• Links van 14 januari 2012 tot 18 januari 2012

    cliff richard dying inside
    As with a lot of pictures of Cliff, at first glance he looks happy. But if you look closely, if you really search his eyes for signs of life, you soon realise that he is dying on the inside.

    [Updated] The rise and fall of personal computing | asymco
    Note the log scale.

    bloodrunsclear’s real trailers for fictional films | MetaFilter
    The sci-fi and fantasy trailer edits of bloodrunsclear range from a more diverse recasting of The Last Airbender and a more accurate version of the upcoming live-action Akira film to a moody treatment of The Sandman to the retro-looking adaptation of Neuromancer and the haunting Call of Cthulhu film. Want trailers to video game adaptations? To wargamers he has a live-action Warhammer 40,000 teaser. To LARPers he gives you Vampire: the Masquerade. To video gamers? Well… which kind are you interested in?

    Going Cardboard: A Board Game Documentary
    Do you have fond childhood memories of gathering around the table with the family for a game of Monopoly, Scrabble, or LIFE?

    Cardboard is making a comeback.

    In an era of tech-based entertainment, word is spreading about a new breed of board game. Going Cardboard takes you into the designer “German-style” board gaming scene, from its community of enthusiastic fans to the creative passions of the designers and their journeys from concept to reality.

    Notes on Ezekiel
    The point of all this is to note the fact that none of the elements of Ezekiel’s vision are foreign to religious iconography of the times (or before Ezekiel’s era).  The cloud / storm element of the vision is very common to the Old Testament, and is chiefly aimed at Baal, the king of the gods at Ugarit (the storm god), which is outside Babylon, both terribly common to Israelite thinking.  Hence the vision of Ezekiel, in many respects, is an amalgam of familiar (early) Israelite theophanic portrayals of Yahweh and Babylonian elements, all designed to put Yahweh “in the picture,” ousting the pagan god(s).

    The (Real) Definition Of Standard & Poor’s Credit Ratings….. ‘Tom Pride’ (Satire) via reddit.com
    A lot of people are talking about credit rating agency Standard & Poor’s downgrading of several EU countries yesterday but not many people actually understand what the ratings mean.

    So here’s a quick guide from S&P itself to help you understand the ratings system.

  • Alles waar ik een hekel aan heb in politiek

    Ik had het van tig andere plaatsen kunnen halen, maar ik las het toevallig nu net op de website van Peter Dedecker:

    tijdgrafiek.png

    AWOERT! zegt de gemiddelde N-VA-mens. VORTE FRANSTALIGEN!!! Ze stelen ons geld, KIJK MAAR naar de grafiek. DIEVEN!

    Wacht, ik haal er de woorden van Peter bij:

    Of: “hoeveel schiet u er als burger bij in?” Met dank aan De Tijd, de (groene) professoren André Decoster en Willem Sas, maar vooral dankzij de Vlaamse minderheidspartijen CD&V, VLD en sp.a in de regering Di Rupo I, en Groen erbuiten. Of hoe men de beste leerling van de klas, de sponsor van België, alweer bestraft. Verbaast het iemand dat de proffen ook tot de vaststelling komen dat er zelfs minder responsabilisering in zit dan voordien? Nochtans een vereiste voor alle Vlaamse partijen…

    Om te beginnen — de smerige retorische truukjes, de goedkope angeltjes, het monkellachend voor-eigen-publiek gedoe: snappen die politici niet hoe ergerlijk dat is? Hoe dat elk debat al op voorhand smoort, elke dialoog al op voorhand vergiftigt?

