Domeinnaamverkopers verkopen lucht, zegt Johan Vande Lanotte. 

En het is hilarisch om te zien hoe de ene na de andere op de sociale mediats nijdig wordt, woedend, pissig, en een resem andere al dan niet pseudo-emoties meent ten berde te moeten brengen. 

Ik heb ook nog domeinnamen verkocht. Dat was lucht verkopen. Serieus: lucht. Twee keer niets. 

We hebben het niet over hosting van websites of maildozen of zo hé: gewoon, iemand vult een formulier in bij één van die mensen die van dns.be een domein mogen verkopen, en hopla, kassa kassa, domein verkocht. 

Een vergelijking? Het is alsof er één instelling zou zijn die centraal alle telefoonnummers in een register opslaat. En dat die instelling de toestemming geeft aan derden om telefoonnummers te verkopen. Wil je een telefoonnummer? Dan moet je naar één van honderden bedrijven en bedrijfjes die er verkopen. Die gaan allemaal naar dat centraal register kijken of het nummer nog beschikbaar is, en als dat zo is, dan kan het van jou worden. 

En dan betaal je daar een bedrag voor. Maar pas op: het ene bedrijf zal het u voor één jaar verkopen, een ander zal het voor langer proberen doen. Eén bedrijf zal er u een abonnement bij proberen geven, een ander zal proberen om er ook nog een antwoordapparaat bij te verkopen, of een telefooncentrale. 

Maar zelfs al koop je geen abonnement of telefoon, dan nog komt het bedrijf na een jaar terug om nog eens geld te vragen, voor het recht om het telefoonnummer te mogen op uw naam staan hebben. 

Wat ik zou willen: ik ga naar dns.be, ik koop daar een domeinnaam, en dan zegt dns.be mij wat ik kan doen met die domeinnaam. 

E-mail ontvangen op @domein.be? Dat kan op één van de volgende manieren (gaande van volledige mailafhandeling tot enkel een MX-record naar GMail of iets anders, etc.).

Een website hebben op domein.be? Als je zelf een site wil hosten op een eigen server en alles zelf doen, kan dat zó. Als je een bestaand website-adres (domein.wordpress.com, domein.tumblr.com, …) wil koppelen aan domein.be, dan doe je dat zó.

En dan telkens een duidelijke, niet-commerciële uitleg. Neutraal. Zonder al dan niet min of meer leugenachtige poging tot klantenbinding en extra-diensten-verkoop. 

Misschien moet dat dan een overheidsbedrijf worden. Misschien moet dat dan wel DNS-diensten aanbieden op een gebruiksvriendelijke manier, zodat iedereen die dat wil daar een A of een MX of een CNAME kan bijmaken. Of misschien niet. 

Maar dat het in ieder geval beter wordt dan het nu is. 

Ik weet niet hoe dat bij u thuis allemaal zat, maar wij hebben vandaag konijn gegeten met de familie, daarna tafels op straat gezet en taart gegeten met familie en buren, en wijn gedronken, en gebabbeld, en de kinderen hebben gespeeld op straat, en dan was het plots kwart na elf en nog niet eens te koud om buiten te zitten.

En daar wachten ze dan mee tot de laatste dag van de vakantie. Trr. 

Damned if you do, damned if you don’t. Consequent zijn en harteloos, (nog maar eens) medelijden hebben en uzelf (nog wat meer) ondergraven: de dag, nee, het moment dat het voet bij stuk en nu of nooit is, dat is geen fijn moment.

Ik zal het u zeggen: oudere kinders als het goed gaat, is vele keren beter dan wat dan ook. Oudere kinders als het niet goed gaat: troosteloze miserie.

Tee hee. 

Vreselijk veel stappen of zo zit er niet in wegens allerhande, dus met een paar dagen vakantie is het plan dan maar: boeken lezen! En spelletjes spelen!

Met een beetje geluk zou Persian Fire: The First World Empire, Battle for the West binnenkort uit moeten zijn, en dan ben ik wat in dubio: verder doen met Horus Heresy, boek 13? Of verder doen met Les Misérables, boek 2? Of verder doen met Northland, boek 2? Of toch maar eens doorbijten en Dodger lezen?

En dan spelletjes: uiteraard een aantal die we al veel gespeeld hebben (Small World, Ticket to Ride), maar ik ben vast van plan om deze vakantie toch zeker een paar keer Lords of Waterdeep, Genius en Cosmic Encounter te spelen.  

Euh ja, spannend. 🙂

The witch is dead.

