Het is een pijnlijk gegeven op de interwebs: alles verandert, en alles vergaat. Het is niet evident om een website draaiend te houden, en zeker niet als er iéts van technologie ingewikkelder dan html bij te pas komt: versies van pakweg PHP geraken zo verouderd dat ze verschrikkelijk onveilig worden, die ene module of extensie in gelijk welke programmeeromgeving of framework wordt niet meer onderhouden en zorgt ervoor dat een heel kaartenhuis in elkaar stort, of stomgaweg de manier om de inhoud te consumeren verdwijnt (hallo, Flash!).

Het enige dat nog een beetje kans heeft om te overleven, zijn dingen die door het internet archive gecapteerd zijn, en sites die zo eenvoudig zijn dat ze geen onderhoud nodig hebben. De site van BBC news bijvoorbeeld, die heeft stapels oude pagina’s nog altijd online staan (maar ironisch genoeg werkt hun Homepage-archief niet meer). Ik heb de website van mijn eerste werk deels online kunnen zetten, met dank aan Internet Archive.

Als ik het voor het zeggen zou hebben, zou ik verplichten dat alle websites zo veel mogelijk moeten blijven bestaan — zoals we bijvoorbeeld hard gevochten hebben om tien jaar Gentblogt zo permanent mogelijk online te houden. En ja, ik weet dat dat niet realistisch is. Maar elke keer ik een oude link tegenkom die is verdwenen, en ik wéét dat dat verdwijnen vermijdbaar was, bloedt mijn hart.

Ik heb nog altijd pijn van die keer dat Geocities met één achteloze pennentrek verwijderd was.

“Hallo support, ik doe A, B en C. Ik verwacht dat D gebeurt, maar dat gebeurt niet. In tegendeel, E gebeurt, wat niet zou mogen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat D toch gebeurt?”

“Dag Michel, om D te doen gebeuren, moet je eerst A doen. Dat kun je doen door naar dit scherm te gaan en daar op de knop ‘zet A aan’ te klikken. Daarna zal je in het overzicht zien dat A aan staat. De volgende stap is naar het configuratiescherm gaan, dat je kan herkennen aan het icoon met een gnoe in een zwemvijver. Daar klik je door op het derde submenu van de vierde optie, die als alles goed is ‘B activeren’ zou moeten zeggen. Als je dat aanzet, is B actief. Op de homepagina staat nu ‘B is actief’. De volgende stap is de configuratiefile aanpassen. Dat kan met een tekst editor, zoals notepad. Je gaat naar deze folder, opent daar het bestand met de naam ‘config_file.cfg’ en daar staat op lijn 171 ’turn_on_c=no’. Ga daarnaartoe en wis de letters ‘n’ en ‘o’ uit die na het gelijkheidsteken staan. Vervang die door, in volgorde en zonder spaties, de letters ‘y’, ‘e’ en ‘s’. Bewaar het bestand en start de applicatieserver opnieuw op. In de footer staat nu ‘C staat aan’. Als je nu naar deze pagina gaat, staat daar D. Voor meer informatie kun je altijd terecht op ‘Hoe zorg ik ervoor dat D aan staat’ in de FAQ op onze website.”

“Hallo support. Ik héb A, B en C gedaan. D zou moeten gebeuren, maar E gebeurt. Ik krijg graag een antwoord op mijn vraag.”

“Ik begrijp dat u graag D zou willen. Kan u omschrijven wat u precies doet?”

Waarna ik het allemaal nog een keer of twee uitleg aan telkens andere mensen die ook denken dat ik niets van niets begrijp, waarna het meestal doodstil wordt, ik op den duur toch nóg een aantal vragen krijg van iemand die niét betaald lijkt om alleen met mensen te spreken die nog nooit een computer hebben gezien, er achter de schermen allerlei geëscaleerd wordt, en ik uiteindelijk iets krijg in de zin van “ah ja sorry ’t is een bug we zien of we er iets aan kunnen doen”.

Ik dacht, ik zie die serie op Streamz staan, ik herinner mij het boek, het zijn zes afleveringen in het eerste seizoen, ik kijk eens.

