LinkedIn stuurt om de zoveel tijd eens een mail door, om te laten weten dat ze nog altijd een essentieel onderdeel van de wereld van 2013 zijn. 

Zoals alle gelijkaardige mails is dat dan iets catchy, met net genoeg inhoud om de mensen benieuwd te maken, en zekerde voldoende doorklikmogelijkheden om meer te weten te komen op de website, zodat ze nog eens kunnen zeggen dat ook deze week X levende lichamen langs gekomen zijn, en dat ze dus een bereik hebben van Y op een totaal van Z, en koop toch vooral onze profielen c.q. advertentieruimte. 

Afijn. 

Daarnet zat deze in mijn maildoos:

Mij knie sprong constant in hitlergroet, van zoveel rolbevestiging!

“See the must-have tool Richard Branson can’t work without”, belooft de titel. Ik heb al meteen ideeën van een specaal soort zakmes, of een custom notaboekje met ingebouwd astronautenpotlood, of thermisch ondergoed, of iets dergelijks. 

Maar neen: de tool, het gereedschap dat Sir Richard absoluut nodig heeft om door zijn werkdag te geraken, onder het kopje “Things I Carry”, is zijn assistente. De luchtaanhalingstekens zijn niet van de, euh, lucht — vooral dan met het fotootje erbij. 

En dan is er nog Deepak Chopra, de omhooggevallen pretentie misschien, maar toch: token niet-blanke man (tool: “licht- en geluidsmachine”, woooo). En Geni Whitehouse, blanke vrouw (tool: sacoche). En Betty Liu, token niet-blanke vrouw (tools: telefoon, hoestmedikament, vlekverwijderende doekjes).

Zucht. 

Bijna in orde nochtans, mooi 50/50 man/vrouw en 50/50 Europeesachtig/niet. Jammer van Branson’s gereedschap. 

Kak, kak, kak. 

Nooit minder dan goed, en vaak meer dan uitstekend: mijn schap Iain (M.) Banksen staat vol fantastische boeken. Zijn Culture is een visie van een universum waar ik van kon dromen — en toen ik zijn niet-science fiction ontdekte, was dat nog eens een openbaring erbij.

Zijn volgende boek zal zijn laatste zijn. Binnen een paar maanden zal hij dood zijn:

I am officially Very Poorly.

After a couple of surgical procedures, I am gradually recovering from jaundice caused by a blocked bile duct, but that – it turns out – is the least of my problems.

I first thought something might be wrong when I developed a sore back in late January, but put this down to the fact I’d started writing at the beginning of the month and so was crouched over a keyboard all day. When it hadn’t gone away by mid-February, I went to my GP, who spotted that I had jaundice. Blood tests, an ultrasound scan and then a CT scan revealed the full extent of the grisly truth by the start of March.

I have cancer. It started in my gall bladder, has infected both lobes of my liver and probably also my pancreas and some lymph nodes, plus one tumour is massed around a group of major blood vessels in the same volume, effectively ruling out any chance of surgery to remove the tumours either in the short or long term.

The bottom line, now, I’m afraid, is that as a late stage gall bladder cancer patient, I’m expected to live for ‘several months’ and it’s extremely unlikely I’ll live beyond a year. So it looks like my latest novel, The Quarry, will be my last.

As a result, I’ve withdrawn from all planned public engagements and I’ve asked my partner Adele if she will do me the honour of becoming my widow (sorry – but we find ghoulish humour helps). By the time this goes out we’ll be married and on a short honeymoon. We intend to spend however much quality time I have left seeing friends and relations and visiting places that have meant a lot to us. Meanwhile my heroic publishers are doing all they can to bring the publication date of my new novel forward by as much as four months, to give me a better chance of being around when it hits the shelves.

There is a possibility that it might be worth undergoing a course of chemotherapy to extend the amount of time available. However that is still something we’re balancing the pros and cons of, and anyway it is out of the question until my jaundice has further and significantly, reduced. Lastly, I’d like to add that from my GP onwards, the professionalism of the medics involved – and the speed with which the resources of the NHS in Scotland have been deployed – has been exemplary, and the standard of care deeply impressive. We’re all just sorry the outcome hasn’t been more cheerful.

A website is being set up where friends, family and fans can leave messages for me and check on my progress. It should be up and running during this week and a link to it will be here on my official website as soon as it’s ready.

Fuck kanker. Serieus, fuck. 

Kijk, dit is zo één van die dingen waar ik lastig van kan lopen:

Gevolgd door de voorspelbare reacties van het voorspelbaar niveau — ene Leander De Baets brengt bij “ikke nie poepe, niemand nie poepe”, Bruno Janssen vindt “Léonard zijn ouders hadden beter ook celibatair geleefd, dan hadden wij van hem nooit last gehad”, Raf Daems brengt “dat da dan just die foto is van dat interview waarin hij vertelde dat hij die boomlange neger aan het ****** was in het stadspark” bij aan de discussie.

Iedereen heeft recht op een opinie, zeker dat, maar is het echt zo moeilijk om het debat te voeren op het niveau dat het verdient?

Vragen aan Léonard wat hij vindt over seks tussen homo’s is hetzelfde als tijdens een rechtszaak vragen aan een rechter wat hij vindt over kraken: ze hebben ongetwijfeld een persoonlijke opinie en mogelijke sympathieën, maar het antwoord zal voorspelbaar zijn. 

Als er moet gediscussieerd worden over de officiële positie van de Kerk, dan zijn er voldoende documenten om een interessante discussie mee te beginnen, en is het niet nodig om er een karikatuur van te maken. 

