Michel Vuijlsteke's weblog

Tales of Drudgery & Boredom.

  • Schrijnwerkers deel VI (en verbouwingen)

    Wat voorafging.

    Wat helemaal voorafging: we hebben in 1998 een huis gekocht in het centrum van Gent. Een oud huis. Het staat er al in de één of andere vorm sinds de jaren 1300 — de eerste eigenaar die er van terug te vinden is, is Heinric den Wulslagere, een lakenhandelaar die het huis van 1325 tot 1360 had.

    Het huis is verbouwd en herverbouwd, over de eeuwen heen. Er zijn sporen terug te vinden tot in de nevelen van de tijd — dikke muren tussen de keuken en de achterkeuken waar in de misschien 15e of 16de eeuw een buitenmuur was bijvoorbeeld — maar het huis is erg ingrijpend verbouwd in 1705.

    Johannes Bellemans vroeg aan meester-metselaar Steven De Muynck om het huis wat moderner te maken, vermoed ik, en het resultaat was dit:

    prent00268.jpg

    Een klassieke gevel, zoals er in Gent en ook de straat nog staan. In 1817 werd de voorgevel aangepast in opdracht van baron Ange Joseph de Zinzerling. De familie kwam uit Saksen en Silezië, werd in de 16de eeuw protestants; Ange Joseph’s vader, zijn oudere broer en een paar leden van hun familie werden poorters in Gent op 25 april 1747.

    Zinzerling sterf in 1819, het huis wordt in 1828 eigendom van ene juffrouw Gillis, en die geeft het zijn huidige uitzicht:

    prent00269.jpg

    Ja, ’t heeft zo op het eerste gezicht niet erg veel charme. Leg de twee tekeningen boven elkaar en de gevel is nog hetzelfde: die twee extra “ramen” boven zijn gewoon valse vensters. ’t Is een Hollywoodgevel, met andere woorden: eentje die doet alsof hij meer huis achter zich heeft dan eigenlijk echt.

    Toen we het kochten, was het ongeveer op einde houdbaarheid: plafonds en vloeren schots en scheef, overal enkel glas, zeer lang zeer vochtig geweest, achterhuis (een 16de-17de-eeuws huisje, laatst onderhouden in de 19de eeuw) bijna een instortende ruïne.

    We hebben er, min of meer in volgorde, het volgende al in gedaan:

    • tegels uitgebroken van de ene helft van de koer, om overstromingen tegen te gaan
    • remise op de koer afgebroken
    • muur tussen keuken en gang uitgebroken om een grotere keuken te hebben
    • nieuwe vloer gelegd op de hele benedenverdieping
    • nieuwe elektriciteit
    • nieuw water en afvoer en watnog
    • nieuwe verwarming
    • trap van eerste naar zolder van richting veranderd, nieuwe trap gezet
    • zolder heringericht tot twee kinderkamers, een douche, een toilet en een chauffagekot
    • achterhuis: nieuwe zijmuren en nieuw dak
    • achterhuis: gevel opgekuist
    • achterhuis: nieuwe vloer met vloerverwarming op het gelijkvloers
    • living: nieuwe vloer
    • trap van keuken naar boven van richting veranderd, nieuwe trap gezet
    • keuken en bijkeuken volledig verbouwd (nieuwe deuren, venster, muren, kasten, toestellen, yada yada)
    • nieuwe binnendeuren tussen gang, bureau en keuken

    Dat lijkt al redelijk wat, maar we zijn er absoluut nog niet. Het eerste dat we nu nog gepland hebben, is een bibliotheek in de living en in het achterhuis, maar dan moet er ook nog gebeuren:

    achterhuis: trap naar boven te maken, afwerking boven in orde krijgen (vloer, plinten, een kastje rond de waterinstallatie, klein grut dus).

    koer: in te richten. Een tuin of een koer of een combinatie, we zijn er niet uit.

    voorgevel: in orde te maken. De gevel nu bladdert gevaarlijk af, en is (vooral boven) in zeer slechte staat. De gevel was al niet goed in de jaren 1970, en de oplossing toen was blijkbaar redelijk eenvoudig: smeer er een royale dosis beton op. Wat het een en ander cosmetisch wel min of meer in orde kreeg, maar wat wil zeggen dat de stukjes Hollywoodgevel die niets achter zich hebben, compleet ondoorlaatbaar werden aan één kant en spons aan de andere kant.