Veel blote mannen gezien — enfin ja, één man eigenlijk dus — en Rose Leslie die er niet meteen in slaagt om een versie van zichzelf te spelen die tussen 17 en bejaard is. Ik herinnerde mij in het begin niet meer hoe het allemaal afliep; ’t is pas helemaal op het einde, aan de zesde aflevering, dat ik het weer door had.

En dan lees ik dat het tweede seizoen er niet komt. Goed, eigenlijk, want het wordt alleen maar meer deprimerend, en het einde is helemaal deprimerend.

Ik heb de afgelopen dagen tussen de soep en de patatten het boek van Mattias Desmet over de psychologie van het totalitarisme  gelezen.

Kort samengevat: Van Däniken als hij een psychoanalist was. En van wat ik de laatste tijd meegemaakt heb: psychoanalisten hebben zelfs al niet veel voorsprong als ze zich niét als Von Däniken gedragen.

Met de globale pandemie en alles, was het al drie jaar geleden dat we naar een anders traditioneel jaarlijks feest geweest waren. We zien daar dan een stuk van de familie van de vrouw van mijn schoonbroer, die ook allemaal kinderen hebben.

Het deed heel erg raar om nog maar één kind meer te zien, en voor de rest allemaal grote mensen waar vroeger kinderen waren, en écht oude mensen waar vroeger leeftijdsgenoten waren.

Tja.

Oh nooooo mekkeren de Figmafanboys op het internet, Figma gaat om zeeeeeeep!!!

Adobe neemt Figma over, en ik lig daar geen halve seconde van wakker. Figma is niet, wat ik mensen hoor zeggen, een bedrijf dat “alles goed doet”. Figma is een online kloon van Sketch, dat ondertussen met stapels en stapels automagisch gedoe probeert te verhullen dat het eigenlijk maar rammelig in elkaar zit.

En ja, als Adobe het overneemt, zou het wel eens kunnen zijn dat het op den duur doodgaat. Hey, nieuwsflits: alles gaat op den duur dood. Het zal allemaal zijn tijd wel duren. Ik heb Flash zien “doodgaan” (eigenlijk niet, het bestaat nog altijd en heet Adobe Animate maar ik ken niemand die het gebruikt), ik heb Dreamweaver en Fireworks en ColdFusion zien doodgaan, en tja. Them’s the breaks.

Ik hoop in alle geval dat Figma in mijn Creative Cloud terechtkomt, dat ik geen twee abonnementen moet betalen. En dat er eindelijk eens iets gedaan wordt aan de snelheid, aan de consistentie, en aan de interface. Dat het eindelijk mogelijk wordt om écht met data te werken, en niet via godweetwelke fragile-as-fuck omwegen en plugins. Of dat er eindelijk eens écht interactie mee kan geprototypeerd worden, en niet gewoon screenshot-naar-screenshot-navigatie. Dat er eindelijk eens een écht DOM-achtig model in zit, in plaats van die eindeloze benaderingen en pogingen-tot.

Niet dat ik daar veel hoop voor heb, als ik kijk naar veel andere Adobe-producten, maar hey.

De computer was kapot!! Om zeep!! Niets werkt nog!!

Ik ging langsgaan maar dan was het niet meer mogelijk en dan was het de dag erna, en dan ging ik langs en de computer leek gelijk toch te werken.

Ik geef de computer terug, maar hij is weer kapot. Ik probeer het zelf uit, en inderdaad: computer is kapot. Niets werkt. De muis beweegt nog, maar alle programma’s zijn gelijk bevrozen.

Grmbl.

Ik trek de stroomdraad en de muis uit, en de computer werkt weer.
Ik steek de muis in de USB-poort, de computer is weer kapot.
Ik trek de muis uit en ik steek de stroomdraad weer in: computer werkt.

De aandachtige lezer heeft het al door, natuurlijk: het was niet de computer die kapot was, maar de linkermuisknop van de muis.

> zucht <

Er lag nog een kraakverse nieuwe muis in huis, en nu werkt het weer allemaal zoals het zou moeten werken.

Maar echt: > zucht <.

Mijn eerste webcam was ook de eerste webcam, van vóór de term webcam eigenlijk in voege was.

Ik heb ze gekocht in New York, ergens in 1994, toen ik daar voor het werk was. Ze ligt hier ongetwijfeld nog ergens in huis.