    Op een rijtje:

    • “hoeveel schiet u er bij in”: want “u” bent een Vlaming van het Vlaamse Gewest, dus
    • “Met dank aan A, B, maar vooral C en D” : terwijl het eigenlijk een misleidende grafiek is door A op basis van een studie door B. Een studie die voor interpretatie vatbaar is, die van andere vooronderstellingen uitgegaan is dan C, D én de grote afwezige in de “met dank aan”, de N-VA zelf.
    • “de (groene) professoren Decoster en Sas”: wat heeft dat er in ’s hemelsnaam mee te maken? “Groen” is per definitie tegen de N-VA op alle vlak, en dus kijk nu, als zelfs onze ergste vijand het zegt? Of “groen” en dus ook in de oppositie en gebaat bij zwartmaken van de regering? Of gewoon om de medestanders eens te kunnen doen meesmuilen?
    • “de Vlaamse minderheidspartijen”: ja, N-VA, ja. Wie zichzelf buiten spel zet, moet achteraf niet komen klagen dat ze niet mochten meedoen. Het is uw schuld dat er een Vlaamse minderheid is in de regering. Niet dat dat een probleem is, want tot nader order is de federale regering federaal en dus bevoegd voor het hele grondgebied van België. Tenzij ik de grondwet helemaal verkeerd begrepen heb, is er nergens een vereiste dat er een meerderheid moet zijn in elke taalgroep. Voor grondwetsherzieningen ja, en pariteit in de regering buiten de eerste minister, ja. Niet in het parlement.
    • “de regering Di Rupo I”: punten voor poging tot subtiliteit en poging tot inspelen op de angsten van uw achterban. “Di Rupo I, want we gaan ervan uit dat zolang de PS aan de macht blijft in dit APENLAND er regeringen-Di Rupo zullen zijn en blijven”? Of eerder “Di Rupo I omdat we ervan uitgaan dat de regering snel genoeg gaat vallen”? Natuurlijk is de N-VA niet de enige die “Di Rupo I” zegt, maar alla.
    • “hoe men de beste leerling van de klas bestraft”: let op, “men”, ’t is te zeggen, niet wij, niet de omstandigheden, niet de algemene conjunctuur in Europa en in de wereld, maar “men” bestraft de beste leerling van de klas.
    • “alweer bestraft”: piep piep tuut tuut boing boing CAAAALIMERO (if you’ll pardon my mixing begingenerieken)
    • “dat er zelfs minder responsabilisering is dan voordien”: “dan voordien wanneer” zouden mijn kinderen roepen, als dit een reclameboodschap voor wasmiddelen op televisie was, maar goed. Niemand betwist blijkbaar dat de fiscale autonomie van de gewesten vergroot is en dat de ILLEGALE TRANSFERS (“de perverse solidariteitseffecten” zoals ze wel eens genoemd worden) verminderd zijn of weg zijn, maar dat is dan weer minder belangrijk.
    • “…” AAARGH hoe heb ik een hekel aan een beletselteken in zo’n context — het leeskundig equivalent van “à bon entendeur, salut” of van “wink wink nudge nudge”.

    MAAR GOED. Los van mijn a priori irritatie over de manier waarop: de grond van de zaak.

    Voor zover ik het begrepen heb, is het zo dat als men uitgaat van één set veronderstellingen, men op de voorspelling van Sas en Decoster uitkomt. En als men uitgaat van een andere set veronderstellingen, men op andere uitkomsten uitkomt. Maar dat het niet echt duidelijk is welke veronderstellingen de juiste zijn.

    Ik ben geen econoom, maar ik kan me inbeelden dat er zó enorm veel van allerlei factoren afhangt die niéts met België of Vlaanderen te maken hebben, dat het allerlei kanten zou kunnen uitgaan.

    Daar kan, denk ik, een debat rond gevoerd worden. Met argumenten en tegenvoorstellen. Met eigen cijfers bijvoorbeeld, beste N-VA, niet met cijfers van “(groene)” professoren. En daar kunnen we dan gelijk volwassen mensen over discussiëren.

    En geen loze sloganeske verziekende taal spuien. Het maakt niet uit dat het langer is dan vijf woorden: zowat alles wat ik de N-VA tegenwoordig zie zeggen komt neer op “wie gelooft die mensen nog?”.

