Kerstmis in Zuid-Korea!
-
⁂
-
Oei kijk, ’t is toch nog gelukt om pap te zeggen.
Terug in Vlaanderland, al tot ongeveer de enkels weer ferm vastgezogen in zoniet de Vlaemsche klei dan toch de Vlaemsche modder.
Koude regen, ik was al bijna vergeten hoe dat was!
Ik heb de harddisken met twintig jaar persoonlijke documenten, filmpjes en foto’s weer uit hun schuilplaatsen gehaald (ik steek ze weg als we langer dan een halve dag weg gaan, namelijk), de draden aan de televisie ontward, me naar mijn trekzetel gesleept, en dat was het dan, voor de volgende 24 uur.
Man man man, ik heb die trekzetel gemist.
⁂
-
Het was een licht programma vandaag: ’s morgens vertrekken in Ouarzazate de steenwoestijn in naar de oase van Fint, thee drinken bij een Echte Berber, dan naar Kasba Taouirt in Ouarzazate, en dan terug naar huis in Marrakesh.
Ouarzazate is een stad die op de groei is gebouwd. Een hele tijd geleden zijn er films gedraaid, en in het wat recentere verleden moeten ze het hier herontdekt hebben, en nu gaan ze ervan uit dat het binnenkort helemaal gaat boomen, Hollywood-in-de-steenwoestijn.
En dus hebben ze de stad alvast op voorhand uitgebreid, nog voor er mensen komen wonen.
Grote boulevards, moderne ronde punten, brede geasfalteerde straten met verse palmen aan weerszijden en art nouveau-aandoende straatverlichting. Gelijk een puzzel ook: overal verkavelingen, hier en daar eens een ingevulde kabel, maar vooral veel wegen en lampen. En watervoorzieningen en elektriciteit, klaar voor als de filmstudio’s zo uitgebreid zullen zijn dat er een miljoenenstad zal zijn, met grote villawijken errond.
Het doet surrealistischer aan dan om het even welke filmset: embryonale wijk na embryonale wijk, alleen straten en nutsaansluitingen in een woestijn van steen en poeder, kilometers uit het huidige centrum weg, met netjes Simcitygewijs op borden aangeduid waar er handelszones zullen komen, waar huizen, waar parken.
Iets dichter bij het centrum: de buitenwijken, alvast in appartementsgebouwen getrokken. In het centrum zelf: een modern-achtige stad. En voorbij het centrum van Ouarzazate: groene velden, van boeren die alsnog weigeren om hun voorouderlijk stuk land te verkopen. Een kwestie van trots, bij de Berbers.
Maar ’t is onvermijdelijk, zei de gids gelaten: het gaat allemaal weg. En hij zuchtte eens diep.
Het hotel waar we in sliepen had met Berbers alleen de naam gemeen: Berber Palace. In naam vijf sterren en dus het beste van het beste, maar als dat vijf sterren is, dan is de Club Med op één been tien sterren. Het eten: variaties op verslegen Westerse kantinevoeding, koud. De kamers: enorme suites (een living, een badkamer met lavabo-bad-bidet, een enorme slaapkamer, een toilet, twee televisies, een terras), een comfortabel dubbel bed, maar: de verwarming/airco is onontcijferbaar zonder handleiding, in de living is er maar één peertje van schat ik 15 watt, de onderkant van de lavabo hangt aan elkaar van de plaaster, de douche lekt, de afsluiting van het bad ziet er geroest uit en doet haar werk niet echt, er zit schimmel tussen de voegen in de badkamer, de wc-rolhouder is gammel en vuil, enfin bon.
The least said the better. (En ja, ik wéét dat we in Afrika zijn en dat we geen onredelijke verwachtingen mogen hebben, maar met de prijzen die ze hanteren, en als ze zéggen dat ze vijf sterren zijn…)
De steenwoestijn is indrukwekkend. Van dicht ziet het eruit als een braakliggend terrein, maar dan wel zo ver als het oog kan zien.
Iets verder staan er dan rotsformaties — geen foto’s die de grootsheid kunnen uitdrukken als er geen mensen bij staan als aanknopingspunt: het zou er maar uitzien als een macro-opname van een zandbak of een braakliggend terrein.
Er zijn geen aanknopingspunten voor de schaal op foto’s, en de kleuren: ik weet ook niet of het objectief te omschrijven is. Zeggen dat een rots groen is, of er een foto van tonen, is één ding, maar zien dat het landschap plots allemaal tinten van groen wordt, dat er een soort kilometerslange wig van groen gesteente aan de oppervlakte komt, dat is nog iets helemaal anders.
