Kijk nu, bijna hetzelfde als Fires of Heaven: het had veel korter gekund, en de herhaling is zo overdreven dat het soms lachwekkend wordt. Knippenplak uit een review online:

This is another metropolitan-city-phonebook-sized novel with a potentially interesting story that is bogged down by its excruciatingly slow pace, regular insertions of backstory, constant descriptions of the garb of every major and minor character (garb which keeps getting smoothed, straightened, or otherwise adjusted), and too many mentions of expanses of bosoms, spankings, sitting on knees, sniffing, snorting, and braid yanking. (I swear, if I have to read “good stout Two-Rivers woolens” one more time…)

Dat is allemaal waar, en het vermelfd nog niet eens het eindeloze casual sexism en het eindeloze casual racism, waarbij elk land en elke regio van de hele wereld een eigen man-type en vrouw-type heeft, en dat alle vrouwen/mannen van die plaatsen dezelfde inwisselbare karaktertrekken hebben. Dat geeft dan “oh, ‘t is er één van Arad Doman, da’s dus alweer zo’n karikatuur van een duizend-en-een-nachten-nymfomane”, of “ah, ‘t is een Two Rivers-man, da’s  dus weer een bescheiden superman die het niet beseft”. Bleh.

Maar toch: het stoort me nog altijd niet echt al te hard. Het is duidelijk dat er in deel zes allerlei figuren en legers verschoven moesten worden om klaar te staan voor later.

Rand begint ook krankzinnig te worden, wat wel boeiend is. In klassieke onbetrouwbare-verteller-stijl zien we de krankzinnigheid van Rand voornamelijk vanuit zijn eigen standpunt, waardoor het allemaal plausibel lijkt — tot we stil staan bij wat hij eigenlijk aan het doen is.

En dan zijn er nog twee verschillende afvaardigingen van Aes Sedai, had Rand een amnestie uitgeroepen voor mannen die kunnen channelen en zet Mazrim Taim een spooky Black Tower op als tegenhanger van de White Tower, mondt één en ander uit in een enorme veldslag op het einde van het boek, zijn er evoluties met Egwene (ha!) en Elayne en Nynaeve die ineens écht Aes Sedai worden.

Yep. een boek waar andermaal zeinig of niets van “hack slash actie” gebeurt (op die veldslag na dus), maar andermaal geen echt probleem voor mij, en andermaal gewoon doorgelezen naar het volgende boek.

[van op Boeggn]

Zo, we zijn in het midden toegekomen. Het lange, lange midden van de serie. Het tempo doet denken aan een gletsjer: traag maar gestaag, soms eens een opstoot.

De gewoonte van Jordan om alles nog eens allemaal te herhalen (en te herhalen, en te herhalen) begint wat op de zenuwen te werken. De in het algemeen weinig realistische vrouwelijke karakters ook. De manie van iedereen om aan zijn haar te trekken ook, net zoals de honderden keren dat het ene of het andere karakter met wijdopengesperde ogen de kledingkeuze van sommige vrouwen probeert niet op te merken.

Serieus: als alle vermeldingen van tugged on / yanked / pulled her braid er uit zouden gelaten worden, zou het boek een paar honderd bladzijden korter geweest zijn, en niemand zou het erg gevonden hebben. En ja, we hebben het ondertussen door: alle vrouwen vinden alle mannen nutteloos, en geen enkele man zal ooit geen enkele vrouw begrijpen. Dat hoeft echt niet om de vijftien bladzijden herhaald te worden.

Qua verhaal: Mat komt tot zijn recht. Hij heeft wegens redenen een paar honderd jaar random geheugens in zich zitten, en hoe harder hij probeert om niet met niets te maken te hebben, hoe meer verantwoordelijkheden hij krijgt. En in plaats van zijn leven te spenderen met Wein, Weib und Gesang (en gokken), blijkt hij plots een gevierde generaal te zijn, zowat de leider van Rand’s legers.

Rand danst op een slap koord tussen Aiel en politieke intriges, Wise Ones en Aes Sedai, krijgt een onvermoede helper, en verliest er een andere.

Terwijl Egwene een Wise One leert te worden, beleven Elayne en Nynaeve zowaar Spannende Avonturen, zowel in de dromenwereld Tel’aran’rhiod als in de echte wereld, inclusief een verblijf in het circus. Al hun eindeloos kinderachtige gedrag steekt wel verschrikkelijk tegen, maar daar staat tegenover dat de karakters echt wel evolueren naar iets beters dan wat ze waren.

Ik hield mijn hart vast –ik herinnerde me vaag dat het vanaf boek 5 de dieperik in ging– maar dat was verrassend genoeg niet zo. Misschien dat ik meer geduld heb gekweekt, misschien dat het is omdat ik weet dat ik meteen het volgende boek kan lezen in plaats van een jaar of meer te moeten wachten, in alle geval: ik heb dit in één ruk uitgelezen, en ik ben meteen aan boek 6 begonnen.

[van op Boeggn]

Het wordt moeilijker en moeilijker om iets over de Wheel of Time-boeken te zeggen zonder spoilers boven spoilers te doen, maar alla. 

Rand al’Thor heeft een belangrijk element van de voorspellingen rond de Dragon Reborn vervuld. Hij en Mat (met Egwene en Moiraine mee) gaan naar het thuisland van de Aiel, terwijl Perrin terug naar hun geboortedorp gaat, en Emayne en Nynaeve op jacht naar slechteriken gaan. 

Volgt nog wat uitdieping van personages, en van de wereld waarin de personages zich bewegen, met een Age of Legends die –kijk nu!– zowaar technologisch blijkt geweest te zijn, met wolkenkrabbers en vliegtuigen en auto’s, komt meer en meer tot zijn recht.

Wat tot ver in boek twee een onhandige afgeleide van Lord of the Rings leek, krijgt er nu bovendien meer en meer aspecten van Dune bij.

De Aiel zijn de Fremen (compleet met de Zensunni achtergrond, spoiler!), de Aiel Wise Ones zijn zowat één op één de Fremen Reverend Mothers (compleet met de complexe relatie met Aes Sedai / Bene Gesserit), Rand is ook eigenlijk een Kwisatz Haderach (compleet met het aspect “gekweekt voor de positie, spoiler!). Oh, en het speelt zich ook af in de woestijn en zo, met waterreserves onder de grond, met Aiel in Sietch-achtige gemeenschappen, etc., etc.

Boek vier sluit volledig naadloos aan op boek drie, en zo heb ik het ook gelezen: als één boek. Spannend en geen moment vervelend.

Ik houd mijn hart vast voor het vervolg.

[van op Boeggn]

Boek één was op de keper beschouwd echt niet zo goed, boek twee viel beter mee dan verwacht, en dit is het boek waarvan ik dacht: het wordt écht iets met deze reeks.

Het nominale hoofdpersonage, Rand al’Thor, komt niet eens zo enorm veel in het stuk voor, maar de nevenpersonages — en dan vooral Matt, Perrin en Nynaeve, worden behoorlijk degelijk uitgevleesd.

Geen verkeerd boek. Ik weet dat het binnenkort minder wordt, maar hey.

[van op Boeggn]