-
Paul Haggis vs. the Church of Scientology.
-
I knew DEEP DOWN INSIDE that NOTHING I DID ONLINE FOR TRAFFIC WAS WORKING LIKE I REALLY HOPED IT WOULD! I was waiting for that special MOMENT when my blogging and websites would SKYROCKET!
-
⁂
-
Ik ben zo content als een katjen: het geronk op de achtergrond is de broodmachine die haar werk doet in de keuken.
Ik wou altijd al zo’n broodmachine: oh! elke dag brood maken! oh! elke morgen opstaan met de geur van vers brood! oh! de kostenbesparing! oh! het gemak! oh! de ontelbare combinaties van enorm lekkere recepten! oh! hoe gelukkig we allemaal zouden zijn!
Ik heb er een paar jaar geleden (vier? vijf?) eentje gekregen, nu ja, -tje: zo’n bakbeest waar een brood van praktisch anderhalve kilo in gemaakt kan worden.
Hoera!
Euh ja, toegegeven: we hebben er een keer of vier een brood in gemaakt. En dan niet meer: de kinderen vonden het te zout, te zoet, te hard, te zwaar, niet lekker genoeg. En dus verdween de machine in de kast, jaren aan een stuk. Stond ze stof te vergaren en plaats in te nemen, gewrongen tussen de tajine en de theelichtjes.
Tot vorige week, dat mijn broer vroeg of hij onze machine eens mocht lenen om te zien of dat eigenlijk de moeite waard was, zo’n broodmachine. Hij ging erom komen, maar toen hij hier stond, was het met de mobilolle, en aangezien dat ding een ton weegt en zo groot is al een baby-panda, kon het alsnog niet mee, en bleef het op het aanrecht staan.
Waardoor ik plots zin had om ze alsnog eens in gang te duwen.
En kijk: van het eerste brood was het perfect. Lekker en licht, goed van consistentie en smaak, en dat het niet alleen wij maar ook de kinderen zijn die het zeggen. Ik vermoed dat het gewoon de bloem was die op niets trok vorige keer. Nu hebben we een resem verschillende bloemen gekocht in het Bakkershuis — witte bloem, zesgranen, lichtbruin, volkoren — en dat maakt echt serieus het verschil, denk ik.
Het recept is doodsimpel. Voor wit brood zoals er nu in zit: 450 gram bloem in de ketel van de machine, drie en een halve eetlepel olie of boter (ik neem olie) erbovenop, 550 ml water erbij, 500 gram bloem daarboven, aan de ene kant anderhalve theelepel zout, aan de andere kant anderhalve theelepel suiker, en in een kuiltje in het midden anderhalve theelepel korrelgist.
En dan de machine aanzetten. Het ding doet alles volautomatisch: mengen, kneden, laten rijzen, opnieuw kneden, bakken. Ingrediënten erin, ding aan, brood eruitnemen als het ding piept, einde verhaal.
Oh, zeer zeker dat, het heeft zijn charmes, zelf het brood kneden. Het is een handeling die ik ook heel graag doe, die ik enorm relaxerend vind en alles, één zijn met het deeg en dink, de trots van de vakman en eer halen uit eenvoudige handelingen en spel. Maar serieus, therapeutisch en nostalgie en bijna chtonisch atavisme al wat ge wilt: ik heb televisie te kijken ’s avonds, en als ik elke avond een uur moet verliezen met brood, dan is de leute er voor mij ook rap af. Om nog niet te spreken van mijn slechte rug, en had ik gezegd dat ook nog televisie te kijken heb?
Een groot gemak, machinaal eigen brood maken:
⁂
-
-
Genius! "Before I had any right to dismiss Twihards or criticize the psychologically unhealthy relationship model that Bella Swan and Edward Cullen present, I felt obliged to read the books. So I did. All four novels, one novella, and an incomplete document in portable format. The content lived down to my expectations, but I was unprepared for how poorly crafted the saga is."
⁂
-
-
Het was nog eens quiz in de Bal Infernal, en we zijn eerbaar vijfde geworden in een eigenlijk wel moeilijke quiz met een eigenlijk wel sterk deelnemersveld.
De eerste ronde was al meteen perfect: 10 op 10! We wisten dat Amalia prinses van Oranje is, wat een 419 scam en een gambiet is, dat Togo een acteur is in CSI Miami. En we wisten een afgruwelijke Italiaanse cover van Liberian Girl te herkennen.