Met Google Maps geeft het misschien al een idee, maar in het echt is het écht iets anders:
De oase van Fint is ook al zoiets: dorre steenwoestijn zonder wat dan ook zo ver het oog rijkt, en dan plots een gat in de horizon, en in de verre diepte een oase met stromend water en velden en een dorp en alles.
We zijn bij een Echte Berber in zijn huis gaan kijken en thee gaan drinken (nu ja: ’t zal wellicht wel een echte Berber geweest zijn, maar zijn huis zag er verdacht afgelekt uit, alsof er niet echt in gewoond werd, hijzelf had een modieuze jeans aan onder zijn djellaba, en zag er eerder uit alsof hij net van laptop weggelopen was om snel even thee te zetten voor de toeristen).
De broodoven daarentegen zag er wél gebruikt uit, dus wie weet…
Van daar terug naar Ouarzazate, en nog eens zo’n Kasbah gaan bekijken. Een doolhof van huizen en kamers, niet echt spectaculair individueel gezien, maar in zijn totaliteit had het wel iets.
We hadden negatief goesting om in het vijfsterrenhotel (denk er van die luchtaanhalingstekens bij) middag te gaan eten: nog eens een koude pap van groenten en koude brochette van bordkarting, neen bedankt.
De gids gevraagd of we ergens anders konden eten, ergens waar we buiten konden zitten, iets dat hij zelf lekker zou vinden, het hoeft absoluut niet toeristisch te zijn. Hij vroeg of we zin hadden in iets, ik zei dat hij zelf iets mocht kiezen, hij stelde een ding voor waar we zelf het vlees konden kiezen, en dat dan klaargemaakt zou worden voor onze ogen.
Ik had een visioen van Lawrence of Arabia, nobele toearegs die een feestgelag in de koelte van een oase zouden bereiden: het bleek niet echt dat te zijn.
Maar wél authentiek, op een manier dat zelfs de Echte Berber van gisteren het eigenlijk niet echt was: een wegrestaurant in de bergen, van het genre waar ook Marokkaanse truckchauffeurs halt houden. Aan weerszijden van de straat waren er etablissementen met aan de ene kant een uitstalling vol vlees, en aan de andere kant een soort rudimentaire barbecue.
We hebben gegrild lamsvlees besteld, en rundertajine. Niets geen borden of zo: ’t was zoals de echte Berbers te doen, met de handen te eten. Rudimentair, nul verfijning, het gegrilde vlees as halfrauw en halfverkoold, maar toch: uitstekend gegeten. En ik was alvast machtig content dat we niet in dat ellendig hotel zijn blijven eten.
En dan weer gezwind aangezet, de bergen weer door. Het leek in het komen veel langer dan nu, maar ik heb nog meer gelet op de dozijnen verschillende landschappen: in-druk-wekkend.
Een forte pitstop bij een vrouwencoöperatieve om een halve liter Arganolie te kopen, en in Marrakesh langs een joodse kruidenier slash apotheker gepasseerd om kruiden te kopen, en hop, we waren terug in de Club Med.
Een korte pitstop
Zaligheid! Het eten vanavond was bijzonder zeer lekker. Zeetong gegeten, en gebakken foie gras, en scampi, en gevulde appels en gevulde peren, en aaargh!
Morgen deze tijd zitten ik al een paar uur in mijn trekzetel. Irreëel, vind ik dat.
⁂
-
We zijn een dag op weg geweest, van Marrakesh naar Ouarzazate, via Kasbah Telouet en Aïd Benhaddou.
Vier seizoenen op één dag, hier in Marokko? Ha, wel, vandaag was het: ik-weet-niet-hoeveel landschappen op één dag. En het rare van de zaak is: dat pakt voor geen meter op foto, wat we vandaag gezien hebben.
Rotsformaties en bergen en valleien en canyons: machtig groot, enorm indrukwekkend, maar op foto, zo zonder dingen om de schaal mee te vergelijken, ziet het er niets uit.
Dorpen in de steenwoestijn, dorpen in valleien tegen bergwanden genesteld, dorpen onder de dreiging van appartementsgebouwhoge rotsblokken, het eindigde maar niet.
Nog het meest indrukwekkend van al –maar geen foto’s want het komt helemaal niet over– vond ik een kilometers en kilometers en kilometers lange canyon, met dorp na dorp na dorp. Hovenaan de canyon een soort hoogplateau, en in trapjes een steile wand naar beneden, en onderaan een lintje blinkende rivier, en daarrond een breder lint groen, en ertussen en ernaast: dorpjes. Magisch!
Een paar highlights, dan maar. Col du Tichka, 2260 meter hoog, en een mens moest er geen hoogtevrees hebben om foto’s te nemen.
Kasbah Telouet, een verlaten en aftakelend negentiende-eeuws paleis. Ziet er van buiten uit als een langzaam in elkaar zeigende hoop stenen en klei, maar verbergt in zijn binnenste een paar prachtige zalen, met mozaïeken en houtsnijwerken plafonds en geschilderde deuren.