Met een valse analogie: stel u voor dat de paus zou verbieden om op industriële schaal mensen te martelen. En dat de reactie daarop zou zijn: schandalig! de paus weigert te eisen dat marteltuigen ontsmet worden! Zo gaan er miljoenen mensen sterven van ontstekingen!

De wereld is complex, en morele problemen zijn complex. Het gaat voor de Kerk om een afwegen van goed en kwaad. In verschillende gradaties: leven is heilig, maar het abortus kan om het leven van de moeder te beschermen; abortus mag eigenlijk niet, maar zou het niet méér kwaad teweegbrengen om legale abortus te bestrijden dan om het toe te laten?

Condooms uitdelen in Afrika, om het simpel te stellen, is dan voor de Kerk misschien wel het equivalent van ontsmettingskits voor marteltuigen uitdelen.

En voor u en mij is condooms verbieden (of niet aanraden) misschien wel een schandalige manier van handelen, en realpolitik-gewijs zou de Kerk het beter toelaten, maar wat iedereen lijkt te vergeten, is dat het Christelijke geloof nog altijd leeft in een wereldbeeld waar dit leven maar een klein onderdeel is van het geheel.

Neen, ik ben het daar ook niet mee eens. Maar dat is wel de context waarin de discussie gevoerd wordt, alvast van de ene kant. 

Het was vandaag Paaszondag, en het enige dat ik ervan gemerkt heb, is dat het geen Zevende Dag was, en dat er chocolade op tafel lag.  

Jammer, van die Zevende Dag, vond ik: het is een vast ritueel, ’s zondags met mijn sletsen in aanslag kijken naar de strapatsen van de Makers Van Wereldnieuws In Vlaanderen en mij dood ergeren. En dan kwaad worden omdat ze een zanger of groep een ringtone-versie van een nummer doen uitvoeren. En dan mentaal wegzappen terwijl het over sport gaat. En dan weer nijdig worden over zoveel zwartwitdenken en eenvoudige oplossingen (dan wel zoveel gewafel en nonsens, of hypocrisie en lafheid, naar gelang). 

Het was een bumperuitvoering van de eucharistieviering, en daarna deed de nieuwe paus Urbi et Orbi. 

Niet gekeken, neen. Ik ben een bij momenten fascinerend onsympathieke autobiografie aan het lezen, en dat leek me nuttiger gebruik van mijn tijd. Ik kon wel zo ongeveer weten wat er in de mis zou gezegd worden (Hij is waarlijk verrezen, hoera, hoezee, hosanna), en ik kon er mij een beeld bij vormen wat de paus zou zeggen (een variatie op vrede op aarde voor alle mensen; de Vlaemsche en Neërlandsche Gazetten weten mij te vertellen dat het minstens even belangrijk was dat hij niet daaank voor die bloemen heeft gezegd maar grazie per i fiori).

Ik geloof er al heel erg lang niet meer in, in God, en toch vind ik het vaagweg spijtig dat er alsmaar minder in God geloofd wordt. 

Er zijn geen seizoenen meer, we hebben geen ritme in ons leven meer, denk ik vaak. We leven op schoolvakanties, met mijlstenen rond de kerstvakantie en de paasvakantie en de grote vakantie, en dat is het zowat. De maanden vloeien in mekaar over, en het is een groter evenement in mijn leven dat er nieuwe tv-seizoenen beginnen (Game of Thrones seizoen drie!) dan dat de vasten of de advent afgelopen is.

Huh. 

Subversieve dingen doen met de sociale mediats, op kleine kleine manieren rebelleren tegen de grote jongens: is er iets wijzer? 

Allemaal reclames op The Facebook flaggen als “offensive” of als “pornography”, bijvoorbeeld. 

Of mensen endorsen voor nonsens op LinkedIn, pakweg — daarnet nog van ganser harte mensen ge-endorsed voor “cupcake decoration”, “horse wrangling”, “Nutroma” en “Topical undergarments”, bijvoorbeeld. 

En natuurlijk dat ik weet dat het niets uithaalt, maar toch. 🙂

Politiek en maatschappelijk debat allemaal goed en wel, maar kunnen we misschien even onze meningsverschillen opzij zetten en actie ondernemen tegen dit soort dingen?

Daar kan iedereen toch achter staan, nee?

Zie mij hier zitten, met vier schoolgaande kinderen! Alleen achtergelaten in Gent, terwijl de moeder van mijn kinderen ergens op de lappen is, drie dagen aan een stuk!

…ging ik schrijven, sinds ik vanmorgen wist dat ze vanavond ging vertrekken. Maar nu blijkt dat ze misschien pas morgenochtend vertrekt. 

Allez jong, en ik had al zó een volledig programma verzorgd voor de kinderen, eten, gezelschapsspel, en dan vrienden uitgenodigd om dingen te doen die mannen onder elkaar doen als hun partners weg zijn, ‘k weet niet, vuile films bekijken of zo. 

Maar neen, dus. 

Pff. En ik had nog wel zó een lange meelijwekkende tirade in mijn hoofd, over al het onrecht dat mij aangedaan wordt, en hoe ik dat ook altijd moet horen op het laatste moment, en dat het godgeklaagd is, en alles. 

Blijkt ook dat ik er al lang van moest geweten hebben. Dat het mij al zou gezegd geweest zijn, zelfs. 

Leugens, denk ik. 

*** !!! BREAKING UPDATE !!! ***

Blijkt dat ze nu toch weggaat vanavond! 

Vrouwen, meneer mevrouw, ik vraag het u! Wat moet ik nu doen? Ik had er mij al zó op ingesteld dat ze hier zou zijn vannacht!!! 

Ik kwam thuis en ik had ineens schele hoofdpijn dus ik dacht: en als ik nu eens in bed zou kruipen?

Waarna ik de daad bij het woord voegde. Slapel, wrede wereld.