Tales of Drudgery & Boredom.
In een (verder weinig interessante, Slashdot, serieus, ik vraag het mij soms af) discussie las ik dit, en ik moest hardop glimlachen:
But we’re not talking about music lovers here, we’re talking about audiophiles. Audiophiles don’t use their equipment to listen to your music. Audiophiles use your music to listen to their equipment.
Heh. 🙂
⁂
Toch een gemak, weten hoe elektriciteit en zo eigenlijk écht werkt.
Wij hebben hier altijd ofwel AA-batterijen op overschot en AAA-batterijen te weinig, ofwel omgekeerd.
Zou het geen gemak zijn als de twee min of meer uitwisselbaar waren? Mark Erickson heeft een oplossing die zo eenvoudig is als handig:
Ik denk dat hij gestudeerd heeft voor elektriciteit en dergelijke, want ik begrijp er de helft niet van, maar hij heeft wel meer tips — zoals deze om uw wifi-signaal te verbeteren. Klinkt belachelijk, ziet er verouderd uit, maar het werkt écht, zelfs met modernere telefoons:
⁂
We’ve all been there.
(en kijk vooral tot het einde)
⁂
Omdat @houbi (zie mij bezig, hip with the tweetsters) erom vroeg, twee details die ik in eerste instantie niet nodig vond om als produktje op de markt te zetten (een gemiddelde voil janettenwinkel geeft u al het nodige voorzetmateriaal, zou ik zou denken).
Maar hey, ik ga waar de markt gaat.
Aanbrengen onder de bovenkledij, en hopla, instant afleiding! Ideaal voor lastige onderhandelingstrajecten!
Efficiënt voor vrouw én man — en meteen ook instant “helaba, zit gij naar mijn borsten te kijken of wat?” discussietaktiek erbij, ook voor mensen die dat onder andere omstandigheden niet zo meteen kunnen doen: gedáán, het unfaire voordeel van vrouwen en de Jean-Luc Dehaenes van deze wereld!
⁂
Path uploads your entire iPhone address book to its servers
Upon inspecting closer, I noticed that my entire address book (including full names, emails and phone numbers) was being sent as a plist to Path. Now I don’t remember having given permission to Path to access my address book and send its contents to its servers, so I created a completely new “Path” and repeated the experiment and I got the same result – my address book was in Path’s hands.
Domestic violence blighted my home. That’s why I support Refuge | Patrick Stewart | Comment is free | The Guardian
Patrick Stewart's very moving article on domestic violence.
The Fireplace Delusion : Sam Harris
The case against burning wood is every bit as clear as the case against smoking cigarettes. Indeed, it is even clearer, because when you light a fire, you needlessly poison the air that everyone around you for miles must breathe. Even if you reject every intrusion of the “nanny state,” you should agree that the recreational burning of wood is unethical and should be illegal, especially in urban areas.
Men Don’t Tell | MetaFilter
Goddamn, Metafilter, sometimes you depress me.
This Is What A Scientist Looks Like
Change the perception of who and what a scientist is or isn't.
⁂
Wat lees ik daar allemaal? Mevrouw Poppe gaat in heuren bloten in Playboy staan? Allez gij!
(Alhoewel: als ik eerlijk ben, was mijn eerste reactie iets in de zin van “Bestáát Playboy nog? Allez gij!”, maar bon.)
Ik ga het niet kopen, denk ik, het boekje. Ik ben nochtans een groot fan van Star Trek, en ik heb Klingons altijd sympathiek gevonden, maar ik vind dat er toch grenzen zijn.
Maar kijk, niet getreurd. Het gemak van het gezicht van mevrouw Poppe is dat één uitdrukking genoeg is, en dus bij deze:
Kleren uitspelen, masker op, en kijk, ’t is gelijk uw persoonlijke Playboy:
Zelfs al ziet uw partner er heel gewoon uit, met een Lesley-Ann erop is het meteen een pin-up!
Uitprinten, uitknippen, op uw partner zetten en hopla, een (potentieel zelfs naakte!) Lesley-Ann ook in uw living/slaapkamer/tuinhuis!