Het eten, ’s middags, bij Yazid, lokale berber in Anmiter, was eenvoudig maar uitstekend: de amuse was een soort mirepois van rauwe tomaten, groene pepers, en rode ajuin. Voorgerecht: omelet in een tajinepot. Hoofdgerecht: kiptajine met allerlei groenten. Dessert: versgeplukte appelsienen met kaneel (heerlijk, appelsienen met kaneel, trouwens).
Gegeten op een lage tafel, onder een tent (al hebben we ze van onder de tent geschoven om in de zon te zitten — die Europeanen toch!).
Daarna afgezakt naar Aït Benhaddou, een versterkt dorp dat op de lijst van het UNESCO-werelderfgoed staat, en waar wel eens een film gedraaid wordt (Lawrence of Arabia, The Mummy, Gladiator, Jewel of the Nile, Last Temptation of Christ, …). Het dorp lag vroeger op de karavaanrout tussen Marrakesh en de Sahara, er is een Joods kwartier waar ze goud voor zout omwisselden, het is hoog en steil, en de foto’s doen het andermaal geen recht.
En dan zijn we door de steenwoestijn tot aan Ouarzazate gereden: het hangt hier aaneen van de kitsch van oude decors.
⁂
-
Als ze niet opletten, zijn ze niet altijd zo opgewekt:
⁂
-
Het meesterplan gisteren was: tuinen en dingen bezoeken in Marrakesh. Onze reisgezellen hebben een reisgids voor Marokko en een boek met allemaal top tien te zien in Marrakesh, dus daarmee kon het niet mis lopen.
We hebben een taxi genomen naar de tweedemooiste tuin van de stad, de Majorelle-tuin (de mooiste, da’s La Palmeraie, waar we in zitten met de Club Med).
Het moet gezegd: proper gerief. Duizelingwekkend elektrisch bijna fluorescerend donkerblauw, dat wellicht op geen foto te vatten is, en ik kan me helemaal inbeelden dat Yves Saint-Laurent en inspiratie voor talloze collecties vond.
Een proper art déco-huis ook, en ik heb al een beetje spijt dat we niet binnen gegaan zijn voor de tentoonstelling die er liep.
Het moet er ongelooflijk geweest zijn als er geen toeristen rondliepen, die blijkbaar zoals overal (en ondanks behoorlijk aandachtige wachters) zo ongeveer elke bamboestengel vol met graffiti gekrast hebben:
Maar zelfs met toeristen is het een koele oase van rust in de omgeving, die half stoffige woestenij en half stoffige heksenketel is.
We gingen te voet naar de andere tuinen gaan, maar uiteindelijk zijn we toch weer in de souk terechtgekomen. We zijn wél door het echte Marrakesh gelopen, waar geen of nauwelijks toeristen komen.
En dat is toch ook wel iets waar ik redelijk content van ben dat we het meegemaakt hebben.
Vuil, druk, overal benzinegeur, mensen die met troosteloos fruit en nog meer troosteloze groenten op straat zitten en eigenlijk negatief moeite doen om het te verkopen, brommers die zich overal doorwurmen, halve en hele botsingen tussen brommers en fietsen en stootkarren, droevige ezels, en vooral: stapels mensen.
Zo’n échte souk, waar ze u niet met ali baba! I make you special price! aanspreken, dat is toch nog iets helemaal anders.
…maar langzaam maar zeker kwamen we dus wel weer terecht in de grote souk. Minder en minder groenten, meer en meer kappers en fiets- en bromfietsreparateurs, en dan meer en meer kledij, en dan meer en meer brol.
Hier en daar nog wel verloren inboorlingen met vreemde dingen — een fiets vol koevoeten, bijvoorbeeld, of een man die manu militari een geit ergens naartoe probeerde te brengen (op zijn schouders, voortgesleurd aan één oor, voortgesleurd aan één poot, aan twee poten…).
We hebben in hetzelfde restaurant/drinkdinges als vorige keer middag gegeten (gekapt met ei, en dat is precies zoals het klinkt: gekapt, en daarboven een ei), en dan zijn we weer de soek ingedoken. Op de een of andere manier zijn we wel op helemaal andere plaatsen gekomen als vorige keer: een tweedehandsklerenmarkt waar vooral autochtonen rondliepen, bijvoorbeeld. Of plaatsen waar ze beesten verkochten: van kameleons tot roofvogels, vellen van en opgezette krokodillen, zebravellen, tijgervellen, antilopenkoppen, ahem ja.