De tweede ronde was minder: 8 op 10. De Atacama-woestijn kenden we, Airplane! en driehoeksverband ook, maar we verwarden Kirchner met Videla en Jimmy Frey met, euh, ik denk John Terra. De derde ronde was nog iets minder: 7 op 10. Bunga bunga, verglades, Volume 1 op Radio 1, electrolyt kenden we, en zuiver toevallig hadden wij hier vorige week nog saltimbocca gegeten en wist ik dat ook, maar er was een onnoemelijk moeilijke muziekvraag, we hadden Roodvonk in plaats van Roodhaar voor de vriendin van Storm, en we twijfelden tussen Limelight en iets van Fellini voor een stuk filmmuziek dat verdorie gewoon Lara’s Theme van Dr. Zhivago was:
In de vierde ronde deden we hetzelfde: 7 op 10. die kerel in Tucson had een Glock, Hassidim zijn die gasten met pijpekrullen, Kevin Bacon, Striptease, Martell, Gonzalez waren allemaal geen probleem, maar andermaal een ondoenbare muziekvraag, een plant die we niet kenden (speenkruid begot), en Elfquest in plaats van HeroQuest geantwoord, en het was beklonken.
De fotoronde was echt aartsmoelijk, vond ik. Zes op tien. Bah.
In de laatste ronde hebben we ons echt wel goed herpakt: 9 op 10, met niet voor de hand liggende antwoorden. Ik weet meestal meestal veel te weinig naar mijn goesting, maar nu wist ik van ikweetnietwaar wat stearine was, dat er naar Kandahar gezocht werd als stad in Afghanistan en dat er naar Caravaggio gezocht werd als schilder. Ine wist de hoofdpersonages van The Little Mermaid, Peter wist Jempi Monseré, we wisten dat de trappenpiramide van Djoser was en dat er naar Stagate gevist werd, Dimi herkende meteen Mungo Jerry — alleen dat een “Duitse komma” blijkbaar een andere naam is voor /, dat wisten we niet.
All in all: behoorlijk in orde. Tee hee.
update: en ondertussen staat de analyse ook online
⁂
-
Tee hee:
⁂
-
Wat helemaal voorafging: we hebben in 1998 een huis gekocht in het centrum van Gent. Een oud huis. Het staat er al in de één of andere vorm sinds de jaren 1300 — de eerste eigenaar die er van terug te vinden is, is Heinric den Wulslagere, een lakenhandelaar die het huis van 1325 tot 1360 had.
Het huis is verbouwd en herverbouwd, over de eeuwen heen. Er zijn sporen terug te vinden tot in de nevelen van de tijd — dikke muren tussen de keuken en de achterkeuken waar in de misschien 15e of 16de eeuw een buitenmuur was bijvoorbeeld — maar het huis is erg ingrijpend verbouwd in 1705.
Johannes Bellemans vroeg aan meester-metselaar Steven De Muynck om het huis wat moderner te maken, vermoed ik, en het resultaat was dit:
Een klassieke gevel, zoals er in Gent en ook de straat nog staan. In 1817 werd de voorgevel aangepast in opdracht van baron Ange Joseph de Zinzerling. De familie kwam uit Saksen en Silezië, werd in de 16de eeuw protestants; Ange Joseph’s vader, zijn oudere broer en een paar leden van hun familie werden poorters in Gent op 25 april 1747.
Zinzerling sterf in 1819, het huis wordt in 1828 eigendom van ene juffrouw Gillis, en die geeft het zijn huidige uitzicht:
Ja, ’t heeft zo op het eerste gezicht niet erg veel charme. Leg de twee tekeningen boven elkaar en de gevel is nog hetzelfde: die twee extra “ramen” boven zijn gewoon valse vensters. ’t Is een Hollywoodgevel, met andere woorden: eentje die doet alsof hij meer huis achter zich heeft dan eigenlijk echt.
Toen we het kochten, was het ongeveer op einde houdbaarheid: plafonds en vloeren schots en scheef, overal enkel glas, zeer lang zeer vochtig geweest, achterhuis (een 16de-17de-eeuws huisje, laatst onderhouden in de 19de eeuw) bijna een instortende ruïne.
