Yay!

(’t Heeft verdomme lang genoeg geduurd.)

Gaan slapen om 1u34. Wakker geworden om 2u41. Weer gaan slapen om 3u54. Opgestaan om 7u04, uit bed gekropen om 7u40: een uitstekende nacht, meer dan drie uur na elkaar geslapen!

Hassle met de printer: er moest nog een tekst van een spreekbeurt uitgeprint worden voor Zelie, en de inkt moest vervangen worden — werk voor Sandra, ik ken daar allemaal niets van. Zelie was niet thuis: ze zit op midweek bij de scouts, ze slaapt ergens ikweetnietwaar en dan gaat ze naar school en dan weer naar ikweetnietwaar.

Wegens hassle met printer wat later vertrokken naar het werk, om 8u11. Toegekomen om 8u18, teksten gelezen, opzoekingen gedaan, gestudeerd op iets, middageten (ik zou kunnen zeggen Thai, maar Aïki Noodles Thai Chicken is dichter in de buurt), supporttickets nagevlooid, brainstorm gedaan, nog gelezen, getekend, en om 17u05 aangezet naar huis.

Hallo tegen Sandra en de kinderen, met veel plezier geluisterd naar de oefeningen van Anna (klarinet) en Jan (trompet), en dat vooral Jan dat gelijk erg goed doet, voor nog maar net bezig te zijn. Aan tafel bij de kinders (Sandra had pasta met witte saus en hesp en witloof gemaakt), en dan aangezet naar een meeting op restaurant, terwijl Sandra naar ouderverenigingvergadering ging.

19u10 tot 20u30 eten en meeting, en dan voor tv liggen: Ideale Wereld van daarnet, en Wauters vs Waes van gisteren. Ondertussen wat aanpassingen aan databases en adreslijsten en personalia doorvoeren, een tekst klaarstomen voor een boekje, en kijk, de dag zit er zowaar op.

En ik heb denk ik niets meer te doen dat ik beloofd had: een fantastisch gevoel — vooral die database was een zwaard van Damocles dat ik al veel te lang aan het uitstellen was.

Geproefd van mijn vers gemaakte batch limoncello (uitstekend, al zeg ik het zelf). Boekje lezen in bed nu, denk ik. Of een slechte film bekijken. Fijne dag geweest.

Kom het tegen — het ziet er verdorie naar uit dat ik deze week nog eens een boekje ga mogen maken met de computer.

Voor pakweg 2006 deed ik dat denk ik minstens een keer of zo per maand maar nu ik erover nadenk: dat is acht jaar geleden. DE TIJD VLIEGT.

Er belde iemand, vrijdag. Of ik zondag eventueel een paar foto’s zou kunnen komen nemen op de repetitie van het koor en orkest—een mens kan dan geen neen zeggen, natuurlijk.

Niet dat het tegen de goesting was, want dat gaf me meteen ook een excuus om Louis en Zelie te zien zingen: Anima Perla Musica (het koor en orkest van de school van de kinderen) doet dit jaar Dido and Aeneas. Louis is een cherubijn in het koor, Zelie is een heks met een solo, vriendin Eleonore is Dido zelve, enfin: wijs.

Ik wist niet goed wat de bedoeling was, fotogewijs, dus ik heb maar wat gefotografeerd tot aan de pauze, en dan gepolst bij de dirigent wat en hoe. Blijkt: een beeld van Dido en Aeneas, misschien bij elkaar, misschien in profiel, dat zou wel wat zijn. Voor op een affiche waar nog tekst bij moet.

U vraagt, wij draaien! En neen, ’t is technisch geen goede foto, en zonder belichting in een loft waar ofwel geen ofwel teveel licht is, is het niet zo eenvoudig, maar hey: ik ben er content van.

Machtig wijs, trouwens, die repetitie.

En zo goéd! Ik moest er meer dan eens tranen van bedwingen, zo schoon allemaal.

Dat zou het helemaal worden, dacht ik vroeger: zo’n huis met ergens een centrale console met duizend knoppen. Voor de lichten, de muziekinstallatie, het haardvuur, de gordijnen, waar de telefoon naar de overal verdoken opgestelde en gemonteerde boxen zou kunnen gestuurd worden, en alles.

Bij de eerste ronde verbouwingen, een kwart leven geleden, hebben we overal netwerkkabel laten leggen — ik kijk op dit eigenste ogenblik naar de aansluiting in het toilet beneden — maar toen was er plots wifi, en werd dat allemaal zowat overbodig.

En dan besloten we het haardvuur toch maar niet te doen. En dan was er een Sonos in huis, met luidsprekers die alleen maar een stopcontact nodig hebben. En dan was er geen geluidsinstallatie meer. En dan hád ik wel van die lichten op afstandsbediening, maar (ahem) bleven ze gewoon altijd op wit licht staan.