’t Is erg: ik heb al die boeken gelezen, ik weet dus wat er allemaal gaat gebeuren de volgende paar seizoenen op televisie (en miljaarrr wat er nog allemaal gaat gebeuren!), en toch blijft het spannend en goed. 

Misschien zelfs nog meer, want ik weet al wat meer van wat er achter de schermen aan de gang is, en wie wie is — House Bolton is een goed voorbeeld, uh hu hu hu.

En ondertussen zou het 29 oktober zijn voor het volgende boek. Zucht. 

Ik dacht, ik zet nog eens wat Stevie Wonder op. 

En dan moet ik onvermijdelijk altijd denk denk aan die keer dat ze het spelletje “duw eens tijdens een live-optreden een blinde op het drumpodium en laat hem loos gaan” gingen spelen:

Jaar na jaar wordt Boston Dynamics meer en meer Skynet:

En als we dit kunnen zien, hoeveel zien we dan niet?

Wat krijgen we nu weer? Er gaan binnenkort een hele resem babyboomende professoren met emeritaat, en  minister van Wetenschapsbeleid Ingrid “beseft dat het nu of nooit is” om meer vrouwelijke professoren aan te stellen. 

Nu of nooit, echt waar? Twaalf jaar geleden was 10% van de professoren in Vlaanderen een vrouw, en nu is dat 20%, en aangezien er meer en meer vrouwelijke studenten zijn, is er weinig kans dat die trend zou stoppen. 

Maar het is “nu of nooit”, blijkbaar. Dat wil dus zeggen, mevrouw de minister van Wetenschapsbeleid, dat als er nu niet veel meer vrouwen dan mannen professor worden gemaakt, dat er nooit evenveel vrouwelijke als mannelijke professoren zullen zijn?

Allez dan. 

En die evenredige verdeling, is dat dan over de hele universiteit, of per faculteit, of per vakgroep? En geldt ze in beide richtingen? Moeten we ook een pariteit hebben in richtingen met overwegend mannelijke of vrouwelijke studenten? 

Neem bijvoorbeeld de Vakgroep Dermatologie aan de UGent: 85% van alle personeel zijn vrouwen. Zes proffen, en maar één man. Kijk wat verder, en alle doctorassistenten en doctoraatsbursalen zijn vrouwelijk, alle wetenschappelijk personeel zowel van IWT als van FWO zijn vrouwelijk, van alle academische consulenten is er maar één man, en van alle administratief en technisch personeel is er ook maar één man! Mag volgens zo’n genderplan een vrouw daar dan voor de voorzienbare toekomst een carrière op haar buik schrijven? 

Of moeten we het aan de instroom gaan regelen? Evenveel mannelijke als vrouwelijke assistenten-en-andere, in alle mogelijke richtingen? En, waarom niet, als we toch bezig zijn: evenveel mannelijke als vrouwelijke studenten in elke richting? 

Professor Annemie Desoete van de Universiteit Gent gaf een paar jaar geleden dit antwoord op de vraag “hoe word ik professor?”:

Als er een vacature komt voor ZAP (zelfstandig academisch personeel) kun je daar als doctor je kandidatuur voor insturen. Als je aangenomen bent (omdat je de beste kandidaat bent, meest overeenkomt met het vooropgestelde profiel e.d.) word je aangesteld als ‘ZAP’ docent  en kun je in Vlaanderen prof. voor je naam schrijven.

Zouden we dat niet gewoon zo kunnen houden? En ervan uitgaan dat het nonsens is om te spreken in termen van “het is nu of nooit”, maar dat het binnen een paar jaar allemaal vanzelf wel in orde zal komen? 

Ik werd er helemaal stil van. En dat ben ik nog altijd.

Once upon a time a boy named Milan and his father lived together by the shore of a magic river.

If you went up the river toward its source you grew younger the farther you went. If you went downriver you got older. If you went sideways down one of the many tributaries of the river, look out! You could turn into someone else entirely.

Milan and his father traveled downriver in a small boat and he grew up into a man but when he saw how old his father had become he didn’t want to be a man anymore, he wanted to be a boy again. So they went back home and he grew young again and his father went back to normal too.

When Milan told his mother she didn’t believe his story, she thought the magic river was just a river and she didn’t care where it came from or where it went or what happened to those who moved upon its waters.

But it was true. He and his father both knew it was true, and that’s what counted.

The end.

En verhaaltje van Salman Rushdie voor zijn zoontje van een paar jaar. In Joseph Anton: A Memoir.