Ik heb zelfs bewijs dat ik er een had, kijk — filmpjes van hyperlage kwaliteit, zwart-wit, flikkerend wegens TL-buizen, en uiteraard zonder klank. Van fijne collega Koen (zaliger).

Het is een gemeenplaats, dat wat moeilijk lijkt voor niet-IT-mensen soms helemaal niet moeilijk is. En uiteraard ook omgekeerd, dat wat doodsimpel lijkt eigenlijk absoluut niet zo gemakkelijk is.

“Alle 25.000 pagina’s van de website een volledig andere hoofding geven”, bijvoorbeeld, dat is doodsimpel.

“Gewoon het onderschrift van de 110.000 foto’s splitsen in ‘echt’ onderschrift en naam van de fotograaf”, bijvoorbeeld, dat is niet zo gemakkelijk, als er dingen staan zoals “Foto door Johan van de rondleiding in de werkplek © 1998” en “Myriam en haar collega’s © Johan” en “Sinterklaasfeest 2003, Johan en de decaan”.

Die al dan niet échte moeilijkheid uitleggen, dat is iets dat mensen aangenaam of onaangenaam kan verrassen, maar het maakt het wel duidelijk. Ik krijg ik het enorm moeilijk van IT-mensen die zeggen dat iets “onmogelijk” is of “ja, toch absoluut niet evident” zal zijn, als ik wéét dat het echt niet zo ingewikkeld is. Dat ze misschien gewoon geen zin hebben om iets te doen, om verschillende redenen waar er misschien zelfs goede tussen zitten.

Dan heb ik meer begrip voor eerlijkheid. Zeggen “we gaan dat niet doen, omdat we geen werk meer willen steken in een verouderd platform”. Of “Dit is haalbaar, maar jullie budget is al even op en we kunnen het echt niet meer rekken”. En dan gewoon linea recta zeggen “het zal x euro kosten als het écht moet”. (Ik ben zelf van het type “ik zal dat wel gewoon doen dan”, wat van mij een bijzonder slechte zakenman maakt.)

En uiteindelijk feitelijk zijn heel vaak zaken eigenlijk niet écht zo moeilijk, eens ge weet waar ge mee bezig zijt. Niet alleen in de zin van gewoon een goed vakman zijn uiteraard, maar ook “goed weten wat er u gevraagd wordt”: er is niets zo stom als tijd verdoen aan iets waarvan ge dénkt dat is dat de klant wil, maar dat het dan uiteindelijk niet blijkt te zijn.

⁂

Ik kom alle mogelijke situaties voortdurend tegen. Het is dan ook verfrissend als er gebeurt wat zonet gebeurde in een mail: een bedrijf dat zegt, na drie gesprekken van variërende intensiteit en techniciteit, dat ze nu goed begrepen hebben wat we willen, en dat ze niet denken dat ze een goede match zijn.

Ze hadden ook kunnen zeggen “natuurlijk kunnen wij dat doen”, maar ze hebben ons en zichzelf het schaduwboksen en de tot mislukken gedoemde paringsdans vermeden. Durven zeggen “ik begrijp het niet helemaal, kunt ge het wat verduidelijken”, en dan durven het slechte nieuws snel geven: zeer fijn.

Ik word helemaal blij van op het werk rondlopen. Elk gebouw heeft zijn eigen atmosfeer en zijn eigen charme.

Mijn hoofdkwartier is gebouw S9 aan de campus Sterre, dat zo hard de jaren 1970 ademt — geen idee hoe een gebouw bijna vijftig jaar na datum nog altijd kan ruiken naar dat decennium. Er is vanalles gerenoveerd, maar de vloer en de muren, dat is nog altijd een houvast.

Vandaag was ik in de Plateau/Rozier. Het was ook al jaren en jaren geleden dat ik daar geweest was, maar vreemd genoeg had ik daar niét de indruk teruggevoerd te worden naar honderd jaar geleden. Het is wel een zeer zeer fijn gebouw, dat nog fijner zal zijn als de werken er ooit helemaal klaar zullen zijn.

Ik zou eigenlijk eens op pad moeten gaan met een echt fototoestel.