    badkamer: dat is nu gewoon een krakende planken vloer onder een laag linoleum, met een oud bad en een (lelijk) jaren 1982-meubel met twee viesblauwe wasbakken erin. En een venster met enkel glas.

    slaapkamer: onze slaapkamer is een vierkante ruimte met net een bed en twee kastjes erin. Ons ondergoed ligt nog net in een lade, de rest van onze kleren hangt al meer dan tien jaar aan kapstokken op gammele ijzeren rekken.

    zolderverdieping: de doucheruimte is er al jaren, maar de douche moet nog geïnstalleerd worden. IDem voor de aansluitingen van lavabo’s op de kinderkamers.

    achtergevel: in orde te maken. ’t Is op de keuken na allemaal enkel glas, en 500 jaar verbouwingen hebben er hun sporen in achtergelaten: ’t is echt geen zicht.

    dak: zou eigenlijk beter geïsoleerd moeten zijn. En we weten al sinds de eerste verbouwingen twaalf jaar geleden dat het eigenlijk eens grondig zou moeten aangepakt worden: een dak waarvan het gebinte driehonderd jaar geleden ooit eens in brand gevlogen is en dat sindsdien opgelapt is met stokken, minderwaardig hout, en hier en daar een winkelhaak om gebroken balken met elkaar te verbinden, dat is wel rustiek en, euh, interessant, maar toch ook wel vatbaar voor verbetering.

    afwerking, afwerking, afwerking: we hebben, op het minuscuul bijkeukentje na, nog nergens definitieve verlichting. De muren en de plafonds zijn, op keuken en gang na, nog nergens geschilderd of anders afgewerkt. Het wordt vervelend, op den duur, om nergens in huis goed verlicht te zijn.

    Allemaal werk, dus. En niet alleen die bibliotheken, dus. Maar wel eerst die bibliotheken, dus.

    We hebben op dit moment een aantal aanbiedingen — een uitgetekend voorstel met prijs voor de bibliotheken, een voorstel om alles aan te pakken en eerst een plan te maken, een tekening van de bibltioheekkasten maar waar de prijs nog moet besproken worden, een idee van hoe het zou kunnen, een staande uitnodiging om de zaak te gaan bespreken bij de mensen in hun kantoor — en nu moeten we eigenlijk min of meer beslissen, één dezer weken of maanden.

    Liever één dezer weken, eigenlijk. En nog liever één dezer dagen.

    Morgen komt er rond de middag, los van de schrijnwerkersqueeste, iemand langs om naar de koer/tuin e kijken: dat was nog een cadeau van lang lang geleden, dat er nu uiteindelijk doorgekomen is.

    Maar dan vragen wij ons hier thuis af of het niet beter zou zijn om het nu iets grondiger aan te pakken, en ruimer te kijken dan enkel in eerste instantie die bibliotheekkasten. Of we niet beter zouden meteen een heel plan van aanpak doen, met vensters en isolatie, en grondig kijken. Met een architect die ons zou kunnen zeggen of we pakweg het dak zouden kunnen verhogen om wat rechtere muren te hebben in de kinderkamers. Met eindelijk een beslissing over onze voorgevel: of we er een trapgevel van maken zoals in 1705, of de (relatief meer zeldzame) toestand van 1828 houden.

    We zitten, met andere woorden, met werken die gaan van “maak eens een kast” tot “zet eens een gevel en een ander dak”.

    En dus vragen we ons af of het niet goed zou zijn om een globaal plan te hebben om alles aan te pakken, dat we ons geen zorgen moeten maken over coördinatie van verschillende stielmannen voor meubilair en trappen en ruwbouw en verlichting en schilderwerk en pleisterwerk en watnog. Dat er een architect is met aansprakelijkheid en alles.

    Van al de mensen die we gesproken hebben naar aanleiding van de bibliotheek-saga, houdt dat er maar één over, als we alles in één zouden willen doen: Artenova uit Oostakker, Stijn Van Maele en companen.

    Ja, ’t is niet gemakkelijk, want we zijn echt wel sympathieke mensen tegengekomen waar we graag mee verder zouden gaan.

    ⁂

  • links for 2011-02-04

    ⁂

  • Embrace Life

    In het hoofdstuk effectieve reclamefilmpjes:

    ⁂

  • Julie

    Met voorsprong het akeligste dat ik de laatste tijd gezien heb: The Julie Project.

    julie_083.jpg

    Fotografe Darcy Padilla volgt iemand achttien jaar aan een stuk:

    I first met Julie on February 28, 1993. Julie, 18, stood in the lobby of the Ambassador Hotel, barefoot, pants unzipped, and an 8 day-old infant in her arms. She lived in San Francisco’s SRO district, a neighborhood of soup kitchens and cheap rooms. Her room was piled with clothes, overfull ashtrays and trash. She lived with Jack, father of her first baby Rachael, and who had given her AIDS. She left him months later to stop using drugs.