En daar was het dus ook zo: hoe minder toeristen, hoe minder de mensen echt vervelend lastig doen. Alhoewel: ik heb de indruk dat ze ruiken of ze vers vlees in de kuip hebben: met de dag en met het uur hadden we minder moeite om de mensen af te schudden — een kordate “non merci” was vaak gewoon genoeg.
Afijn. Afgesloten met een cocktail in de Club Med aan Jamaa el-Fna, de bus naar huis genomen, fake Italiaans gegeten, en dat was de dag dan weer dus. De show hebben we wegens moe aan ons voorbij laten gaan: vandaag is het vroeg opstaan en de bergen in!
⁂
-
Ah ja, bijna vergeten! We zijn gisteren naar één van de twee restaurants hier geweest, voor een kookles. Nu ja, kookles: demonstructie, eigenlijk meer. En het steekt allemaal zo verschrikkelijk nauw niet, blijkbaar, wat receptuur en ingrediënten en zo betreft.
Dus bij deze: tajine uit Fez met kip en gekonfijte citroen en olijven.
Nodig
Voor één kilo kip:
Twee geconfijte citroenen, in reepjes gesneden
Een klein bordje rode olijven met pit (ontpitte groene als het niet anders kan, maar zeker geen zwarte)
Twee rode ajuinen, gesnipperd
Een goeie theelepel zwarte peper
Een goeie theelepel gember in poeder
Een halve theelepel saffraanpoeder (kleurstof)
Eventueel een halve theelepel echte saffraan
Een bouquet garni met koriander en eventueel peterselie
Een klein glas met olie (half olijfolie, half olie zonder smaak :))Werkwijze
Maak een marinade van peper, saffraan(poeder) en een glas water.
Doe de kip, in kwart of in acht gedaan, in de marinade. Wrijf goed in, doe in een pot, bedek met vershoudfolie, zet een nacht in de koelkast.Doe kip en ajuin in een sauteuse (zonder olie!), laat kip kleuren, eventueel met wat water erbij. Voeg bouquet garni toe en laat zachtjes sudderen met een paar stukjes gekonfijte citroen, olie en eventueel wat water.
Laat dat gerust een uur of twee (afgedekt) staan op een zeer zacht vuur, en voeg helemaal op het einde een handvol gekonfijte citroen en een handvol olijven toe.
Proef of er eventueel zout bij zou moeten (de olijven en de ajuin zijn al zout, namelijk). Als ajuin en olijven warm zijn, is de kip klaar om op te dienen.
Schik op een bord, en hopla, klaar:
Um ja, dat was dus niet écht een kookles: ’t is een echt wel heel erg eenvoudig recept. 🙂
⁂
-
Jaja, ik weet het, #clubmedonsgatindebotergevallen, maar toch: ’t doet pijn, als we hier rondkijken en er lopen gelijk honderd kinderen rond, en die zijn zich allemaal kapot aan het amuseren, en wij zitten hier zonder die van ons.
Want serieus, ze moeten er mij niet voor betalen om te liegen: het ziet er hier het paradijs uit voor kinderen. Als ik het kon betalen, ik reserveerde meteen voor de paasvakantie.
Van 4 tot 10 is er de Mini Club Med, een afgesloten tuin met een eigen zwembad, en zitten ze nog eens in leeftijdsgroepen waar ze samen dingen doen, van boogschieten en voetbal en dingen met kamelen en spelletjes en verkleden en zo. Ik zie Anna en Jan en Louis daar zó tussen lopen, mijn hart breekt gewoon.
En dan doen ze allemaal dingen die ze tonen aan de rest, een circusvoorstelling bijvoorbeeld, of zoals vanmiddag, waar de kinderen een grote optocht in elkaar gestoken hadden, en dat iedereen was verkleed en dingen.
En Zelie, die zou haar hart kunnen ophalen in de Junior Club Med (van 11 tot 17, ook in groepen onderverdeeld), met circus (op de trapeze! gelijk d’echte!) en paardrijden en tennis en… aargh.
*schudt vuist* Als we dan nog eens een reis gratis aangeboden krijgen in februari, kan dat niet wachten tot een schoolvakantie en dat de kinderen mee kunnen?
⁂
-
We zijn vandaag naar de stad getrokken, en ’t was al direct helemaal couleur locale.
Er is een shuttlebus tussen de twee Club Med-locaties in Marrakesh: wij zitten twintig minuten buiten het centrum de andere is krék in het centrum. Gelijk, op het centrale plein van de stad, naast de souk en alles.
We zullen het geweten hebben, dat ze daar rijke toeristen gewoon zijn: we stapten uit de bus en we werden al meteen houten slangen aangeboden (non merci, vraiment), levende slangen in de nek gedrapeerd (c’est bien gentil, mais non merci), apen in het gezicht geduwd (thank, but no, really, not right now), om geld gevraagd door oude mevrouwen en oude meneren, luid uitgenodigd om binnen te komen kijken naar de sletsen, het zilverwerk, de stoffen, de kruiden.
