Het is eigenlijk wel grappig: het is door de band nooit dat ik geïnteresseerd ben om gecontacteerd te worden door verkopers van dingen die ik uitprobeer op de interwebs. Ik test stapels en stapels dingen, en waar ik maar kan, zeg ik dat ik niét wil gecontacteerd worden. Waar dat niet mogelijk is, doe ik meteen een unsibscribe op de eerste mail die ik krijg.
Nu ben ik, of beter, is mijn werkgever, in de markt voor iets. En geef ik voor dingen die er interessant uitzien, net wel aan dat ik wil gecontacteerd worden.
Wat meer keer dan ik zou verwachten niét zo goed afloopt.
Eén voorbeeld was een ding waar ik bij het downloaden had gezegd dat ja, ik graag gecontacteerd werd, en wel om déze redenen, namelijk dat ik dit en dit en dit wil gedaan krijgen.
De seconde dat ik download, krijg ik zowel op mail als in LinkedIn een boodschap van een persoon die werkt bij het bedrijf. Ik antwoord op LinkedIn. Geen antwoord terug.
Precies een week later krijg ik een mail van diezelfde mens, die onder mijn radar is gebleven wegens in spam verzeild. Vier dagen later krijg ik een een mail van een collega van de meneer van de eerste mail en de LinkedIn. Ik antwoord meteen op die mevrouw, met wat meer details en wat ik wil. Geen antwoord terug. Drie dagen later krijg ik nóg een mail van de eerste meneer, die deze keer niet in de spam verdwijnt. Ik antwoord, geen antwoord. Ik forward de mail naar mijn werkmail, ik antwoord, en nu antwoordt hij wel.
Beetje zot.
Want het is dus absoluut niet de enige waarbij het zo mis loopt.
Een andere klassieker: ik schrijf de nodige parameters van mijn project in het formulier, en als ik dan met iemand spreek, moet ik dat allemaal opnieuw uitleggen wegens die gegevens niet tot bij die persoon geraakt.
Nog een andere klassieker: een call met iemand die na een béétje doorvragen zegt niets van technische zaken te kunnen zeggen en we gaan een nieuwe call met iemand technisch beleggen, en oh ja ik kan ook niets over pricing zeggen want ik ga niet over enterprise prijzen. (Terwijl ik heel duidelijk was n mijn initiële vraag dat mijn project niét te klasseren is als “eenvoudig huis- tuin- en keukenproject”.)
In een ver verleden, toen ik nog bij bpoowst aan De Brouckère werkte als consultant, deden we regelmatig vergaderingen op exotische plaatsen in vergaderzalen ergens op een random plaats in de toren. Kwestie van uitstap te doen en alles.
Op een dag had ik een zaal gereserveerd ergens helemaal bovenaan. Ah ja, de zaal was beschikbaar en stond in Outlook, dus dan doet een mens dat toch, natuurlijk?
Daar toegekomen, met ons vijf of zes, die eigenlijk een volledig eigen groot bureau hadden en dus eigenlijk geen vergaderzaal nodig hadden, bleek het een onnoemelijk deftige ruimte te zijn, met uitzicht over Brussel en een dure meubels en lederen fauteuils en alles. Oh, en in één grote ruimte met ook een ongelooflijk duur uitziend bureau — het bureau van Johnny Thijs, De Baas Van bpoowst.
We hebben heel heel snel de meeting afgewerkt, hebben een beetje genoten van het uitzicht, en zijn dan snel snel terug naar onze eigen kamer geslopen.
⁂
Ik had vandaag ongeveer hetzelfde voor op mijn werk: Outlook zei vorige week dat de vergaderzalen in mijn gebouw volzet zouden zijn (grove leugens, zo bleek!), en dus had ik een vergaderzaal “in de buurt” geboekt. Dat bleek bij nader inzien een vergaderzaal te zijn waar ik denk ik eigenlijk helemaal niet verondersteld was te mogen zijn.
Het was geleden van begin 2000 dat ik zelfs nog maar aan Zoom gedacht had, maar de laatste twee weken kwam ik er weer mee in aanraking.
Een sollicitatiegesprek met een juffrouw die er niet slaagde om Teams te gebruiken: op een mac en niet vinden waar de knoppen zijn of zo — al werk ik dagelijks samen met mensen die ook al sinds jaar en dag Teams gebruiken op een computer van Apple en daar niet kwaad op zijn. Ze heeft denk ik een kwartier gefutzt, slaagde er niet in om een presentatie te delen, enfin, lastig.