We hebben er, min of meer in volgorde, het volgende al in gedaan:
- tegels uitgebroken van de ene helft van de koer, om overstromingen tegen te gaan
- remise op de koer afgebroken
- muur tussen keuken en gang uitgebroken om een grotere keuken te hebben
- nieuwe vloer gelegd op de hele benedenverdieping
- nieuwe elektriciteit
- nieuw water en afvoer en watnog
- nieuwe verwarming
- trap van eerste naar zolder van richting veranderd, nieuwe trap gezet
- zolder heringericht tot twee kinderkamers, een douche, een toilet en een chauffagekot
- achterhuis: nieuwe zijmuren en nieuw dak
- achterhuis: gevel opgekuist
- achterhuis: nieuwe vloer met vloerverwarming op het gelijkvloers
- living: nieuwe vloer
- trap van keuken naar boven van richting veranderd, nieuwe trap gezet
- keuken en bijkeuken volledig verbouwd (nieuwe deuren, venster, muren, kasten, toestellen, yada yada)
- nieuwe binnendeuren tussen gang, bureau en keuken
Dat lijkt al redelijk wat, maar we zijn er absoluut nog niet. Het eerste dat we nu nog gepland hebben, is een bibliotheek in de living en in het achterhuis, maar dan moet er ook nog gebeuren:
achterhuis: trap naar boven te maken, afwerking boven in orde krijgen (vloer, plinten, een kastje rond de waterinstallatie, klein grut dus).
koer: in te richten. Een tuin of een koer of een combinatie, we zijn er niet uit.
voorgevel: in orde te maken. De gevel nu bladdert gevaarlijk af, en is (vooral boven) in zeer slechte staat. De gevel was al niet goed in de jaren 1970, en de oplossing toen was blijkbaar redelijk eenvoudig: smeer er een royale dosis beton op. Wat het een en ander cosmetisch wel min of meer in orde kreeg, maar wat wil zeggen dat de stukjes Hollywoodgevel die niets achter zich hebben, compleet ondoorlaatbaar werden aan één kant en spons aan de andere kant.
badkamer: dat is nu gewoon een krakende planken vloer onder een laag linoleum, met een oud bad en een (lelijk) jaren 1982-meubel met twee viesblauwe wasbakken erin. En een venster met enkel glas.
slaapkamer: onze slaapkamer is een vierkante ruimte met net een bed en twee kastjes erin. Ons ondergoed ligt nog net in een lade, de rest van onze kleren hangt al meer dan tien jaar aan kapstokken op gammele ijzeren rekken.
zolderverdieping: de doucheruimte is er al jaren, maar de douche moet nog geïnstalleerd worden. IDem voor de aansluitingen van lavabo’s op de kinderkamers.
achtergevel: in orde te maken. ’t Is op de keuken na allemaal enkel glas, en 500 jaar verbouwingen hebben er hun sporen in achtergelaten: ’t is echt geen zicht.
dak: zou eigenlijk beter geïsoleerd moeten zijn. En we weten al sinds de eerste verbouwingen twaalf jaar geleden dat het eigenlijk eens grondig zou moeten aangepakt worden: een dak waarvan het gebinte driehonderd jaar geleden ooit eens in brand gevlogen is en dat sindsdien opgelapt is met stokken, minderwaardig hout, en hier en daar een winkelhaak om gebroken balken met elkaar te verbinden, dat is wel rustiek en, euh, interessant, maar toch ook wel vatbaar voor verbetering.
afwerking, afwerking, afwerking: we hebben, op het minuscuul bijkeukentje na, nog nergens definitieve verlichting. De muren en de plafonds zijn, op keuken en gang na, nog nergens geschilderd of anders afgewerkt. Het wordt vervelend, op den duur, om nergens in huis goed verlicht te zijn.
Allemaal werk, dus. En niet alleen die bibliotheken, dus. Maar wel eerst die bibliotheken, dus.
We hebben op dit moment een aantal aanbiedingen — een uitgetekend voorstel met prijs voor de bibliotheken, een voorstel om alles aan te pakken en eerst een plan te maken, een tekening van de bibltioheekkasten maar waar de prijs nog moet besproken worden, een idee van hoe het zou kunnen, een staande uitnodiging om de zaak te gaan bespreken bij de mensen in hun kantoor — en nu moeten we eigenlijk min of meer beslissen, één dezer weken of maanden.
Liever één dezer weken, eigenlijk. En nog liever één dezer dagen.
Morgen komt er rond de middag, los van de schrijnwerkersqueeste, iemand langs om naar de koer/tuin e kijken: dat was nog een cadeau van lang lang geleden, dat er nu uiteindelijk doorgekomen is.
Maar dan vragen wij ons hier thuis af of het niet beter zou zijn om het nu iets grondiger aan te pakken, en ruimer te kijken dan enkel in eerste instantie die bibliotheekkasten. Of we niet beter zouden meteen een heel plan van aanpak doen, met vensters en isolatie, en grondig kijken. Met een architect die ons zou kunnen zeggen of we pakweg het dak zouden kunnen verhogen om wat rechtere muren te hebben in de kinderkamers. Met eindelijk een beslissing over onze voorgevel: of we er een trapgevel van maken zoals in 1705, of de (relatief meer zeldzame) toestand van 1828 houden.