Maar pas op: het moet niet beperkt blijven tot de pikante sfeer. U hebt een belangrijke zakenlunch maar u wil niet noodzakelijk uw gevoelens zomaar te grabbel gooien? Lesley-Ann to the rescue!
Het kind blijft maar bleiten? Aan het geluid is niet veel te doen, maar met een Lesley-Ann ziet het er tenminste wat serener uit:
Boos op collega’s? Geen probleem, ze merken het nauwelijks:
Want, wees nu eens heel eerlijk: kunnen we ooit genoeg Lesley-Ann Poppe in ons leven hebben?
Geen dank, wij danken u.
⁂
Zo schoon, eigenlijk:
Propaganda van het zuiverste water, suikerachtig sentimenteel, manipulatief, wellicht ook zo misleidend als iets, maar toch: schoon.
(Voor wie er meer over wil weten: MeFi heeft meer, met onder andere het zeer grappige “I loved the ad. It’s the most stirringly patriotic commercial ever made by a foreign company. God Bless Fiat!” :))
⁂
Enfin ja, ’t is te zeggen, nee dus: niét dubbelgeboekt. Enkelgeboekt, en dat was het probleem net.
Dit is wat de kalender zegt voor de avonden in het begin van deze week:
…en het probleem is juist dat daar om 20u eigenlijk had moeten staan Gentquizt + Peter & gang. Maar dat ik vergeten ben om het in de kalender te zetten en dat ik het dus voor de rest ook helemaal vergeten ben. Als het niet in de kalender staat, kan het zo goed niet gebeuren, bij mij.
’t Is niet moeilijk te zien waarom: cyaanachtig ben ik, paars is Sandra, rood is Sandra en ik samen, grijs is in principe kinderactiviteiten (maar daarbinnen is Zelie oranje, Louis blauw, Jan lichtgrijs en Anna ook rood). Hoe mensen dat vroeger deden, ik moet het niet weten.
Maar kijk: het is vanavond dus “eens gaan eten” geworden. In het wilde weg afgesproken vorige week, onder het motto van “we gaan nog eens naar Amatsu gaan eten”, en er natuurlijk geen enkele rekening mee gehouden dat de meeste zichzelf respecterende restaurants blijkbaar op maandag gesloten zijn.
We hebben de Vrijdagmarkt zéér links laten liggen, en nadat we het ene na het andere gesloten ding voorbij gelopen waren in de Oudburg en het Patershol, zijn we for old time’s sake nog eens binnengestapt bij (de orginele) Amadeus.
God bloederige hel, wat voor een miserabele touriste arnaque is dat geworden — of het moet zijn dat wij het helemaal verkeerd getroffen hebben: koude, nauwelijks gebakken spare ribs (rosé met drillend vet bovenop en richels glasachtige vetaders is géén goede look voor ribben, echt niet), een aardappel met oranje prut die op geen enkele manier herinnerde aan het pikant kruidenboterachtige ding dat ze vroeger in hun aardappelen smeerden, ontbrekende karamelachtige saus die vroeger op de ribben zat: urgh.
Niét bijbesteld, geen hoofd op mijn lijf dat daar ooit een moment aan gedacht heeft: ik zat te wurgen om te doen alsof elke rib in de buurt van mijn tanden was geweest, dat was al ruim genoeg.
Tegen beter weten in alsnog een chocolademousse genomen als dessert, maar helaas: ook dat was een schim van wat het vroeger was. Plat, flets, met op de zijkant een half boogje plat en flets ejaculaat uit een spuitbus ersatz-slagroom.
No sir, I didn’t like it.
We hebben 22 euro per persoon betaald, maar dat was dan wel alleen voor de sympathieke kerel die ons bediend heeft en het kader, dat nog altijd even gezellig is. Op een touriste arnaque-manier.