De keer daarna heeft ze het via Zoom gedaan. De videoconferentie liep voor haar gemakkelijker, dat toch alvast.
En vandaag had ik een call met een bedrijf in Engeland, en dat liep bijna helemaal verkeerd. “Ik stuur u zometeen een Zoom invite”, zei de dame aan de andere kant van de mail. Dat deed ze niet, of beter: ik heb geen idee of ze het deed want ik zag niets verschijnen. Mailtje teruggestuurd, mailtje teruggekregen: meeting om 1:30pm GMT+1. Is dat dan 13u30 “GMT+1”, dus 13u30 mijn tijd? Of is dat “13u30+1 bekeken vanuit GMT”? Logischerwijs het eerste, zou een mens denken, maar neen: ’t was het tweede.
En dan kreeg ik ineens een kalenderinvite op de GMail-account die ik eigenlijk alleen maar gebruik om op Google Analytics in te loggen. En dan stond daar geen meetinginformatie in. En dan dacht ik, ik zal moeten kijken in de kalender van Zoom zelf — maar met dat emailadres kan ik daar niet inloggen, wegens:
Hello [mijn emailadres], Because your e-mail address ends with @[domein], you must contact your organization’s Zoom account admin for a Zoom account or sign up with a different e-mail address. Thank you for choosing Zoom.
The Zoom Team
Zucht. Ik heb dan maar gevraagd om de link naar de uitnodiging door te sturen. Dat is gelukt. Maar wat een miserie. Kan iedereen niet eens gewoon hetzelfde gebruiken alstublieft? En het is misschien ook een goed idee om bij de uitnodiging meteen ook de link te steken, en die niet twee minuten vóór de call door te sturen in een aparte mail.
On a related note, over die zoomcall: vreemde kast-en-muurervaring tijdens de call. Ik ben (het is te zeggen, mijn werk is) in de markt om een dienst aan te kopen. Ik klik op een website een link aan waar ik een formulier krijg om mijn probleemstelling uit te leggen.
Een dag later: mail om een zoomcall te doen.
Nog een dag later: zoomcall in kwestie. Waar ik nog eens moet uitleggen wat ik al uitgelegd had in het formulier. En, oh ja, de dame aan de andere kant van de lijn kan geen prijsinformatie geven, en ook geen technische informatie. Dat is bij andere mensen, zij is er enkel om te horen waar het over gaat.
Ik denk dan dat ik dat al in het formulier had gezegd, maar bon. Volgende vrijdag nog eens een half uurtje met een meer technische persoon. Ik vermoed dat die mij nog altijd geen prijsinformatie zal kunnen geven, en dat ik binnen een maand een derde gesprek van een half uurtje kan krijgen — terwijl ze gewoon een pdf hadden kunnen doorsteuren ook.
Soms heeft een mens de indruk dat sommige bedrijven niet willen verkopen.
Ik heb nog niet gekeken, maar ik ga het binnenkort wel doen. Ik wil eerst in Fire & Blood voorbij de periode van Dance of the Dragons / Dying of the Dragons zijn. Het is in audioboek te doen, en het is bijjjjjna gedaan, dus al het allemaal goed zit, verwacht ik dinsdagavond te kunnen kijken. (Ik luister alleen naar audioboeken als ik op de fiets zit, en ik ga pas dinsdag weer een kilometer of vijftien fietsen.)
Het is wel een fantastisch verhaal, met fantastische personages — ik hoop dat het zo goed is als het zou kunnen zijn. En dan hoop ik oprecht dat er een soort George R.R. Martin Cinematic Universe komt, want er zijn zo enorm veel verhalen te vertellen, op zo enorm veel verschillende manieren.
Ik zou geld geven voor een, zoals ik ergens op de reddits vermeld zag, soort Downton Abbey in het universum van GRRM.
Of, nu ik erover nadenk: iets als Deadwood in de begindagen van Fleabottom. Of een serie rond Dunk & Egg. Of een The Thing-achtig iets in het hoge noorden. Of een serie over Jaehaerys I Targaryen, van zijn jeugd tot aan zijn einde als The Old King. Of zoveel andere dingen.
Zijn er tegenwoordig nog sigarendozen waar foto’s in bewaard worden? Ik betwijfel het. Maar vroeger waren er in ieder geval — of misschien is mijn visie op de wereld van vroeger getekend door een grootvader die veel sigaren rookte.
Dit zou een doos met foto’s van een familie veenlijken kunnen geweest zijn. Met vakantiefoto’s, familiefoto’s, foto’s van gaan eten, aan de zee, een baby, een uitstap naar een pretpark, en alles.
