“Te grappig: jonge kinderen worden helemaal tureluurs van een oude pc” schrijft De Morgen bij het Fin Brothers-filmpje van gisteren:

Er kan bij mij meestal wel een halve grimlach af, voor die ‘Kids React’-dingen, maar deze keer niet. Deze keer werd ik er zowaar nijdig van: wat een arrogante, gemene kinderen zijn de meerderheid van de geïnterviewden, verdorie.

Al dat internet en al die antwoorden op al uw vragen met één muisklik of vingerduw tegenwoordig: ik denk dat er niéts op kan tegen het rauwe gevoel van geluk van een eerste zelfgeschreven programma op iets als een Apple II of een TRS-80 of een TI 99/4a of een Atari 400 of een ZX Spectrum of een Commodore 64.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar verkiezingen, ik kijk daar altijd verschrikkelijk hard naar uit.

Naar het verkiezingslokaal, de gezellige drukte, mensen uit de buurt zien, het moment in het stemhok — al weken voorbereid en geïnformeerd, dus zo enorm veel tijd hoeft het allemaal niet te duren — en dan de receptie achteraf, wat blijven plakken, naar huis, eten, de televisie aan en de verkiezingsshows op mij af laten komen.

De moeder aller verkiezingen? Not so much. 

Misschien dat het elders in de stad en in het land anders was, maar in onze buurt was het ondanks het prachtige weer een doodse bedoening. Aan het buurtcentrum waar we stemmen staan voor zover ik me kan herinneren al altijd tafels met drank en hapjes, spelen er stapels kinderen en is het fijn rondlopen bij verkiezingen.

Vandaag: niets van dat.

Normaal gezien staan er rijen tot buiten en staan we zeker drie kwartier aan te schuiven — deze keer waren we op vijf minuten binnen en buiten. En geen receptie. Geen muziek, geen gezellige drukte, niets.

Ik denk dat het allemaal wat veel geweest is, de campagne. Ik lees overal dat het de meest interessante campagne sinds lang was, maar in de buurt merk ik vooral vermoeidheid op. Ik denk dat de vernielde en gevandaliseerde affiches al weken niet meer vervangen werden: da’s toch wel een veeg teken. Equal opportuniy vandalen, trouwens: van Turkse origine of niet, rood, blauw, oranje, geel of piratenpartij moest er allemaal aan geloven.

Ik ben er helemaal triestig van, verdorie. Verkiezingen zouden een feest moeten zijn, voor wie men ook stemt. Was dat nu echt overal, of was het Sluizeken-Tolhuis-Ham dat een beetje depri was?

Ik had Anna naar het zwemmen gefietst, en dan naar de winkel om slecht eten gegaan, en dan Anna gaan halen en terug naar huis gefietst.

We kwamen voorbij Sint-Pietersplein waar ze tenten aan het opzetten waren voor iets sportachtigs morgen, en tegen één van de tenten zat Zakman te slapen. “Kijk,” zei Anna, “daar zit Zakman.”

“Ah ja,” zei ik. “Zakman, en niet de mosselman,” wist Anna.

Opportunity knocks!

Ik vroeg aan Anna of ze wist wat een superheld was die als superkracht had dat hij een man kon worden. Ze wist het niet, maar ik wel: Manman! En een superheld die zich in die superheld kan veranderen? Manmanman!

En de auto van die mens? Manmanmanauto. En de reparateur van die auto? Manmanmanautoman!

Van daaraf ging het bergaf, vrees ik. Tot ik uiteindelijk uitkwam bij de vrouw van de autoreparateur van een superheld die meestal in een moon buggy rondrijdt, die ontworpen is door een mens uit Turkije vóór de Eerste Wereldoorlog: Ottomaanmaanautomanautomanvrouw.

Jawel, dames en heres.

Pfoei, ’t is spannend geweest, de Kickstarter van Universim. Tot een dag of twee geleden zag het er nog naar uit dat ze zouden stranden op ergens iets van een 95% funded, en ze werden alsmaar meer wanhopig, met alsmaar meer rewards en om de paar uur een mail — maar na een ultieme socialemedia-push, was het gisteren alsnog in orde geraakt.

