Ik krijg van de ene op de andere dag ergens een maand of twee geleden, en compleet out of the blue wegens daarvoor nooit van mijn leven gehad, migraine van sommige dingen.

Altijd spannend, als ik iets eet of drink dat ik al een tijd niet meer heb gegeten, want het kan altijd pang! koppijn! misselijkheid! zijn. Ik kan ondertussen al een lijst bijhouden: mango, druiven, ananas (verschrikkelijk erg, één stukje is genoeg), appelsap, groene aquarius (niet de rode), muntsiroop, ice tea (vijf minuten na drinken!), appelsiensap.

En, weet ik sinds vanmiddag: gember. Enfin, denk ik toch, of het zou rode biet moeten zijn, of olijven.

Ik heb mij met pijnstillers door de namiddag geworsteld op het werk, en dan ben ik met nog wat extra pillen in bed gaan liggen met een kussen over mijn hoofd. En dan was het wat beter, en heb ik een droge koek gegeten — en nu ben ik aan het proberen die binnen te houden en niet naar het toilet of een emmer te lopen.

Pf. ’t Leven is ’t leven niet waard, soms.

update: mislukt. Mijn ziel uit mijn lijf gespuwd — want meer dan die koek zat er niet meer in. Zucht.

Drie keer asperges vandaag!

Begonnen met een koude aspergesoup, met gerookte paling, bolletjes komkommer, kerstomaat, groene asperge en een espuma (ha!) van parmesaan. Het zag er uitstekend uit, en het was ook uitstekend:

Gevolgd door een klassieker, asperges à la flamande, met een koppel gamba’s:

En dan de plat de résistance: gegrilde goudbrasem gevuld met asperge en venkel, en kasteelaardappelen. Zoals ondertussen traditioneel, kwam de vis ongekuist toe, en hebben we hem helemaal mogen doen (wijs!) — schubben, kieuwen, ingewanden, alles:

Zo zag het er klaargemaakt uit:

De vis gewoon op zijn geheel gelaten, buikholte gekruid en gevuld met slievers ajuin, venkel en asperges, even op de grill, en dan een klein kwartier in de oven. Yum!

Serieus, ik zou hier veel geld voor geven.

Ze zijn op Wijftv herbegonnen met The Nanny! (Verwijzingen naar Lady Diana als was ze nog levend, ha!)

Ik was al helemaal vergeten hoe grappig het was, verdorie. De kinderen, ’t is te zeggen Zelie, vond er helemaal niets aan — maar zij heeft alleen nog maar stukken aflevering van helemaal op het einde gezien, en toen was het toch wel een beetje over de haai gesprongen, als we daar heel eerlijk over zijn.

…ah, en we gaan het nog niet weten: bleek dat het plots veel te laat was en dat Zelie moest slapen. Volgende keer beter!

Eén april, ik ben daar niet zo voor.

Compleet toevallig, via een random e-mailalert van een eeuw geleden nieuw gedigitaliseerde archieven op het spoor gekomen: een boek met volkstellingen tussen 1890 en 1922. Yiha!

Ik wist dat de grootvader van mijn grootmoeder Shimon Jakob heette, en dat hij ergens na 1892 overleden was. Nu weet ik dat hij in de boeken staat als Szymon Jakow, dat hij geboren is op 16 maart 1851 (Juliaanse kalender, dus eigenlijk 28 maart in onze kalender), dat hij eigenaar van een herberg was, dat hij getrouwd was met Gitla Rajngewerc (geboren in 1856, dochter van Gerszlik & Estera Rajngewerc), en dat hij overleed op 26 oktober / 7 november 1898.

De overgrootvader van mijn grootmoeder, die stond te boek als ene Fayvel, echtgenote onbekend. Ik weet nu dat hij gekend was als Pawel in de officiële boeken, en dat zijn vrouw Dwojra Tensberg was.

Mijn grootmoeder zei ergens rond 1983 dat de broers en zussen van haar vader (Mordechai, °1877) Dvoira, Surah, Feigl en Simon waren, maar ze wist niet wanneer ze geboren waren, of wat de volgorde was. Blijkt: er was Mordka (1 oktober 1877), Fajga Laja (15/27 oktober 1879), Dwojra (17 februari/1 maart 1881), Sura Ruchla (22 juli/3 augustus 1887) en Szmul (26 juli/7 augustus 1888).

Zij wist ook dat Dvoira met een zeker Iczek getrouwd was — dat blijkt Elia Icek te zijn, waar ze mee getrouwd is op 26 juli 1903, in Boleslawiec, op 260 kilometer van hun dorp! En ik wist niet dat Sura getrouwd was: blijkt van wel, met Dawid Wendel, op 23 januari 1898, in Praszka (op een minder spectaculaire 40 kilometer ver).

En in het gezin van mijn grootmoeder waren ze met acht kinderen, maar ik had niet overal de juiste geboortedatum, en bij deze dus wel! En ze waren blijkbaar met negen: het oudste kind was drie toen het overleed, elf jaar  voor mijn grootmoeder geboren is! Shock!

En ik heb een broer van de grootvader van mijn grootmoeder gevonden, en zijn kinderen! En het is allemaal niet zeer duidelijk, dus er is nog veel onderzoek te doen, hoera!

Vorige week had ik een stapel verschrikkelijk goed maar ook verschrikkelijk duur vlees gekocht, om met mijn nieuw Sandaire-spel in een warmwaterbad klaar te maken.

Dat is uitstekend gelukt, maar achteraf bedacht ik dat dat eigenlijk niet echt de bedoeling is van zo’n sous vide-koken: als ge vertrekt met ongelooflijk mals vlees waar niet veel mis mee kan gaan, is er niet veel verdienste aan om het goed op het bord te krijgen.