Niets speciaals, natuurlijk: ik heb twee en een half jaar alleen maar thuiswerken gedaan.
Het is vandaag het einde van mijn derde week werken bij de UGent en ik heb, even nakijken, vier en een halve dag thuisgewerkt van de veertien werkdagen. Dat is een beetje minder dan een derde van de tijd. Ik denk dat het waarschijnlijk wat naar boven zal gaan, maar ik weet het eigenlijk nog niet.
Het is wel wijs, vind ik, de afwisseling. Ik kan er dan gelijk vele keren meer van genieten, als het niet elke dag is.
Ik ben al heel mijn leven een grote fan van Philippe Druillet. Yragaël en Urm Le Fou — fantastisch. Ik kon uren kijken naar de tekeningen (we moeten daar eerlijk over zijn, veel meer dan de tekeningen was er niet écht).
Kijk, Midjourney doet ook een verdienstelijke Druillet:
Ik zag in een flits iets passeren over interactive fiction en artificiële intelligentie, en ik dacht: ik kijk eens wat Midjourney mij zou geven als illustraties bij de allereerste interactive fiction die ik ooit speelde, op een Wang minicomputer ergens in het begin van de jaren 1980.
Online te spelen alhier, voor wie geen zin heeft om veel moeite te doen om het op de één of andere manier te installeren.
En ja, ik vind wat volgt meer dan magisch.
Welcome to Adventure! (Please type HELP for instructions and information.)
ADVENTURE The Interactive Original
By Will Crowther (1976) and Don Woods (1977) Reconstructed in three steps by: Donald Ekman, David M. Baggett (1993) and Graham Nelson (1994) [In memoriam Stephen Bishop (1820?-1857): GN]
Release 9 / Serial number 060321 / Inform v6.31 Library 6/11 S
At End Of Road
You are standing at the end of a road before a small brick building. Around you is a forest. A small stream flows out of the building and down a gully.
> ENTER BUILDING
Inside Building
You are inside a building, a well house for a large spring. There are some keys on the ground here. There is tasty food here. There is a shiny brass lamp nearby. There is an empty bottle here.
> GET ALL
> GO OUTSIDE
At End Of Road
> SOUTH
In A Valley
You are in a valley in the forest beside a stream tumbling along a rocky bed.
> SOUTH
At Slit In Streambed
At your feet all the water of the stream splashes into a 2-inch slit in the rock. Downstream the streambed is bare rock.
> SOUTH
Outside Grate
You are in a 20-foot depression floored with bare dirt. Set into the dirt is a strong steel grate mounted in concrete. A dry streambed leads into the depression.
> UNLOCK GRATE WITH KEY
You unlock the steel grate. The grate is unlocked but shut.
> OPEN GRATE
You open the steel grate.
> GO DOWN
Below the Grate
You are in a small chamber beneath a 3×3 steel grate to the surface. A low crawl over cobbles leads inward to the west. The grate stands open.
> WEST
In Cobble Crawl
You are crawling over cobbles in a low passage. There is a dim light at the east end of the passage. There is a small wicker cage discarded nearby.
> GET CAGE
Taken.
> WEST
Darkness
It is pitch dark, and you can’t see a thing.
>LIGHT LANTERN
You switch the brass lantern on.
In Debris Room
You are in a debris room filled with stuff washed in from the surface. A low wide passage with cobbles becomes plugged with mud and debris here, but an awkward canyon leads upward and west.
A note on the wall says, “Magic word XYZZY.”
A three foot black rod with a rusty star on one end lies nearby.
> WEST
Sloping E/W Canyon
You are in an awkward sloping east/west canyon.
Orange River Chamber
You are in a splendid chamber thirty feet high. The walls are frozen rivers of orange stone. An awkward canyon and a good passage exit from east and west sides of the chamber.
A cheerful little bird is sitting here singing.
> CATCH BIRD
You catch the bird in the wicker cage.
> EAST
Sloping E/W Canyon
> EAST
In Debris Room
A three foot black rod with a rusty star on one end lies nearby.
> GET ROD
Taken.
> WEST
Sloping E/W Canyon
> WEST
Orange River Chamber
> WEST
At Top of Small Pit
At your feet is a small pit breathing traces of white mist. A west passage ends here except for a small crack leading on.
Rough stone steps lead down the pit.