Ik had er blijkbaar niet al te veel problemen mee om de mensen af te houden, maar ik kan mij inbeelden dat het lastig zou kunnen zijn.
Een halve dag rondgelopen in de souk: de helft van de tijd werd ingenomen door de madams en hun ondrhandelingen om sletsen te kopen en verkleedkleedjes voor de meisjes. Ik heb me ook laten rollen (uiteraard, een mens weet op voorhand dat dat het geval zal zijn), maar ik heb het toch telkens zo kort mogelijk gehouden: een nieuwe warme djellaba gekocht voor in de winter (35 euro), een schone muts (6 euro), enge beesten voor de kinderen (12 euro), en anderhalve schone trilobiet (18 euro, en voor hetzelfde geld is het vals, maar ik betwijfel het, en hey, voor het geld moest ik het niet laten).
Dat afbieden, trouwens: ik zou het nog wel zien zitten om dat te doen, als het een eerlijke situatie zou zijn. Te weten: als de twee partijen op min of meer gelijke voet staan. Hier is het duidelijk dat ze gemakkelijk tot twintig keer teveel kunnen vragen, en dat ze maar naar beneden gaan gaan tot pakweg vijf keer teveel. Het meest flagrante was een soort buigzame stokjes om rond servetten te doen of gordijnen of in schoenen of zo, heel docratief, daar niet van, maar ze vroegen ergens heel diep in de souk 10 dirham, ongeveer een euro, per stokje. Sandra heeft daar de ziel uit haar lijf afgeboden om tot 110 dirham voor 24 te geraken of zo, die man gaf de indruk dat hij net zijn oude grootmoeder verkocht had en zijn kinderen mee, dat hij op de rand van het failliet stond met die transactie, en dat hij het enkel deed omdat hij Sandra zo appetijtelijk vond — en toen we op het (hypertoeristische, dus in theorie met de duurste prijzen) plein kwamen, lagen er in een brolwinkel gewoon van die stokjes met een prijsetiket van 15 dirham voor een pakje van 10.
Zucht. Niet dat we er van wakker liggen, of het nu 10 euro of anderhalve euro is: in België zou het waarschijnlijk 40 euro geweest zijn, maar dan staan we daar dus een drie kwartier over bezig hé.
’t Was een opluchting als we gingen neerzitten om een muntthee te drinken, en dat er geen half uur paringsdans over de prijs nodig was.
En voor de rest: ’t is eens iets om mee te maken, zo’n nest van straatjes met allemaal winkeltjes. Geen foto’s genomen als het nog licht was, want daar vragen ze dan geld voor, maar wel aangenaam rondgelopen. Als het donker wordt, word het centrale plein zo’n beetje één grote openluchteettent, genre Gentse Feesten.
Ik zet hier dan wel “Afrika!” als titel bovenaan, maar het doet allemaal eigenlijk redelijk Europees aan. Mediterraans, met veel Frans, en vriendelijke mensen overal.
Tijdens het rondslenteren hebben we twee keer een muezzin de azan horen doen. ’t Was de eerste keer dat ik dat in ’t echt hoorde, en behalve dat er niemand ook maar leek op te letten, deed het mij toch wel iets.
Wij hebben de beiaard, zij hebben de muezzin in de luidsprekers, en van wat we ervan gezien hebben lijkt het centrum van Marrakesh meer op het centrum van pakweg Gent dan op dat van Brugge: ’t is geen bijna-aseptisch Disneyland, er lopen naast de onvermijdelijke toeristen ook stapels gewone mensen, en er zijn niet alleen tourist arnaque-boetieken met veel te dure rotzooi maar ook gewoon Aldi’s-op-de-hoek met artisanale plastieken bezems en artisanaal waspoeder. En er rijden door en rond en naast de mensen honderden mensen in fiets en mobilette rond, hoe ouder en hoe vervuilende hoe beter. En naast de Café de France-achtige toeristendingen, zijn er ook de decidedly shady-eetdingen waar in het halfdonker allerlei overleden beesten en doodgemepte planten gebakken en gekookt worden. En het is niet allemaal Efteling-proper in het centrum, er zijn ook gebouwen in allerlei stadia van opbouw-verval-heropbouw.
Leutig, met andere woorden, dus. We hebben alleen maar rondgelopen: overmorgen gaan we eens de echte toerist uithangen. Tuinen bezoeken en zo. Misschien ook musea, wie weet.
Maar vandaag niet. Het was al donker, de Club Med naast het plein was toe egels groot feest in La Palemraie, we hebben ons gerept om de bus van denk ik acht uur terug te halen, we hebben (spécial Maroc) gegeten in La Palmeraie, en we zijn rap in bed gekropen.