    For the last 18 years I have photographed Julie Baird’s complex story of multiple homes, AIDS, drug abuse, abusive relationships, poverty, births, deaths, loss and reunion. Following Julie from the backstreets of San Francisco to the backwoods of Alaska.

    Harrowing. Brr. [via]

    ⁂

  • links for 2011-02-03

    • War Nerd: Spartacus Live on Al Jazeera! – By Gary Brecher – The eXiled
      With the horses stopped dead, the cavalry is doomed. And what happens next is beautiful to watch. It restored my faith in humanity: even after centuries, these brave Cairo guys know exactly what to do against cavalry. We still got it! They let the riders pass through, then, when one of the horses rears and pivots around, disorienting his rider, the rioters converge on the horse from behind, from the sides. They pull the rider down and start kicking him to death.
      (tags: politics warnerd)

    ⁂

  • War Nerd over Egypte

    Wat een zeldzame situatie, eigenlijk: een menigte mensen aan de ene kant en een menigte mensen aan de nadere kant, en géén moderne wapens in het spel, of toch bijna geen.

    Ik lees het laatste half jaar bijna niets anders dan geschiedenis van Rome, en Warnerd (via Martin Wisse) verwoordt het zo goed, dat ik er ook helemaal vrolijk van word:

    You can’t help thinking of Ancient Rome when you watch this riot video from Cairo. What you see is humans re-learning the lessons of ancient warfare. And they do it in a matter of minutes! I swear, this video had me more upbeat about the species than I’ve been for a long time. It’s not that we’ve lost our edge, we’re just rusty.

    We still know how to do it. First rule: mass wins. You get your side together and stay together. Second: deploy skirmishers. Those are the hotheads throwing rocks about 30 feet ahead of the main mob. They’re to provoke the enemy, absorb the enemy’s first counterstrike. It’s a suicide job, so it’s a favorite in the male age 12-20 demographic.

    Lees vooral het hele artikel, het is bij momenten — zoals de trouwens aangeraden gebundelde columns van Warnerd — hilarisch grappig:

    As the camera moves away it finds something else for carnivores to enjoy: a few stragglers on foot being mobbed. This is another ancient, actually timeless, strategy: find a small group of the enemy separated from the main force and annihilate them. Around the 50-second point you see these few Mubarak supporters getting a serious beating from the crowd outside a mosque, while the muzzein’s mic keeps insisting, “Alllahu Akbar!” I mean, why not? It’s one point everybody on both sides can agree on, probably, unless some Copt was dumb enough to get involved in the goyim’s arguments. Allah may be akbar, but that won’t help you when it’s 30 to one.

    En nog:

    Then around 2:20, we are privileged to see a great event: the revival of the testudo. I mean that: it’s an honor to see brave, smart humans re-learning all this so quickly. The Testudo (tortoise), like most of you war buffs know already, was a Roman formation for advancing under missile fire, using each soldier’s shield to form a shape sort of like a turtle’s shell. Well, here come a bunch of rioters in Cairo, early 21st century, and to respond to the sort of situation the legions would have faced advancing on a fortress or massed archers, they come up with something pretty damn close to the testudo: big squares of sheet metal. […] I wish we could see the moment when these guys struck the enemy formation and dropped their sheet-metal shields for close combat—if they did. […]

    We’ll never know, unfortunately, because the producers at Al J decided to waste my time by cutting to Ban ki Moon, the Korean who fronts for the UN these days and the man whose bland flat face could put a weasel on speed to sleep. He comes on to say he’s “deeply concerned” about the rioting. Yeah, me too: deeply concerned your little sermon is keeping me from seeing how the Testudo turns out. What’s the point of these sermonettes anyway? Did anybody expent Ban to say, “I rove dese liots! Anybody give me five to one on Mubalak?” We all know it’s his job to tsk-tsk, we get it, why waste riot time on it?

    He’s not even any good at acting concerned. He looks bored, which is how he always looks. You want to see a concerned Korean, try coming up two cents short at your local AM/PM minimart. Ban’s cousin looking at me like I’m a fattened-up Antichrist.