> DOWN
In Hall of Mists
You are at one end of a vast hall stretching forward out of sight to the west. There are openings to either side. Nearby, a wide stone staircase leads downward. The hall is filled with wisps of white mist swaying to and fro almost as if alive. A cold wind blows up the staircase. There is a passage at the top of a dome behind you.
Rough stone steps lead up the dome.
> WEST
On East Bank of Fissure
You are on the east bank of a fissure slicing clear across the hall. The mist is quite thick here, and the fissure is too wide to jump.
> EAST
In Hall of Mists
> SOUTH
Low Room
This is a low room with a crude note on the wall: “You won’t get it up the steps”.
There is a large sparkling nugget of gold here!
Enzovoort.
Enerzijds ben ik bijzonder onder de indruk van wat Midjourney van de omschrijvingen maakt — en dat veel dingen ook min of meer zijn zoals ze in mijn hoofd zaten. Anderzijds is het gelijk wel spijtig dat er concrete beelden op geplakt worden. Ergens.
Maar hoedanook, met de woorden van Károly Zsolnai-Fehér: What a time to be alive!
Zelie zat te studeren in haar kamer in het achterhuis en ineens ging het van
en Zelie keek uit haar venster en ze zag nog juist een duif van tegen het venster van de badkamer via de vensterbank en de muur naar beneden glijden op het dak van de veranda en van het dak van de veranda plof in de pot waar de lindeboom in staat.
Stille getuigen: pluimpjes op de veranda.
En in de pot met de lindeboom:
Niét wellicht smachtend naar de fjorden, maar heengegaan om zijn Schepper te ontmoeten. Beroofd van het leven, rustend in vrede. Het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld en het Onzichtbare Koor vervoegd — een ex-duif.
Snirf. Och here.
update: enige tijd later bleek dat de duif eerst tegen de venster van Anna op het tweede verdiep was gepletst, alwaar ze een hele ruit vol met hersenen achtergelaten heeft, waarna ze naar een verdieping lager gevallen is en uiteindelijk nog een verdieping lager en dan in de pot van de lindeboom.
Nu ja, “televisie”. Series, die op het internet te bekijken zijn mits een abonnement. De laatste keer dat ik naar een echt televisieprogramma gekeken heb op de televisie was denk ik De Mol, samen met het gezin.
Maar goeie series dus.
For All Mankind, van Ronald D. Moore, de mens van allerlei dingen (Star Trek, Outlander), maar voor wat dit betreft misschien wel het meest de mens van Battlestar Galactica. De reeks heeft een eenvoudige premisse: de Sovjetunie is eerst op de maan geland, en daardoor is de space race niet stilletjes doodgebloed in de jaren 1970-1980, maar even hot gebleven als de Koude Oorlog koud is gebleven. Drie seizoenen ondertussen, en een vierde dat eraan zit te komen. Ik ben een grote fan, en ik kan niet wachten op dat vierde seizoen.
En Westworld, waar ik in het begin van de serie naar beginnen kijken was, maar niet echt gemotiveerd was om verder te kijken. Ik heb het nu dan toch gedaan — en na een paar afleveringen begint het écht te klikken, en is het opnieuw even uitstekend als vind ik het eerste seizoen. Ik ben er nog niet helemaal door, en ik hoor dat dit het laatste seizoen zou kunnen zijn. Ik hoop heel erg hard dat ze erin slagen om het goed af te sluiten.
Daarna ga ik maar eens terug naar de K-Drama’s. Nog twee dagen en er zijn weer twee nieuwe afleveringen van Extraordinary Attorney Woo, en er zijn nog een aantal dingen die op mij staan te wachten.
Met een beetje geluk heb ik één dezer een nieuwe lens. Niet zomaar een lens, maar de lens waar ik al bijna twintig jaar van droom.
Ik heb er veertien jaar geleden, zonder flash, in afgrijselijke omstandigheden een paar foto’s mee kunnen trekken op een event van Canon ooit eens.
Het was ergens op een industrieterrein of een corporate locatie met studio of zo van Canon zelf, er waren vrouwelijke modellen voorzien om foto’s van te nemen, maar ik was er alleen maar on the off chance dat die ene lens er zou zijn. Wat het geval was, maar het probleem was dat er niets was om foto’s van te nemen — ik ben naar buiten gegaan op zoek naar iéts levends, en uiteindelijk een pissebed gevonden op de parking:
Geen flash, dit is met die f/2.8-lens genomen aan 1/80 en 800 ISO; dit is niet één foto maar een focus stack van een (veel te klein) aantal verschillende foto’s.