    Maar goed. Hun goed recht.

    Twee dingen nochtans, over dit specifiek ding.

    Ten eerste: de grafiek is intellectueel oneerlijk. De lijn voor het Brussels gewest gaat eerst stijl naar boven: dat iets dat niets met evoluties of wat dan ook te maken heeft, dat is iets dat in consensus is afgesproken tijdens de regeringsvorming. Sommige Vlamingen wilden bon gré mal gré dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst werd, ONVERWIJLD EN ZONDER COMPENSATIES, en uiteindelijk hebben al die Vlamingen — N-VA incluis, toen ze nog meespeelden — ingestemd met een financiële compensatie voor Brussel in ruil voor.

    Laat die sprong voor Brussel, die afgesproken was en dus niets met wat dan ook anders dan de eis om mordicus BHV te splitsen te maken heeft, ertussenuit, en de grafiek wordt dit:

    tijdgrafiek2.png

    Hoe, wat? Het is plots één lijn geworden met Franse Gemeenschap? Tieeeennnnssssss…

    Ten tweede: wat brengt de nieuwe financieringswet de burger op? Kan iemand mij uitleggen wie precies vertegenwoordigd worden door die vijf lijnen?

    “Vlaanderen”, ik vermoed dat dat “onze” Gemeenschap en “ons” Gewest zijn. Waals Gewest is duidelijk, Brussels Gewest (tiens, moest dat niet “Hoofdstedelijk” zijn? of is dat veranderd?) is ook duidelijk, en Franse Gemeenschap is uiteraard duidelijk. Ik persoonlijk, ik zit in “Vlaanderen”. Mijn ex-collega Bilitis zit zowel in Franse Gemeenschap als in Waals Gewest: verliest die dan twee keer?

    Of wacht: kunnen we gewoon de verliezen van Waals Gewest en Franse gemeenschap niet gewoon bij elkaar optellen? Net zoals die van Nederlandstalige Gemeenschap en Vlaams Gewest? Dat zou dan dus voor de Walemannen niet -210 zijn, maar -238. Nog altijd een verschil van 18%, maar toch al een ander verhaal dan “wij leveren 289 in, de Walen in het gewest 210, de Walen in de Gemeenschap maar 28, en de overwegend niet-Vlaamse Brusselaars krijgen 272!”

    Maar euh, wacht eens… “Federale staat”, wie is dat? Wie zijn die rare mensen die 207 méér krijgen?

    Nu wordt de indruk gewekt dat die arme inwoners van Vlaanderen minder krijgen, en de profiteurs in de Federale staat meer, awoert.

    Maar zijn dat niet alle Belgen, en dus ook u en ik goede Vlamingen, die “Federale staat”? Met andere woorden: de titel van de grafiek, is die niet helemaal verkeerd? Moet daar niet staat “wat brengt de nieuwe financieringswet de verschillende onderdelen van België op”, of zoiets?

    Een grafiek zegt meer dan 1000 woorden, Peter? Nee, niet echt. Een wetenschapper zou moeten weten dat een grafiek enorm kan misleiden.

    Lies, damn lies, statistics, and (some) politicians.

  • SMS: zo moet dat, zie

    Zelie was op weekend met Anima Perla Musica, het koor en orkest van op school. Ik probeer ze al een eeuw deze te laten zingen:

    Ik had het haar op weg naar het weekend nog eens gezegd, maar ze was het blijkbaar vergeten, want ik kreeg een sms om te vragen wat en hoe. Mijn hart zwol van trots:

    zeliesms.png

    Zo fantastisch goed! Er is weinig zo irritant als sms-taal! Leve mijn dochter!

    (En wat dat koor betreft, ze zouden van mij ook deze mogen doen, bijvoorbeeld, ha!)

