Ik ga daar eerlijk in zijn: de laatste loodjes van de laatste vergaderingen deze week begonnen echt wel te wegen.
Content dat het weekend is. Pfoei.
-
⁂
-
Djutoch. Zo enorm veel ongelooflijk goeie muziek, van Aphrodite’s Child tot zijn fantastische filmmuziek.
Chariots of Fire, zeggen alle media. Ik zeg: Blade Runner.
Ik ben er helemaal van aangedaan. 😐
⁂
-
Vanmorgen, in het midden van een vergadering, maakte mijn vaste telefoon een geluid. Dat ding doet dat gemiddeld één keer per week, meestal op momenten dat het echt niet past.
Ik zet mijn micro op mute, doe de vier meter afstand naar de telefoon, neem de telefoon op en zeg “Hallo, met Michel Vuijlsteke”.
Vijf seconden stilte. (Vijf seconden is héél lang, aan de telefoon.)
Een Nederlander aan de andere kant van de lijn, die klinkt alsof hij met een soepblik aan het bellen is van onderaan een mijnschacht in Roemenië: “Hallooo?”
Ik: “Hallo, met wie spreek ik?”
Drie seconden later: “Hallo?”
Ik: “Ja, hallo? Wie is dit? Ik ben in het midden van een vergadering, waar kan ik u mee helpen?”
Drie seconden later: “Ja hallo ik bel in verband met Bofrost.” [Bofrost verkoopt diepvriesproducten; om de zoveel tijd komen ze langs en dan kopen we dingen zoals erwten en rood fruit en zo.]
Ik: “Hoe kan ik u helpen? Ik heb niet veel tijd nu.”
Vijf seconden later: “Ik hoor u niet zo goed, u klinkt veraf.”
Ik: “Ik kan van u hetzelfde zeggen. Wat is uw vraag of uw boodschap? Ik moet écht weg nu.”
Drie seconden later: “Er komt morgen een andere chauffeur dan anders. Kunt u uw bestelling al doorgeven?”
Ik: “Euh neen, ik weet dat nu nog niet. Ik zal wel zien als hij aan de deur staat, zoals anders.”
Vier seconden later: “Mag ik u dan om twaalf uur terugbellen voor de bestelling?”
Ik: “Neen, ik heb dan óók een vergadering. Ik zal wel beslissen morgen.”
Drie seconden later: “Is het OK als ik u dan later vanav…”
Ik: “Neen bedankt. En nu moet ik u echt laten. Prettige dag nog verder.”
⁂
-
Ik was dit jaar oud toen ik ontdekte dat deze heerlijk irritante acteur in de beste film aller tijden, Young Frankenstein…
…Danny Goldman is, en dat hij de stem van Brilsmurf was in de VS.
Dat is perfecter dan het recht heeft om te zijn.
Isn’t it true that Darwin preserved a piece of vermicelli in a glass case until by some extraordinary means it actually began to move with a voluntary motion?
Are you speaking of the worm or the spaghetti?
Why, the worm, sir.
Yes, it seems to me I did read something of that incident when I was a student. But you have to remember that a worm with very few exceptions is not a human being.
But wasn’t that the whole basis of your grandfather’s work, sir? The reanimation of dead tissue?
⁂
-
Ik ben meer dan content dat er een Sandman-versie op Netflix komt. Met Gwendoline Christie als Lucifer, en dat het mensen in de gordijnen jaagt vind ik misschien wel nog leutiger.
Er kan enorm veel fout lopen met een gefilmde versie van Sandman, maar er kan ook zeer veel goed lopen. Als Gaiman zelf content is, is dat toch al één ding.
Hier helemaal op het einde, trouwens. En dat er wel meer is om naar uit te kijken, duidelijk:
⁂
-
Deze namiddag, in de badkamer, tegen de muur:
Zo zonder schaal is het niet duidelijk, maar dit is een beestje van denk ik minder dan een millimeter. Tenzij ik me sterk vergis, is het een boekenluis. Er zijn veel soorten van die beesten, en het internet zegt me dat ze van buiten kunnen komen maar ook binnen kunnen zitten, dat er zijn die in droge omstandigheden leven en andere in vochtige, en dat er zelfs ook zijn die pleisterkalk opeten — waar deze kerel op zit.
Eén heb ik er gezien. Ik houd mijn hart vast dat er niet véél meer zijn.