Ik was er een beetje kapot van, zo’n goeie lens, en alle mogelijkheden die er zouden kunnen zijn om eindelijk eens springstaartjes degelijk te fotograferen. Maar ik had mijn droom opgeborgen wegens een hele zak vol met Nikon en echt niét het budget om om te schakelen.
De omstandigheden zijn veranderd: ik neem nog altijd evenveel foto’s als vroeger, maar nu is dat 99.99% met mijn telefoon. Mijn zak met Nikonmateriaal staat vooral stof te vergaren. Dat telefoons veel beter geworden zijn, is de hoofreden, maar die paar foto’s in 2008 zitten er zeker ook voor iets tussen. Elke keer dat ik niet verder raakte dan een onduidelijke wazige foto van een springstaart, en elke keer dat ik schimmen van kleine mijten zag voorbijkomen op een filmpje met mijn in elkaar gehackte zo-goed-als-mogelijke Nikon-macrolens, dat akelig gevoel van “het zou zoveel beter kunnen, maar het is nu eenmaal niet zo”.
Ik zat gisteren op het werk te werken, ik wou een vraag stellen aan een collega, en ik verreed mijn bureaustoel op wielen een meter of zo om mijn collega niet vanachter zijn monitors aan te moeten spreken.
En dan besefte ik het plots: dit is waar ik van droomde, toen ik zes of zeven jaar was: werken aan de universiteit, en een stoel hebben op wieltjes waar ik overal mee naartoe kan rijden op de verdieping.
Het zijn bij de allerbeste herinneringen die ik heb, als klein kind in de lokalen van de Romaanse aan de Blandijn, met de geur van oude boeken, op een stoel met wieltjes het hele verdiep rondrijden. En nu kan ik dat gewoon doen, als ik wil. En ervoor betaald worden.
(Ik weet natuurlijk wel dat dat niet het enige is dat van mij verwacht wordt op het werk. Het zou zelfs wel eens kunnen dat er niet helemaal expliciet in de regels staat dat ik alle tijd waar ik niets anders te doen heb, verplicht ben rond te zoeven op mijn bureaustoel. Maar ik heb nog lang niet alle regels en reglementen nagelezen — het zou mij verbazen dat ik de allereerste persoon ben die zich daar vragen over stelt.)
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik denk dat ik weinig leutiger vind dan dingen tegen te komen waar ik nog nooit van gehoord had, en daar dan meer over bijleren.
Vandaag was er een meeting waar het onder meer ging over een beeldbank, en toen zei één persoon tegen een andere dat Tryplajev wel iets zou kunnen zijn, en de andere persoon beaamde dat, en ik wist begot niet waar het over ging en dus zei ik dat en vroeg ik hoe dat geschreven werd, en dan bleek het niet te gaan over de visionaire negentiende-eeuwse Kyrgyzische informatie-architecte Baktygul Tryplajeva die in haar joert aan de rand van een afgelegen zoetwatermeer in de Tiensjan een classificatiesysteem uitdacht dat in 2019 herontdekt werd en nu wereldwijd furore maakt.
Het bleek gewoon IIIF te zijn, dat triple-eye-eff uitgesproken wordt, en dat –knippenplak van de wikipediats — was proposed in late 2011 as a collaboration between The British Library, Stanford University, the Bodleian Libraries (Oxford University), the Bibliothèque nationale de France, Nasjonalbiblioteket (National Library of Norway), Los Alamos National Laboratory Research Library, and Cornell University.
Ik ben één van de tienduizend, vandaag. Heerlijk. En ze zeggen op hun website dat het ingewikkeld is. Nog beter.
⁂
En natuurlijk dat de Universiteitsbibliotheek een IIIF-viewer gebruikt. Meer nog, in een introfilmpje dat aangeraden wordt voor wie nog niet vertrouwd was met de materie, staat dit helemaal vooraan in de presentatie:
International Leader! ’t Zal wel nog niet gaan zijn zekers!
⁂
Het eerste dat ik deed, was natuurlijk ermee op zoek gaan naar familieleden, en jawel! Kijk, een lithografie van mijn over-over-overgrootvader Basilius Gilliet (de afbeelding is in uiterst detail in te zoomen bij mijn werkgever):
(Basilius Franciscus Gilliet is geboren op 20 december 1818 in de Stalhof in Gent. Hij is getrouwd met Maria Ludovica Massaux, en hun zoon Petrus Constantinus Gilliet, geboren op 28 juni 1862, is de vader van de moeder van mijn grootvader aan vaderskant.)