En geef toe, het ziet er wel mogelijks wijs uit:

Wij moeten binnenkort een auto kopen. Iedereen in het gezin heeft daar een zeg in, maar de kinderen toch minder dan ik, en ik minder dan Sandra. Een gezin is geen democratie, namelijk, en beslissingen over de aankoop van een gezinswagen worden beter genomen door mensen met iets meer kennis van zaken dan een achtjarige.

Het lijkt mij zo duidelijk als iets: iemand die niet kan koken, die moet niet beslissen welke ingrediënten er in een mayonaise moeten gegooid worden. Iemand die geen kaas van bouwen gegeten heeft, die moet geen steunmuren uitkappen en veranda’s plaatsen.

En toch kan zomaar elke idioot volgende zondag een stem uitbrengen. De belachelijke bagger die in de reaguursels op kranten en Facebook staan: een mens houdt het niet voor mogelijk hoe achterlijk een groot deel van het kiesvee is.

Ik vind dat dus niet logisch. Ik vind dat er minstens een kort examen zou moeten zijn.

Zo’n examen hoeft niet voor interloktuelen te zijn, maar het zou wel minstens een aantal basisconcepten moeten aftoetsen: hoe zit onze staatsstructuur in mekaar? wie zat in welke regering vorige legislatuur? wat is de index? waar is Van Rompuy nu ook al weer baas van, en wat is de functie van dat ding? Eenvoudige zaken dus, maar wel zaken die redelijk vitaal zijn om een begin van begrip te hebben over de situatie, en om een aanzet tot eigen oordeel te kunnen vormen over de partijprogramma’s. Een paar vragen over de inhoud van die programma’s zouden er ook mogen tussen staan, trouwens.

Laat dat examen opstellen door een neutraal comité of een afvaardiging van alle partijen, hou het beknopt en onambigu. Wie wil stemmen, moet aan het examen meedoen. En alleen wie erdoor is, mag stemmen. En hoe meer punten, hoe meer keer men mag stemmen.

En nog iets!

Ik vind dat stemmen zowel positief als negatief uitgebracht mogen worden. Iemand die dan bijvoorbeeld tien stemmen verdiend heeft, die kan +4 geven aan sp.a, +3 aan Groen, en -3 aan N-VA. Of +5 aan N-VA en -5 aan PVDA+. En op het einde worden alle stemmen opgeteld en telt het netto, en voor de rest mag alles bij het oude blijven. Behalve dat er een federale kieskring moet komen.

De technicus van de onderaannemer van Telenet is vanmorgen langsgeweest voor ons netwerkprobleem.  Probleem: traag netwerk, valt regelmatig uit, slechte kwaliteit. Zowel draadloos als met draad (alhoewel we 99% van de tijd op draadloos zitten, dus zo enorm veel met draad is het niet getest).

Diagnose: er is wellicht ergens in de buurt een samenloop van omstandigheden waardoor het wifisignaal niet de paar meter van in het bureau op het gelijkvloers tot de living er nét boven slaagt te overbruggen. Een nauwe straat, enorm veel huizen in de buurt met allemaal draadloos netwerk, draadloze thermostaten, draadloze babymonitors, draadloze muzieknetwerken, draadloze parlo- en videofoons, draadloze lampen, draadloze vanalles — da’s een recept voor moeilijkheden, blijkbaar.

Vandaar dat het meestal slecht ging, maar soms helemaal de soep in draaide: het is soms voldoende dat er een paar toestellen en signalen bijkomend online geraken, om een cascade van moeilijkheden te veroorzaken.

Oplossing: old school, zoals het tot voor een paar maand was, een kabel van beneden naar boven, en boven een nieuw access point. Resultaat: alles in orde! Een veel meer dan degelijke snelheid op het draadloos netwerk:

En geen kwaliteitsproblemen meer:

Hoera! Leve Telenet! Leve de klantendienst van Telenet op Twitter! Leve de onderaannemer van Telenet en zijn sympathieke technicus!

