Vanmorgen beginnen samenvatten waar er gisteren over vergaderd was — ’t is wel Bijzonder Wijs als werk van ettelijke maanden op korte tijd allemaal in mekaar begint te klikken en als er allemaal wolken opklaren en zo.
In de late voormiddag even over en weer naar huis om te spreken met de mevrouw van de Dienst Monumentenzorg en Architectuur (we moeten werk aan het huis, het is een beschermd stadsgezicht, we willen weten wat we precies kunnen, mogen en moeten doen). Het niet evident, het is altijd wat zoeken en doen om elkaar te vinden in zo’n gesprek, maar uiteindelijk viel dat allemaal helemaal mee, en weten we wat we nu moeten doen en zo.
Dan terug naar het werk en verder gedaan aan verslag en dingen. Met de koptelefoon op en Stevie Wonder luid: yay! Weinig, weinig zo wijs als vlotgaweg iets documenteren, en dan alsnog besluiten een kleinigheid zelf te herprogrammeren, met He’s Misstra Know-It-All of Living for the City als soundtrack.
Vanavond thuisgekomen en eten gemaakt voor de kinderen — kabeljauw met puree — die dan ergens om zes uut met mijn broer naar het lichtfestival zijn vertrokken (Sandra was er al wegens persconferentie en officiële opening en zo).
Ik zit thuis, en ik vraag me af wat ik eens zou doen.
Ik ga mij in ieder geval niet druk maken over de staking maandag, en het verbaast mij een beetje dat er zoveel spel rond gemaakt wordt (voor en tegen) op de tweeters en de faceboeks.
Weet ge wat? Wind u maar allemaal eens goed op, voor en tegen. Kak op de vakbond zonder te weten wat vakbonden voor u doen. Staak zonder ook maar een idee waar het eigenlijk over gaat. Roep zeer hard dat stakers leeghangers zijn die de economie kapot maken, maar rep met geen woord over de banken die ons ei zo na in de afgrond hebben gestort. Roep zeer hard voor behoud van index en pensioenleeftijd en voordelen uit een tijd dat we allemaal dertig jaar minder lang leefden, en stem dan vooral collectief in de omgekeerde richting.
Voor mij zal het vanavond TV kijken worden, of lezen, of tijd verdoen. I dunno. Of misschien gaan slapen.
En dan morgen eens op zoek gaan naar een manier om er iets aan te doen, aan de hele situatie, tegen alle verwachtingen in dat het iets zal uithalen, maar omdat het toch eens zou moeten. Want een staking haalt niéts uit. En want al dat engagementsloos 140 karakters lang gezwets #30j #ikbenbeterdangij steekt mij enorm tegen, daar niet van, maar ’t is niet door nog eens een tweet in de lucht te sturen of een sermoen te houden voor de al lang overtuigden of een discussienamiddag voor de mensen die niets anders te doen hebben met hun namiddag dat er iets gaan veranderen. Of toch wel. Of toch niet. Of toch wel. Ik slinger over en weer tussen optimisme dat het met tijd en uitleg allemaal goed komt, en pessimisme dat het allemaal om zeep is en dat niets kan helpen. Ik voel mij letterlijk slecht van dingen als deze reactie op Gentblogt, of van een kolom met twitterzoekresultaten op #30j of @sthbracke, van die mislukte humorist die altijd achteraan Knack staat, van de “ik begrijp dat…” en de “ik hoor u zeggen…” van Siegfried Bracke-epigonen, van mensen die ik zie verglijden naar wat ik nooit had gedacht dat ze zouden worden, van het zwart-wit worden van alles, van het kort geheugen van iedereen, van “wij tegen zij”, van drama om het drama, van aaaaargh. Letterlijk slecht, niet letterlijk in de betekenis van figuurlijk, maar letterlijk in de betekenis van ik krijg een krop in mijn keel en het pakt op mijn asem. Fuck. Nu ga ik met mijn koptelefoon op moeten naar The Joy of Painting kijken tot een stuk in de nacht.
En de dag was nochtans zo fijn begonnen.