⁂
Beeld het u in: een kamer met daarin drie leerlingen, vijf leraars, een opvoeder, een mens die al meer dan twintig jaar afgestudeerd is, en dat er een dik half uur is om uit te leggen wat er bedoeling is, en om ideeën te spuien over wat er allemaal op de schoolwebsite zou kunnen komen.
(Nu ja, het magazine-gedeelte van de website, want het informatie-gedeelte van de site, daar is het duidelijk wat er moet opkomen: degelijke up-to-date informatie, een kalender, mededelingen, verslagen, tralala.)
Een brainstorm dus, dat ze zeggen.
De context maakt het al moeilijk: een gestolen half uur over de middag. En het is zoals in veel organisaties: door de band zijn er allerlei hiërarchieën, en zelfs al zijn we allemaal grote mensen, dat wil nog niet zeggen dat het evident is voor een leerling van vijftien om een leraar met vijftien jaar anciënniteit tegen te spreken.
Of dat het evident is voor mensen die het gewoon zijn om gelijk te hebben en te krijgen om ideeën in de groep te gooien die misschien minder goed zouden kunnen zijn dan andere ideeën.
Of, en dat is dan ook helemaal de dood van alle mogelijke creativiteit, dat er één idee geopperd wordt, en dat daar onmiddellijk op ingegaan wordt. “Ja maar, dat zal nooit gaan” of “We hébben dat al ooit eens geprobeerd en dat lukte toen ook niet” of “Geen sprake van, daar beginnen we niet aan”. Of dat er al direct naar de details gekeken wordt, en dat de discussie vast blijft steken op één idee en de praktische uitwerking ervan.
Of –we hebben het allemaal meegemaakt– dat er een soort echokamer van kritiek komt: één iemand zegt iets slechts, en dan is het opbod: “ha, goed idee” – “ja, ’t is niet slecht” – “goh, ik vind dat er misschien X” – “ja, ik vind toch ook dat Y” – “ik weet niet waarom het ‘niet slecht’ zou zijn: ik vind niet alleen X en Y maar ook A B C D E” – “ja, ’t trekt eigenlijk op niet veel” – “awoert! slecht! bah!”.
Of –en dat hebben we ook allemaal meegemaakt– dat er (los van hiërarchie) één of twee mensen bij zitten die vooral zichzelf enorm graag horen praten, en die al de rest overstemmen. Dat er (los van hiërarchie) mensen zijn die gewoon niet graag spreken in groep, zelfs al hebben ze misschien goede ideeën.
Dat allemaal gegeven, is dit het lijstje waar we op een dik kwartier toe gekomen zijn:
Pretty impressive, vind ik dat, voor een eerste ruwe lijst: leve Post-it-brainstorms! Geef iedereen een boekje Post-its en een dikke stift, geef ze een minuut of vijf of tien om in stilte en zonder overleg alle mogelijke ideeën op te schrijven, en plak dan alle ideeën tegen de muur: gegarandeerd dat er méér ideeën zijn dan als het één voor één mondeling had gemoeten, en bijna gegarandeerd dat het redelijk snel duidelijk wordt dat er clusters van ideeën zijn die veel verschillende mensen hebben.
En dan is het meteen gemakkelijk om te discussiëren en verder te gaan, en meer ideeën te genereren, en alle klassieke brainstorm-goede-raden toe te passen (geen negativiteit, geen hard nadenken, bouwen op mekaar, associëren, …).
Maar hey, we hebben dus alvast een redelijke lijst van dingen die we zouden kunnen doen. En dan gaan we nu eens prioriteiten stellen, zie. En kijken wie waar zijn of haar schouders onder wil zetten, en hoe we dat allemaal op muziek kunnen zetten.
Een nieuwe dink opstarten, da’s altijd leutig.