Ik was vanmorgen mijn muts vergeten opzetten toen ik over en weer naar de Fnac reed. Buiten was het gelijk meer dan twintig graden, dus een mens zou denken dat een muts niet nodig is, juist?

Ahaha, zonder de waard gerekend: blijkbaar krijg ik ook hoofdpijn als ik koude wind (of relatief koude wind) op mijn hoofd krijg. En dus ben ik vanmiddag maar in bed gekropen, in de hoop tegen vanavond min of meer mensachtig genoeg te zijn om naar Zelie en Louis te kunnen gaan luisteren.

We hadden namelijk kaartjes voor Dido & Aeneas op school: de opera van Purcell, gebracht door Anima Perla Musica, koor & orkest van het Sint-Barbaracollege. Louis was een cherubijn en zong in het koor, en Zelie was een heks, en ’t was machtig schoon zelfs al had ik heel de tijd oordoppen in wegens te veel geluid.

En zo triestig, ik moest er wat van tranen verdorie.

Gelukkig waren er een aantal camera’s en geluidsopnametoestellen, dat we nog eens kunnen kijken en luisteren later!

Ik had vorig jaar een filmpje gemonteerd van een optreden, en na veel zoeken op allerlei computers: ik vind het niet meer terug.

De bronbestanden stonden nog op een computer, maar het gemonteerde niet. Voor één keer dat ik zo’n ding niet meteen op het internet zet (het was te groot): dedju.

En nee, ik heb geen goesting om het opnieuw te doen, maar het zal wel moeten. Pech.

Aha! Eens een dessert zonder suiker en zonder boter:

Bolletjes peer (okay, in siroop gegaard, maar dat telt niet echt), bolletjes pitahaya, daarin een blaadje munt, een versierseltje in chocolade (jawel, ik zelf gemaakt), en een soepje erbij.

Ingrediënten van het soepje? Wel, zoals ik al zei: gezond, zonder suiker of boter. Men menge 1250 ml room en 1750 ml kokosmelk, men brenge dat bijna aan de kook, men pleure er 1250 g witte chocolade in. Mixen tot glad, op een ijsbad in de frigo, klaar. 🙂

Het voorgerecht was tomaat garnaal met een granité van Bloody Mary:

Waarover niet veel gezegd hoeft te worden behalve dat tomaat garnaal altijd goed is (en misschien dat ik er meer mayonaise zou in gedaan hebben). Hoofdgerecht was helemaal zomers: gegrilde kalfsballetjes met een groene kruiden-mayonaise-dipsaus, met in ganzenvet gepocheerde aardappelen, met fettucini van daikon, met radijzen en met krokante broccoli en boontjes:

Geen idee waarom ik er bijna niet van gegeten heb, want het was wel degelijk uitstekend lekker.

Snel! Wat is er erger dan geen netwerk hebben? JUIST: slécht netwerk.

Telenet heeft er hier thuis sinds een paar maand het handje van om voortdurend slecht te werken. En neen, het ligt niet aan bakjes in huis of zo: dit is rechtstreeks op de doos van Telenet zelf, zonder routers of andere dingen.

Ik moet er niet aan denken om Youtubefilms te bekijken — een minuut laden voor drie seconden kijken, en dan gewoon stoppen. Het ding verliest regelmatig en totaal onvoorspelbaar zijn netwerkverbinding. Dit is meestal wat er gebeurt als ik naar zo’n speedtest.net ga, bijvoorbeeld:

En als het dan wel lukt, is het met horten en stoten:

En dat is dus Fibernet XL of Internet 120 hé: “Downloadsnelheid: 120 Mbps”. Yeah fucking bloody right.

Enfin, ik mag er mij niet in opwinden, maar Line quality very poor indeed, zegt pingtest:

Tijd om nog eens een tweet @telenet te plegen, die mensen zijn meestal zeer goed bezig.