Een paar dagen geleden zag ik dit op mijn lavendel zitten:
Zeer decoratief, al wat ge wilt, maar ook: vuiligheid! Rozemarijnkevers, bah. Vuile exoten zonder natuurlijke vijanden. En natuurlijk: waar er één zit, zitten er meer. Dit was vandaag.
Zucht.
⁂
-
Clickspring is terug! Het heeft een jaar geduurd, en eigenlijk is dat niet eens waar: het heeft drie jaar geduurd. Een jaar geleden was er aflevering 10, maar aflevering 9 is de laatste aflevering waar hij nog echt gebouwd had.
Dit is zo enorm hard de moeite waard. Begin te kijken vanaf aflevering 1. Ge gaat het u niet beklagen.
⁂
-
Ik kreeg bij de begingeneriek van Signal altijd zware vibes van Far From Any Road. Zeg nu zelf:
(Wat een machtige generiek trouwens voor wat een machtig eerste seizoen van True Detective.)
Verder: een degelijke serie. Content van. De MacGuffin van dienst is een walkie-talkie waarmee twee detectives met elkaar kunnen spreken; de ene leeft nu, de andere leeft vijftien jaar geleden. De twee zijn meer verbonden met elkaar dan ze eerst beseffen, en ze helpen elkaar ook. Waarbij dan –mindfuck!– zowel het verleden als de toekomst kunnen veranderen.
Een zeer degelijke, spannende serie, met fijne personages. Weinig dode ruimte om afleveringen te vullen, en niét zoals vaak dat het allemaal al duidelijk was tegen de helft van de serie, en dat de laatste vier afleveringen eigenlijk gewoon het getelegrafeerde einde nog moeten bereiken.
Meer nog: het is een open einde, met een expliciete verwijzing naar een tweede seizoen, dat er zonder COVID eigenlijk zelfs al zou geweest zijn.
Ik zou wachten tot dat tweede seizoen er is, om er naar te kijken, als ik u was.
⁂
-
Wel, wel, wel, wel.
Een episodische Star Trek.
Een uitstekende Star Trek.
Ik ben al meer té enthousiast geweest in het begin van een reeks, maar nu ben ik zeer enthousiast.
⁂
-
Mensen die meer dan een half uur met Figma gewerkt hebben, weten wat ik bedoel.
⁂
-
Ik loop al een tijd met vreemde gevoelens rond.
Normaal gezien is het nogal gelijkmoedig, mijn leven: mij zwaar opwinden over vanalles, en tegelijkertijd berusten dat er niets aan kan gedaan worden en dat ik er mij dus eigenlijk niet in zou moeten opwinden.
Maar sinds een dikke maand loop ik dus rond met rare gevoelens. Op het werk zijn mensen in één project echt abnormaal content met wat we gemaakt hebben (“we” = voornamelijk mijn collega’s, ik was meer PM dan wat anders). In andere projecten zijn we nieuwe dingen op poten aan het zetten die meer en meer vorm beginnen te krijgen en dat is bijzonder spannend.
En daarnaast komt er ook helemaal ander werk op mij af, waar ik niet weet hoe het zal uitdraaien maar dat het ook allemaal spannend is.
Het is samen te vatten in Doe Maar-nummers. Normaal gezien is het dit:
… en dat was het voor vandaag / Dit is alles wat ik vraag / Leven met een zeven
Al dat streven naar een tien / Terwijl ik eigenlijk misschien / Wil leven met een zevenEn ik zit eigenlijk al meer dan een maand met dit:
En met op de meest onverwachte momenten dwaze glimlachen en tranen in de ogen en flarden zingen en dwaas huppelen en nerveus zijn en een knoop in mijn maag en vlinders in diezelfde maag.
Het leven soms, jong. Het leven soms.
⁂
-
Kang Tae-moo is een enorm knappe superrijke jongen die ook nog eens superintelligent is en supergoed kan koken en een fenomale atleet is, die he bedrijf van zijn grootvader zal overnemen. Zijn grootvader wil absoluut dat hij trouwt.
Shin Ha-ri is een enorm knap en getalenteerd meisje dat ook nog eens enorm veel van koken afweet en zeer grappig is, dat werkt in het bedrijf van de jongen.
Haar vriendin is ook superrijk.
De grootvader regelt een stapel blind dates voor de jongen. Tae-moo zit dat niet zitten. De eerste blind date is met de vriendin, die dat ook niet ziet zitten, en dan maar Ha-ri stuurt, helemaal opgemaakt, en met de opdracht zich zó onmogelijk te gedragen dat hij haar nooit meer zou willen zien.