Kijk, hier linksboven is ons appartement:
Op het programma voor morgen: ontbijt, aperitief, Marokkaanse kookles, middageten, en cocktails aan het zwembad.
Overmorgen: uitstap naar de tuinen van Marrakesh.
Donderdag en vrijdag: met de 4×4 het Atlasgebergte en de Anti-Atlas over tot in Ouarzazate, aan de rand van de woestijn.
En dan zaterdag terug. We zijn hier nog maar een dag, en we hebben al de indruk dat we hier een eeuw leven: we kennen de weg over en weeg, we weten het tempo, we zouden het wel gewoon kunnen worden.
⁂
-
’t Was nochtans spannend, wegens niet honderd procent helemaal zeker of Sandra het land bel binnen (en weer buiten) zou mogen zonder paspoort en met alleen een identiteitskaart — maar kijk, het was blijkbaar allemaal mogelijk, de reis is zonder incidenten verlopen, en we zijn ondertussen helemaal geïnstalleerd.
Dirk en zijn madam zijn ons komen afhalen om 6 uur ’s morgens, naar de luchthaven, vliegtuig, hopla Club Med Marrakesh.
Zo een allereerste keer Club Med, dat doet dus raar. Iedereen zegt hier glimlachend goeiendag, om te beginnen. Voortdurend goeiendag, gelijk dus elke keer ze u tegenkomen. Een paar dagen van dit en ik draai door, denk ik. Of ik begin consistent terug te salueren, met duim en wijsvinger in een O, de hand in een 6, be seeing you.
Het vliegtuig was wat een vliegtuig meestal is: saai, en veel slapen. Een tussenlanding in Agadir waar drie vierde van de passagiers afstapten en vervangen werden door een buslading gelooide bejaarden terug op weg naar Brussel. Van die bejaarden van onbestemde leeftijd, van het genre “jongens, ik weet dat het misschien al te laat is, maar probeer toch eens écht wat minder in de zon te zitten, eventueel”.
In Marrakesh, in de bus naar de Club Med, werden we verwelkomd door een sympathieke G.O. (gentil organisateur, kzweertu, ik heb het dus écht moeilijk met die terminologie). Ik dacht al even dat het mis ging lopen, want er zat een mevrouw op de bus die het er moeilijk mee had dat het enorme zwembad van de Club niet tot op lichaamstemperatuur verwarmd was. Het gaat hier ’s nachts naar het vriespunt, zo’n hectare zwembad op lichaamstemperatuur houden is dus onmogelijk, maar er is een tweede kleiner zwembad speciaal voor volwassenen dat wél warm gehouden wordt, enfin, het was al direct verkeerd voor die mevrouw.
En dit is dus het zwembad, voor de duidelijkheid:
Serieus, mevrouw.
Wij laten het allemaal niet aan ons hart komen: Marokko in februari is blijkbaar elke dag vier seizoenen, kregen we uitgelegd (toe we toekwamen, met een glas warme muntthee in de ene hand en een koele vochtige handdoek in de andere). Van acht uur ’s avonds tot ’s morgens is het winter, in de ochtend is het lente, tot pakweg 17u is het zomer, en dan is het een paar uur herfst. Ik weet niet hoe het met u zit, maar als ik zou kunnen kiezen, ik zou het elke dag zo doen, het hele jaar door, ik.
We krijgen vanavond een uitgebreide uitleg van wat en hoe, in afwachting hebben we het domein in de rapte verkend. Eerst conclusie: onverwacht veel jong volk, onverwacht rustig, onverwacht aangenaam. Overal hoekjes en kantjes, alkoven, stoelen en tafels: ik zie mij zo wel wonen, eigenlijk. Er lopen stapels kinderen rond, en die worden blijkbaar allemaal in leeftijdsgroepen bezig gehouden door Gespecialiseerd Personeel. Absolute topper lijkt mij het openluchtcircusdinges, met trapezes en trampolines en vangnetten net echt, maar er zijn ook pony’s en kamelen en allerlei sporten en vanalles.
Er lopen enorm veel tamme katten rond, ook: extra bonus, vind ik. (Terwijl ik dit schrijf loop er net een kat binnen in de slaapkamer: via het dak, vermoed ik. Wijs!)
Opvallend gezonde, propere (wel wat stoffige, maar wat wil een mens?) katten hier trouwens. En niet allemaal archi-wild: de kat hierboven sprong zo ongeveer in mijn armen, en bleef er heel de tijd spinnend liggen.