  • Supernanny

    Het komt altijd op hetzelfde neer, daar niet van, maar het is zo ongelooflijk duidelijk uitgelegd: duidelijkheid, consistentie, regelmaat, empathie met de kinders, één front vormen, rustig blijven, geen discussies beginnen… Ha!

    Ze zouden dat verplicht moeten maken, dat programma.

    Ik ga absoluut niet zeggen dat het hier altijd perfect loopt, maar met vier kinders in huis: ik moet het mij niet inbeelden hoe het zou zijn als het hier in het honderd zou lopen zoals bij sommige van die voor-gezinnen.

  • Pffffwwwwfff

    Sandra en ik zitten allebei aan onze vierde dag preventieve medicamenten, ’t ziet er niet naar uit dat wij prijs zullen hebben van kinkhoest. Zelie daarentegen hoest zich de longen uit het lijf: gelukkig is het geen hoest die lijkt op kinkhoest, ’t klinkt meer als een gevolg van een zwaar weekend met ht koor en orkest.

    Ze klinkt helaas wel ziek genoeg dat ze morgen misschien thuis zal moeten blijven, ’t is te hopen van niet.

    En ik, ik denk dat ik een weekend waar ik niets gedaan heb, ga afsluiten door gelijk een uur of vier vroeger dan anders naar bed te kruipen. (Het mirakel van goed beddengoed, trouwens: we hebben tegenwoordig een dekbed dat twee lagen dik is en tegelijkertijd warmer en minder zweterig is dan wat er vroeger lag. Weird!)

  • Een katjen!

    Ik zie die leeuw zó denken van what the actual fuck? En ook wel van maar allez, wat doet dat haarlos aapken hier?

    En ook wel van gast, dit is dus écht niet eerlijk. [via]

  • Links van 8 januari 2012 tot 14 januari 2012

    Testimony of Ms. Soon Ok Lee
    The punishment cell is one of the most dreaded punishments for all prisoners. The cells are usually 60 cm wide and 110 cm high. Therefore, the prisoners have no room to stand up, stretch their legs or lie down. They cannot even lean against the walls because they are too jagged. There are twenty such cells for female prisoners and 58 cells for male prisoners. They are usually detained for seven to ten days as punishment for certain offenses, such as leaving an oily mark on clothes, failing to memorize the president's New Year message or repeated failure to meet work quotas.

    Scrollsy.com – Scroll Etsy.com

    Kurt Andersen: From Fashion to Housewares, Are We in a Decades-Long Design Rut? | Style | Vanity Fair
    Paging professor Helmut Gaus… Paging professor Helmut Gaus… "Since 1992, as the technological miracles and wonders have propagated and the political economy has transformed, the world has become radically and profoundly new. (And then there’s the miraculous drop in violent crime in the United States, by half.) Here is what’s odd: during these same 20 years, the appearance of the world (computers, TVs, telephones, and music players aside) has changed hardly at all, less than it did during any 20-year period for at least a century. The past is a foreign country, but the recent past—the 00s, the 90s, even a lot of the 80s—looks almost identical to the present. This is the First Great Paradox of Contemporary Cultural History."

    "Ironically, new technology has reinforced the nostalgic cultural gaze: now that we have instant universal access to every old image and recorded sound, the future has arrived and it’s all about dreaming of the past. Our culture’s primary M.O. now consists of promiscuously and sometimes compulsively reviving and rejiggering old forms. It’s the rare “new” cultural artifact that doesn’t seem a lot like a cover version of something we’ve seen or heard before. Which means the very idea of datedness has lost the power it possessed during most of our lifetimes."

    Real Dan Lyons Web Site » Blog Archive » Enough with the Samsung bashing » Real Dan Lyons Web Site
    This is typical snarky Gruber stuff. But it’s so arrogant and patronizing that when I read it was brought up short. Because I realized, this guy isn’t joking. Gruber and people like him really believe that Samsung just sits around making copies of Apple products. In their view, Apple is the fountain from which all creativity flows, and Samsung just follows behind, stealing their ideas.