We zitten, met andere woorden, met werken die gaan van “maak eens een kast” tot “zet eens een gevel en een ander dak”.
En dus vragen we ons af of het niet goed zou zijn om een globaal plan te hebben om alles aan te pakken, dat we ons geen zorgen moeten maken over coördinatie van verschillende stielmannen voor meubilair en trappen en ruwbouw en verlichting en schilderwerk en pleisterwerk en watnog. Dat er een architect is met aansprakelijkheid en alles.
Van al de mensen die we gesproken hebben naar aanleiding van de bibliotheek-saga, houdt dat er maar één over, als we alles in één zouden willen doen: Artenova uit Oostakker, Stijn Van Maele en companen.
Ja, ’t is niet gemakkelijk, want we zijn echt wel sympathieke mensen tegengekomen waar we graag mee verder zouden gaan.
⁂
-
-
Then I read about a University of Kansas study that found that 25 percent of college-age men said they’d faked orgasms, which, I’ll admit, was oddly comforting to hear.
⁂
-
-
In het hoofdstuk effectieve reclamefilmpjes:
⁂
-
Met voorsprong het akeligste dat ik de laatste tijd gezien heb: The Julie Project.
Fotografe Darcy Padilla volgt iemand achttien jaar aan een stuk:
I first met Julie on February 28, 1993. Julie, 18, stood in the lobby of the Ambassador Hotel, barefoot, pants unzipped, and an 8 day-old infant in her arms. She lived in San Francisco’s SRO district, a neighborhood of soup kitchens and cheap rooms. Her room was piled with clothes, overfull ashtrays and trash. She lived with Jack, father of her first baby Rachael, and who had given her AIDS. She left him months later to stop using drugs.
For the last 18 years I have photographed Julie Baird’s complex story of multiple homes, AIDS, drug abuse, abusive relationships, poverty, births, deaths, loss and reunion. Following Julie from the backstreets of San Francisco to the backwoods of Alaska.
Harrowing. Brr. [via]
⁂
-
-
With the horses stopped dead, the cavalry is doomed. And what happens next is beautiful to watch. It restored my faith in humanity: even after centuries, these brave Cairo guys know exactly what to do against cavalry. We still got it! They let the riders pass through, then, when one of the horses rears and pivots around, disorienting his rider, the rioters converge on the horse from behind, from the sides. They pull the rider down and start kicking him to death.
⁂
-
-
Wat een zeldzame situatie, eigenlijk: een menigte mensen aan de ene kant en een menigte mensen aan de nadere kant, en géén moderne wapens in het spel, of toch bijna geen.
Ik lees het laatste half jaar bijna niets anders dan geschiedenis van Rome, en Warnerd (via Martin Wisse) verwoordt het zo goed, dat ik er ook helemaal vrolijk van word:
You can’t help thinking of Ancient Rome when you watch this riot video from Cairo. What you see is humans re-learning the lessons of ancient warfare. And they do it in a matter of minutes! I swear, this video had me more upbeat about the species than I’ve been for a long time. It’s not that we’ve lost our edge, we’re just rusty.
We still know how to do it. First rule: mass wins. You get your side together and stay together. Second: deploy skirmishers. Those are the hotheads throwing rocks about 30 feet ahead of the main mob. They’re to provoke the enemy, absorb the enemy’s first counterstrike. It’s a suicide job, so it’s a favorite in the male age 12-20 demographic.
Lees vooral het hele artikel, het is bij momenten — zoals de trouwens aangeraden gebundelde columns van Warnerd — hilarisch grappig:
As the camera moves away it finds something else for carnivores to enjoy: a few stragglers on foot being mobbed. This is another ancient, actually timeless, strategy: find a small group of the enemy separated from the main force and annihilate them. Around the 50-second point you see these few Mubarak supporters getting a serious beating from the crowd outside a mosque, while the muzzein’s mic keeps insisting, “Alllahu Akbar!” I mean, why not? It’s one point everybody on both sides can agree on, probably, unless some Copt was dumb enough to get involved in the goyim’s arguments. Allah may be akbar, but that won’t help you when it’s 30 to one.