⁂
Daarnet een meneer uit Afrika gezien met zijn gezicht in twee gehakt, van het midden van zijn neus tot ergens aan zijn windpijp: zijn onderkaak hing er nog net aan, maar in profiel zag hij er uit als… euh… laten we zeggen dat hij met een pot gele verf voortaan elk jaar Pac-Man kan doen voor Halloween. ’t Was een foto, en de discussie onder de foto ging er vooral over of de meneer dood was dan wel levend: een hele resem mensen dachten te weten dat het zeker een autopsiefoto was, een verpleegster wist redelijk zeker dat het heel goed een levende zou kunnen zijn, want zij kwam wel meer mensen tegen met een half gezicht — kijk, déze foto bijvoorbeeld, en kijk die blik van die meneer die in zijn hele gezicht alleen nog maar zijn twee ogen heeft.
Even later zag ik een filmpje van een schreeuwende jongen uit Syrië die zijn been en de helft van zijn gezicht erafgeschoten was. Very much alive, de jongen, en de techniek staat tegenwoordig voor niets meer: het was een bijzonder duidelijk filmpje, en het zou zeer goed kunnen zijn dat hij kapotgeschoten was eerder vanavond, en dat het nu al de ronde van de sociale netwerken maakt.
Ga ik er wakker van liggen?
Nee.
Echt niet. Er is enorm veel miserie in de wereld, en ik ga van het ene of het andere niet plots wakker liggen omdat er schrijnende foto’s of videobeelden van zijn. [Voor wie echt benieuwd is: man met half doorgehakt hoofd, en kind zonder onderkaak, en zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.]
Ik ben niet afgestompt door dertig jaar horrorfilms en -boeken, of door het internet. ’t Is te zeggen: ’t is waar dat ik minder mijn verbeelding nodig heb om me een beeld te vormen bij wat het betekent als iemand doodgemaakt wordt (gemarteld, overreden, doodgestampt, doodgestoken, doodgeschoten, verminkt, mishandeld), dat wel.
Maar er is zo enorm veel miserie op de wereld.
Oost-Kongo is al jaren en jaren de hel op aarde, als ik het allemaal nog een beetje volg, waar verkrachting van baby’s, kinderen en vrouwen de nationale sport is. Noord-Korea is een land dat de hele wereld willens en wetens in een soort totalitair bizarro-Disneyland laat zitten, en waar miljoenen mensen sterven van ondervoeding.
En honger en oorlog en geweld en allerlei: ontelbare andere plaatsen met onkenbaar veel andere miserie. Maar eerlijk: dat is zo enorm ver van mijn bed dat ik het moeilijk heb om het te bevatten. Laat staan het uitsterven van de amfibieën, de bijen, de zoetwaterdolfijnen, de Siberische tijgers. Of voor mij al helemaal abstracte gegevens als de overbevolking van de planeet en de opwarming van de aarde.
We leven in Vlaanderen: volgens zo ongeveer alle mogelijke maatstaven op zowat alle mogelijke vlakken leven we in zowat de beste van alle mogelijke werelden, en ook hier is er miserie die niet opgelost raakt.
Vorige week hebben ze bij ons op het werk de garage opgeruimd. In de stinkende rotzooi die ze blijkbaar weggesmeten hebben, zat het hele hebben en houden van iemand die al jaren op straat leeft: gerief, kleren, eten, zelfs een beetje geld. Een geluk bij een ongeluk dat er iemand van het werk was toen de kerel verbouwereerd naar zijn niet-meer-daar gerief op zoek was: hij heeft al de dekens die we liggen hadden meegekregen, een kwartaalvoorraad Balisto’s, en al wat er nog nuttig leek.
Eén stom incident, maar het ligt al dagen op mijn lever.
En laat in ’s hemelsnaam mijn hoofd gerust met uw vette vissen en uw eenvoudige vijf-minuten-moed oplossingen. Die zijn er niet. Alles is ingewikkeld. Geef die mens tien dekens, nieuw thermisch ondergoed, een plaats in een tehuis, een eigen huis, en nog is het niet opgelost. Zelfs niet voor die ene mens.
En als het op het einde van de straat al moeilijk is, wat zou het dan in Oost-Kongo of Syrië?
⁂
Die namiddag, ten huize onzent:
Zeg, die Jeroen Meus op televisie…
Ja?
Ze noemen die tegenwoordig meer en meer niet “Jeroen Meus” maar wel “Meroen Jeus”.