    The Comedian’s Comedian’s Comedian
    He's a boxer, a Buddhist, a hoops junkie, and a kind of Yoda to every funny person born since 1965 (Sandler, Silverman, Apatow, Gervais, Baron Cohen…). Amy Wallace survives a rare sparring session with Garry Shandling, the reclusive master of American comedy

  • Pozor!

    Word to the wise: nooit in discussie gaan met vrouwen die routineus afkortingen gebruiken, als het op kinderen aankomt. Als er gesproken wordt over fv en bv, over ab en dergelijke: af-blij-ven.

    In het algemeen ook: nooit zeggen dat mensen volgens u verkeerd bezig zijn met opvoeden, dat loopt gegarandeerd slecht af. Discussies over ingrediënten van groentenpap, over lengte van middagdutten, over al dan niet op straat spelen, over wandelen versus in de poussette zitten: niet-aan-beginnen. Laat staan over medische zaken, als er pakweg chiropraxie of homeopathie aan te pas komen

    Ik geef het maar mee.

  • Snaar

    Voilà zie, ritueel volbracht.

    Om de zoveel tijd gaan we naar De Nieuwe Snaar, kopen we de cd van de vorige voorstelling, laat Sandra het door de jongens aan haar dedicasseren, en hebben we weer ettelijke maanden een vaste cd in de auto.

    Alleen zal het nu de laatste keer zijn, snif. Behalve als ze nog eens in Gent zijn, natuurlijk.

  • Een tijd met twee Nikon 1-toestellen

    Ik kreeg eind vorig jaar twee toestellen van Nikon te leen. Een Nikon V1 en een Nikon J1, de twee jongste telgen in het Nikon-assortiment.

    Er is weinig dat ik zo graag doe als met nieuwe dingen spelen, en uitzoeken hoe ze werken, en allerlei. Oh, en dan schrijven over wat ik er goed en slecht aan vind en zo.

    Voor de goede orde: ik heb al een eeuw Nikontoestellen. Ik wil niet berekenen hoeveel geld ik al aan fototoestellen, lenzen en ander gerief uitgegeven heb. Ik ben zeer content over zo ongeveer al mijn mijn Nikonmateriaal, en ik keek dan ook enorm uit naar die nieuwe kleine Nikons.

    Week één

    Het was enorm lang geleden dat ik actief kwaad was op een toestel. Geleden van een Philips hard disk DVD recorder die mijn ouders hadden gekocht, en die ik zelfs mét handleiding niet aan de praat kon krijgen.

    De V1 en J1 kreeg ik wel aan de praat, maar ik zat me heel de tijd af te vragen “is this all it is?“.

    Nikon-1_1.jpg

    De zoomlens die erbij zat werkte niet, maar daar ga ik niet over zagen: fabrieksfouten, dat kan gebeuren.

    Ik wil geen toeters en bellen (dat mag, als het proper gedaan is), maar ik heb er een hekel aan als mijn machines denken slimmer te zijn dan mij.

    Voorbeeld: ik duw op de knop om een foto te nemen, ik krijg geen enkele feedback, en een paar seconden later staan er vijf foto’s op het toestel. Dat blijkt een speciale modus te zijn, waarbij het toestel zestig foto’s neemt op een seconde, en dan er de vijf volgens hem beste uit neemt. Hoe geselecteerd? Geen idee. Aaargh!

    Winterdroom

    Ik heb anderhalve dag hard geprobeerd om foto’s te nemen en filmpjes te maken. En dan heb ik de twee toestellen voorzichtig opzij gelegd. Om te vermijden dat ik er een ongeluk mee zou begaan. Een ongeluk in de zin van “oei, ik heb het tegen de muur gesmeten aaaarrrgghhhrrrgh”.

