan dat. Pakje is afgeleverd aan een andere koerierdienst, en meer dan dat mogen we u niet zeggen, dat zijn de privacyregels. Hu? Ja meneer, wij hebben een contract met de verstuurder, niet met u, we kunnen niéts meer zeggen.

Stomgaweg verspreekt de dame aan de telefoon zich, en kom ik de koerierdienst in België te weten. Ah ja, zegt dier mevrouw, maar ik mag u het trackingnummer niet geven, dat is tegen de privacy.

Gr. Toch maar een poging gedaan om te bellen naar die mensen in België, en wie schetst mijn verbazing: ze konden redelijk gemakkelijk vinden welk pak het was, en ze hebben meteen de chauffeur gebeld, en die wist meteen te zeggen dat hij zich vergist had, en dat hij op nummer 10 had geleverd in plaats van nummer 1.

Zucht.

Enfin bon, ik heb hem dus in handen, mijn Sansaire. En ja, ik heb er al iets mee gemaakt: bij gebrek aan vlees, een perfect à point eigeel — 35 minuten aan 72°C. En ja, dat is een gemak. Dit weekend eens biefstuk.

Vandaag familie op bezoek gehad voor eten, en we waren ikweetniethoegoed voorbereid: soep al een dag klaar, cannelloni met zeven sporten champignon gisteren gevuld en in de koelkast, vanmorgen het dessert gemaakt. Ik denk dat het de eerste keer was dat we zo weinig te doen hadden.

Het moest ergens ook wel, want Sandra was gisteren en vanmorgen bijna heel de tijd weg, maar toch: punten voor ons.

Tot we het hoofdgerecht opwarmden: de les van vandaag is dat een saus die zowat 100% room is, niét goed tegen de frigo en daarna de oven kan. Ze was gedomme volledig geschift. Afijn, we weten het voor de volgende keer.

(Verder de namiddag in het park doorgebracht trouwens — leve de lente als het nog niet te warm is.)

Ik ben zelden zo blij geweest met een prijs op televisie als nu net, toen Otto-Jan Ham de prijs voor rijzende ster of opkomend talent of zoiets kreeg tijdens de nacht van de Vlaamse televisiedinges.

Méér dan oververdiend, verdorie.

En dan heeft De Ideale Wereld begot nog de prijs voor informatieprogramma gewonnen — het hele huis lag hier tien minuten strijk!

Ik ben helemaal voor just in time, maar soms is het wel écht nipt. Morgen moet in principe een boekje klaar zijn, en ik heb al tekst voor welgeteld 9 van de 32 bladzijden gevuld. Spannend!

Maar bon, het heeft me wel een avond gegeven om aangenaam opnieuw kennis te maken met InDesign. Maar zó een wijs programma! En wat een afstand afgelegd sinds de eerste versie van InDesign, toen we nog allemaal met QuarkXPress werkten en meteen verliefd waren op InDesign, dat alles was dat QXP niet meer was (maar dat we het jammer genoeg niet konden gebruiken wegens problemen met de workflow die er was met de OPI-server. En hoe ver Quark was van Pagemaker, toen nog op diskettes met een volledige Windows 1, met ruim vier fonts of zo.

En toen er plots een scanner was, en hoe er dan plots kleur was, en kleurprofielen en calibratie, en al die slapeloze nachten van boekjes en krantjes maken en alles.

Want één ding is dus niet veranderd, en dat zijn die deadlines en dat niemand er eigenlijk rekening mee houdt. Wijs, eigenlijk wel, eigenlijk.

Yay!

(’t Heeft verdomme lang genoeg geduurd.)

Gaan slapen om 1u34. Wakker geworden om 2u41. Weer gaan slapen om 3u54. Opgestaan om 7u04, uit bed gekropen om 7u40: een uitstekende nacht, meer dan drie uur na elkaar geslapen!

Hassle met de printer: er moest nog een tekst van een spreekbeurt uitgeprint worden voor Zelie, en de inkt moest vervangen worden — werk voor Sandra, ik ken daar allemaal niets van. Zelie was niet thuis: ze zit op midweek bij de scouts, ze slaapt ergens ikweetnietwaar en dan gaat ze naar school en dan weer naar ikweetnietwaar.

Wegens hassle met printer wat later vertrokken naar het werk, om 8u11. Toegekomen om 8u18, teksten gelezen, opzoekingen gedaan, gestudeerd op iets, middageten (ik zou kunnen zeggen Thai, maar Aïki Noodles Thai Chicken is dichter in de buurt), supporttickets nagevlooid, brainstorm gedaan, nog gelezen, getekend, en om 17u05 aangezet naar huis.

Hallo tegen Sandra en de kinderen, met veel plezier geluisterd naar de oefeningen van Anna (klarinet) en Jan (trompet), en dat vooral Jan dat gelijk erg goed doet, voor nog maar net bezig te zijn. Aan tafel bij de kinders (Sandra had pasta met witte saus en hesp en witloof gemaakt), en dan aangezet naar een meeting op restaurant, terwijl Sandra naar ouderverenigingvergadering ging.

19u10 tot 20u30 eten en meeting, en dan voor tv liggen: Ideale Wereld van daarnet, en Wauters vs Waes van gisteren. Ondertussen wat aanpassingen aan databases en adreslijsten en personalia doorvoeren, een tekst klaarstomen voor een boekje, en kijk, de dag zit er zowaar op.

En ik heb denk ik niets meer te doen dat ik beloofd had: een fantastisch gevoel — vooral die database was een zwaard van Damocles dat ik al veel te lang aan het uitstellen was.

Geproefd van mijn vers gemaakte batch limoncello (uitstekend, al zeg ik het zelf). Boekje lezen in bed nu, denk ik. Of een slechte film bekijken. Fijne dag geweest.

Kom het tegen — het ziet er verdorie naar uit dat ik deze week nog eens een boekje ga mogen maken met de computer.

Voor pakweg 2006 deed ik dat denk ik minstens een keer of zo per maand maar nu ik erover nadenk: dat is acht jaar geleden. DE TIJD VLIEGT.

Er belde iemand, vrijdag. Of ik zondag eventueel een paar foto’s zou kunnen komen nemen op de repetitie van het koor en orkest—een mens kan dan geen neen zeggen, natuurlijk.

Niet dat het tegen de goesting was, want dat gaf me meteen ook een excuus om Louis en Zelie te zien zingen: Anima Perla Musica (het koor en orkest van de school van de kinderen) doet dit jaar Dido and Aeneas. Louis is een cherubijn in het koor, Zelie is een heks met een solo, vriendin Eleonore is Dido zelve, enfin: wijs.

Ik wist niet goed wat de bedoeling was, fotogewijs, dus ik heb maar wat gefotografeerd tot aan de pauze, en dan gepolst bij de dirigent wat en hoe. Blijkt: een beeld van Dido en Aeneas, misschien bij elkaar, misschien in profiel, dat zou wel wat zijn. Voor op een affiche waar nog tekst bij moet.

U vraagt, wij draaien! En neen, ’t is technisch geen goede foto, en zonder belichting in een loft waar ofwel geen ofwel teveel licht is, is het niet zo eenvoudig, maar hey: ik ben er content van.

Machtig wijs, trouwens, die repetitie.

En zo goéd! Ik moest er meer dan eens tranen van bedwingen, zo schoon allemaal.