Oh en ook: de vogels zijn hier ook tam. Of beter, ’t is te zeggen: niet tam, maar niet bang van de mensen. En vooral zot van brioche en suiker, blijkbaar. Dit is wat ze deden met Sandra haar koeken deze namiddag:
(ze moeten bij het ontbijt een speciale bak met boterkoeken buiten zetten, da’s de enige manier om die aan boter verslaafde vogels van uit het ontbijt van de mensen te houden, trr, spreek van first world problems)
Voor de rest: ’t is hier wreed schoon, het eten was enorm lekker, er zijn meer activiteiten mogelijk dan een mens een stok naar zou kunnen schudden, het eten is copieus en zeer lekker (vanavond gegeten: tientallen verschillende soorten hors-d’oeuvres waaronder overheerlijke inktvis, een kwarteltje, heerlijke entrecôte met champignonsaus, aardbeien in witte chocolade gedopt, crème brûlée, aardbeientaart) (’t was Franse avond vanavond, namelijk).
Morgen ga ik denk ik eens aan de zijkant van het zwembad bekomen, met een eindeloze voorraad koude cola light en The Christ Myth Theory and Its Problems. (Reizen: uitstekend om boeken uitgelezen te krijgen. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen met The Time Traveller’s Wife: goedkoop sentiment, zo doorschijnend als iets, maar hey, de betere stationsroman!)
In een zetel zoals deze, denk ik:
En dan drank gaan halen hier:
En door deze gang naar één van de restaurants slenteren:
En dan deze weg naar onze kamer volgen:
En daar dan een douche nemen en op het terras verder lezen, met uitzicht op de palmen en vreemde vogels overal die vreemde geluiden van scharnieren en hamers en dolfijnen maken, en misschien dat de kat van daarnet nog eens binnenkomt en dat ze wel op mijn schoot komt zitten terwijl Sandra in de hammam zit of gemasseerd wordt of zoiets.
(Ja, ’t is erg, ik weet het. Maar één keer op twintig jaar? Moet kunnen.)
⁂
-
Jürgen Siebert schrijft op Fontblog over de volgorde van de televisiezenders.
Vroeger was dat een gegeven:
- Brussel Vlaams
- Holland 1
- Holland 2
- Brussel Frans
- Rijssel 1
- Rijssel 2
- Duitsland 1
- Duitsland 2
En dan kwam er op korte tijd vanalles bij:
- BRT 1
- BRT 2
- Holland 1
- Holland 2
- Holland 3
- RTBF 1
- RTBF 2
- TF1
- A2
- France 3
- RTL
- Duitsland 1
- Duitsland 2
- Rai Uno
En in 1989 VTM tussen BRT 2 en Holland 1. En dan was het plots 1995 en 2000 en ontplofte het in alle richtingen.
- één
- Ketnet/Canvas
- VTM
- Kanaal 2
- VT4
- VijfTV
- CNN
- BBC1
- BBC2
- Vitaya
- Holland 1
- Holland 2
- Holland 3
- RTBF 1
- RTBF 2
- TF1
- A2
- France 3
- RTL
- Duitsland 1
- Duitsland 2
- Rai Uno
- [enzoverder]
En nu zijn we 2012 en staan er meer zenders op mijn televisie dan ik ooit zou kunnen hopen te kunnen bekijken, en weet ik niet zeker hoe het allemaal ingesteld is, wegens dat we met een programmagids in de televisie zitten. Ik dénk iets in deze zin:
- één
- Ketnet/Canvas
- VTM
- Ka2
- VT4
- VijftTV
- BBC1
- BBC2
- Njam
- [en dan een resem National Geographic, Discovery Channel, Acht, Syfy, godweetwatallemaal]
’t Zal niet eens zo lang meer duren, denk ik, voor er helemaal geen zenders meer op de televisie staan bij ons maar alleen programma’s.
Vroeger gingen wij wel eens zitten voor bijvoorbeeld een avond BRT (Collega’s – Nieuws – Hoger Lager – Dallas – Panorama, kan dat kloppen?) of een avond BCC2, maar dat is tegenwoordig dus hoegenaamd niet meer het geval. Ik zou al bijzonder hard moeten nadenken om te weten op welke zender de programma’s waar we naar kijken op uitgezonden worden, en voor de aankondigingsfilmpjes hebben we een soort banjer blindness ontwikkeld.
Gewoon een lijst van dingen die we willen zien, en die we dan bekijken in min of meer uitgesteld relais, en die binnenkomen via de kabel of het internet of gekocht of het kan ons eigenlijk niet schelen. Ik kan mij eigenlijk niet inbeelden dat we nog zouden terugkeren naar dat één-zender-kijken.
We reizen naar de toekomst, met kleine maar zekere stapjes.
Zoals de dingen die Microsoft doet met NUI: de Kinect leek een speelgoed, maar binnenkort loop ik rond met een tablet waarin een Kinect-dinges zit en dan is het plots helemaal science fiction.