    Mijn conclusie na één week: ze zouden mij geld mogen géven, ik zou deze toestellen niet gebruiken. Geen enkele controle over de foto’s, onhandig in het gebruik, te groot om op zak te steken, slecht in het donker, traag, aaaargh!

    Week twee

    Ik heb alles een week laten liggen, en dan weer opgepakt. Ik had er mij over gezet: het is een fototoestel, met zijn beperkingen, en daar moet ik maar mee leren leven.

    Het is niet het toestel dat de foto maakt, het is de fotograaf.

    Anna met een beer

    En toen heb ik ontdekt dat er toch een manier is om zowel diafragma als sluitertijd te controleren, zonder langs menu’s in menu’s in menu’s te moeten gaan.

    En dan heb ik wat slow-motion filmpjes gemaakt, en dat was wel wijs.

    Mijn conclusie na de tweede week: ’t zijn mooie toestellen. Maar ik begrijp niet wie ze ooit zou kopen. Er zit misschien enorm indrukwekkende technologie achter, maar als ik er bijvoorbeeld binnen in huis geen goeie foto’s mee kan maken, ben ik er niet veel mee. De autofocus mag dan al razendsnel zijn, maar als hij focusseert op dingen die mij niet interesseren, ben ik er niet veel mee. En de prijs: daar heb je twee goedkopere toestellen voor, waar wél allerlei dingen op zitten die u het leven gemakkelijker maken.

    Met pijn in het hart, want ik vind Nikon sympathiek, en ik ben ervan overtuigd dat de 1.1-versie van deze toestellen beter zal zijn, maar voorlopig: nee. Nee bedankt.

    Hoe erg “nee bedankt”? Zo erg dat de dingen normaal gezien in de week vóór kerstdag zouden opgehaald worden, maar dat ze uiteindelijk tot deze week zijn blijven liggen. En dat ik ze niet meer uitgepakt heb.

    Ouch.

  • Gewoon eten

    Wij eten meestal gewoon eten.

    Eergisteren gegratineerde macaroni met kaassaus. Gisteren wortelstoemp met worst. Morgen iets van lam met frieten.

    Volgende maandag worst met andijviepuree. Dinsdag iets vispanachtig met zalm. Woensdag nog onbekend wegens dat de kinderen bij mijn moeder eten, donderdag iets kipachtig zoetzuurachtig, vrijdag tong (de vis, niet het onderdeel van een koe) met frieten.

    En hoe weten wij dat? Ha! Geen weekmenuten of dingen voor ons: wij gaan gewoon kijken naar het weekmenu op de website van de school. En dan is het misschien niet altijd honderd procent hetzelfde, maar het bespaart ons toch “wat zouden we vanavond eens eten”-zorgen.

    Vandaag stond er op het menu op school Pangasiusfilet met graanmosterdsaus, broccoli en natuuraardappelen. Ik had geen zin in pangasius, in het terugkeren van het werk ben ik langs De Vis gegaan, en er met een stapel roodbaarsfilet buitengestapt:

    Roodbaars

    Zeer lekker, roodbaars, en de kinderen eten dat ook graag. De paar graten die er altijd nog inzitten uitgewurmd, in kinderporties gesneden, beetje bloem, afkloppen, in de pan: beter kan dat niet zijn.

    Ik ben geen verse groenten gaan halen wegens dat we al een tijd aan het proberen zijn de diepvries leeg te krijgen, en daar zitten altijd wel dingen in — ’t is dus boontjes en erwtjes geworden. En een patat in den oven, hasselback stylee.

    Hasselback

    (Insnijden tot bijna onderaan, brol tussen steken — vandaag was het thym, verse chapelure met parmezaan, peper, zout — een half uurtje in de oven op 170°, en dan nog een minuut of tien onder de grill.)