Mijn hoop was al een tijd gevestigd op een parlofoonsysteem, iets voor als we een nieuwe deur zouden hebben, zo’ ding met een camera, dat naar de telefoon belt of zo. Maar dat zou dan wel voor binnen zeer veel tijd zijn, want ’t is niet morgen dat we een nieuwe voordeur hebben.

Edoch! Wat blijkt? Onze persienne die kapotversleten wordt en die vervangen wordt, die zal met een knop in de muur op en neer gaan! Volautomatisch! Enfin ja, semi-automatisch. Maar wel met een motor! We gaan binnenkort dus toch in de toekomst leven!

Het gaat over een cactus! Ondertussen op nummer één in mijn top tien van favoriete themamuziekjes:

Bijzonder fijne reeks trouwens ook, True Detective. En bijzonder fijne generiek ook:

(zie ook: Art of the Title)

(voor de volledigheid: mijn lijstje)

Vanmorgen was ik een beetje mottig, bij het opstaan.

’t Was geen vreselijk goeie nacht geweest — om vijf uur omver vallend van de dorst nog een groot glas water-met-muntsiroop gedronken en uiteindelijk om kwart voor acht wakker geworden.

Naar het werk aangezet, en hoplaboem: prijs. Koppijn, misselijk, overgeven, the works. Ik had nog even ernstig overwogen om te bellen naar Sandra of ze mij zou komen halen, maar ik ben uiteindelijk rond een uur of tien of zo naar huis zelf gegaan, op de fiets.

Niet. Zo’n. Goed. Idee.

Ik ben al zwijmelend, aan denk ik vijf kilometer per uur, met de helft van de tijd mijn ogen half dicht wegens te veel licht, op de één of andere manier naar huis geraakt. Aan de Keizersbrug geraakte ik plots niet meer vooruit: bleek dat ik tegen een paaltje gefietst was en half op de grond lag. Aan de andere kant van de brug, juist voorbij het hondentoilet, ben ik gestopt om even over de reling te gaan hangen van het misselijk zijn. En op de niet-eens-kasseien achter de Van Eyck ben ik nog eens tegen de vlakte gegaan: het moet zijn dat ik te traag reed om nog in evenwicht te blijven.

Het zal een enorm prachtig gezicht geweest zijn, zo nog lijkbleker dan anders op de fiets, aan nul per uur zigzaggend over de baan, af en toe eens stoppend om net niet over te geven.

Thuis in bed gekropen, een paar uur liggen ijlen, uit mijn bed gekropen, weer in mijn bed gekropen, weer een paar uur liggen liggen, uit mijn bed gekropen, een stuk voetbalmatch van de Rode Duivels tegen een zekere Ivo gezien, en dan nu weer in mijn bed kruipen.

Meuuurrghhh. Ik heb alle symptomen van drie dagen aan een stuk gezopen te hebben, en ik heb geen druppel alcohol aangeraakt sinds ikweetnietmeerwanneer. Het enige dat ik mij kan inbeelden, is dat ik nu ook al koppijn krijg van muntsiroop. Kak. Het leven pakt mij alles af dat ik graag heb.

Kijkt kijkt, een nieuw venster op het gelijkvloers (in de avondzon):

En in het midden bovenaan, kijkt:

…het stuk blauw glas dat in het vorig venster zat!

Ja, misschien niet bijzonder boeiend, maar toch: het is namelijk nog niet gedaan, er komt eerstdaags (-weeks, –maands, we zien wel) een nieuwe persienne! In dezelfde kleur als het hout van de vensters!

Machtig content, trouwens, dat er een nieuw venster in zit: toen we hier een jaar of twaalf of zo woonden – twaalf jaar dat we dat guillotinevenster met geen moeite ter wereld open kregen – bleek dat dat venster namelijk wél open ging.

Open ging met twee vingers en zonder enige moeite, zelfs. Maar alleen als het van buiten gebeurde.

Yep indeedy: we hebben meer dan tien jaar aan een stuk in een huis gewoond waar iedereen zomaar binnen kon van op de straat, zelfs als de deur op dubbel slot was. We dachten dat het venster dicht was geroest, maar het ging alleen maar van buiten open.

‘t Is pas sinds een jaar of zo dat ik een stok tussen het venster had gestoken, om het een beetje te barrikaderen. En nu gelukkig geen probleem meer: geen enkel glas meer maar driedubbel, en geen open venster maar een venster met een slot.

Ik zet de televisie aan om naar De Ideale Wereld te kijken en de televisie –enfin, het bakje van Telenet– zegt mij dat de zender waar ik naar wil kijken niet in mijn zenderpakket zit.