Het plan — natuurlijk — mislukt. Zij gedraagt zich inderdaad zeer verdacht, en hij heeft redelijk snel door dat ze niet is wie ze zegt dat ze is, maar hij heeft zó weinig zin in dat blind daten, dat hij haar een dag later voorstelt om te blijven doen alsof ze aan het daten zijn, en dat ze met elkaar gaan trouwen. Ze moet om de zoveel tijd eens zijn grootvader zien en vooral blijven doen alsof, en dan zal hij dat ook doen.
Een business proposal, als het ware. Ge ziet natuurlijk van hier dat ze echt écht op elkaar gaan verliefd worden, en dat er een moment komt dat hij zal ontdekken dat ze eigenlijk voor hem werkt.
Oh, en er is nog zijn neef en de vriendin, die toevallig liefde op het eerste zicht deden, maar hij is zo loyaal aan zijn neef dat hij het niet wil toegeven, iets te doen met die bedriegster die haar vriendin op blind date stuurde.
Ik zit aan aflevering vier, en het verhaal is eigenlijk al verteld. Het kan op een aflevering of twee helemaal afgewerkt worden — maar de schoonheid van dergelijke Koreaanse series is dat ze gewoon nog acht afleveringen door gaan. Om dat wellicht met een dubbele trouw af te sluiten: Tae-moo met Ha-ri, en de neef van Tae-moo met de vriendin van Ha-ri.
Denk ik toch.
Heerlijke televisie. Fantastische serie. Zó romantisch en grappig en al!
⁂
-
Waar een deur dicht gaat, opent altijd een andere deur. En dat soort zaken.
Op allerlei verschillende vlakken vandaag, onder meer ook op lening- en verbouwvlak. We hebben nog een bedrag open staan op de verbouwlening die we drie jaar geleden afsloten. We gaan er, gezien de planning van de mensen die het werk uit gaan voeren, nooit in slagen om het geld op te doen voor de lening afloopt.
En tegelijk gaan we ook, gezien de offertes van de mensen die het werk gaan uitvoeren, nooit genoeg geld hebben om het werk gedaan te krijgen.
Dus moeten we nu kiezen. Geld opdoen, nieuwe lening afsluiten. Eén van de twee of alletwee. Een nieuwe lening afsluiten, dat moet hoe dan ook. We moeten dus beslissen of we het geld opdoen of niet. Een stielman vinden die in de volgende pakweg anderhalve maand nog werk zou kunnen doen.
Een nieuwe buitendeur zetten, pakweg. Of een paar binnendeuren zetten. En plinten. En een kast in mekaar timmeren. Zo van die dingen waar we al jaren op aan het wachten zijn, en waar verschillende stielmannen ons beloofd hadden dat het zonder probleem zeker zou lukken.
Pff.
⁂
-
We zijn met het gezin gaan kijken naar Evil Dead 4, en ik heb zeer hard genoten.
Er was Bruce Campbell, er was de Oldsmobile, er waren geesten en bezeten zombies, de Necronomicon heette Darkhold maar was gewoon natuurlijk eigenlijk de Necronomicon, er waren cameramoves zoals vanouds — Sam Raimi met veel budget blijft gelukkig in de eerste plaats gewoon Sam Raimi. 🙂
En in de aftiteling werd begot zelf hetzelfde font gebruikt voor de titel!
OK, de titel zélf bleek niet Evil Dead 4 te zijn maar wel om de één of andere reden Doctor Strange in the Multiverse of Madness, maar dat kon de pret niet drukken.
Zeer hard aangeraden. Kijk wél eerst naar The Evil Dead, Evil Dead II en Army of Darkness om mee te zijn. En dan ook maar naar The Day the Earth Stood Still en Jason and the Argonauts en een paar Three Stooges-films om daar mee mee te zijn, maar alla.
En och ja, ook naar Marvel’s What If…? Dat ook.
⁂
-
Ze kunnen gelukkig niet veel kwaad: vlierbomen kunnen er tegen, en er komen vogels op af en alles.
Maar ‘t ziet er wel indrukwekkend uit, zo’n vlier die vol Aphis sambuci zit:
En niet alleen vogels, natuurlijk — zie op de derde foto hierboven, helemaal bovenaan! Ik zie het begot zelf nu ook pas:
…een jonge maar daarom niet minder vervaarlijke larve van een zweefvlieg, die wellicht niet weet wat eerst op te vreten. 🙂
⁂