    Vlees of vis, groenten, patatten of rijst. Spaghetti bolognaise, macaroni met kaas en hesp, hesperolletjes in den oven, moussaka, lasagne, eens een konijn, kip met estragonsaus of gewoon, chili con carne, stoverij, zelfgemaakte pizza, soms eens zelfgemaakte pittadinges, van tijd tot tijd eens een recept uit een kookboek links of rechts.

    Gewoon eten, dat wel, maar ’t is een plezier om dat klaar te maken. Ik kan het mij eigenlijk bijna niet voorstellen dat we geen vers zelfgemaakt eten zouden eten elke dag: zelfs als ik alleen thuis ben zou ik vele keren liever een omelet maken of een biefstuk of rap een spaghetti, dan dat ik een kroket of iets in die zin in het frietvet zou steken.

    Of naar een frituur gaan: ’t is rapper om zelf frieten te maken dan mijn peignoir uit te moeten doen, naar buiten te gaan, de straat uit, de volgende straat uit en in de rij gaan staan bij de frituur.

    En voor Sandra hetzelfde, denk ik. ’t Is niet voor niets dat onze keuken zo ongeveer de belangrijkste plaats in ons huis is, en dat hij nog belangrijker gaat worden: er komt een goeie twee en een halve meter bij in de lengte!

    Haja, de verbouwingen, ze gaan weer een aanvang nemen. Een binnenhuisarchitect: check! Een aannemer: check! En sinds vorige vrijdag — een architect: check!

    Ergens één dezer maanden, zijn we bijna zeker, doen we een aanvraag voor een bouwvergunning (er moet een stuk achtergevel uit, onze achtergevel is een beschermd stadsgezicht, vandaar), en zit het spel weer op de wagen. Yiha!

    (Dit is trouwens wat het eten vanavond geworden is, voor de kinderen:

    Eten voor de kinders

    En voor mij:

    Eten voor de kinders

    Voor Sandra zat het in de warmhoudoven, wegens alsdat zij vanavond haar voorlopig laatste examen had voor haar opleiding tot leraar. (Ook spannend!)

  • Span (kuch) nend!

    De broer van Sandra belde, om te zeggen dat hij naar de spoedafdeling was afgevoerd.

    Erg natuurlijk, daar niet van — maar ’t werd ineens een beetje spannend: hij moest naar het hospitaal wegens aanvallen van kinkhoest. Op Wikipedia zeggen ze daar dit over:

    Na een incubatieperiode van 1-3 weken treden de eerste, overigens niet karakteristieke, verschijnselen op. De ziekte begint als een verkoudheid en gaat gepaard met niezen, neus- en traanuitvloed en onwelzijn, en de patiënt heeft een klein kuchje. De symptomen zijn dus niet te onderscheiden van die van een verkoudheid. De patiënt ontwikkelt een droge hoest. Het hoesten verergert langzaam en de hoestaanvallen krijgen een steeds krampachtiger karakter. In dit catarrale stadium is het kind het meest besmettelijk.

    En we hebben hem verdorie nog geen twee weken geleden gezien.

    Ik heb een kuchje, tegenwoordig, denk ik, soms. Brrr.

  • Paté!

    Mijn broer is het spek en het vet en het vlees en de lever gaan halen, we hebben dat in stukken gesneden en door de molen gedraaid:

    Paté!

    Paté!

    Paté!

    En dan de helft van wat al gedaan was, nog eens door de molen gesmeten:

    Paté!

    En dan een paar ajuinen in kleine kleine stukjes gedaan en gefrituurd gefruit, en cognac bijgesmeten, en dan in het vlees gemengd:

    Paté!

    Oh, en peper en zout en andere kruiden die we nog liggen hadden.

    Wat laten rusten, en dan wat crepinettenspel in een vorm gesmeten, het vlees erin gesmeten. Gemerkt dat er nog over was, en dat dan maar in een random cakevorm gesmeten:

    Paté!

    En dat staat nu dus in de oven. We gaan eens zien wat we gaan zien.