Ik naar mijn.telenet.be, en zie wat mij begroet op de homepagina:

O RLY? denk ik, en ik rep mij naar mijn “Aanrekeningen  bekijken”-pagina, waar een hele reeks aanrekeningen staat, en bovenaan dit:

Ik naar Twitter, met een vraag @telenet:

Hello – mijn telenet zegt me tegelijk dat ik geen openstaande rekeningen heb en dat ik wel openstaande rekeningen heb. Help! Geen tv meer!

Een minuut of tien later antwoordt @telenet:

We zien dat er twee accounts op je klantennummer staan. Op die met TV op heb je een openstaand saldo. ^CH

O RLY? Ik kan me niet herinneren dat ik twee accounts heb — het moet nu enkele jaren geleden zijn dat ik ooit eens ingegaan ben op een aanbod om alles samen te smijten in één ding. Een Fibernet XL Shake, als ik mijn.telenet.be moet geloven, met onder elkaar:

• Fibernet XL (Fibernet XL Shake)
• FreePhone Europe (Fibernet XL Shake)
• Kabeltelevisie
• Digital TV (Fibernet XL Shake)

Ah, zegt de persoon achter @telenet:

Het gaan om een account op naam van Pattyn Sandra. Je kan op klantennummer xxxxxx een nieuwe Telenet login aanmaken. ^CH

Mag ik even een zeer luide what the fuck laten horen? Ik heb een Fibernet XL Shake met telefoon, tv en internet, die proper betaald is, blijkbaar, maar daarnaast betalen wij nog eens tv? En hoe lang betalen wij hier al twee televisieabonnementen?

Neen, blijkbaar: we hebben een abonnement dat om onbekende redenen in twee gesplitst is qua betalingen, met één deel via overschrijving en een ander via domiciliëring, en op één deel moet Telenet ons geld teruggeven, en op het ander moeten wij nog geld aan Telenet.

Verwarring alom, want het ene deel waarvan ik facturen zie — televisie — en dat dus zelfs overbetaald lijkt, dat is het deel dat afgesloten is. En het deel waarvoor we nog geld moeten (telefoon en internet), dat werkt nog proper.

Afijn, ^CH bij @telenet begreep het ook niet goed. Het openstaande is betaald, en dan gaan ze daar gewoon één account van maken. Zucht.

Kijkt! Kijkt! Nieuwe vensters!

Het gelijkvloers moet dus nog, maar in principe moet de gevel eerst nog gedaan worden. In het lichtblauw. 🙂

Een half leven geleden heb ik een tijd in een cinema gewerkt, als projectionist.

Hoe moeilijk kan dat zijn, een film afspelen? De gemonteerde filmspoel op den DGB (dérouleur à grande bobines, I shit you not), de film door de projector leiden, ervoor zorgen dat het frame in het midden staat, onderaan op den DGB leiden en vastzetten, licht aansteken, klank goed zetten, focus goed zetten en vertrokken.

Hoe moeilijk? Wel, honderd dingen kunnen verkeerd gaan. En honderd zaken zijn verkeerd gegaan, ook als ik het al zes maand aan het doen was. Tot bleitens toe; dingen die ik eigenlijk blindelings zou moeten gekund hebben, mislukten, keer op keer.

Ik heb daar en dan besloten dat ik nooit vanzeleven nog kwaad zou worden of ongeduldig als iemand handenarbeid moet doen en dat het niet zo goed lukt. Garçons die onhandig zijn (onvriendelijk is een andere zaak), mensen in een frituur die er niets van bakken, of zoals vandaag in de Colruyt: iemand aan de kassa die er letterlijk twee of drie keer zo lang over deed om een kar aan te rekenen als de collega’s van de andere kassa’s.

Ik was er met mijn moeder, en zij was zich aan het opvreten dat geen naam had. Ik zag het mens aan de kassa alleen maar doodgaan. En ik had mijn boek mee, dus ik heb gewoon wat verder gelezen terwijl we aan het wachten waren. De dutsin ging alsmaar trager, en ze werd alsmaar nerveuzer. En dan moest ze even weg want ze wou vervangen worden wegens vreselijke schouderpijn.

Vijf minuten later was ze terug, en er kwam wel iemand mee, maar die zou haar waarschijnlijk pas vervangen nadat ze ons gedaan had. En dus moest ze nog heel de kar doen. En ik dénk dat mijn moeder ze helemaal kapot maakte door erop te staan om zélf alle producten te stapelen in plaats van het haar te laten doen.

Het liep helemaal in de soep bij de Danio’s: ik had vijf keer vijf van hetzelfde gekocht, en ze bleef maar proberen inscannen, één per één. Na betaling en nalezen van de rekening bleek dat ze drie potjes te weinig had aangerekend.

Ik ben dus weer naar binnen gegaan om het verschil te betalen: de meneer die ik aansprak leek er zowaar van aangedaan, voor die twee euro 94 cent.

Ge moet respect hebben voor iedereen. Niets is gemakkelijk werk.

(behalve turnleraar natuurlijk)