    Yay Warnerd!

    ⁂

  • Geveld door ziekten

    Pfff, er is niet echt veel aan, zo thuis zitten met ziekte met drie. Keelontsteking bij Zelie, buikgriepachtig iets bij Anna, en bij mij vanmorgen nog niets, maar bij de tweede keer Anna wassen en een nieuwe broek aandoen moeten gewaarworden dat het bij mij ook van dattum was.

    Niet leutig, niet leutig.

    Aan de andere kant: we zijn Idool 2011 aan het inhalen vanavond, en oh boy, ’t ziet er weer goed uit dit jaar!

    ⁂

  • Timişoara aan de Nijl

    ’t Is bijna alsof ze een script volgen, met tegenbetogers zogezegd voor het regime, die dan eigenlijk blijken politie en geheime politie te zijn en wie weet zelfs gevangenen en dingen.

    Dat klinkt allemaal zo bekend.

    ⁂

  • Huitlacoche

    Haja, ’t is er vandaag van gekomen: met twee pannen, een snijplank, een mes, peper en zout, een doos eieren, twee kleine ajuinen en een pak boter naar het werk getrokken, vanmorgen. En twee blikjes huitlacoche.

    Meer weten over huitlacoche? Google Image Search is uw vriend. En ook: Wikipedia.

    Het plan was: ajuinen stoven in pan 1, huitlacoche erbij, kruiden. In pan 2: omelet maken, huitlacoche erbij, in twee vouwen, hoplaklaar.

    Helaas was het een elektrisch vuur op het werk, was het al meer dan een half mensenleven geleden dat ik nog op een elektrisch vuur gekookt heb, en was het bovendien een zeer koud elektrisch vuur. Het zijn roereieren geworden in plaats van een degelijk dichtgevouwen omelet.

    Huitlacoche met ajuin…

    …ziet eruit als zeer, zeer zéér zieke maïs. Met stukjes behaarde lintworm erin. En modder. En draadjes. Maïskorrels die nauwelijks aangetast zijn, maïskorrels die er bruin-rot uitzien, en obsceen opgezwollen beschimmelde tumorgezwollen maïskorrels, als een kruising tussen gangreneuze tenen zonder teennagels en rotte druiven. Die uiteenspatten als etterbuilen, en waar een zwarte, aardeachtige, viskeuze pus uitdruppelt.

    De smaak is subtiel, tussen zoet, zuur en wilde paddenstoelen. In combinatie met ajuin was het niet speciaal goed en niet speciaal slecht: het zoete van de ajuin en (vooral) de boter was er misschien te veel aan. Volgende keer (ik heb nog een blik over!) doe ik het in een tortilla met iets fris erbij, sla en tomaat of zo.

    In een omelet verwerkt:

    Vreemd: op het moment zelf was ik er niet van ondersteboven — noch in positieve, noch in negatieve zin — maar achteraf doet het toch wel wat meer. Ik kan me de smaak nog erg herinneren, en ik heb er nog eens zin in. Het smaakt erg letterlijk naar meer. De textuur is intrigerend, een mens moet er gewoon niet bij stil staan wat het precies is.

    De volgende keer wordt het dus huitlacoche zonder al te veel bijvoegsels. Puur.

    Ik lees op de internets trouwens dat er toch nog een redelijk verschil is tussen huitlacoche in blik en huitlache vers. Dat vers zal dus een volgende stap zijn, vermoed ik.

    Maar hey, ik kan alvast zeggen dat ik het al ooit eens in het echt gegeten heb. Dat is ook al iets waard.

    ⁂

  • I’m with Magneto

    Zo waar dat het pijn doet.>

    ⁂

  • Move naar nergens, of: fuck Macintosh

    De eerste paar keer dat het gebeurde, dacht ik dat ik spoken zag. Of dat ik me we moest vergist hebben, zoiets kan toch niet.

    Maar nu ben ik er honderd procent zeker van, ik heb het zien gebeuren voor mijn eigen ogen.

    • Op computer één (een Mac) staan een resem files, ik wil ze op computer twee krijgen.
    • Doe twee Finder-vensters open. Selecteer alle files in venster één, en command-sleep die naar venster twee, aan de andere kant van het netwerk.
    • In het tweede venster verschijnen de filenamen in het grijs; één voor één verdwijnen de files in het eerste venster en worden de grijze namen in het andere venster zwart: de files worden voor zover het er voor het blote oog uitziet inderdaad één voor één gemoved naar de andere computer.
    • Er loopt iets mis, om de één of andere reden (een file blijkt open te staan op de Mac, bijvoorbeeld, of het netwerk valt even uit).
    • Resultaat: Mac geeft een foutboodschap; de move-operatie wordt afgebroken; de files die al gemoved waren, worden verwijderd van de doel-locatie, en niet meer teruggeplaats op de bronlocatie.