Meroen Jeus?
Ha ja, ziet ge wel, gij ook al!
(geen dank, geen dank)
⁂
Zowel de leraar (nu ja, dichter, dus) als de leerling waren goed, vond ik, en ze scoorden allebei redelijk hard aankomende punten.
Ik vond het schattiger dan ik verwachtte. [via, waar ook meer context staat]
⁂
Jan had een dictee mee naar huis. Het was op een paar details na in orde — alteit in plaats van altijd, een punt vergeten op een i en op het einde van een zin, en hij had het laatste woord in de zin “Een haai eet nooit koeien” verkeerd geschreven:
Euh ja: your guess is as good as mine.
⁂
⁂
Bracke, de man die zijn volk leerde soundbyten, en Twitter: ’t is een gedroomde combinatie. Maximum 140 karakters, nuance onmogelijk, geen dialoog mogelijk behalve dovemansgesprekken naast elkaar: als ik ooit zin heb om mij slecht te voelen en de commentaarsecties van het Laatste Nieuws zouden plat liggen, dan weet ik dat ik altijd wat @sthbracke kan gaan degusteren.
De genaamde Siegfried Bracke, op Twitter deze namiddag:
Het gaat in de grond om een non-verhaal, vind ik, waarbij het Gents Milieufront zijn twijfels uit over het hout dat op de stadshal komt wegens dat het geen afromosia-hout meer is maar een ander hout, dat wel een CITES-certificaat heeft, maar geen FSC- en/of PEFC-certificaat. Terwijl er ook over dat afromosia-hout grote twijfels zijn, en dat die andere certificaten bovendien ook ter discussie staan. (En dat het allemaal rijkelijk laat is dat er commotie is, maar goed, ze komen er wel uit, vermoed ik.)
Maar goed, daar gaat het niet om, uiteraard: Bracke kan dat hout geen reet schelen. Hij wil gewoon even een plagerig prikje geven (zie hoe ik mij beheers en het geen plat populistisch verzuurd neuten noem).
Dat Groen helemaal niet in de coalitie zit die die stadshal er laat komen, daar maalt Bracke niet om. Dat Groen ook kritiek had, maakt niets uit. En, uiteraard, dat N-VA er gewoon vóór gestemd heeft, dat is al helemáál naast de kwestie voor Bracke:
Afbreken, zagen, neuten, halve waarheden en hele leugens, kritiek, bakken kritiek: ze doen maar.
Ik zou eigenlijk gewoon enorm graag eens horen wat de voorstellen en de ideeën van de N-VA-mannen zijn. Ik kijk er hard naar uit dat we de verschillende programma’s naast elkaar gaan kunnen leggen voor de gemeenteraadsverkiezingen.
Want ja, we hebben het in Gent op enorm veel vlakken enorm veel beter dan pakweg Antwerpen of Brussel, maar ’t is niet alsof alles koek en ei is, zelfs niet in de beste stad van het land. We hebben armoede die er niet zou mogen zijn, huizen zijn onbetaalbaar, de communicatie van de stad blijft te vaak steken in hoera-hoera-geroep, ik stel me vragen bij de visie op mobiliteit, er wordt volgens mij geld op gedaan aan dingen waar ik nooit geld zou aan opdoen (een nieuw stadium van AA Gent? really?), er is te weinig kinderopvang, enfin, een hele resem.
En ik kijk hard uit naar inhoudelijke debatten. Van die debatten waar het niet lukt met oneliners en tweets.
Want ik vraag het mij ook af hoe ze dat gaan aanpakken, sp.a en Groen. Groen was (in Gent, toch) voor zover ik weet redelijk constructief bezig met oppositie, maar ’t was toch échte oppositie — en nu moeten ze samen met sp.a naar de kiezer verdorie. En voor sp.a het moet toch minstens een beetje awkward zijn, zo decennia aan een stuk een redelijk hecht paars team vormen, en nu plots OpenVLD aan de anere kant van de debatten hebben.
’t Wordt boeiend, bij ons.
⁂