    Update: we zijn er niet heel zeker van. Moest het deksel nu op de pot of niet? Moest de oven nu op 150-175 of op 190-200? Was het écht klaar? Is het niet teveel uitgedroogd (’t stond nochtans in een braadslee vol water)? Moest er niet meer vet afgeschept worden? Gaat het wel naar iets anders smaken dan gewoon vleesbrood?

    Um ja, ’t was geen goed idee om aan zoiets te beginnen zonder er meer over te lezen, dus. We zullen morgenochtend zien wat het geeft: de ene helft is overgezet naar een metalen cakevorm en klemgeduws onder een paar potten, de andere zit in de terrineschotel en staat geprest onder een zware Creuset met een grote bidon afwasmiddel erin voor het gewicht.

    ’t Schijnt dat het eigenlijk een paar dagen moet rijpen in de frigo, ook nog. Grmbl.

    Misschien proberen we morgen nog eens. Met wat meer voorbereiding.

  • Allez dan

    Aflevering twee en aflevering drie van seizoen één van Sherlock bekeken. Ik had ze al gezien, maar Sandra nog niet.

    Aflevering drie eindigt op een cliffhanger.

    – Ik: “Ge weet toch dat we de volgende aflevering ook staan hebben hé?”
    – Sandra: “Een uur en een half! En morgen moeten we werken! En is het school!”
    (pauze)
    – Sandra: “Hoe laat is het?”
    – Ik: “Half één?”
    – Sandra: “En hoe laat zou het dan zijn?”
    – Ik: “Een uur of twee?”
    – Sandra: “Allez ju. Maar ik ga eerst eens naar het toilet gaan.”

    Grmbl.

  • Carved Book Landscapes by Guy Laramee | Colossal
    For the better part of three decades multidisciplinary artist Guy Laramee has worked as a stage writer, director, composer, a fabricator of musical instruments, a singer, sculptor, painter and writer. Among his sculptural works are two incredible series of carved book landscapes and structures entitled Biblios and The Great Wall, where the dense pages of old books are excavated to reveal serene mountains, plateaus, and ancient structures.

    Envelope Drawings by Mark Powell | Colossal
    Artist Mark Powell has chosen the backs of old envelopes as a canvas for these delicately rendered portraits of the elderly, using nothing more than a standard Bic Biro pen to create the delicate folds and wrinkles of their skin.

    The Restart Page – Free unlimited rebooting experience from vintage operating systems

    First cases of totally drug resistant TB in India, one dead – Mumbai – DNA
    First there was drug resistant TB.
    Then there was multiple-drug-resistant TB (MDR-TB).
    Then extensively-drug-resistant TB (XDR-TB).
    Now this. This is the kind of thing that causes sudden resurgences in developed nations, especially ones with as high of a prison population as the US. Aggressive quarantine policy has contained it this far, but one little mutation that makes it more communicable, and we’re gong to have a very bad time here.

    Louis C.K.: The Man Who Loves to Hate Himself
    One Thursday this fall, Louis C.K. was in a dressing room at Manhattan’s Beacon Theatre, passing time between two back-to-back stand-up performances and feeling, as he so often does, like a piece of shit. “I was so upset,” he recalls, sitting in the same dressing room a couple of evenings later. The Thursday performances were being taped for an upcoming special, and although they’d both sold out in no time, and although he’d polished his jokes in clubs for months, C.K. had suddenly convinced himself that his material was garbage. “It happens every time,” he says, his stocky frame parked in a plush armchair, his thinning red hair freshly trimmed. “I tape two shows, and the first one feels lackluster and uninspired. The audience feels judgmental and disappointed. I’m going, ‘This was a mistake. This material’s not as good as last year. This is gonna be the one where they say, “He didn’t do it this time.” I didn’t do anything right. All this stuff is shit.’” He grins. “Then a few minutes before the second show, I go, ‘No. This is fun. I enjoy it.’”