    Dat is me nu net overkomen, met tien files van elk rond een gigabyte groot. Geselecteerd op computer één, gemoved naar computer twee, Snow Leopard (achterlijke cutesy namen ook altijd) dénkt dat de negende file in de rij ergens open staat op computer één, waardoor die niet gemoved kon worden. Résultat des courses: acht van de tien files zijn wég. Ze staan niet meer op de broncomputer, en ze staan ook niet op de doelcomputer.

    Ik vind dat redelijk bescheten, ja. En het is nog maar eens het zoveelste voorbeeld van dubbele standaarden: een OS-bug als dit op Windows, en de wereld zou te klein zijn. Data-verlies bij standaard-bestandsoperaties verdomme, dat is toch niet gepermitteerd?

    update: een klein beetje zoeken op het internet brengt aan het licht dat dit soort fatale fouten geen uitzondering zijn op Mac. Dit specifieke probleem is perfect reproduceerbaar en treedt al jaren op. Fuck.

    En een aantal van de reacties op bovenstaande link zijn typisch voor Mac-zeloten:

    steven fisher (november 5th, 2007)
    This was in Tiger, too. Does Apple actually document that you can hold down the command key to move the file instead of copying? (Not that I think it shouldn’t be fixed, but I’m a little less concerned if a feature that doesn’t officially exist doesn’t work well.)

    (bestanden moven door command-sleep te doen zou een “niet officieel bestaande feature” zijn, wa ha ha)

    snak (november 5th, 2007)
    Good reason to stay away from anything Windows.

    (het “probleempje” treedt ook op bij copiëren naar pakweg een USB-drive, dickwad)

    zimmie (november 5th, 2007)
    I wouldn’t call this a massive data loss bug. You have to go out of your way to move a file to a remote share rather than copy it […] you have to be doing something weird to encounter the bug.

    (serieus? files moven is “something weird”? welkom in de grotemensenwereld — maar wacht, wacht: het kan nog achterlijker!)

    hamranhansenhansen (november 5th, 2007)
    The bug to me is that there is a move command at all between volumes. You can’t move stuff between volumes, only copy it.

    (ik vind het niet uit, echt niet — die “zimmie” legt zijn belachelijke standpunt zelfs nog wat meer uit:)

    zimmie (november 6th, 2007)
    It’s going out of your way because you have to do extra work to do it. Most people would never think to hold down a modifier key while dragging files. I didn’t even know that there was a way to move files between volumes until I heard about this. […]

    I’m with hamranhansenhansen. The bug is the fact that the Finder lets you move things between volumes at all, not that it fails under some circumstances. It should be fixed by eliminating the move operation.

    (ik heb geen woorden)

    kenny (november 7th, 2007)
    Have you never heard of http://bugreport.apple.com rather than showing your dirty laundry in public?

    (aargh)

    Het punt is: Mac OS X doet bij een move van files tussen volumes blijkbaar geen check na de move. En als er een probleem is, verwijdert hij alle al gemovede files. Wat hij zou moeten doen: move file 1, check of file 1 goed gemoved is, als in orde: verwijder file 1; move file 2, check of file 2 goed gemoved is, als in orde: verwijder file 2; move file 3, check of file 2 goed gemoved is, als niet in orde: operatie afbreken.

    Niet move file 1, verwijder file 1; move file 2, verwijder file 2; move file 3, oei een probleem: verwijder file 1 en file 2 waar ze nu staan.

    Leutig. Danku Macintosh.

    ⁂

  • 1989 aan de Middellandse Zee

    ’t Is weer helemaal gelijk 22 jaar geleden, toen de ene na de andere domino viel in Centraal- en Oost-Europa.

    Weer allemaal (relatief) vreedzame transities, weer dat aftasten van de grootmachten, weer dat voorzichtig optimisme over de toekomst. Wie weet zal Syrië het Roemenië zijn van het Midden-Oosten, wie weet gebeuren er allemaal dingen in Israël, wie weet loopt het daar allemaal wel goed!