En nog:
Then around 2:20, we are privileged to see a great event: the revival of the testudo. I mean that: it’s an honor to see brave, smart humans re-learning all this so quickly. The Testudo (tortoise), like most of you war buffs know already, was a Roman formation for advancing under missile fire, using each soldier’s shield to form a shape sort of like a turtle’s shell. Well, here come a bunch of rioters in Cairo, early 21st century, and to respond to the sort of situation the legions would have faced advancing on a fortress or massed archers, they come up with something pretty damn close to the testudo: big squares of sheet metal. […] I wish we could see the moment when these guys struck the enemy formation and dropped their sheet-metal shields for close combat—if they did. […]
We’ll never know, unfortunately, because the producers at Al J decided to waste my time by cutting to Ban ki Moon, the Korean who fronts for the UN these days and the man whose bland flat face could put a weasel on speed to sleep. He comes on to say he’s “deeply concerned” about the rioting. Yeah, me too: deeply concerned your little sermon is keeping me from seeing how the Testudo turns out. What’s the point of these sermonettes anyway? Did anybody expent Ban to say, “I rove dese liots! Anybody give me five to one on Mubalak?” We all know it’s his job to tsk-tsk, we get it, why waste riot time on it?
He’s not even any good at acting concerned. He looks bored, which is how he always looks. You want to see a concerned Korean, try coming up two cents short at your local AM/PM minimart. Ban’s cousin looking at me like I’m a fattened-up Antichrist.
Yay Warnerd!
⁂
-
Pfff, er is niet echt veel aan, zo thuis zitten met ziekte met drie. Keelontsteking bij Zelie, buikgriepachtig iets bij Anna, en bij mij vanmorgen nog niets, maar bij de tweede keer Anna wassen en een nieuwe broek aandoen moeten gewaarworden dat het bij mij ook van dattum was.
Niet leutig, niet leutig.
Aan de andere kant: we zijn Idool 2011 aan het inhalen vanavond, en oh boy, ’t ziet er weer goed uit dit jaar!
⁂
-
’t Is bijna alsof ze een script volgen, met tegenbetogers zogezegd voor het regime, die dan eigenlijk blijken politie en geheime politie te zijn en wie weet zelfs gevangenen en dingen.
⁂
-
Haja, ’t is er vandaag van gekomen: met twee pannen, een snijplank, een mes, peper en zout, een doos eieren, twee kleine ajuinen en een pak boter naar het werk getrokken, vanmorgen. En twee blikjes huitlacoche.
Meer weten over huitlacoche? Google Image Search is uw vriend. En ook: Wikipedia.
Het plan was: ajuinen stoven in pan 1, huitlacoche erbij, kruiden. In pan 2: omelet maken, huitlacoche erbij, in twee vouwen, hoplaklaar.
Helaas was het een elektrisch vuur op het werk, was het al meer dan een half mensenleven geleden dat ik nog op een elektrisch vuur gekookt heb, en was het bovendien een zeer koud elektrisch vuur. Het zijn roereieren geworden in plaats van een degelijk dichtgevouwen omelet.
Huitlacoche met ajuin…
…ziet eruit als zeer, zeer zéér zieke maïs. Met stukjes behaarde lintworm erin. En modder. En draadjes. Maïskorrels die nauwelijks aangetast zijn, maïskorrels die er bruin-rot uitzien, en obsceen opgezwollen beschimmelde tumorgezwollen maïskorrels, als een kruising tussen gangreneuze tenen zonder teennagels en rotte druiven. Die uiteenspatten als etterbuilen, en waar een zwarte, aardeachtige, viskeuze pus uitdruppelt.
De smaak is subtiel, tussen zoet, zuur en wilde paddenstoelen. In combinatie met ajuin was het niet speciaal goed en niet speciaal slecht: het zoete van de ajuin en (vooral) de boter was er misschien te veel aan. Volgende keer (ik heb nog een blik over!) doe ik het in een tortilla met iets fris erbij, sla en tomaat of zo.
In een omelet verwerkt:
Vreemd: op het moment zelf was ik er niet van ondersteboven — noch in positieve, noch in negatieve zin — maar achteraf doet het toch wel wat meer. Ik kan me de smaak nog erg herinneren, en ik heb er nog eens zin in. Het smaakt erg letterlijk naar meer. De textuur is intrigerend, een mens moet er gewoon niet bij stil staan wat het precies is.
De volgende keer wordt het dus huitlacoche zonder al te veel bijvoegsels. Puur.
Ik lees op de internets trouwens dat er toch nog een redelijk verschil is tussen huitlacoche in blik en huitlache vers. Dat vers zal dus een volgende stap zijn, vermoed ik.
Maar hey, ik kan alvast zeggen dat ik het al ooit eens in het echt gegeten heb. Dat is ook al iets waard.
⁂
-
Zo waar dat het pijn doet.>
⁂