Ik dus gisteren naar de slager om de hoek, met een eenvoudige vraag: dat ik graag een stuk vlees zou hebben dat goed van smaak is, maar lastig van textuur wegens taai en/of moeilijk klaar te maken. Hij moest even nadenken, maar niet eens zo lang: hij heeft mij iets gegeven dat normaal gezien alleen eetbaar is als het heel lang heeft liggen braiseren. Geen idee wat de naam van het stuk is, maar zo zag het er uit, vol pezen en alles:

Peper en zout, in een plastiekzak in water aan 56°C:

…en drie en een half uur later:

Neen, nog altijd niet appetijtelijk.

Met keukenpapier afgedroogd en in een bloedhete pan met olie gedumpt:

Binnen en buiten de pan, op een plank laten rusten onder een vel zilverpapier, gesneden, en dán ziet het er wel appetijtelijk uit:

Met wat erwten en in de rapte zelf gemaakte gratin dauphinois:

En de moraal van het verhaal? Ik denk niet dat wij nog veel duur vlees gaan kopen om biefstukachtige dingen te eten. Dit vlees was zeven keer goedkoper dan dat van vorige week, en het was uitstekend, uitstékend van smaak.

Zo ongeveer het goedkoopste vlees van bij de slager, met peper en zout en da’s alles, en onnoemelijk lekker. Ik ben zeer content van die Sansaire.

Anna wordt verdorie acht jaar oud, morgen.

Maart 2006: het lijkt gisteren, het lijkt een leven geleden.

Zelie heeft binnenkort examen, of grote overhoring of zoiets, van Aardrijkskunde.

Ik kan mij voor de dooie dood niet meer herinneren wat ik had van leerstof, in het derde jaar. Zelie moet in alle geval onder andere alle landen van Afrika kennen. Waanzin!  Dan vraag ik bijvoorbeeld wat de buurlanden van Tsjaad zijn, en dan kan die dat gewoon uit het blote hoofd! Ik weet niet meer wat wij moesten kennen (loess? eindmorenen? de Condroz?), maar het was in alle geval niét Afrika.

Ik was serieus onder de indruk. Okay, er zaten nog een aantal gaten in haar kennis (Ruanda-Urundi wou ze absoluut in twee delen, Zaïre was in haar hoofd plots Kongo-Kinshasa geworden, Rhodesië wist ze niet liggen, en de Centraal-Afrikaanse Republiek en Zuid-Afrika wél maar Zuidwest-Afrika niet), maar dat komt wel goed.

Oh, en ook: ik heb Louis aan het lachen gekregen met de Comoren. Waar zijn de Comoren het meest voor bekend? Ha, de Comoro-vadaan, natuurlijk!

Ik vermeld het maar even, ik bereid er mij namelijk op voor dat zeer binnenkort ook Louis niet meer om mijn domme lollen zal kunnen lachen, en dat ik verplicht zal zijn om met mezelf te lachen.

De moderne wereld en het internet, zegt men wel eens, maken het gemakkelijk om duizend opinies te leren kennen. Maar door de enorme keuze aan kanalen wordt het ook veel gemakkelijker om alleen maar uw eigen opinies te horen — alleen maar naar Fox News kijken, alleen maar linkse websites lezen — wat écht geen goede zaak is, ben ik van overtuigd.

Facebook is vuiligheid, soms, voor wie illusies koestert over mensen.

Dan is er bijvoorbeeld iemand die een fijne collega was, of een oude klasgenoot, of een ver familielid — wie of wat precies maakt niet echt uit — die ge al jaren en jaren niet meer gezien hebt maar die zo af en toe voorbijkomt op Facebook. En dan plaatst die plots iets dat zó van de pot gerukt urban legend-achtig en karikaturaal casual racist is dat het meer een grap dan iets anders lijkt.

Maar neen: dodelijke ernst. En dan komt het six degrees-gedoe naar boven: Facebookvrienden van Facebookvrienden, en voor ge’t weet is het Blut und Boden en bruine apen en nééééé!

Urgh. Defrienden en blokkeren, is mijn eerste impuls. Mijn tweede impuls is om er tegen in te gaan, zo van “allez gasten, hoe is dat mogelijk?” En hopelijk stoppen voor het ruzie wordt.

Jan heeft met zijn spaargeld een Nexus 7 gekocht, en die weigerde op te starten, een tijdje geleden.

Reset gedaan (powerknop en volumeknop), recovery mode, alles terug naar factory setting, hoplaklaar. Hij was content dat alles weer werkte, ik content dat het gerepareerd was, hoera!

Even later: weer van dat. En deze keer niét zo gemakkelijk op te lossen. Geen reset die werkt, , een cascade van problemen waarbij de oplossing voor het ene alleen werkt als het andere al opgelost is en omgekeerd, klagen dat de bootloader gelocked is en niet te unlocken… aargh! Om de muren van op te lopen, en na twee uur allerlei proberen: om de muren met mijn blote handen van af te breken.

Het is gewoon zó een glibberig ding: het werkt niet, en er is niéts aan te doen, en ge voelt u compleet machteloos, en aaaargh. Ik ging een moord begaan, zo hard dat het niet werkte.

En dan ging er nog een computer kapot, en het is alsof heel de wereld instort en alles een complot is: de oude internetdoos is kapot en de nieuwe internetdoos werkt niet zoals ze zou moeten, het netwerk is zo traag als iets, de scanner marcheert niet, Zelie haar computer moet volledig geherinstalleerd worden, en nu dat ook nog eens.

Om moorden te begaan, echt waar.

Enfin, een uur en een coupe advocaat later: computer die “kapot” was, bleek een stroomkabel te zijn die niet goed in de transfo zat, en de Nexus is volledig nieuw geïnstalleerd.

Zucht.