    En wie weet loopt het allemaal niet goed, en krijgen we, als de dictators en de geheime polities en de repressie van hogerhand wegvalt, wel allemaal nationalismen en stammentwisten: wie weet wat voor onderhuidse dingen zijn er daar allemaal te vinden, in het land van Jugurtha en Saracenen?

    En binnen tien of twintig jaar: we weet gaan we dan wel ontdekken wie er achter de mensen achter de gebeurtenissen achter de evoluties zit? Welke machinaties aan de gang waren, en wie er wat gepland heeft of had, en wat er gelukt is en wat mislukt?

    Spannend, in ieder geval, voor iemand wiens eerste écht bewuste ervaring met de media was een knipselmap samenstellen over de moord op Anwar El Sadat.

    ⁂

  • We worden wereldkampioen!

    Genoeg geneut en gezaag over regeringsvormingen! Vlamingen, Walen en Brusselaars, één strijd!

    163699_173981969311587_169438736432577_360490_7384191_n.jpg

    Waar een klein land groot in kan zijn!

    Bevestig uw komst op Facebook, volg Twitter op Twitter, en kom vooral af (als we erin slagen) op 17 februari. In Gent, natuurlijk — waar anders?

    ⁂

  • Stand by for marathon?

    Zonet van mijn moeder een hele doos Columbo meegenomen: 69 afleveringen, van 1971 tot 2003. Allemaal rippen en op de computer zetten en kijken, denk ik.

    Ik was al bezig met de zooi van de kinderen — alle *bootlading* DVD’s — en nu komen die erbij.

    Een eeuw geleden had ik al mijn DVD’s al omgezet naar filmpjes-op-de-computer, en ik herinner me dat het niet echt snel was, maar nu ik het een beetje in degelijke kwaliteit wil doen: godhemel wat gaat dat traag.

    Misschien ligt het aan Handbrake? Misschien is het niet zo’n goed idee om software te gebruiken die praktisch nooit meer een nieuwe versie krijgt? Of misschien moet ik gewoon de hele DVD rippen?

    Euh nee, toch niet: de hele DVD rippen zou in het geval van die Columbo-DVD’s willen zeggen dat ik ad vitam eternam elke keer ik een DVD in steek een minuut intro zou zien die ik niet kan skippen, en voor elke keer dat ik naar een aflevering wil kijken, eerst een boodschap van de Belgische/Nederlandse anti-piraateenheid van ook nog eens minuut moet zien dat ik niet kan skippen.

    Urgh. En dus zit ik gelijk een idioot dingen te converteren. Een uur, is die Handbrake bezig, voor een uur en twintig minuten aflevering. Gelijk een idioot, ik: als ik er voortdurend mee bezig ben, en geen enkele keer vergeet de DVD te wisselen, en niet ga slapen, dan kan ik die 69 afleveringen in digitaal formaat op de computer hebben, met taalversies en ondertitels, op iets minder dan drie dagen.

    Screen shot 2011-01-30 at 23.41.01.png

    Oh, en als ik alle afleveringen van Columbo in DVD-kwaliteit, ruim gerekend een gigabyte per keer, van op het internet zou willen downloaden — gesteld dat ze te vinden zouden zijn, natuurlijk — zou ik ze op pakweg anderhalve minuut per aflevering kunnen binnen trekken. Zonder kijken of moeite, op minder dan twee uur, alle afleveringen ooit van Columbo.

    Ik zou er evenveel voor willen betalen als ik voor de DVD-box betaald heb. Maar: niet mogelijk. Pech.

    En dan vragen mensen zich af waarom er gepirateerd wordt. Oh hang on: misschien is het eigenlijk zelfs illegaal om DVD’s die men zelf gekocht heeft, op zijn eigen computer te zetten om zelf te bekijken op zijn eigen televisie?

    Grmbl.

    ⁂

  • Is dat nu echt te veel gevraagd?

    Elke dag komt er grijs haar bij in mijn baard. Dat is goed: met een beetje geluk zal binnen een tijdje al het rost eruit verdwenen zijn. Niet dat ik ermee zit of zo, daar niet van.

    En bovenop mijn hoofd speelt zich een slow motion Alexander Litvinenko af. Niet dat ik daar mee zit, daar niet van.

    Uitvallen is uitvallen — ik heb heel mijn leven gehoord dat dat soort dingen een generatie overslaat, en mijn twee grootvaders hadden een, euh, hoog voorhoofd.

    Maar is het écht te veel gevraagd dat het daar ook eerst grijs zou worden? Ik zou dat echt wel serieus appreciëren.

    ⁂