⁂
-
Tips voor goedkoop leven: tien jaar geleden een weblog beginnen, er regelmatig iets op zetten, en dan geven de mensen u soms dingen!
Zoals bijvoorbeeld volgende week: de mensen van Club Med hebben ons een week in La Palmeraie in Marrakesh in Marokko aangeboden, ha!
Het is een eeuw geleden dat Sandra en ik nog eens ergens zonder de kinderen op reis zijn geweest: negentien jaar geleden eens een week bed & breakfast naar Ierland, en een jaar of zeven of zo geleden eens een kleine week logeren-bij-vrienden in Finland.
Ik ben ook nog nooit van mijn leven in een Club Med geweest, en eerlijk gezegd: ik zou het nooit zelfs maar overwogen hebben, zo op eigen initiatief. Toen we klein waren, was Club Med iets dat zó enorm ver verwijderd was van onze leefwereld, iets waar alleen mensen naartoe gingen die hun kinderen naar de hockey stuurden, hun eigen zwembad in de tuin hadden en een een tennisbaan in de wijk.
Vooroordelen zijn vieze dingen, ik kijk ernaar uit om te zien hoe het eigenlijk echt is, zo’n Club Med-vakantie.
Ik zie alvast: prachtige locatie, temperaturen maximum 15-20 graden, eten en drinken en alles inbegrepen, stapels Unesco-wereldoerfgoed in de buurt, excursies naar de woestijn mogelijk… what’s not to like, eigenlijk?
Um ja, dus. We laten het u weten, de volgende paar dagen.
⁂
-
Ik sprak eergisteren met een mens met een doctoraat, en dat we samen wat gebrainstormd hebben over hoe zijn werk iets voor ons werk zou kunnen betekenen en omgekeerd. Er moet een dossier gemaakt worden voor een aanvraag, en daar zal ik dan na volgende week eens een stamp in geven.
Ik was gisteren in het praktisch-buitenland, als lid van een adviescommissie voor een doctoraatsthesis: een mens die een doctoraat aan het maken is, en die om de zoveel tijd een groep mensen tezamen roept om de tussentijdse resultaten te tonen en raad te vragen.
Bij die dingen heb ik — een minder dan briljante academische carrière achter de rug, vijftien jaar geleden — altijd een gevoel van
…maar dat blijkt dan uiteindelijk altijd wel mee te vallen.
Ik vraag het mij soms af hoe het zou afgelopen zijn met mij als ik wél academische dingen zou gedaan hebben. In mijn hoofd is het allemaal idealistisch: ik had graag onderzoek gedaan naar de periode rond de jaren 550-650 in onze contreien, denk ik, en dan had ik in mijn hoofd allerlei ontdekkingen gedaan en nieuwe inzichten verworven, en schreef ik daar allemaal interessante dingen over die het allemaal aanschouwelijk zouden maken voor de gewone mens in de straat, en deed ik dingen met visualisatie en statistiek en multidisciplinaire zaken en internationaal en alles.
En dan denk ik aan wat ik meegemaakt heb van de academische wereld, van toen ik klein was tot recent, en ben ik bang dat het 90% office politics zou geweest zijn, ruzie maken binnen de afdeling over wie dit jaar een nieuwe computer mag kopen, woekeren met budgetten om abonnementen te kunnen kopen en naar congressen te kunnen gaan, omtertmeest slijmen bij de juiste mensen om subsidies, fondsen, exposure te krijgen, een doodlopend carrièrepad omdat er mensen in de buurt zitten die nét iets beter zijn in het schimmenspel van het mouwvegen… aargh.
⁂
-
Het lijkt allemaal zo irreëel: we zaten met de mens van het binnenhuis en de aanneming en zo samen, woensdag, en we hebben dingen vastgelegd.
We hebben materialen beslist voor de kasten, vooral: massief hout, fineer, melamine, eik, kersenhout, wit, mat, blinkend, patroon… euuugh. Ik herinner me van het moment zelf dat we het er allemaal wel eens over waren, maar ik weet het niet allemaal meer.
Zo érg. Ik heb er geen idee meer van. In de living houden we het op wit en hout, in het achterhuis hout en inschuifdozen-met-vensters-met-kleuraccent, in het bureau weet ik het helemaal niet meer.
Zucht. Ik kijk uit naar het verslag om te weten wat we nu juist beslist hebben.
⁂
-
In een (verder weinig interessante, Slashdot, serieus, ik vraag het mij soms af) discussie las ik dit, en ik moest hardop glimlachen:
But we’re not talking about music lovers here, we’re talking about audiophiles. Audiophiles don’t use their equipment to listen to your music. Audiophiles use your music to listen to their equipment.
Heh. 🙂
⁂
